Εμπλουτίζω το μυθιστόρημα σχεδόν καθημερινά. Προτείνω στους αναγνώστες να το μελετούν τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο.

vpn korea | diseño web económico

http://www.lawcore.com/jones-act/louisiana/" target="_blank">
Louisiana Jones Act Injuries Counter

This book is also in http://proc25oros.blogspot.com/ in English.

ΠΡΟΧΟΡΟΣ

Κατέστρεψα την επιφάνεια της Γης αλληγορικά και ακαριαία, (δεν άντεχα τίποτα άλλο) για να κάνω τον δικό μου παράδεισο.

Έβαλα πρωτόπλαστους, έβαλα και το δέντρο της γνώσης, αλλά δεν έβαλα τον Φόβο.

...Και εγέννετο θεός.

                                                          25^ος  ΑΙΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο 

ΜΕΡΟΣ 1ο 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ και ιδρυτής του ερευνητικού κέντρου είχε μόνο ένα πάθος, την τεχνολογία. Πενήντα δύο επιστήμονες δούλευαν για αυτόν και είχαν τρία κοινά σημεία. Ήταν κορυφαίοι στον τομέα τους, είχαν πάθος με τη δουλειά τους και δεν είχαν οικογένειες, ώστε να είναι απερίσπαστοι στην έρευνά τους. Δεν ήταν μόνο ερευνητικό κέντρο, αλλά και καταφύγιο, τεράστιο και εξοπλισμένο με εφόδια και υλικά που σε περίπτωση πολέμου θα τους συντηρούσε έως και μία δεκαετία. Το έλεγαν Ονειρούπολη, γιατί ήταν το ιδανικό μέρος για κάθε ερευνητή να προσπαθήσει να πραγματοποιήσει και το πιο ακραίο όραμά του, ανεμπόδιστος από τις αντιδράσεις της κοινωνίας.

Ο Πρόεδρος χρηματοδοτούσε και την έρευνα στον τομέα των επιταχυντών. Έκανε και φίλους που τους 'φρόντιζε' και τους έπεισε να του υποσχεθούν ότι, μία εβδομάδα πριν το πρώτο πείραμα θα τον ειδοποιούσαν για να είναι και αυτός παρών σε αυτή τη μεγάλη στιγμή. Έτσι τους είπε. Η αλήθεια όμως ήταν άλλη.

Ο Πρόεδρος ρώτησε τους δικούς του στην Ονειρούπολη αν τα πειράματα με τους επιταχυντές ήταν επικίνδυνα. Πήρε αρνητική απάντηση και μερικές ειρωνικές ματιές. Όμως αυτός δεν είχε ησυχάσει. Αν και ήταν άνθρωπος που δεν είχε όρια και φραγμούς, σκεφτόταν ότι η φύση είχε. Το νερό όταν περνούσε τα όριά του γινόταν πάγος ή ατμός. Όταν έσπασε το φράγμα του ήχου με τα υπερηχητικά αεροπλάνα δημιουργήθηκε ένας τρομερός κρότος. Αν στον επιταχυντή γινόταν κάποιο λάθος,  τι θα συνέβαινε; Ο Πρόεδρος φοβόταν ότι θα ήταν κάτι κακό.

Η επιβίωση στη βάση ήταν σε δύο σενάρια.

ΟΝΕΙΡΟΥΠΟΛΗ 1.: Σε αυτή τη περίπτωση ο πόλεμος προβλεπόταν σύντομος. Οι επιστήμονες και το βοηθητικό προσωπικό θα παρέμεναν και ο Πρόεδρος θα φιλοξενούσε εξέχουσες προσωπικότητες που αργότερα θα ακριβοπλήρωναν αυτή την φιλοξενία με πολλούς τρόπους.

ΟΝΕΙΡΟΥΠΟΛΗ 2.: Μακροχρόνιος πόλεμος. Θα έμεναν μόνο οι επιστήμονες επιφορτισμένοι και με όλες τις λειτουργικές εργασίες της βάσης. Ο Πρόεδρος δεν θα φιλοξενούσε κανέναν γιατί δεν συμπαθούσε κανέναν τόσο ώστε να θελήσει να τον σώσει. Μαζί με τον υπεύθυνο της ασφάλειας και τους τρεις ένοπλους σωματοφύλακες , θα έμεναν 57 άτομα. Από αυτά, τα 12 ήταν γυναίκες.

Ο Πρόεδρος κάθε χρόνο διέτασσε ΑΣΚΗΣΗ: ΟΝΕΙΡΟΥΠΟΛΗ 2 και η βάση έβγαινε από τον σταθερό ρυθμό της. Όταν ερχόταν για να τους επιθεωρήσει πάντα έβρισκε κάτι να διορθώσει και ο υπεύθυνος της παράλειψης ή τους λάθους δεν είχε τον χρόνο ούτε να διορθώσει ούτε να ξανακάνει λάθος. Έφευγε αμέσως.

Ήταν μεσημέρι και βρίσκονταν στον όμιλο επιχειρήσεων που είχε και του εξασφάλιζε πόρους για την Ονειρούπολη, όταν του τηλεφώνησε ο διευθυντής του ερευνητικού κέντρου των επιταχυντών και του είπε ότι την Πέμπτη, Παραμονή των Χριστουγέννων στις 10.00 θα γινόταν το πρώτο πείραμα. Ο Πρόεδρος είπε ‘ευχαριστώ, θα προσπαθήσω να είμαι εκεί’, έκλεισε το τηλέφωνο και πήρε μια βαθειά ανάσα. Έκανε νόημα στον σωματοφύλακα που ήταν ο καλύτερος οδηγός του ελικοπτέρου να το ετοιμάσει και μετά κάλεσε τον υπεύθυνο της Ασφάλειας στην Βάση.

-ΟΝΕΙΡΟΎΠΟΛΗ 2, του είπε.

- Είπατε ΟΝΕΙΡΟΎΠΟΛΗ 2, κύριε;

- Ακριβώς.

- Συγνώμη που επιμένω, όχι ΑΣΚΗΣΗ: ΟΝΕΙΡΟΥΠΟΛΗ 2;

- Όχι.

Έμειναν λίγα δευτερόλεπτα σιωπηλοί και ο Πρόεδρος έκλεισε το τηλέφωνο. Κάλεσε την γραμματέα του, ενημέρωσε ότι θα φύγει και της είπε να μεταφέρει όλα τα ραντεβού του για μετά τις γιορτές. Κατευθύνθηκε στο ασανσέρ συνοδευμένος από τους δύο σωματοφύλακες χωρίς να ρίξει μία ματιά στο προσωπικό που εργαζόταν. Έφτασαν στην Βάση σχεδόν πριν φτάσουν οι νέες προμήθειες και τα υλικά. Αυτό ξάφνιασε τους επιστήμονες γιατί πάντα τους έδινε 12 ώρες πριν να εμφανιστεί.

Μέχρι την Δευτέρα που έκανε την επιθεώρηση δεν είχε εκνευριστεί ούτε μία φορά. Και όταν στην κουζίνα, μέσα στη νεκρική σιγή ακούστηκε το πέταγμα μίας μύγας, ο Πρόεδρος κοίταξε τον υπεύθυνο Κτηνίατρο και δεν του είπε ‘απολύεσαι’, αλλά ‘διόρθωσέ το’. Όλοι είχαν ξαφνιαστεί ευχάριστα με τον Πρόεδρο και έλεγαν ότι έγινε πιο ανθρώπινος, εκτός από τον υπεύθυνο Ασφάλειας που κατάλαβε ότι δεν υπήρχε χρόνος για αντικαταστάσεις.

Την Τετάρτη το πρωί συγχρόνισε την ώρα της Ονειρούπολης με αυτήν του κέντρου των επιταχυντών και ρώτησε αν όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Τους είπε ότι θα προσπαθήσει να έλθει  και πήγε βόλτα στην πόλη. Πριν μπουν στην λιμουζίνα για να επιστρέψουν, ένα χαμίνι έτρεξε κοντά τους προσπαθώντας να τους πουλήσει τη πραμάτεια του. Τους κοίταξε όλους και σταμάτησε μπροστά στο Πρόεδρο. Τα μάτια του έδειχναν την εξυπνάδα του και τα κόκαλά του, την πείνα του. Κάποιος είπε ότι αν σώσεις ένα άνθρωπο, σώζεις την ανθρωπότητα. Με αυτή τη σπάνια γι’ αυτόν ρομαντική σκέψη, έκανε νόημα και ο πιτσιρικάς μπήκε σηκωτός στο αυτοκίνητο.

-Πως σε λένε; το ρώτησε όταν ξεκίνησαν.

-Α.Γ και πες αυτουνού του φουσκωτού να πάρει τα ξερά του από πάνω μου γιατί…θα τον φτύσω.

Ο Πρόεδρος γέλασε και αναρωτήθηκε από πότε είχε να γελάσει πραγματικά.

-Τι σημαίνει το Α.Γ;

-Ό,τι  γουστάρω! Ρε, δεν πιστεύω να είστε τίποτα ανώμαλοι και…

-Όχι, μη φοβάσαι. Οι ανώμαλοι πάνε με τους ανώμαλους και συ φαίνεσαι από μακριά ότι είσαι άντρας.

-Όχι παίζουμε…,καμάρωσε το αγόρι και βολεύτηκε καλύτερα.

Καλά έκανε και το πήρε, όλοι έχουν ένα πιστό κατοικίδιο. Αυτός θα είχε τον Α.Γ.

Μπήκαν στο ενισχυμένο από μπετόν γκαράζ και η πόρτα έκλεισε πίσω τους. Άφησαν το πολυτελές αυτοκίνητο, μπήκαν στο μίνι-μπας  και  κατευθύνθηκαν στην πλατφόρμα –ασανσέρ

Λίγα μέτρα μετά την κάθοδό τους ακούστηκε ένας μαλακός ήχος και άρχισε να σκοτεινιάζει. Ο Α.Γ  έβγαλε το κεφάλι του από το παράθυρο  και είδε ένα διαχωριστικό να τους απομονώνει από την επιφάνεια. Άλλες πέντε φορές ακούστηκε ο ίδιος ο ήχος και ο Α.Γ ρώτησε ‘μα που πάμε;’

-Θα δεις... είπε ο Πρόεδρος.

Και είδε. Την ωραιότερη γυναίκα της ζωής του, την 25χρονη Ψυχολόγο, μικροκαμωμένη δεσποινίδα Μαίρη. Ο 12χρονος Α.Γ. την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και της ορκίστηκε νοερά ότι θα την παντρευόταν.

Η Ονειρούπολη σφραγίστηκε το βράδυ. Ο Πρόεδρος μπήκε στη ‘κάψουλα’, πήρε χάπια και κοιμήθηκε βαθειά. Τον ξύπνησε το πρωί στις 10.05 ο Περιβαλλοντολόγος και του είπε ότι πριν λίγα λεπτά τα όργανα κατέγραψαν ακτινοβολία και μεγάλη θερμική δραστηριότητα. Από εκείνη τη στιγμή δεν έχουν καμία επαφή, καμία πληροφορία από τον πάνω κόσμο.

-Πόση ώρα διήρκησε;

-Ελάχιστα, μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου.    (1)

-Η Ονειρούπολη;

-Όλα λειτουργούν θαυμάσια, είπε ο υπεύθυνος Ασφάλειας.

-Καλώς, απάντησε και έκλεισε την ενδοεπικοινωνία.

Ο Α.Γ. έγινε ένα όμορφο παλικαράκι που αν και έτρωγε σαν λύκος, τα κόκαλά του φαίνονταν ακόμη, επειδή ήταν όλο ορμή και νεύρο. Ήταν το μοναδικό χαρούμενο πρόσωπο εκεί μέσα γιατί είχε σπίτι να μένει, μπόλικο φαγητό, την προστασία και τη συμπάθεια του Προέδρου, πολλούς φίλους και την Μαίρη!

Ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές, βοηθούσε όποιον του το ζητούσε με αντάλλαγμα τη γνώση. Μάθαινε για τα ζώα, για τα φυτά, μαθηματικά και φυσική, ανατομία και παθολογία, έκανε πειράματα στο χημείο, μαγείρευε για όλους τις περισσότερες φορές και έγινε ο ταχύτερος γραφέας στο κομπιούτερ. Και πριν πέσει ξερός σε έναν ύπνο που έμοιαζε με θάνατο, διάβαζε ιστορία και τέχνη.

Η Μαίρη ανησυχούσε για την ψυχική του υγεία και σε κάποια εβδομαδιαία πεντάλεπτη συνέντευξη τον ρώτησε γιατί τα κάνει όλα αυτά.

-Μου αρέσει να μαθαίνω καινούργια πράγματα, της απάντησε, και τράβηξε ένοχα το βλέμμα του  από τα ισπανικά της μάτια, γιατί δεν της έλεγε όλη την αλήθεια. Είχε 13 χρόνια διαφορά από τη Μαίρη και 20 από τον νεότερο άνδρα. Κάποια μέρα, ίσως,  κληρονομούσε την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της. Έπρεπε να γίνει κατάλληλος .

Ξύπνησε με πόνους στο αριστερό του χέρι. Το παγωμένο μπουκάλι με το νερό ακουμπούσε στον ώμο του κατά τη διάρκεια του ύπνου του και τώρα οι μύες του προκαλούσαν ένα οξύ πόνο. Σκέφτηκε να ζητήσει από τον Παθολόγο-Φαρμακοποιό-υπεύθυνο φαρμακείου να του κάνει μία μυοχαλαρωτική ένεση, και αφού πήγαινε προς τα κει, ας επέστρεφε και το βιβλίο για τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.Στη βιβλιοθήκη ήταν ο Κωνσταντήν, ο Ρώσος βιολόγος και ταράχτηκε όταν τον είδε, επειδή ήταν πολύ σοβαρός, γύρω στα 45, τον σέβονταν ακόμη και ο Πρόεδρος και δεν είχε δευτερεύοντα καθήκοντα. Η Μαίρη δεν του έπαιρνε συνέντευξη, απεναντίας αυτή του εξομολογούσε τους φόβους και τους εφιάλτες της, γιατί ένοιωθε ότι ο Κωνσταντήν ήταν η προσωποποίηση της καλοσύνης, της γαλήνης και της σοφίας.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1ος ΑΝΑΠΝΟΗ

-Τι διαβάζεις; ρώτησε ο Α.Γ.

-Πυθαγόρα, είπε ο Κωνσταντήν με μια φωνή που έπρεπε να προσέχεις για να ακούσεις. Εσύ;

-Την ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απάντησε με ένα θριαμβευτικό ύφος.

-Είναι φανερό ότι ενθουσιάστηκες, τι σου άρεσε περισσότερο;

-Μμμ…το ότι ήταν τολμηρός και αήττητος!

Με ένα φανταστικό σπαθί μοίρασε σπαθιές τριγύρω, σκότωσε αόρατους εχθρούς, γκρέμισε καρέκλες και διασκέδασε τον Κωνσταντήν. Πάνω στην καλύτερη φιγούρα βόγκηξε και κοκάλωσε.

-Τι έπαθες;

-Πονάει το χέρι μου, πιάστηκαν οι μύες και όσο τρέμω τις ενέσεις…τώρα πρέπει να πάω να κάνω…

-Για έλα εδώ, ίσως καταφέρουμε να την αποφύγεις.

Ο Α.Γ. κάθισε δίπλα στον Βιολόγο και τον κοίταξε με ενδιαφέρον.

-Ξέρεις τι είναι το ‘φιλί της ζωής’;

-Βέβαια, ανοίγουμε το στόμα του λιποθυμισμένου και φυσάμε αέρα.

-Τι αέρα;

-Εισπνέουμε οξυγόνο και εκπνέουμε διοξείδιο του άνθρακα.

-Δεν σου κάνει εντύπωση αυτό; Γιατί ο άνθρωπος ενώ ζει με το οξυγόνο συνέρχεται με το διοξείδιο του άνθρακα;

-Πράγματι, τώρα που μου το λες, μου κάνει εντύπωση. Γιατί συμβαίνει αυτό, ρώτησε ο Α.Γ. και τα μάτια του λάμψανε.

-Θα σου πω. Σου έχει συμβεί να πάρεις βαθιές αναπνοές και να ζαλιστείς;

-Εεε, ναι, είπε και κοκκίνισε. Στα γενέθλια της δεσποινίδας Μαίρης όταν φούσκωνα τα μπαλόνια, ζαλίστηκα λίγο.

-Μάλιστα!..Τώρα για πες μου, τι είναι η οξείδωση;

-Το σκούριασμα των μετάλλων.

-Και ποιο αέριο είναι υπεύθυνο γι’ αυτό;

-Το οξυγόνο!

-Λοιπόν; Τι καταλαβαίνεις από όλα αυτά;

Ο Α.Γ τον κοίταξε σκεφτικός.

-Αν το οξυγόνο κάνει κακό στα σίδερα, θα πρέπει να κάνει μεγαλύτερο κακό στον άνθρωπο, σε κάθε ζωντανό…  αυτό μου φαίνεται σκληρό και άδικο…να ζούμε σε ένα περιβάλλον που μας σκοτώνει…και στην τελική, πως αναπτύχθηκε η ζωή σε εχθρικό περιβάλλον;

-Σωστή η παρατήρησή σου, απορία σου. Μήπως όμως δεν ήταν έτσι το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα, όταν εμφανίστηκε η ζωή;

Ο Α.Γ. κατευθύνθηκε στα ράφια με τις εγκυκλοπαίδειες . Έψαξε για αρκετή ώρα  και επέστρεψε χαμογελαστός.

-Δεν ήταν όπως σήμερα. Από τη σύσταση κάποιων πετρωμάτων στη Σουαζιλάνδη ηλικίας 3,5 δισεκατομμυρίων  ετών, φαίνεται ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φτωχή σε οξυγόνο και πλούσια σε διοξείδιο του άνθρακα. Η ζωή εμφανίστηκε σε διαφορετικές συνθήκες από τις σημερινές. Ξέρω ότι πρώτα εμφανίστηκαν στην γη τα φυτά, με την μεγάλη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα που υπήρχε ήταν, όχι εχθρικό, αντίθετα ιδανικό περιβάλλον για αυτά.

-Ακριβώς. Τα φυτά τρώγοντας το CO2 ελευθέρωναν οξυγόνο, και έτσι άλλαζε η ατμοσφαιρική σύνθεση. Φτάσαμε να έχουμε ελάχιστο  CO2 και πολύ οξυγόνο, με συνέπεια την οξείδωση και την αρρώστια.. Έχεις αναρωτηθεί   τι είναι η  αρρώστια;

-Χμμ! Η αρρώστια είναι μία κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός δεν λειτουργεί σωστά.

-Και γιατί δεν λειτουργεί σωστά; Γιατί το χέρι σου τώρα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε;

-Γιατί έκανα βλακεία και το παγωμένο νερό ακουμπούσε στο μπράτσο μου, με αποτέλεσμα να πάθω ψύξη.

Ο Κωνσταντήν χαμογέλασε.

-Αν αλλάξουμε τη λέξη βλακεία, τι θα έλεγες ότι έκανες;

-Εεε…έκανα λάθος.

-Άρα, τι είναι η αρρώστια;

-Λάθος! Κάνουμε λάθη και αρρωσταίνουμε.

-Και αν δεν κάνουμε λάθη;

-Αν δεν κάνουμε λάθη δεν θα αρρωσταίνουμε.

-Σω-στά! είπε ο Κωνσταντήν με έμφαση.

Ο Α.Γ ανακάθισε ξαφνιασμένος.

-Δηλαδή αν δεν κάναμε κανένα λάθος δεν θα αρρωσταίναμε …ποτέ;

-Αυτό δεν προκύπτει;

-Και τότε πως θα πεθαίναμε, υγιείς;

-Είναι υποχρεωτικός ο θάνατος;

Ο Α.Γ τον κοίταξε αποσβολωμένος. Δεν πήρε ούτε ανάσα μέχρι να καταλάβει τι του είπε ο Βιολόγος.

-Τι εννοείς, ψέλλισε, θα μπορούσαμε να μην πεθαίνουμε; Να μένουμε αθάνατοι;

-Ίσως, αλλά πως να το ξέρουμε αφού  κάνουμε λάθη και αρρωσταίνουμε!

-Μα δεν υπήρξε ποτέ υγιής άνθρωπος;

-Υπήρξε ποτέ σίδερο που δεν οξειδώθηκε;

-Α! Μα τότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα;

-Μπορούμε. Μπορούμε να ελέγχουμε την αναπνοή μας. Πρόσεξε, για να μπορέσει το αίμα να κυκλοφορήσει στον οργανισμό, να πάει σε όλα τα τριχώδη αγγεία, πρέπει αυτά να είναι ανοιχτά. Το διοξείδιο του άνθρακα είναι μη διαλυτό αέριο, έτσι όταν βρίσκετε στην σωστή αναλογία, κρατά ανοικτά τα αγγεία και μπορεί το αίμα να κυκλοφορήσει. Οι βαθιές αναπνοές λοιπόν διώχνουν το διοξείδιο του άνθρακα με αποτέλεσμα να κλείνουν τα αγγεία και να υπάρχει λιποθυμία. Γι αυτό ζαλίστηκες όταν φούσκωνες τα μπαλόνια. Ας κάνουμε ένα πείραμα .Ο υγιής άνθρωπος μπορεί να κρατηθεί μετά την εκπνοή του για ένα λεπτό μέχρι να ξανα εισπνεύσει. Να δούμε εσύ πόσο μπορείς να την κρατήσεις.

-Δηλαδή εισπνέω, εκπνέω και προσπαθώ να μην ξαναπάρω αναπνοή μέχρι να …σκάσω;

-Ακριβώς.

Πήρε μια βαθιά ανάσα αλλά ο Βιολόγος τον σταμάτησε.

-Όχι βαθιά αναπνοή. Θα εισπνεύσεις και θα εκπνεύσεις φυσιολογικά και θα χρησιμοποιείς μόνο τη μύτη, δεν θα παίρνεις αέρα από το στόμα.

-Εντάξει, το κατάλαβα, είπε χαρούμενος και κοίταξε το ρολόι στον απέναντι τοίχο.

Όταν ο δείκτης των δευτερολέπτων  ακούμπησε στο 12, έπιασε τη μύτη του. Σε λίγο το σώμα του συσπάστηκε από την στέρηση του οξυγόνου ελευθέρωσε τη μύτη και πήρε βαθειά ανάσα. Κοίταξε τον Κωνσταντήν λίγο απογοητευμένος.

-Πολύ καλά, 42 δευτερόλεπτα.

-Μα είπες ότι ο υγιής άνθρωπος την κρατάει ένα λεπτό...

-Μη στεναχωριέσαι, θα βελτιωθείς. Τώρα θα κάνουμε το εξής. Θα το επαναλάβεις και μετά την βαθειά αναπνοή θα πάρεις άλλες τέσσερεις για να επανέλθει στο φυσιολογικό της ρυθμό και θα ξανακάνεις ‘κράτημα’. Θέλω να κάνεις την όλη διαδικασία εισπνοή - εκπνοή - ‘κράτημα’, πέντε φορές. Θα κλείσεις τα μάτια σου και θα συγκεντρωθείς σε αυτό που κάνεις, μόνο στο πέμπτο ‘κράτημα’ κοίτα τα δευτερόλεπτα για να δεις τη βελτίωσή σου. Δείξε μου τώρα πού πονάς.

Ο Α.Γ έπιασε το μπράτσο του και έδειξε το ακριβές σημείο.

-Εδώ επικεντρώνεται ο πόνος.

-Ωραία,  εγώ θα το αγγίζω και εσύ θα αφοσιωθείς στην διαδικασία. Λοιπόν, αν είσαι έτοιμος ξεκίνα.

Ο Α.Γ έκατσε καλύτερα στο κάθισμα έκλεισε τα μάτια και συγκεντρώθηκε. Όταν έπιασε τη μύτη του, ο Βιολόγος άγγιξε στο σημείο που του έδειξε. Στο πέμπτο ‘κράτημα’ ο Α.Γ άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το ρολόι.

-48 δευτερόλεπτα, είπε λαχανιασμένος, βελτιώθηκα αλλά με έπιασε κατούρημα.

Πήγε στην τουαλέτα και όταν βγήκε στάθηκε στην πόρτα. Κούνησε το μπράτσο του ερευνητικά και κοίταξε απορημένος τον Κωνσταντήν.

-Έφυγε ο πόνος…

-Ωραία! Γλίτωσες την ένεση.

-Μα… τι ήταν αυτό, όσο με άγγιζες ένοιωθα μία ζέστη, ένα κάψιμο!

-Αυτό ήταν η περίληψη της μεθόδου του Buteyko,         (2)        το πρώτο βήμα για την υγεία, απάντησε χαμογελαστά ο επιστήμονας.

Ο Α.Γ περπάτησε σκεφτικός και μετά κοίταξε τον άντρα.

-Είπες η περίληψη… Πως είναι δηλαδή κανονικά;

-Οι ρηχές αναπνοές, το να παίρνεις όσο πιο λίγο αέρα μπορείς για ένα εικοσάλεπτο, ή περισσότερο, μην ξεχνάς ότι κάθε βαθειά αναπνοή οξυγόνου, σε σκουριάζει. Στο πρώτο δεκάλεπτο θα αναγκάζεσαι να κάνεις και μερικές βαθιές εισπνοές αλλά μετά θα διαπιστώσεις ότι μπορείς να αρκεστείς σε αυτές τις ρηχές.

-Και αυτό είναι το πρώτο βήμα. Υπάρχουν πολλά;

- Είναι μεγάλος ο δρόμος… αν θέλεις να μάθεις.

-Θέλω να μάθω, είπε με ένταση. Έκατσε στην καρέκλα του και έπιασε νευρικά το κεφάλι του. Νοιώθω περίεργα, σαν να πρόκειται να ανακαλύψω τον κόσμο, σαν να γεννήθηκα μόλις τώρα…

-Τότε να διαλέξεις και το όνομά σου, είπε ευγενικά ο Κωνσταντήν. Με ποια λογική λέει κάποιος ‘γεννήθηκα’ αφού δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό; Τον γέννησαν, τον εμφάνισαν. Αφού εσύ νοιώθεις   ότι γεννήθηκες τώρα είναι δικαίωμά σου να δώσεις εσύ ένα όνομα στον εαυτό σου.   

Ο Α.Γ πήρε το ποτήρι με το νερό του Βιολόγου και το έριξε τελετουργικά στο κεφάλι του.

-Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος με ονομάζω Αλέξανδρο.

-Λοιπόν …Αλέξανδρε, είναι σημαντικό αυτό που έκανες.

-Που με ονόμασα  Αλέξανδρο; ρώτησε τακτοποιώντας τα βρεγμένα του μαλλιά.

-Η βάπτισή σου με το νερό.

-Γιατί;

-Το νερό έχει την ιδιότητα να κρατά την πληροφορία. (3) Έστω ότι έχουμε μία ομάδα ανθρώπων σε ένα δωμάτιο και λένε ασυναρτησίες. Έχουμε και μία άλλη ομάδα ανθρώπων σε ένα άλλο δωμάτιο που κάνουν μία λογική συζήτηση. Και στις δύο ομάδες υπάρχει ένας κουβάς με νερό. Αν καταψύξουμε τους δύο κουβάδες θα διαπιστώσουμε ότι ο πάγος της πρώτης ομάδας είναι ανώμαλος ενώ ο πάγος της δεύτερης είναι ομοιόμορφος.

-Τι λες! είπε εντυπωσιασμένος. Κοίταζε τον Κωνσταντήν στα μάτια και το μυαλό του δούλευε. Το νερό μπορεί να κρατήσει  σαν πληροφορία και την προσευχή;

-Μπράβο Αλέξανδρε! είπε με ικανοποίηση ο άντρας. Έτσι συμβαίνει, το νερό μπορεί να κρατήσει ως πληροφορία και τη προσευχή.

-Εμείς κάναμε μία λογική συζήτηση, το νερό στο ποτήρι σου πήρε την πληροφορία και εγώ το έριξα επάνω μου. Και το νερό σε μία εκκλησία παίρνει την πληροφορία της προσευχής και γίνεται Αγιασμός. Έτσι όταν ο άνθρωπος το πίνει ή το ρίχνει επάνω του παίρνει την πληροφορία, δηλαδή την ίδια τη προσευχή.

-Σωστά. Σκέψου τώρα ότι το σώμα του είναι  80% νερό. Πόσο ευεργετική είναι η θετική σκέψη! Όμως φτάνει, ας σταματήσουμε εδώ, είναι πολλά αυτά που είπαμε και είναι καλύτερα να τα σκεφτείς και να τα 'χωνέψεις'.

-Κωνσταντήν, ήταν η ωραιότερη συζήτηση στη ζωή μου, θα μιλήσουμε και αύριο;

-Θα μιλήσουμε...

-Μπορούμε να μιλάμε κάθε μέρα;

Ο Κωνσταντήν είδε στα μάτια του, την δίψα του για να μάθει...

-Μπορούμε…θα συζητήσουμε για ένα μοντέλο που έχει τα πάντα, όλα τα θέματα που προβληματίζουν τον άνθρωπο, και άλλοτε θα δίνουμε λύση τεκμηριώνοντας την, και άλλοτε θα λέμε γνώμη, μία γνώμη που θα την κρατάμε αρκεί να μας φαίνεται λογική. -Όμως Κωνσταντήν, πώς τα ξέρεις όλα αυτά; Πώς ξέρεις ότι είναι έτσι;

-Πώς ήξερε ο Δημόκριτος για το άτομο; Πώς κατέληξε να γνωρίζει  ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορούσε να δει;  Ένας είναι ο δρόμος Αλέξανδρε, φαντασία και λογική. Χρειάζεται φαντασία για να τεθεί η ερώτηση και λογική για να δοθεί η απάντηση. Ο φιλόσοφος καταλήγει σε ένα συμπέρασμα και μετά δύο χιλιάδες χρόνια έρχεται η επιστήμη για να αποδείξει ότι είχε δίκαιο..

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 2ος ΕΙΝΑΙ, ΡΟΛΟΙ

Ο Αλέξανδρος το άλλο απόγευμα πήγε στη βιβλιοθήκη και έκατσε στην ίδια θέση. Σε λίγο εμφανίστηκε και ο Κωνσταντήν, του χαμογέλασε και έκατσε απέναντί του. Ο Αλέξανδρος πρόσεξε τα ρούχα του, θυμήθηκε ότι  εδώ και τρία χρόνια, από τότε που τον γνώρισε, φορούσε τα ίδια ρούχα, την ιατρική του ρόμπα και ένα βαμβακερό μαύρο παντελόνι. Η θερμοκρασία στην Ονειρούπολη ήταν σταθερά στους 15 βαθμούς κελσίου, ο Κωνσταντήν σίγουρα φορούσε τα λεπτότερα ρούχα από όλους.

-Κωνσταντήν, πρόσεξα ότι φοράς τα λιγότερα ρούχα στην Ονειρούπολη. Δεν κρυώνεις;

-Όχι…Αλέξανδρε, έχεις προσέξει αν κρυολογούν τα ζώα;

Ο νεαρός χαμήλωσε τα μάτια προς το τραπέζι σκεπτόμενος την ερώτηση του Κωνσταντήν.

-Όχι, δεν ξέρω κανένα ζώο που να κρυολογεί. Ίσως  να κρυώνει αλλά αυτό δεν πρέπει να του είναι τόσο ενοχλητικό ώστε να κρυολογήσει, να αρρωστήσει. Δηλαδή  τελικά είναι σαν να μην κρυώνει. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ο άνθρωπος κρυώνει και το ζώο δεν κρυώνει;

-Ας πάρουμε τον άνθρωπο και τον σκύλο.  Όταν το κουτάβι παύει να είναι κουτάβι, μπορεί να επιβιώσει μόνο του;

-Ναι...

-Το σκυλί λοιπόν από τη στιγμή που παύει να είναι κουτάβι, ‘είναι’ σκυλί,  δηλαδή εκφράζει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, που μπορεί να λειτουργήσει στην εντέλεια και δεν χρειάζεται να βελτιωθεί. Να δούμε τώρα τον άνθρωπο. Το παιδί από την στιγμή που παύει να είναι παιδί, γίνεται άνθρωπος;  ας πούμε, μπορεί να επιβιώσει μόνος του;

- Μπορεί. Εγώ από 6 χρονών ήμουν μόνος τον περισσότερο καιρό.

-Πως κατάφερες και επιβίωσες;

-Δεν ήταν εύκολο. Έμαθα όμως να προστατεύω τον εαυτό μου και να αποφεύγω τις κακοτοπιές, κατάλαβα ότι μερικές φορές έπρεπε να είμαι αόρατος και άλλες φορές να διεκδικώ.

-‘Κατάλαβες’! αυτό σε ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά της ηλικίας σου και επιβίωσες, κατάλαβες περισσότερα πράγματα από αυτά. Έχουμε λοιπόν το παιδί που αρχίζει και καταλαβαίνει και πρέπει να γίνει Άνθρωπος. Όμως ποιός είναι ο Άνθρωπος; τι είναι  Άνθρωπος; Είναι η πνευματική οντότητα που αγαπά και νοιάζεται για την ανθρωπότητα και για τον πλανήτη. Πολιτισμός δεν είναι η γνώση και η τεχνολογία. Πολιτισμός είναι να είσαι καλός, χρήσιμος και ευγενικός  με τον συνάνθρωπό σου. Θα πρέπει λοιπόν, το κάθε παιδί που παύει να είναι παιδί, να γίνει τέτοιος Άνθρωπος, Άνθρωπος με κεφαλαίο Α.   Ήταν τέτοιοι Άνθρωποι οι γύρω σου, οι γνωστοί σου;

-Πλάκα κάνεις; Εμένα οι ίδιοι οι γονείς μου με εγκατέλειψαν. Τι νομίζεις σήμαινε το Α.Γ ; Αγνώστων Γονέων!

Το είπε με θυμό και αηδία, που έκανε τον Κωνσταντής να κινηθεί προς τα πίσω. Έμειναν σιωπηλοί για λίγο και μετά ο άνδρας έσκυψε προς το μέρος του.

-Θέλεις να συζητήσουμε γι' αυτό;

-Όχι! όχι! Κωνστατνήν, να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες, απλώς να ξέρεις ότι οι γνωστοί μου δεν ήταν Άνθρωποι με κεφαλαίο Α.

-Έχουμε λοιπόν μία διαφορά,  Το σκυλί όταν πάψει να είναι κουτάβι 'είναι' σκυλί .  Το παιδί  πρέπει να  γίνει  Άνθρωπος, αντί αυτού γίνεται άνθρωπος με μικρό α, είναι σαν το παιδί να παραμένει σε μία διαρκή εφηβεία. Το ζώο ‘είναι’, ο άνθρωπος πρέπει να ‘γίνει’ . Καταλαβαίνεις την διαφορά;

-Ναι, την καταλαβαίνω...

-Έχουμε λοιπόν τον άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει και ενώ δεν έχει την απαραίτητη λογική, δεν παραδειγματίζεται από το ζώο που ‘είναι’, δηλαδή που λειτουργεί με το ένστικτό του που του έδωσε η φύση. Γιατί το ζώο δεν κρυώνει; Επειδή έχει μηχα-νισμούς για να αντιμετωπίσει το κρύο. Γιατί ο άνθρωπος κρυώνει, Αλέξανδρε; (4)

-Επειδή ντύνεται; ρώτησε ξαφνιασμένα.

-Πως θα ενεργοποιηθεί  ο αμυντικός μηχανισμός, αν φορά ρούχα; Αλέξανδρε, αν τα ρούχα ήταν απαραίτητα για την επιβίωσή του, θα είχε γεννηθεί με αυτά. Δεν γεννήθηκε με ρούχα, αλλά με μηχανισμό που να τον κάνει να αντέχει στις συνθήκες.

Ο Αλέξανδρος έβγαλε τη ζακέτα του πάνω από το μακό μπλουζάκι.

-Τι πρέπει να κάνω:

-Θα ρίχνεις πάνω σου κρύο νερό, πολλές φορές την μέρα.

Ο Αλέξανδρος έμεινε σιωπηλός για λίγο.

-Όμως Κωνσταντήν, αν το ζώο είναι ολοκληρωμένο πρόγραμμα και δεν χρειάζεται να βελτιωθεί πως φτάσαμε στον άνθρωπο, πως ο άνθρωπος είναι η εξέλιξη  ενός ζώου που δεν  εξελίσσεται;

-Εσύ τι πιστεύεις:

-Εγώ πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν είναι εξέλιξη ζώου, είναι κάτι άλλο, ξεχωριστός, διαφορετικός,  κάνει διαφορετικά πράγματα από τα ζώα.

-Δηλαδή;

-Ο άνθρωπος μπορεί να κτίσει έναν ουρανοξύστη…

-Έχεις δει φωλιά πουλιών; Νομίζεις ότι χρειάζεται και κάτι άλλο;

-Κατάλαβα, τα ζώα κάνουν και έχουν ό,τι ακριβώς τους χρειάζεται…Τα ζώα ‘είναι’.

Έμεινε για λίγο σκεφτικός.

-Ο άνθρωπος σκέφτεται ενώ το ζώο δεν σκέφτεται.

-Τι χρειάζεται η σκέψη αφού με το ένστικτό του κάνει το σωστό;  Έχει όση σκέψη,  του χρειάζεται.

-Σωστά, αφού είπαμε ότι το ζώο ‘είναι’ ολοκληρωμένο... Σε τι διαφέρει ο άνθρωπος από το ζώο, Κωνσταντήν;

-Στο ζητούμενο.

-Δηλαδή;

-Το ζητούμενο για τον άνθρωπο είναι να μην πεθάνει και για το ζώο να βρει φαγητό.

-Α! σωστό μου φαίνεται, μου αρέσει…

-Πρόσεξε όμως. Ένα ζώο γίνεται τροφή για ένα άλλο ζώο. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να φαγωθεί ή να σκοτωθεί ξαφνικά. Και ο άνθρωπος, ενώ ως είδος δεν είναι  στην διατροφική αλυσίδα, ατομικά θα μπορούσε να γίνει τροφή, ας πούμε, από ένα μεγαλύτερο ζώο, επίσης  μπορεί να σκοτωθεί ξαφνικά.. Το ζητούμενο είναι να καθορίζει αυτός το θάνατό του. Αν δεν μπορεί να ελέγχει το χώρο για να μην του συμβεί κάτι κακό, αν δεν μπορεί να ελέγχει  ο ίδιος πότε θα πεθάνει, δηλαδή αν δεν καταφέρει να πραγματοποιήσει το ζητούμενό του, τότε δεν διαφέρει από το ζώο. Και αφού κάθε στιγμή έχει πιθανότητα να πεθάνει, είναι ζωντανός νεκρός. Και αφού πεθαίνει ενώ θα ήθελε να ζει, δεν πεθαίνει, σκοτώνεται…

Ο Αλέξανδρος ανατρίχιασε στη σκέψη ότι ένα μεγάλο ζώο θα μπορούσε να τον αρπάξει, εκεί στα καλά καθούμενα...

-Ο έλεγχος του θανάτου του, δεν είναι ζητούμενο για το ζώο;

-Όχι, δεν υπάρχει αγχωμένο πρόβατο με την ιδέα του θανάτου, δεν φαντάζεται τον θάνατο του. Μυρίζει τον λύκο και το ένστικτό του, του λέει να τρέξει να γλυτώσει από αυτόν, αλλά δεν το απασχολεί ο θάνατος.

-Και από που το συμπεραίνουμε αυτό;

-Αν το απασχολούσε θα είχε προσπαθήσει να βγει από την διατροφική αλυσίδα!

-Α! σωστά...Ο  έλεγχος του θανάτου είναι το ζητούμενο για τον άνθρωπο και αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπου από το ζώο… Ναι. Μου φαίνεται λογικό, σωστό.  Όμως Κωνσταντήν, τα ζώα εξελίχθησαν! Οι επιστήμονες το είδαν, φαίνεται στους σκελετούς τους...αφού είναι ολοκληρωμένα γιατί εξελίχθησαν ;

-Όλα τα ζώα, είναι ένα ζώο (5) με διαφορετικές μορφές, εκφράζουν ένα ρόλο, το ρόλο του ζώου. Και όλα τα φυτά είναι ένα και έχουν το ρόλο τους. Και ο άνθρωπος έχει συγκεκριμένο ρόλο.

-Δεν το καταλαβαίνω αυτό...

-Πρόσεξε, Αλέξανδρε, είναι σοβαρό. Δεν υπάρχει κάτι άχρηστο στη φύση. Ό,τι εμφανίζεται χρησιμεύει σε κάτι, κάνει κάτι, έχει έναν ρόλο. Το ίδιο πράγμα δεν μπορεί να έχει δύο ρόλους, γιατί αυτό θα το μπέρδευε, ας πούμε, δεν θα ήξερε τι να πρωτοκάνει. Το δέχεσαι αυτό;

-Ναι, μου φαίνεται λογικό.

-Όλα γύρω μας είναι μία συχνότητα, εκπέμπουν μία συχνότητα, τα χρώματα, οι ήχοι, η πέτρα, εσύ, όλα είναι συχνότητες.  Τώρα τι κάνει η συχνότητα. Για παράδειγμα η τηλεόραση. Η κεραία της τηλεόρασης παίρνει μία συχνότητα, την αποκωδικοποιεί, και την μετατρέπει σε εικόνα και ήχο. Η συχνότητα αυτή μεταφέρει, έχει, χιλιάδες πληροφορίες. Η συχνότητα λοιπόν μεταφέρει πληροφορίες. Το καταλαβαίνεις;

-Ναι…

-Όταν παρατηρούμε κάτι, ένα αποτέλεσμα, είναι λογικό να σκεφτούμε ότι κάτι το προκάλεσε, θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός που λειτουργεί και συμβαίνει αυτό το κάτι. Παράδειγμα, βλέπουμε παλίρροια, αυτό είναι αποτέλεσμα κάποιου Νόμου, έχουμε δηλαδή, πρώτα τον Νόμο και μετά το αποτέλεσμα. Κατανοητό;

-Ναι…

-Ο κάθε Νόμος, ο κάθε Κανόνας, είναι μία συχνότητα που μεταφέρει την πληροφορία παντού. Η ζωή είναι αποτέλεσμα κάποιου Νόμου που εκφράζεται σε συχνότητα και αυτή η συχνότητα υπάρχει παντού στο Σύμπαν. Όταν φρενάρει κάπου, στο βουνό κάποιου πλανήτη και υπάρχουν σταθερές περιβαλλοντολογικές συνθήκες, κατάλληλες συνθήκες, δηλαδή μαγνητισμός, υγρασία, θερμότητα, αποκωδικοποιείται η πληροφορία όπως στη κεραία και εμφανίζεται ζωή.

Πρόσεξε, Αλέξανδρε. Εμφανίστηκε ζωή,  εμφανίστηκαν τα φυτά και μετά για να καθαρίζουν τα φυτά τρώγοντάς τα, εμφανίστηκαν τα ζώα. Έχουμε λοιπόν, την ενεργοποίηση του Νόμου της  Ζωής και την εμφάνιση του Φυτού. Η ανάγκη  του Φυτού προξενεί   τον ρόλο του Ζώου και την εμφάνιση του Ζώου. Στη συνέχεια κάποια  άλλη ανάγκη πυροδότησε   την εμφάνιση του Ανθρώπου. Ποια ήταν αυτή η ανάγκη; Ποιος είναι ο ρόλος του Ανθρώπου; Και γενικά τι κάνει η Νόηση στο Σύμπαν;

 Αλέξανδρε, το Σύμπαν βρίθει από διάφορες συχνότητες. Κάποιες από αυτές είναι ευεργετικές για το κύτταρο και κάποιες όχι, δεν τις αντέχει. Οι υψίσυχνες ακτινοβολίες, συχνότητας μερικών δισεκατομμυρίων ΗΖ, εξ αιτίας της πολύ μεγάλης ενέργειας που μεταφέρουν, μπορούν να διασπάσουν το DΝΑ των κυττάρων και να δημιουργήσουν καρκίνους. Είναι καταστροφικές για τη ζωή.

Ο άνθρακας στην ατμόσφαιρα, ως  κρύσταλλος  μπορεί να αντανακλά αυτή την επικίνδυνη κοσμική ακτινοβολία. Όμως άρχισε να ελαττώνεται συνεπώς χρειαζόταν κάποιος που θα μπορεί να φιλτράρει την κοσμική ακτινοβολία, χρειαζόταν, ας πούμε, προστάτης του πλανήτη…Φαντάσου τώρα, τα σωματίδια της επικίνδυνης ακτινοβολίας έχουν ένα μέγεθος Α. Τι νομίζεις ότι θα μπορούσαν να τα εμποδίσουν να τα μπλοκάρουν, μεγαλύτερα σωματίδια ή μικρότερα;

-Εεε! μεγαλύτερα...

-Όχι, μικρότερα χρειάζονται, από τα μεγαλύτερα μπορούν να περάσουν ανάμεσά τους, από τα μικρότερα εμποδίζονται. Κάποιοι ερευνητές είπαν ότι το σωματίδιο της σκέψης είναι 10 στην -43. Αυτό δεν το βρήκαν στο εργαστήριο, γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν ένα μηχάνημα που να βλέπει κάτι τόσο μικρό, κατέληξαν με μαθηματικά.

  Όπου λοιπόν εμφανιστεί ζωή και δεν υπάρχει αρκετός άνθρακας ή άλλο στοιχείο, που  να προστατεύει τον πλανήτη από την κοσμική ακτινοβολία, εμφανίζεται νόηση, όντα με δυνατότητα σκέψης. Φτάνουμε στην  εμφάνιση του Ανθρώπου.

 Εκείνοι οι Άνθρωποι ήταν Σφαίρες Νόησης, σφαίρες επειδή είναι το ποιο οικονομικό σχήμα ενεργειακά,  περιέβαλαν τον πλανήτη και με τις συχνότητες που εξέπεμπαν,  έκαναν μία προστατευτική ομπρέλα και τον κάλυπταν από την επικίνδυνη ακτινοβολία.  Όμως τα φυτά έτρωγαν το C02, οι συνθήκες άλλαζαν, και οι Σφαίρες σταδιακά άλλαζαν, υλοποιούνταν, μορφοποιούνταν, απέκτησαν σώματα. Η συνεχής μείωση του διοξειδίου έκανε αναγκαία την ύπαρξη περισσοτέρων Ανθρώπων. Αντί να κατέβουν άλλες Σφαίρες, ήταν πιο οικονομικό, να αλλάξουν αυτοί.  Κάθε σύστημα για να επιβιώσει χρειάζεται αμυντικό μηχανισμό. Γι’ αυτό κάποιοι Άνθρωποι, με μία μικρή ορμονική μετατροπή, άλλαξαν και εμφανίστηκαν γυναίκες. Οι γυναίκες ήλθαν σε επαφή με τους Ανθρώπους και γέννησαν αγόρια και κορίτσια. Έχουμε δύο διαφορετικούς ρόλους. Ο ρόλος της γυναίκας ως αμυντικός μηχανισμός είναι  να γεννά παιδιά, και ο ρόλος του άνδρα είναι να κάνει αυτό που έκανε όταν ήταν στην κατάσταση Σφαίρας, να προστατεύει τον πλανήτη σκεπτόμενος.   Γι αυτό Αλέξανδρε, βάση  της ιδέα των δύο ρόλων, όταν λέμε άνθρωπος θα αναφερόμαστε στον άνδρα, όταν κάτι αφορά και στην γυναίκα, τότε θα το επισημάνουμε.

Έτσι  με απλά συμπεράσματα, κάνουμε την προστατευτική ομπρέλα. Κάνεις μια σκέψη για να πάρεις ένα μήλο. Η Φύση παίρνει τη σκέψη και εσύ παίρνεις το μήλο. Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν.

Στο Σύμπαν υπάρχουν Νόμοι.

Ένας τέτοιος Νόμος είναι της Ζωής.

Η πληροφορία  της Ζωής ως συχνότητα  όταν βρεθεί σε κατάλληλο περιβάλλον, εκφράζεται, εμφανίζεται ζωή.

Οι εμφανιζόμενες μορφές ζωής αποκτούν ρόλο.

Ο Κωνσταντήν σιώπησε αφήνοντας χρόνο στον Αλέξανδρο να σκεφτεί.

-Τα κατάλαβες;

-Ναι, αλλά...

-Χρειάζεσαι χρόνο να τα χωνέψεις! Λοιπόν, ας κάνουμε ένα διάλειμμα.

Ο Αλέξανδρος πήγε στο χώρο των φυτών και έκατσε κάτω από την ελιά. Ήταν κάτι που συνήθιζε να κάνει όταν ήθελε να απομονωθεί. Του άρεσε η σειρά του Κωνσταντήν. Η ύπαρξη ζωής στο Σύμπαν,  ήταν αποδεκτή σαν ιδέα από όλη την επιστημονική κοινότητα, και ασχέτως από που το τι έλεγε αυτή, ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί ένα Σύμπαν που να περιέχει ζωή και να μην είναι ζωντανό, συνεπώς η ζωή πρέπει να είναι κατάσταση, πρέπει να είναι νόμος… Ναι, η   εικόνα του Κωνσταντήν,  οι Νόμοι, οι Ρόλοι, τον ικανοποιούσαν περισσότερο. Σκέφτηκε ότι ίσως είχε βρει τον άνθρωπο που   θα του απαντούσε ικανοποιητικά στην ερώτηση που είχε περισσότερο από οτιδήποτε ανάγκη να  απαντηθεί .

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 3^ος  ΘΕΟΣ, ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΕΣΗ

-Κωνσταντήν, υπάρχει θεός;

-Μα εσύ βάπτισες τον εαυτό σου στο όνομα της Αγίας Τριάδος;

-Ήθελα να δώσω επισημότητα, δεν ήξερα τι έπρεπε να πω…δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν ξέρω τι να πιστέψω…

-Τότε αυτό που χρειάζεται  είναι να καταλάβεις αν υπάρχει ή δεν υπάρχει…

-Αχ! ναι Κωνσταντήν, είπες την κατάλληλη λέξη, θέλω να καταλάβω, το να πιστέψω δεν έχει ...νόημα, η πίστη κλονίζεται, ενώ αν μπορέσω να καταλάβω, τότε ποτέ δεν θα αναρωτιέμαι ξανά! Κωνσταντήν, η κοινωνία μπορεί να κάνει χίλια μύρια λάθη, όμως τα παιδιά δεν φταίνε  σε τίποτα, γιατί ο Θεός δεν βοηθάει τουλάχιστον τα παιδιά, γιατί παιδιά να έχουν καρκίνο;

Αυτό προβληματίζει τους ανθρώπους και τους αποτρέπει να δεχτούν την ιδέα του Θεού.. Λένε 'αφού ο Θεός δεν βοηθάει τα παιδιά, δεν υπάρχει'...

-Αλέξανδρε, μετά την ερώτηση ‘υπάρχει θεός;’  θα πρέπει να αναρωτηθούμε ‘πώς είναι;’

-Πράγματι….

-Αν δώσουμε  μία  απάντηση που μας ικανοποιεί λογικά, τότε θα δεχτούμε  ότι ο θεός υπάρχει;

-Δεν ξέρω πως μπορεί να μας ικανοποιεί λογικά! Μας έλεγαν ο θεός είναι μεγαλοδύναμος, παντογνώστης, έτσι, αλλιώς, εμένα όμως αυτό δεν με ικανοποιεί…λογικά! Γιατί να το δεχτώ, επειδή μου το λες εσύ; Απόδειξέ μου πρώτα ότι υπάρχει!

-Η απάντηση που θα σε  ικανοποιούσε  μήπως αφορά στην ερώτηση ‘τι είναι θεός’

-Τι είναι θεός;… Ναι, αυτό είναι άλλος δρόμος, με ικανοποιεί περισσότερο, απόλυτα μπορώ να πω! Τι είναι ο θεός Κωνσταντήν;

-Πρόσεξε Αλέξανδρε. Η ενέργεια δεν χάνεται. Ο άνθρωπος ως παρατηρητής, παρατηρεί γύρω του ότι υπάρχει κίνηση, φως, και ζέστη, δηλαδή ενέργεια που εκφράζεται σε κίνηση, φως και ζέστη. Αυτά είναι λογικό να πούμε ότι είναι αποτέλεσμα, και κάπου αλλού πρέπει να υπάρχει ενέργεια, εκφρασμένη σε ακινησία, σκοτάδι και κρύο. Σε ποια ενέργεια υπάρχουν χαρακτηριστικά ακινησίας; Σε αυτήν που επιδρούν ίσες και αντίρροπες δυνάμεις.

Ο Κωνσταντήν  πήρε μπροστά του, μία λευκή σελίδα, μολύβι και σβηστρά  έκανε ένα σχήμα και το έδειξε στον Αλέξανδρο.

-Ναι, το καταλαβαίνω.

-Υπάρχει όμως πιθανότητα κάποια από αυτή τη κίνηση να ξεφύγει, έτσι έχουμε μία δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη σπίνα ελεύθερη.

-Ναι…

-Φαντάσου πολλές σπίνες, δεξιόστροφες ή αριστερόστροφες, κάποιες έλκονται μεταξύ τους και σχηματίζουν μόρια. Έχουμε δηλαδή εμφάνιση ύλης.

-Α!

-Το ηλεκτρικό ρεύμα, είναι κίνηση σωματιδίων. Οι άνθρωποι  ανάβουν  φωτιά, τρίβοντας δύο ξύλα, είναι κίνηση σωματιδίων. Αφού η κίνηση είναι θερμότητα, άρα η ακινησία τι είναι;

-Κρύο;…

-Λέγοντας ακινησία, πρακτικά αυτό σημαίνει απουσία σωματιδίων. Τι είναι η απουσία σωματιδίων;

-Το κενό;

-Ας πούμε ότι έχουμε ένα άδειο σκεύος. Φαίνεται άδειο, αλλά μέσα του κινούνται σωματίδια. Ας πούμε, εκατό σωματίδια. Βγάζουμε τα 80, μένουν 20. Βγάζουμε και άλλα…Όταν θα φτάσουμε στο ένα σωματίδιο, δηλαδή το απόλυτο κενό, την απόλυτη ακινησία και το απόλυτο Κρύο, στους -273 βαθμούς κελσίου, έχουμε εμφάνιση σωματιδίων, αυθόρμητη εμφάνιση υπο ύλης.

-Ω! δηλαδή από το πουθενά, από το τίποτα, εμφανίζεται ύλη, δηλαδή το τίποτα  δεν υπάρχει, πάντα θα εμφανίζεται κάτι…

-Σωστά, Αλέξανδρε, αυτό που οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ως Τίποτα, είναι τα Πάντα, είναι το Κρύο…πρόσεξε, τώρα. Έχουμε εμφάνιση υπο ύλης. Δύο σωματίδια τείνουν να ενωθούν ή να απομακρυνθούν, αυτό που δημιουργεί σταθερότητα είναι το τρίτο. Αυτά τα 3 σωματίδια θα είναι τα πιο κοντινά μεταξύ τους, και όχι τα πιο απομακρυσμένα. Έχουμε εμφάνιση δύο Νόμων. Το Νόμο της Έλξης και τον Νόμο της Οικονομίας. Η εμφάνιση της ύλης προκάλεσε την εμφάνιση Νόμων και Κανόνων λειτουργίας της. Έγινε ένα σύστημα, ένα σύνολο ενεργειών που είχε την δυνατότητα να αντιλαμβάνεται και να επιλύει προβλήματα.

-Μα αυτό μοιάζει με αλγόριθμο!

-Ακριβώς! Αλγόριθμος είναι ο Θεός...

Το σοκαρισμένο ύφος του, έκανε τον Κωνσταντήν να σταματήσει.

-Ποτέ μου δεν φαντάστηκα τον θεό σαν ένα παππούλη με άσπρη γενειάδα πάνω στα σύννεφα, η φαντασία μου πήγαινε σε κάτι αέρινο, άϋλο, που ωστόσο θα μπορούσε να ‘βλέπει’ και να βοηθάει παιδιά. Όχι κάτι τόσο απρόσωπο…Ο Θεός είναι αλγόριθμος!; Επανέλαβε ψιθυριστά τη φράση σαν να την δοκίμαζε...

-Ο Θεός βοηθάει αυτόν που θα ζητήσει, αυτόν που θα ζητήσει όχι για τον εαυτό του αλλά για τους άλλους και η βοήθεια εκφράζεται σε δυσκολία. Δεν είναι αρκετό να είναι κάποιος αθώος,  άκακος. Καλό πρέπει να έχει κάνει. Όπως ένα μωρό δεν μπορεί να φανταστεί όργια, έτσι και ο Θεός δεν μπορεί να 'δει' κάτι διαφορετικό από Αυτόν. Δεν μπορεί να 'δει' παιδιά. Πρόσεξε, Αλέξανδρε, ο κάθε Νόμος εκφράζεται σε συχνότητα. Υπάρχουν χιλιάδες Νόμοι, το κάθε λογικό συμπέρασμα του ανθρώπου, υπόκειται σε κάποιον Νόμο. Όλες αυτές οι συχνότητες έχουν, ας πούμε μία συνισταμένη, έναν Νόμο. Θεός είναι ο Νόμος  των Νόμων…

Ο Αλέξανδρος έμεινε σιωπηλός για λίγο.

-Δηλαδή από το Κρύο έγινε η ύλη, και  η ύλη οργανώθηκε, έγινε ο Θεός …Δηλαδή, το Κρύο είναι ο πατέρας του Θεού;

-Ναι, μπορείς να το πεις έτσι. Ο χώρος του Θεού, η Αρμονία, σε σχέση με το Κρύο είναι, ας πούμε, σταγόνα στον ωκεανό. Όταν μία κίνηση ξεφύγει έχει άπυρη ταχύτητα και μηδενική μάζα. Όσο φρενάρει, γίνεται κάτι. Αυτά τα υπο ατομικά σωματίδια από το Κρύο βρίσκονται σε χαοτική κίνηση, ας πούμε, μπαίνουν στο Χάος,  υπάρχουν εκεί για κάποιο χρόνο. Όταν αποκτήσουν αρκετή μάζα, οργανώνονται στην Αρμονία. Όπως ένας κομήτης που βρισκόταν σε χαοτική κίνηση και μετά οργανώθηκε, εγκλωβίστηκε,  σε μία σταθερή πορεία.

-Δεν μου αρέσει η ιδέα του Θεού – αλγορίθμου, όμως έχει λογική. Ας πούμε, αυτό που είπες με τον κομήτη, δεν μπορούσα να καταλάβω πως ο Θεός επέτρεψε να πέσει ο κομήτης και να καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής την εποχή των δεινοσαύρων. Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν μπορούσε να τον ελέγξει, δεν ήταν ακόμη στον χώρο Του, στην Αρμονία, όπως λες.  Και γιατί δεν βοηθάει τα παιδιά; επειδή δεν βλέπει… πρέπει να τα σκεφτώ όλα με αυτό το μοντέλο….το πως δένουν μεταξύ τους,  με ικανοποιούν λογικά, όμως δεν με ικανοποιούν συναισθηματικά…

Έμεινε σιωπηλός για λίγο και μετά χαμογέλασε.

-Ο Θεός είναι ο Νόμος των Νόμων, αυτό μου αρέσει περισσότερο.

Ο Κωνσταντήν χαμογέλασε, αλλά δεν είπε τίποτα. Του άφησε χρόνο να συνέρθει από το σοκ και να τα χωνέψει.

Απότομα ξέσπασε σε γέλια.

-Θυμήθηκα μία φράση του Φύλακα μας. ‘Αν ο άνθρωπος είναι καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, τότε ο Θεός πρέπει να είναι μπεκρής και χαρτοπαίκτης…’

Ακούμπησε στη πλάτη του καθίσματος  και τεντώθηκε.

-Οπότε Κωνσταντήν, πάμε στην επόμενη ερώτηση, σχετικά με την ψυχή, επειδή αυτές οι  δύο πήγαιναν μαζί, ‘υπάρχει θεός’, ‘υπάρχει ψυχή’;  

 -Δεν θέλεις να κάνουμε ένα διάλειμμα;

-Όχι! Να καταλάβω θέλω

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 4^ος  ΨΥΧΗ, ΙΗΣΟΥΣ

- Τι είναι  η ψυχή;

-Τι είναι το ‘πρόγραμμα’ στον υπολογιστή;

-Το ‘πρόγραμμα’; ρώτησε ξαφνιασμένος. Είναι ολοκληρωμένο και ανεξάρτητο σύνολο εντολών που χρησιμοποιείται για την εκτέλεση συγκεκριμένης εργασίας… Επανέλαβε τη φράση αργά και ψιθυριστά. Αυτό πρέπει να είναι  η ψυχή! είπε θριαμβευτικά, μου αρέσει, το καταλαβαίνω!...  πως μπαίνει η ψυχή στο σώμα;

-Η ψυχή, το ‘πρόγραμμα’ της ψυχής, είναι  Νόμος που υπάρχει παντού και το κύτταρο είναι ένας Νόμος   που υπάρχει παντού. Όταν βρουν κατάλληλες συνθήκες,

αποκωδικοποιούνται,  και  εκφράζονται,  εμφανίζονται ψυχή και κύτταρο.

-Καταλαβαίνω ότι το ‘πρόγραμμα’ του κυττάρου θα πρέπει να εκφράζεται αμέσως όταν τον σπερματοζωάριο συναντήσει το ωάριο, το ‘πρόγραμμα’ της ψυχής πότε εκφράζεται; Με την σύλληψη;

-Όχι, το ‘πρόγραμμα’ της ψυχής είναι ένα σύνολο πληροφοριών με τα γνωρίσματα του ανθρώπου. Ας πούμε, ότι αρχίζουν να ‘κατεβαίνουν’ αφού υπάρξει σιγουριά ότι αυτό το έμβρυο θα επιβιώσει, περίπου από το 6ο μήνα και μετά. Όταν το παιδί γίνει  3 χρονών, τότε ολοκληρώνεται, και κλίνει το κρανίο στην κορυφή του κεφαλιού.

-Τι εννοείς τα γνωρίσματα του ανθρώπου;

-Οι δυνατότητές του που  γίνονται ικανότητες.  Οι δυνατότητες για  συναισθήματα, για σκέψη και λογική, αλλά και η συνείδηση, ένα φίλτρο που τον προφυλάσσει από μεγάλα λάθη.  Ας πούμε ένα μωρό, παίρνει μία κουδουνίστρα και χαίρεται, πυροδοτείτε η δυνατότητα που είχε για συναισθήματα,  βλέπει παιχνιδάκια πάνω από το κρεβάτι του και γίνονται αφορμή για να πυροδοτηθεί η δυνατότητα της σκέψεις, να σκεφτεί ‘τι είναι αυτό;’. Να σε ρωτήσω και εγώ κάτι;

-Ό,τι θέλεις, απάντησε κεφάτα.

- Πότε γεννιέται ο άνθρωπος, Αλέξανδρε;

-Είπες, ότι όταν το έμβρυο βγει από το σώμα της μητέρας τότε έχουμε την εμφάνιση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος για να γίνει Άνθρωπος πρέπει να ‘καταλάβει’, να αποκτήσει Πνεύμα. O Άνθρωπος Γεννιέται όταν αποκτήσει Πνεύμα.

-Δεν χρειάζεται να λες ‘είπες’ αν συμφωνείς σε κάτι, αν το δέχεσαι ως λογικό. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η καθοριστική στιγμή; Ποιο είναι το καθοριστικό ‘κατάλαβα’ για την Γέννησή του;

-Δεν ξέρω…Ποιο είναι Κωνσταντήν;

-Πώς ενεργοποιείται το πρόγραμμα στο κομπιούτερ; Όταν παίρνεις ένα καινούργιο κομπιούτερ πώς το βάζεις σε λειτουργία;

-Δεν το ξέρω. Εδώ όλα τα χρησιμοποιούσαν ήδη, όταν ήρθα.

-Η εταιρία που κατασκεύασε το αρχικό πρόγραμμα δίνει κάποιους κωδικούς αριθμούς, τους γράφεις στο κομπιούτερ και γίνεται αναγνώριση και ενεργοποίηση. Το ίδιο συμβαίνει και με το Πνεύμα.

-Δηλαδή;

-Το Πνεύμα Γεννιέται όταν ο άνθρωπος αναγνωρίσει τον Θεό.

Ο Αλέξανδρος σταμάτησε τις ερωτήσεις. Χρειάζονταν λίγο χρόνο για να σκεφτεί.

-Τώρα καταλαβαίνω τη διαφορά που έχει η Ψυχή και το Πνεύμα. Ψυχή, δηλαδή συγκεκριμένο ‘πρόγραμμα’, έχουν και τα φυτά και τα ζώα,  Πνεύμα όμως μπορεί να έχει μόνο ο Άνθρωπος. Έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί γιατί  ο Χριστός πάνω στο Σταυρό είπε ‘Παραδίνω το Πνεύμα μου’.

- Δέχεσαι την ύπαρξη του Ιησού;

-Τώρα που καταλαβαίνω την ύπαρξη του Θεού… απότομα σταμάτησε και τρεμόπαιξε τα βλέφαρα. Είναι φοβερό, αλλά  δεν αναρωτιέμαι αν υπάρχει Θεός, καταλαβαίνω ότι υπάρχει.

Ακούμπησε τα χέρια του στο τραπέζι, το κεφάλι του πάνω στο μπράτσο του και κοιμήθηκε.

Ο Κωνσταντήν τον κοίταξε με τρυφερότητα και χαμογέλασε,  πήρε τον αγαπημένο του Πυθαγόρα, και άνοιξε μία σελίδα στη τύχη. Μετά από λίγο, ο Αλέξανδρος ξύπνησε, τεντώθηκε, και κοίταξε τον Κωνστντήν.

-Υπάρχει η μετεμψύχωση;

-Για να υπάρχει Νόμος Επαναγέννησης, θα πρέπει να προηγείται ο Νόμος της Γέννησης. Δεν είναι πλεονασμός αφού με την Γέννηση καλύπτεται, ας πούμε, η ανάγκη;

-Όμως Κωνσταντήν, λένε ότι σε κατάσταση ύπνωσης θυμούνται προηγούμενες ζωές. Πως συμβαίνει αυτό;

-Αλέξανδρε, φαντάσου την  ψυχή σαν ένα cd  με συγκεκριμένο πρόγραμμα, που δεν μπορείς να εγγράψεις πάνω του τίποτα άλλο, δεν μπορείς να το αλλοιώσεις. Οι άνθρωποι μιλούν για ψυχολογικά προβλήματα, λένε, αυτός έχει ‘ψυχολογικά.’ Αν η ψυχή είχε ‘ψυχολογικά’ τότε θα είχε ‘ψυχολογικά’ και ο Θεός. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι χάνει ο άνθρωπος την επαφή του με την ψυχή του, ή χάνει την επαφή του με την συνείδησή του, ας πούμε, δεν υπάρχει άνθρωπος, ασυνείδητος, υπάρχει άνθρωπος που τραυμάτισε τη σχέση του με την συνείδησή του. Η ψυχή ελευθερώνεται με τον θάνατο του ανθρώπου και είναι σαν μία σταγόνα που επιστρέφει στον ωκεανό. Μπορεί η ίδια σταγόνα να ξανά ‘προγραμματίσει’, να ξανά γεννηθεί,   σαν ένα κέρμα, που μπαίνει σε μία τσέπη, μετά βγαίνει και πηγαίνει σε κάποιου άλλου την τσέπη.  Όμως είναι μόνο αυτό. Αλέξανδρε, η Ζωή έχει αξία, και όχι η ζωή του καθενός. Πρόσεξε,  είναι σοβαρό. Ο εγκέφαλος είναι ένα εργαλείο που ή θα εκπέμπει σκέψη ή θα δέχεται σκέψη. Αν δεν προγραμματίζεις, θα σε προγραμματίζουν. Στην ύπνωση, χαλαρώνεις, αφήνεις τον εγκέφαλό σου στην διάθεση του προγραμματιστή, μπορείς να δεχτείς ό,τι σου πει. Από αυτή την ιδιότητα του εγκεφάλου, οι άνθρωποι έχουν μπερδευτεί και νομίζουν ότι έζησαν και άλλες ζωές.  Απλώς, οι  σκέψεις των ανθρώπων υπάρχουν ενεργειακά στον χώρο. Ένας άνθρωπος που, ας πούμε, έχει φοβία με το νερό, σε κατάσταση μη σκέψης, μπορεί να συντονιστεί με μία άλλη φοβία, με μία άλλη σκέψη, κάποιου ανθρώπου που έζησε χίλια χρόνια πρίν. Έτσι νομίζει ότι αυτός έζησε.

-Κωνσταντήν, δεν είναι δίκαιο οι άνθρωποι να έχουν και μία δεύτερη ευκαιρία; Αυτοί που δεν συνάντησαν και δεν άκουσαν τους σπουδαίους δασκάλους, ας πούμε τον Πυθαγόρα, τον Ιησού, δεν είναι δίκαιο για αυτούς, να έχουν και μία δεύτερη ευκαιρία;

-Μπορούσαν να αγαπήσουν. Αν δεν άκουσαν το Σωστό ώστε να σωθούν, μπορούσαν  να αγαπήσουν, μέσα από την αγάπη να φτάσουν στη προσφορά και στη σωτηρία!

Ο Αλέξανδρος, θαύμασε άλλη μία φορά τον Δάσκαλό του, έμεινε σιωπηλός για λίγο.

                                               

-Ο Ιησούς ήταν όπως ο Άνθρωπος, σφαίρα νόησης;

-Ο Άνθρωπος ήταν σφαίρα νόησης με συγκεκριμένο σκοπό, κατέβηκε ως προστάτης του πλανήτη για να μετασχηματίζει. Ο Ιησούς  ήρθε για να μιλήσει για το  Σωστό.

-Κωνσταντήν, αν  οι άνθρωποι καταλάβαιναν και εφάρμοζαν την διδασκαλεία του, το Σωστό, δεν θα έπρεπε να είναι υγιείς; Η αρρώστια  δεν δείχνει ότι δεν κατάλαβαν;

 -Μπράβο, Αλέξανδρε! Έτσι είναι, αν οι άνθρωποι καταλάβαιναν και βίωναν τη διδασκαλεία του, θα έπρεπε να είναι  υγιείς.

-Θα ξανακατεβεί;

-Δεν χρειάζεται, ο Λόγος του υπάρχει, το Σωστό υπάρχει, μένει στους ανθρώπους να το καταλάβουν…Η επιστήμη ερευνά και βρίσκει το σωστό Αλέξανδρε, αυτό που μένει είναι να συνδεθούν τα κομμάτια μεταξύ τους.

-Κωνσταντήν, μερικές φορές φαίνεται ότι ο Ιησούς έδινε κάπως αντίθετες απαντήσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό;

-Ο δάσκαλος δεν έχει δικαίωμα να μην απαντήσει σε μία ερώτηση, έχει όμως ευθύνη για την απάντηση, πόσο θα είναι κατανοητή, πόσο μπορεί να την αντέξει ο άλλος.

-Α! Μάλιστα! Δηλαδή απευθυνόταν σε διαφορετικά πνευματικά επίπεδα ανθρώπων. Και ίσων να μην τα είπε και όλα…

-Ποιος ο λόγος να έρθει αν ήταν να μην τα πει όλα; Όχι, η διδασκαλία του ήταν ολοκληρωμένη. Πρόσεξε, Αλέξανδρε. Στη Φύση υπάρχει μόνο  το Σωστό, οτιδήποτε είναι διαφορετικό από το Σωστό, είναι   λάθος. Πολλές φορές ο άνθρωπος νομίζει για Σωστό, το λάθος. Εφαρμόζει νόμους, υιοθετεί συμπεριφορές που άλλοτε είναι σωστές και άλλοτε είναι λάθος. Το κοινωνικά σωστό δεν είναι πάντα το Σωστό, αντίθετα, σπάνια το Σωστό συμπίπτει με το κοινωνικά σωστό. Πχ. η αντίληψη ότι η κίνηση κάνει καλό, είναι Σωστό, είναι και κοινωνικά σωστό. Ο Ιησούς είπε <όλα όσα θέλετε να κάνουν σε εσάς οι άνθρωποι, αυτά να κάνετε κι εσείς σε αυτούς>. Αυτό δεν είναι το Σωστό, δεν πρέπει να κάνω ό,τι θέλω να μου κάνουν, επειδή δεν είμαι εγώ το μέτρο του κόσμου. Να σου εξηγήσω όμως γιατί το είπε. Σε μια εποχή που ήταν νόμος, κατάσταση, το <οφθαλμός αντί οφθαλμού>, ήταν αδιανόητα το Σωστό <αγάπα τον εχθρό σου >. Έτσι ο Ιησούς είπε το κοινωνικά σωστό, κάνε ό,τι θέλεις να σου κάνουν. Αυτό είναι ήδη τεράστια πρόοδος από το <οφθαλμός αντί οφθαλμού>, που ακόμη και σήμερα εφαρμόζεται. Ακόμη και σήμερα είναι μεγάλη πνευματική εξέλιξη να κάνεις ό,τι θέλεις να σου κάνουν. Το Σωστό <αγάπα τον εχθρό σου> ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητό, πόσο μάλλον να εφαρμοστεί.

-Καταλαβαίνω αυτό που λες, ότι δεν είμαι εγώ το μέτρο αυτού του κόσμου και πρακτικά π.χ. εμένα μου αρέσει το πιπέρι, σε πολλούς άλλους δεν αρέσει, όταν μαγειρεύω προσέχω τι ποσότητα θα βάλω, για να μπορούν να φάνε όλοι.

-Σωστά, είχε χαμογελώντας ο Κωνσταντήν.  Αλέξανδρε, τι σημαίνει η φράση 'Αγάπα τον εχθρό σου';

-Αυτό που λέει, να αγαπάς τον εχθρό σου. Χμ! ίσως θα πρέπει να καθορίσουμε τον εχθρό...

-Ο Ιησούς έκανε πνευματικό πόλεμο, και ο εχθρός είναι σε πνευματικό επίπεδο, αντίθετες απόψεις. Ο πόλεμος είναι να αποδείξεις το σωστό με τη λογική, τα όπλα είναι τα λογικά επιχειρήματα. Έτσι, μπορεί να έχεις πόλεμο, διαφωνία με κάποιον, αλλά να τον αγαπάς, να μην επιζητάς την φυσική του εξολόθρευση. Όταν οι άνθρωποι φτάνουν να κάνουν πόλεμο, φυσική εξόντωση,  είναι σε κατάσταση τρέλας, έχουν κυριευθεί από το ‘πνεύμα του λάθους’,  καλύτερα να φύγουν...

-Κατάλαβα. Και όταν ο Ιησούς πήρε το μαστίγιο, δεν σκότωσε, δεν ζητούσε την φυσική τους εξόντωση, και στο τέλος όλους τους συγχώρησε. Κωνσταντήν, τι αξία έχει η συγχώρεση;

-Χμ!...  Αλέξανδρε,  όταν ένας άνθρωπος συγχωρεί κάποιον που του έχει κάνει κακό, νοιώθει καλά αυτός που συγχωρεί, αισθάνεται γαλήνη. Για τον άλλο δεν αλλάζει τίποτα, δεν μαθαίνει τίποτα, δεν διορθώνει κάτι. Ο Πνευματικός Άνθρωπος, αυτός που έχει φτάσει, ας πούμε σε ανώτερο επίπεδο, και βλέπει εχθρό, έχει δικαίωμα να συγχωρήσει; Ποιος θα πολεμήσει το αντίθετο πνεύμα; Ο Θεός τους συγχωράει όλους, και τους συγχωράει όλους επειδή συνεχώς γεννιούνται παιδιά, γι’ αυτό και ο Ιησούς μπορούσε να συγχωρήσει. Ο Πνευματικός   Άνθρωπος που βλέπει το αντίθετο πνεύμα, πρέπει να το πολεμήσει, δεν υπάρχει άλλος να το κάνει, δεν έχει δικαίωμα να συγχωρήσει.

-Α! γι’ αυτό Κωνσταντήν, ‘ο Θεός αγαπά τον κλέφτη, αγαπά και τον νοικοκύρη’; Επειδή και ο κλέφτης, παιδί κάνει, δηλαδή κάποιον άλλον που μπορεί να κάνει το Σωστό;

-Ναι, και γι’ αυτό, αλλά και επειδή και ο κλέφτης, σκεπτόμενος συμμετέχει στην προστατευτική ομπρέλα,  και αυτός  λογικά συμπεράσματα  μπορεί να κάνει όπως ο   νοικοκύρης.

-Α! τότε μπορεί να αγαπά τον κλέφτη περισσότερο, επειδή στη προσπάθειά του να κλέψει, σκέφτεται περισσότερο, είπε γελώντας.

Ο Κωνσταντήν, γέλασε και κούνησε το δάκτυλό του με σημασία.

-Είδες πόσο ελευθερώνει η αλήθεια; θα μπορούσες να γελάσεις με αυτό, πριν;

-Όχι, πραγματικά όχι…Κωνσταντήν, η προσευχή προς τον Θεό και η προσευχή προς τον Ιησού έχουν διαφορά;

-Φαντάσου τον Θεό σαν Φως. Ένα Φως που κοιτά προς τη γη. Τι βλέπει;

-Μάλλον σκοτάδι;…

-Σωστά, το Φως μόνο φως μπορεί να δει. Θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος φωτεινός πνευματικά, για να τον δει ο Θεός. Γι’ αυτό καλύτερα να απευθύνεις την προσευχή σου προς τον  Ιησού, Αυτός θα μεσιτεύσει προς τον Θεό.

-Τι πρέπει να πει ο άνθρωπος στην προσευχή του, Κωνσταντήν;

-Ό,τι έχει ανάγκη.

-Επειδή κατάλαβα ότι υπάρχουμε μέσα από τους άλλους, τώρα μπορώ να πω ότι η προσευχή μας για τους άλλους, ας πούμε, θα εισακούεται περισσότερο. Τι πρέπει να ζητάμε για τους άλλους;

-Τι πρέπει να ζητά ο άνθρωπος στην προσευχή του, Αλέξανδρε, έχοντας υπόψη του ότι πάντα λειτουργεί ο Νόμος της Δράσης Αντίδρασης, αντιγύρισε ο Βιολόγος.

-Υγεία και Ειρήνη ;

-Πόλεμος θα γίνει και θα αρρωστήσουν όλοι.

-Αν ζητήσεις ειρήνη και υγεία θα γίνει πόλεμος και αρρώστια; ψέλλισε εμβρόντητος ο Αλέξανδρος.

-Ακριβώς.

Το σοκ του ήταν μεγάλο.

-Μα γιατί;

-Για να γίνει ειρήνη πρέπει πρώτα να εκτονωθούν όλες αντιθέσεις, οι διαφορές και τα μίση. Θα γίνει πόλεμος για να ακολουθήσει ειρήνη.

-Δεν μπορώ να το χωνέψω…και για την υγεία;

-Υγιής δεν είναι ο άνθρωπος που δεν αρρώστησε ακόμη, αλλά ο άνθρωπος που αρρώστησε και κατάφερε να αυτοθεραπευτεί.

Έμειναν σιωπηλοί αρκετή ώρα, στο τέλος ο Αλέξανδρος αναστέναξε.

-Γι’ αυτό λένε ‘άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου’.

-Πρόσεξε, Αλέξανδρε. Αφού εμφανίστηκες χωρίς να το θέλεις, ο Θεός, ας πούμε, είναι υποχρεωμένος να σε βοηθήσει. Αν ζητούσες βοήθεια, πόση βοήθεια θα σου έδινε; Μπορείς να μου το πεις σε ποσοστά;

Ο Αλέξανδρος βυθίστηκε στις σκέψεις του.

-Πιστεύω θα με βοηθούσε τουλάχιστον κατά 50%.

-Όχι, δεν δικαιούσαι το 50%. Δικαιούσαι το 49. Πρέπει εσύ να προσπαθήσεις λίγο παρά πάνω. Η ίση βοήθεια, σταδιακά σε κάνει να καταλήξεις στην αδράνεια, και η αδράνεια στο θάνατο. Πάντα θα παίρνεις βοήθεια λίγο λιγότερη από αυτήν που εσύ θα καταβάλεις.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 5ος ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ- ΚΟΛΑΣΗ, ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ

-Κωνσταντήν, υπάρχει ο παράδεισος;

-Το Σύμπαν λειτουργεί με Νόμους και Κανόνες. Το αν είναι καλοί ή κακοί, δίκαιοι ή άδικοι, δεν έχει νόημα να το ψάχνουμε αφού δεν έχουμε την δύναμη να τους αλλάξουμε. Οι Νόμοι είναι αυτοί που είναι, και το δικό μας συμφέρον είναι να τους κατανοήσουμε και να προσαρμοστούμε σε αυτούς. Αν τους κατανοήσουμε  και εναρμονιζόμαστε με αυτούς, τότε αυτό θα είναι καλό για μας. Αντίθετα, η άγνοια ή παράβαση των Νόμων θα είναι κακό για μας. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος ανάλογα με το αν έχει κατανοήσει ή όχι τους  Νόμους μπορεί να σκέφτεται σωστά και να κάνει το σωστό, μπορεί να σκέφτεται λάθος και να κάνει λάθη, μπορεί και να μην σκέπτεται  ή να μην κάνει τίποτα. Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να υπάρχει αντίδραση, αποτέλεσμα,  και για τις τρεις περιπτώσεις. Αυτό που λέει η θρησκεία είναι λογικό,  αν κάνεις καλό δικαιούσαι τον παράδεισο. Όταν κάνεις κακό, θα πρέπει να έχεις ανάλογες συνέπειες, ας τις πούμε  κόλαση, αν δεν κάνεις τίποτα, πάλι δικαιούσαι το παράδεισο.

-Γιατί αυτό; Γιατί να δικαιούσαι το παράδεισο αν δεν κάνεις τίποτα; Και πως μπορείς να μην κάνεις τίποτα;

-Φαντάσου ένα σπίτι που καίγεται. Μπορείς να κάνεις καλό βοηθώντας να σβήσει η φωτιά, μπορείς να κάνεις κακό ρίχνοντας πετρέλαιο, μπορείς όμως και να μην συμμετέχεις καθόλου. Ο Θεός, ας πούμε, αγαπά τόσο πολύ, που αμείβει ακόμη και γιατί δεν έκανες κακό, ενώ θα μπορούσες να είχες κάνει.

-Τι είναι ο παράδεισος και η κόλαση Κωνσταντήν; Δηλαδή, τι βιώνει το πνεύμα εκεί;

-Ο άνθρωπος έχει ενεργειακή υπόσταση. Όταν πεθάνει, ενεργειακά συνεχίζει να υπάρχει και μετά από τον θάνατό του. Δεν χάνεται εύκολα, μπορεί να υπάρχει και εκατοντάδες χρόνια, σαν μία δίνη που περιστρέφεται συνέχεια μέχρι να γίνει κουκίδα και να χαθεί. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει κάνει λάθη, δεν ενόχλησε και προσπάθησε να κάνει το σωστό, έχει θετική σκέψη, θετική ενέργεια. Αυτή η θετική ενέργεια  είναι συμβατή με τους Νόμους, τη συμπαντική Αρμονία, με τον χώρο του Θεού. Η λάθος σκέψη είναι μη συμβατή, αρνητική. Όταν ένας κακός άνθρωπος πεθάνει και ελευθερωθεί, μπαίνει στη Θετική Ενέργεια, η δίνη του υφίσταται ηλεκτρική καταιγίδα και όσο πιο κακός,  πιο λάθος ήταν  τόσο ισχυρότερη θα είναι η καταιγίδα. Και όσο μεγαλύτερο ‘εγώ’ είχε στη ζωή του, τόπο περισσότερο κρατάει.

 Πρόσεξε, Αλέξανδρε, σε αυτές τις καταστάσεις, στο παράδεισο και στην κόλαση, δεν έχει επίγνωση του εαυτού του, δεν έχει τη συνειδητότιτά του, ή πιο απλά, δεν έχει το όνομά του, επειδή δεν έκανε κάτι σπουδαίο για να το κρατήσει. Μόνο ο άνθρωπος που θα καταφέρει να φτάσει στην Αθανασία, θα πάρει και το όνομα μαζί του... Φαντάσου τον ύπνο.  Κάποιος που κοιμάται μπορεί να γελάει, να αισθάνεται εφορία, ερωτικά, και όλα αυτά χωρίς επίγνωση του εαυτού του. Ή να αισθάνεται αγωνία, πανικό, φόβο, άγχος, πίεση, πάλι χωρίς αντίληψη του εαυτού του.  Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο, Αλέξανδρε, μπορεί να νοιώθεις αιώνια χαρά, ή αιώνιο πανικό…

Ο Αλέξανδρος έμεινε σιωπηλός για λίγο.

-Τουλάχιστον να μπορέσω να αποφύγω την Κόλαση…είπε  απευθυνόμενος περισσότερο στον εαυτό του.

-Από σένα εξαρτάται. Εσύ θα απομακρυνθείς από το σωστό, εσύ θα δημιουργήσεις την ένταση στην καταιγίδα της Κόλασής σου.

-Δεν το καταλαβαίνω Κωνσταντήν, πως μπορούμε να λέμε ότι ο Θεός είναι αγάπη  και ταυτοχρόνως να κάνει κόλαση;

-Σωστή η παρατήρησή σου, δεν το δέχεται η λογική. Πρόσεξε, Αλέξανδρε. Ο Νόμος της Έλξης και ο Νόμος της Οικονομίας, είναι πρωταρχικοί Νόμοι στο Σύμπαν. Ο Έρωτας και η Αγάπη, τα δύο κυρίαρχα συναισθήματα του ανθρώπου, είναι έκφραση των δύο νόμων. Ο Έρωτας απορρέει από την Έλξη και η Αγάπη από την Οικονομία, επειδή με την Αγάπη οι πολλοί γίνονται ένας.

-Ω! είπε ο Αλέξανδρος εντυπωσιασμένος.

-Πρέπει λοιπόν, κατανοώντας τους νόμους, να φέρεσαι ανάλογα. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Βλέπεις να ρέει ένα ποτάμι. Υπάρχουν κανόνες για το πώς θα κινηθείς πάνω στο ποτάμι και αν τους εφαρμόσεις θα ταξιδέψεις με ασφάλεια. Δεν υπάρχουν κανόνες για να πας αντίθετα με το ρεύμα, αν το προσπαθήσεις θα βυθιστείς, ή δεν θα ταξιδέψεις, θα υποστείς τις συνέπειες αν παραβείς τον κανόνα. Το καταλαβαίνεις;

-Ναι…

-Ο Θεός είναι Νόμοι, δεν είναι και… αντινόμοι. Στο παράδειγμα που σου είπα, ο Θεός υπάρχει στον νόμο που καθορίζει την κίνηση σύμφωνα με τη ροή του ποταμού, δεν έχει αντινόμο και για τη κίνηση αντίθετα με το ρεύμα. Αν πας σύμφωνα με το ποτάμι, σύμφωνα με τους νόμους, αυτό είναι καλό για σένα, αν πας αντίθετα, θα είναι κακό για σένα. Ο Θεός λοιπόν δεν τιμωρεί, δεν έκανε κόλαση, δεν έχει αντι νόμους ανάλογους με  την τρέλα  και τα λάθη σου, εσύ απομακρύνεσαι από το σωστό, εσύ  εαυτοτιμωρείσαι, εσύ κάνεις την κόλασή σου.

-Κατάλαβα, δεν έκανε ο Θεός κόλαση, όμως Κωνσταντήν, δεν μου αρέσει  η εικόνα του παραδείσου, δεν μου αρέσει η ιδέα οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν να μην είναι μαζί…

-Αλέξανδρε, για να αντιλαμβάνονται ότι είναι ‘μαζί’, πρέπει να αντιλαμβάνονται ο κάθε ένας τον εαυτό του, αναγκαστικά θα έπρεπε να έχει και τις μνήμες του. Φαντάζεσαι μία μητέρα που άφησε πίσω τα παιδιά της, πόσο ήρεμη θα μπορούσε να ήταν;

-Έχεις δίκαιο...Κωνσταντήν,  οι γονείς σου έχουν πεθάνει;

-Ναι.

-Σου λείπουν;

-Προσπαθώ να μην το αισθάνομαι….

-Γιατί;

-Φαντάσου ένα πουλί σε ένα κλουβί…

-Το φαντάζομαι, διέκοψε ο Αλέξανδρος με ένα μορφασμό. Το πουλί έχει φτερά και το βάζουν σε κλουβί. Μα έχει φτερά για να πετά, πώς το φυλακίζεις;

-Το πνεύμα είναι πουλί σε κλουβί. Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, ελευθερώνεται. Ο πόνος των κοντινών του ανθρώπων για την απώλειά του, μοιάζει με ένα σκοινί στο πόδι του πουλιού που το τραντάζει, το εμποδίζει να πετάξει. Ο πόνος σου σε κρατά δεμένο με το πνεύμα και αφού δεν μπορείς να το αναστήσεις, ακολουθείς.

-Αν άνοιγαν οι ουρανοί και εμφανίζονταν η μητέρα σου, τι θα της έλεγες Κωνσταντήν;

-Τίποτα. Θα έτρεχα να χωθώ στην αγκαλιά της.

Ο Αλέξανδρος χαμήλωσε τα μάτια συγκινημένος, και δεν μπορούσε να πει με σιγουριά αν ήταν τυχερός που δεν θα ζούσε ποτέ αυτήν την απώλεια.

-Όμως Κωνσταντήν, είναι αδύνατο να μην σκέφτεσαι τους αγαπημένους σου νεκρούς…

-Να τους σκέφτεσαι με ευγνωμοσύνη, μόνο η ευγνωμοσύνη μπορεί να επηρεάσει το πνεύμα τους,  να τους κάνει να ονειρεύονται όμορφα…

-Εντάξει, ο Θεός δεν έκανε την κόλαση, ο κάθε άνθρωπος κάνει  την κόλασή του, το καταλαβαίνω, το βρίσκω λογικό, τότε   τον διάβολο ποιος τον έκανε;

-Ο άνθρωπος με τη σκέψη του εκπέμπει κύματα. Όσο πιο σιγουριά έχει σε αυτό που ‘καταλαβαίνει’ τόσο μεγαλύτερη διάρκεια έχουν τα κύματα. Μπορεί να είναι σίγουρος για κάτι σωστό αλλά και για κάτι που είναι λάθος. Και οι λάθος σκέψεις  έχουν διάρκεια και συντονίζονται, αποκτούν δυναμική, γίνεται αλγόριθμος.  Αυτό είναι το κακό, το αντίθετο πνεύμα,  ο διάβολος.

- Α! και τον διάβολο ο άνθρωπος  τον έκανε…

-Τα λάθη του, η λάθος σκέψη  έγινε λάθος πνεύμα  που προσπαθεί να σβήσει κάθε τι αντίθετο από αυτό, δηλαδή τι θετική σκέψη, το σωστό, αλλά και την πηγή που την εκπέμπει, δηλαδή τον άνθρωπο που σκέφτεται σωστά.

-Πως μπορεί να αμυνθεί κάποιος στο διάβολο’;

-  Για να μη μπορεί να σε ‘βλέπει’ πρέπει κάθε μέρα να βελτιώνεσαι. Ας πούμε ότι ο διάβολος έχει ‘δει’ τον Χ άνθρωπο. Αν ο Χ κάνει ένα λογικό συμπέρασμα, τότε είναι Χ+1, ένας άλλος άνθρωπος. Το κάθε συμπέρασμα σε ανεβάζει επίπεδο, βρίσκεσαι σε άλλο χώρο, έτσι βγαίνεις μπροστά, προηγείσαι.  Πρόσεξε, Αλέξανδρε.  Όλη η ανθρωπότητα είναι στο χώρο του διαβόλου, στο χώρο του λάθους. Έτσι, ας πούμε, ο διάβολος δεν έχει ανάγκη να κυνηγήσει κάποιον προσωπικά. Αν κάποιος καταφέρει και βγει, δεν απασχολεί τον διάβολο. Η αντίδρασή του θα υπάρχει αν αυτός που ελευθερώνεται προσπαθήσει να κάνει προσφορά, να ελευθερώσει και κάποιον άλλον.  Χαμηλότερος από τα χόρτα πρέπει να είσαι, πολύ ταπεινός, για να μην κάνεις προσωπικό εχθρό σου τον διάβολο.

-Κωνσταντήν, ο διάβολος μπορεί να κάνει θαύματα; Μας έλεγαν ότι έκανε υπερφυσικά πράγματα!

-Κατ αρχήν, δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός  σε φυσικά, υπερφυσικά και μεταφυσικά, όλα είναι ένα. Είναι ένα σύνολο, αλλά όσο πιο λίγο καταλαβαίνεις τους Νόμους  τόσο περισσότερα υποσύνολα κάνεις. Θαύματα  κάνει ο άνθρωπος, με την δύναμη της σκέψης του, επειδή η σκέψη είναι η μικρότερη ύλη μπορεί να επέμβει και να αλλάξει κάτι. Αν το πιστεύει πραγματικά ή καταλαβαίνει πως λειτουργεί  έχει το ίδιο αποτέλεσμα είτε συντονίζεται με τον θεό είτε με τον δαίμονα.  Ο κάθε  άνθρωπος μπορεί  να κάνει και θαύματα όπως έκανε και ο Ιησούς, γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν πρέπει να εντυπωσιάζεται από αυτά. Το θαυμάσιο στον Ιησού δεν ήταν τα θαύματά του, αλλά ο Λόγος του. ‘Αγάπα τον εχθρό σου’. Αυτό είναι θαύμα να το σκεφτείς, είναι θαύμα να το εφαρμόσεις.

-Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι ο Ιησούς δεν ήταν άνθρωπος, γιατί δεν θα μπορούσε κανένας άνθρωπος να σκεφτεί να αγαπά τον εχθρό του !

-Άρα, αφού δεν ήταν άνθρωπος;

-Ήταν Θεός…Κωνσταντήν, πως μπορώ να κερδίσω το παράδεισο;

- Να συνειδητοποιήσεις τον νόμο της δράσης-αντίδρασης. Η κάθε δράση συνεπάγεται ίση ποσότητας και ποιότητας αντίδραση. Ο άνθρωπος δεν ανήκει σε άλλη σφαίρα, υπόκειται και αυτός σε αυτόν τον νόμο. Αν κάνεις καλό, καλό θα πάρεις. Αλλά πρώτα θα το κάνεις εσύ, για να πάρεις, πρώτα θα δώσεις, πρώτα η δράση και μετά η αντίδραση. Πρόσεξε, Αλέξανδρε, πόσο απλό είναι. Η μητέρα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε όλες τις εποχές, όταν την ρωτούσαν τι παιδί θέλει να κάνει, έλεγε ‘καλό άνθρωπο’. Ποτέ καμία δεν είπε, θέλω να γεννήσω έναν κακό άνθρωπο. Η Φύση, ο Θεός, μιλάει μέσα από τη μητέρα. Γιατί θέλει να κάνει έναν καλό άνθρωπο; Για να μπορεί αυτός να κάνει το καλό. Το ζητούμενο είναι το καλό, καλό πρέπει να κάνει. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος αξίζει τόσο, όσο αξία έχει για τους άλλους.

-Καταλαβαίνω, Κωνσταντήν, ότι δεν υπάρχει νόμος ‘τιμωρία’, όμως αυτό που λέμε ‘θεία δίκη’, τι είναι;

-Υπάρχει διαφορά στο λάθος και στο συνειδητά κακό. Ας πούμε, είναι επόμενο, όταν ο άνθρωπος δεν ξέρει ποιο είναι το Σωστό, να κάνει λάθος. . Όταν κάνει όμως συνειδητά κακό,  τότε αυτό πρέπει να σταματήσει.. Αυτός μπαίνει στη γραμμή για την αυτοαπόρηψή του, αλλά για την φύση δεν έχει σημασία αν ‘φύγει ‘  τώρα ή σε 5 χρόνια. Όμως το κακό πρέπει να σταματήσει τώρα. Πρόσεξε, Αλέξανδρε. Όταν κάποιος σκοτώνει, φυλακίζεται.  Είναι όμως τιμωρία αυτή; Η ζωή του συνεχίζεται, είναι πιθανό να ξαναβγεί, και είναι πιθανό να ξανασκοτώσει. Αν αντί για αυτόν έμπαινε στη φυλακή το παιδί του, ο πόνος της ψυχής του θα ήταν η τιμωρία του. Το παιδί μετά από λίγο θα συνήθιζε τη ζωή στη φυλακή, αλλά αυτός θα πονούσε σε όλη τη διάρκεια, και σίγουρα δεν θα σκεφτόταν να ξανά σκοτώσει. Κάπως έτσι λειτουργεί η φύση. Ο άνθρωπος κάνει κακίες και λάθη, αλλά δεν είναι συνειδητά κακός. Αυτός που συνειδητά   κάνει  κακό, βάζει σε λειτουργία τον μηχανισμό για την απόρριψή του. Ο Θεός δεν τον βλέπει προσωπικά, βλέπει τη σχέση του με τον αγαπημένο του, βλέπει την πυγή που τον τροφοδοτεί, που του δίνει ζωντάνια, και αυτή η πυγή κόβεται. Αν η δράση είναι ο φόνος, η αντίδραση που θα προκαλέσει θα επικεντρωθεί στη πυγή που τον τροφοδοτεί, αν ζει μέσα από το παιδί, η απόρριψη επικεντρώνεται εκεί, προκαλεί να τιμωρηθεί ο αγαπημένος του.

-Μου φαίνεται σκληρό, να κάνω εγώ κακό και να τιμωρείται άλλος.

-Το βλέπεις συναισθηματικά, δες το λογικά.

-Ναι, το καταλαβαίνω, καταλαβαίνω ότι με αυτό τον τρόπο μπορεί να σταματήσει κάποιος να ξανακάνει κακό, αρκεί βέβαια να καταλάβει ότι έτσι λειτουργεί ο Νόμος. Χμ…μάλλον όμως είναι αντιληπτός, επειδή είναι γνωστή η φράση, ‘αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα’. Γιατί λένε Κωνσταντήν, ‘παιδεύει ο θεός όποιον αγαπάει;’

-Μπορεί να υπάρχει κάποιος γνωστός σου για τον οποίο έχεις καλή γνώμη, πιστεύεις ότι είναι καλός άνθρωπος, όμως βλέπεις ότι του συμβαίνουν διάφορα δεινά, και δεν μπορείς  να  εξηγήσεις πως ένας τέτοιος καλός άνθρωπος παιδεύεται έτσι, και λένε, ‘παιδεύει ο θεός όποιον αγαπάει’ όμως σου φαίνεται λογικό αυτό; Ο άνθρωπος γεννιέται με ‘μαγιά’ συνείδησης. Αυτή η ‘μαγιά’, η βασική καθαριότητα, τον προφυλάγει από μεγάλα λάθη, τον ελέγχει μέχρι να φτάσει σε ένα επίπεδο υψηλό.

Αυτός ο άνθρωπος που κατάφερε και κράτησε την καθαρότητα της ψυχή του, είναι πρόκληση για τον διάβολο. Προσπαθεί να τον πάρει, να τον κερδίσει, και για αυτό του δημιουργεί προβλήματα, αναποδιές, τον τιμωρεί. Η ζωή είναι αγώνας από μόνη της, δεν χρειάζεται επέμβαση Θεού για περισσότερη δυσκολία, δεν είναι λογικό να ΄παιδεύει αυτόν που αγαπάει. Ταιριάζει να πούμε ότι ο Θεός ‘τιμωρεί’ τον συνειδητά κακό και ο διάβολος τον καλό..

ΔΙΑΛΟΓΟΣ6^οΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ,ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣΑΝΘΡΩΠΟΣ,  ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΣ

- Κωνσταντήν, τι είναι ο δαιμονισμένος; Τι συμβαίνει σε αυτή τη κατάσταση, γιατί τι μία στιγμή ο άνθρωπος είναι καλά και την άλλη, ας πούμε κάνει τρέλες;

-Στο Σύμπαν, Αλέξανδρε, οι Νόμοι είναι  συγκεκριμένοι, απόλυτοι. Και ο άνθρωπος που έχει σιγουριά, έχει το ίδιο απόλυτο. Αυτή η σιγουριά εκπέμπεται από τον εγκέφαλό του, γύρω του στο χώρο.

Ο Κωνσταντήν πήρε μπροστά του το χαρτί και έκανε ένα σχήμα.

 

Δεν επεκτείνεται στο άπειρο, καλύπτει ένα χώρο γύρο του και είναι σφαίρα. Αυτό είναι το ενεργειακό του σώμα, και για να μην ‘μπει’ κάτι μέσα του, θα πρέπει να σκέπτεσαι, αν δεν προγραμματίζεις θα σε προγραμματίζουν.

 

Ο άνθρωπος όταν πεθάνει, ενεργειακά συνεχίζει να υπάρχει. Έτσι, ας πούμε, αυτός που ήταν κακός, υπάρχει κάπου γύρω. Αν ο άνθρωπος δεν έχει σιγουριά, δεν έχει λογική, μπορεί να το δεχτεί μέσα του.

 

-Α! τότε δαιμονίζεται;

-Μπορούμε να πούμε ότι κολλάει ιούς.

- Και πως μπορεί να θεραπευτεί;

-Με την μετάνοια. Η ειλικρινείς μετάνοια, όταν θα είναι στα καλά του βέβαια, έχει ταπείνωση, χάνεται το ‘εγώ’, το ενεργειακό σώμα ανοίγει και έτσι μπορεί να φύγει το δαιμόνιο, ο ιός.

 

Και ο τρόπος που χρησιμοποιεί η εκκλησία είναι αποτελεσματικός, η σιγουριά του εξορκιστή και η προσευχή μπορούν να τον καθαρίσουν, αλλά και το νερό, πρέπει να κοιμηθεί δίπλα σε ποτάμι, σε τρεχούμενο καθαρό νερό, το νερό μπορεί να καθαρίσει το ενεργειακό σώμα.

-Και η βροχή;

-Και η βροχή, αλλά έχουμε εφεύρει την ομπρελά.

-Θέλω να είμαι καλός άνθρωπος, Κωνσταντήν, θέλω να γίνω Άνθρωπος, αλλά  δεν γνωρίζω το Σωστό και για αυτό δεν μπορώ να κάνω το καλό. Ποιο είναι το καλό που πρέπει να κάνει ο Πνευματικός Άνθρωπος, η δράση του ποια είναι;

Ο Κωνσταντήν έκανε ένα σχήμα.

 

-Ο άνθρωπος γεννιέται με αισθήματα, συναισθήματα και δυνατότητα σκέψης. Ένα παιδί, ας πούμε, τριών χρόνων, αν πιάσει κάτι καυτό, δεν θα το ξαναπιάσει. Μέσα από τα λάθη του αρχίζει να μαθαίνει, να βρίσκει το Σωστό. Στην αρχή κάνει 9 λάθη και ένα σωστό. Μετά 8 λάθη και 2 σωστά. Απομακρύνεται και επανέρχεται στον άξονα του Σωστού. Πρώτα πρέπει να καταλάβει τι είναι υγεία, ώστε να καταφέρει να έχει στα χέρια του την υγεία του, αλλά και να έχει άξονα λογικής. Σαν να λέμε, πως μπορείς να δώσεις τη σωστή λύση σε ένα πρόβλημα της ανθρωπότητας και να μην ξέρεις τι πρέπει να φας!  Αν δεν ολοκληρώσει τη αυτοθεραπεία, δεν μπορεί να καταλάβει τα παραπάνω, και να φτάσει να κάνει τα παραπάνω. Στο δεύτερο επίπεδο μεταφέρει αυτό που κατάλαβε, βοηθάει άλλους ανθρώπους για να αυτοθεραπευτούν. Εδώ γίνεται Άνθρωπος, μόλις γεννιέται. Από  εδώ και μετά πρέπει να καταλάβει τις σχέσεις των ανθρώπων, όλα τα προβλήματα που απορρέουν επειδή δεν έχουν κατανοηθεί οι ρόλοι του άνδρα και τις γυναίκας. Στο τέλος ασχολείται με τα προβλήματα της ανθρωπότητας.

-Κωνσταντήν, δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει επάνω, μπορεί  απλώς να χάλασαν τα  μηχανήματα μας και να είμαστε τσάμπα τόσο καιρό  κλεισμένοι εδώ, μπορεί να έγινε και κακό, μικρό… μεγάλο…συμφωνήσαμε να μην μιλάμε για αυτό, και να βγούμε μετά από 5 χρόνια…ωστόσο θα ήθελα τι γνώμη σου, για το τι μπορεί να συμβαίνει…

-Όχι, Αλέξανδρε, ας μην το συζητήσουμε.

-Καλώς, ας συνεχίσουμε λοιπόν την κουβέντα μας σαν να μην άλλαξε τίποτα εκεί έξω, και ας πούμε για τα προβλήματα τις ανθρωπότητας.

-Ένα από τα  μεγαλύτερα προβλήματα  της ανθρωπότητας είναι ο υπερπληθυσμός.  Φτάσομε τα 7 δις!!!  Πρόσεξε Αλέξανδρε, ο πλανήτης είναι συγκεκριμένος, έχει συγκεκριμένο χώρο, συγκεκριμένο έδαφος και συγκεκριμένη θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι και αυτούς που μπορεί να θρέψει είναι συγκεκριμένοι, δηλαδή πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο. Στα ζώα, επειδή το ένα τρώει το άλλο, τα όρια υπάρχουν. Στους ανθρώπους όμως υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα. Η παγκόσμια ανεργία είναι περίπου στο 13%, και θα αυξηθεί. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να τραφούν. Αν πούμε ότι θα τους χορηγείται ένα ευρώ για τροφή  και στέγη κάθε μέρα, χρειάζονται 910 εκατομμύρια την μέρα. Ποια παγκόσμια οικονομία, ποια παγκόσμια τράπεζα, μπορεί να αντέξει σε τέτοια κατάσταση; Ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός είναι συγκεντρωμένος στις πόλεις. Οι υπόλοιποι πρέπει να εργαστούν, να παράγουν τροφή για τους εαυτούς τους αλλά και για τους άλλους των πόλεων. Η τροφή πρέπει να μεταφερθεί, να αποθηκευτεί, να πουληθεί και πρέπει να υπάρχει και κέρδος επειδή αν δεν υπάρχει κέδρος, ο γεωργικός πληθυσμός δε θα μπει στο κόπο να παράγει τροφή και για τον αστικό, θα κάνει τροφή μόνο για τον εαυτό του. Όσο περισσότερος γίνεται ο πληθυσμός για να υπάρχει αντίστοιχη τροφή και κέρδος, θα έχει αποτέλεσμα την μείωση της ποιότητας της τροφής.

Αυτή η πληθυσμιακή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της απουσίας  πνευματικής ευχαρίστησης Δείχνει τρέλα, τρέλα για σεξ.

-Είναι φοβερό αυτό που λες, δεν το είχα σκεφτεί καθόλου…Κωνσταντήν, δεν υπάρχει λύση;

-Πρέπει να υπάρχει αυστηρός έλεγχος γεννήσεων, υψηλά κριτήρια για να αποκτήσεις απογόνους. Όταν πρόκειται για υιοθεσία,  χρειάζονται ένα σωρό διατυπώσεις, χαρτιά, πιστοποιητικά που να φαίνεται ότι το ζευγάρι είναι  πνευματικά υγιές, ότι είναι οικονομικά ικανοί, έχουν περιουσία να του αφήσουν. Ζητάνε 10, 15 ζευγάρια και υιοθετεί  το ένα. Γιατί να μην απαιτούνται τα ίδια όταν πρόκειται για το δικό σου παιδί;

-Έτσι θα έπρεπε να γίνεται, υποστήριξε με θέρμη ο Αλέξανδρος. Δεν  θα υπήρξαν τόσα εγκαταλελειμμένα παιδία, αν γινόταν αυστηρός έλεγχος…Κωνσταντήν, ποιο είναι το πληθυσμιακό όριο, τι το καθορίζει;

- Το νερό, ο κύκλος του νερού στην επιφάνεια της γης. Όπου υπάρχει ποτάμι, λίμνη, πυγή, μπορεί να υπάρχει κοινωνία. Δεν έχουμε όμως δικαίωμα να τρυπάμε τη γη για να βγάλουμε νερό, δεν μας ανήκει, ανήκει στις επόμενες γενναίες.

Ο Αλέξανδρος κοίταξε τα σημεία στο σχηματισμένο τρίγωνο. Σκέφτηκε με δέος ότι το μυαλό του  Κωνσταντήν γυρνούσε γύρω από τα προβλήματα της ανθρωπότητας, και προσπαθούσε να βρει λύσεις…Να μπορούσε να τον βοηθήσει! Ίσως τον βοηθούσε λίγο, επειδή με τις ερωτήσεις του, τον ανάγκαζε να τεκμηριώσει, και άρα να δει το πρόβλημα και τη λύση πιο καθαρά.

-Κωνσταντήν, ο Πνευματικός Άνθρωπος έχει, ας πούμε, ανάγκη από βοηθό;

-Ναι, χρειάζεται τον Πλούσιο.

-Τον πλούσιο; Ρώτησε εμβρόντητος.

-Ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να   μάθει ποιο είναι το σωστό. Ο κάθε ένας πρέπει να ‘καταλάβει’ και αν ‘καταλάβει’, το σωστό θα κάνει. Αυτό που μπορεί να κάνει  ο Πνευματικός Άνθρωπος για  την ανθρωπότητα είναι να την ξυπνήσει, γι’ αυτό ο  λόγος του πρέπει να ακουστεί.  Εκεί  θα βοηθήσει ο Πλούσιος. Τώρα θα σε ρωτήσω εγώ, με ποιόν τρόπο, Αλέξανδρε;

Το παλικάρι  σκέφτηκε για λίγο.

-Αν κάνει νοσοκομεία δεν διορθώνεται η υγεία γιατί τα λάθη θα επαναλαμβάνονται. Για  να βοηθήσει ώστε να ακουστεί ο Πνευματικός Άνθρωπος, σχολεία πρέπει να κάνει, ας πούμε, Φιλοσοφικά σχολεία όπου θα διδάσκεται το σωστό.  

-Ακριβώς. Θα σώσει ανθρώπους αλλά θα σωθεί και ο ίδιος γιατί θα εισπράξει το αποτέλεσμα της Φιλοσοφίας.

-Θα το κάνει όμως Κωνσταντήν; Γιατί να διαθέσει τα ωραία του λεφτά;

-Θα το κάνει αν είναι Πλούσιος, ας πούμε, Πάμπλουτος. Αν είναι απλός πλούσιος, δεν θα το κάνει.

-Γιατί;

-Ως πλούσιος κοιτάς να καλύψεις της ανάγκες σου. Ως Πάμπλουτος δεν έχεις ανάγκες, θέλεις να καλύψεις ανάγκες άλλων. Είναι τάση. Είναι χαρά. Δίνεις ένα κέρμα σε κάποιο φτωχό και χαίρεσαι όλη τη μέρα.  Γι’ αυτό ο πλούτος πρέπει να συγκεντρωθεί στα χέρια λίγων. Ας πούμε στα χέρια 5 ανθρώπων. Για να επιλυθούν τα προβλήματα της ανθρωπότητας χρειάζεται σχεδόν όλος ο πλούτος…Να σε ρωτήσω και πάλι. Ο   Πνευματικός Άνθρωπος  πότε θα φύγει;

-Πότε θα φύγει;

-Ναι, πότε θα πει, ‘δεν χρειάζομαι άλλο εδώ’…

Ο Αλέξανδρος τον κοίταξε σκεφτικά.

-Το έργο του Πνευματικού Ανθρώπου είναι να μιλάει. Οπότε θα φύγει όταν θα πάψει να μιλάει, όταν δεν θα έχει τίποτα άλλο να πει.

-Και πότε δεν θα έχει να πει;

-…Όταν δεν θα υπάρχουν ερωτήσεις;

-Σωστά, είπε ο Κωνσταντήν χαμογελώντας.

Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε και αυτός ικανοποιημένος.

-Α! Κωνσταντήν, μήπως γι’ αυτό ο Ιησούς, ζήτησε από τον Θεό να πάρει το ΄ποτήριο τούτο΄, ως δάσκαλος αισθανόταν ότι υπήρχαν ερωτήσεις;

-Ναι, είναι λογικό.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 7ος ΑΘΑΝΑΣΙΑ

-Τι είναι η Αθανασία, Κωνσταντήν;

-Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί την Αθανασία. Αυτό που συμβαίνει είναι, ότι δεν θέλει να πεθάνει. Η φιλοσοφία ασχολείται με την έρευνα του Σωστού, ο φιλόσοφος κάνει ερωτήσεις, σχηματίζει μία εικόνα στο μυαλό του, και προσπαθεί να βρει τον τρόπο να εξηγήσει και να πραγματοποιήσει αυτό που του φαίνεται λογικό. Εσύ, λοιπόν, ως φιλόσοφος, ποια ερώτηση θα έκανες για το θέμα;

-Κωνσταντήν, πριν αρχίσουμε τις συζητήσεις μας, δεν θα έκανα καμία ερώτηση, επειδή στο μυαλό μου είχε κλίσει αυτό το θέμα. Αν βλέπεις πως ‘ό,τι ζει, πεθαίνει’, τι ερώτηση να κάνεις παραπέρα;

-Σκέψου τώρα,  οι άνθρωποι έχοντας στο μυαλό τους πως ό,τι ζει πεθαίνει, δεν κάνουν καμία ερώτηση επ’ αυτού, δεν μπορούν να φανταστούν τον μη θάνατο και δεν μπορούν να βρουν τον τρόπο για να τον αποκτήσουν.

-Ναι, μπορεί να συμβαίνει αυτό...

-Ας αρχίσουμε τις ερωτήσεις που θα μπορούσαν να μας πάνε στο παραπέρα. Αν ρωτήσουμε, ‘ό,τι ζει, πρέπει να πεθαίνει;’ , η απάντηση ανοίγει δρόμο για έρευνα;

-Μου φαίνεται ότι είναι αρμονικό κάτι να έχει αρχή, μέση και τέλος. Γι’ αυτό θα απαντούσα ‘ναι, ό,τι ζει, πρέπει να πεθαίνει’.

-Και έτσι, δεν θα σκεφτόσουν να ψάξεις παραπέρα. Αν η ερώτηση ήταν, ‘ αυτό που δίνει ζωή, πρέπει να πεθαίνει;’ τι θα απαντούσες;

-Α! σε αυτή την ερώτηση θα απαντούσα ‘όχι, αυτό που δίνει ζωή, δεν πρέπει να πεθαίνει, πρέπει να ζει’ .

-Κάναμε λοιπόν, την σωστή ερώτηση, και η απάντηση που μας ικανοποιεί λογικά, μας ανοίγει το δρόμο για την έρευνα. Δεν θα έχουμε σαν σκέψη την Αθανασία, αλλά το μη θάνατο.

-Εντάξει.

-Κατάλαβες τι είναι η κόλαση;

-Ναι, είναι κατάσταση που αναλογεί στον άνθρωπο που έκανε κακό.

-Ωραία, ο παράδεισος;

-Είναι για τους ανθρώπους που δεν έκαναν κακό, και όποτε μπορούσαν έκαναν καλό.

-Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό που θα μπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλον άνθρωπο;

-Να του δώσει την αθανασία;

-Και πώς να δώσει κάτι που ούτε καν το φαντάζεται; είπε ο Κωνσταντήν χαμογελώντας.

-Έλα ντε! Κοτσάνα είπα!

-Δες το, απλά και λογικά. Ξανακάνω την ερώτηση. Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό που θα μπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλον άνθρωπο;

-Θα πω, αυτό που συνήθως αναφέρουν, ή εύχονται οι άνθρωποι. ‘Πρώτα η υγεία’.

-Σωστά. Είναι το μεγαλύτερο καλό που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο άνθρωπο, να του δώσει υγεία, να του δήξει πως μπορεί να είναι υγιής. Αν τώρα δώσει υγεία σε πέντε ανθρώπους, σε 100 ανθρώπους, σε χίλιους ανθρώπους, δεν είναι δίκαιο να είναι μεγαλύτερη η αμοιβή του από ότι σε έναν;

-Ναι, είναι δίκαιο.

-Και αν καταφέρει να δώσει υγεία, ας πούμε, σε όλο το ανθρώπινο είδος, δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη η αμοιβή του;

-Σίγουρα!

-Μπορείς να φανταστείς μεγαλύτερο καλό από αυτό;

-Μα, αν καταφέρει να δώσει υγεία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν υπάρχει μεγαλύτερο καλό.

-Και όμως υπάρχει. Να κάνει συνθήκες υγείας και για τις επόμενες γενεές.

-Ω! Σωστά.

-Μπορείς, να σκεφτείς μεγαλύτερο καλό από αυτό;

-Όχι, σίγουρα όχι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο καλό από αυτό.

-Αυτός λοιπός που έκανε το μεγαλύτερο καλό, που φρόντισε για την υγεία, δηλαδή για την ζωή των άλλων, δεν δικαιούται το μεγαλύτερο καλό, να Ζει;

-Ω! Ναι, δικαιούται την Ζωή!

-Τότε πεθαίνει, δηλαδή αλλάζει κατάσταση। Το σώμα του μεταβάλλεται, ελευθερώνει τα  μόρια του, την συνοχή τους, εξαφανίζεται. Και αφού έζησε την ζωή του για τους άλλους, δικαιούται τώρα να ζήσει για τον εαυτό. Γίνεται, ας πούμε συνεργάτης του Θεού. Μπορεί να κάνει ότι θέλει, να ξαναγεννηθεί όσες φορές θέλει. Γίνεται θεός, αλλά όχι ο Θεός.

 Ο Αλέξανδρος έμεινε σιωπηλός για λίγο απολαμβάνοντας την ιδέα του ανθρώπου-θεού.

-Τι εμπόδισε, Κωνσταντήν, τον άνθρωπο να φτάσει στην αθανασία;

-Αν ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει το ένα, μπορεί να καταλάβει τα πάντα. Χρειάζεται όμως χρόνος για αυτό. Όταν αρρωσταίνει δεν μπορεί να σκεφτεί, θα τρέχει να βρει λύση στο πρόβλημά του. Η  σωστή αναπνοή βρέθηκε τώρα, αν έχει εξασφαλίσει την υγεία του, θα έχει τον χρόνο να τα καταλάβει όλα, συνεπώς τώρα ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην αθανασία.

-Μα, Κωνσταντήν,  δεν υπήρξε κανένας υγιής άνθρωπος;

-Αλέξανδρε, δεν είναι ο σκοπός η υγεία. Υγιής είσαι για τον εαυτό σου, η προσφορά στους άλλους είναι ο σκοπός. Όταν είσαι υγιής, μπορείς να έχεις το χρόνο για να το καταλάβεις και να κάνεις την προσφορά.

-Και πως μπορεί να επιτευχθεί, πρακτικά, η υγεία σε όλο το ανθρώπινο είδος και στις επόμενες γενιές;

-Είναι πολύ απλό. Να μπει η αναπνοή, ως διδακτέα ύλη στα σχολεία.

-Πράγματι, είναι απλό.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ  8ος ΕΠΙΛΟΓΗ,   ΑΞΟΝΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

   

- Κωνσταντήν,  γιατί ο εγκέφαλος αντιδρά το ίδιο και στο καλό και στο κακό; Δεν θα ήταν ασφαλέστερο αν ο άνθρωπος δυσκολευόταν περισσότερο να αποκτήσει μία κακιά συνήθεια;

Ο Βιολόγος χαμογέλασε.

-Αν γινόταν αυτό, δεν θα υπήρχε ελευθερία σκέψης.

-A!

-Όμως το γεγονός ότι μπορεί ελεύθερα να σκεφτεί δεν σημαίνει ότι έχει ελευθερία βούλησης.

-Δηλαδή;

-Αν καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος έχει Ρόλο, τότε δεν έχει επιλογή, τον Ρόλο του πρέπει να κάνει. Ας πούμε ότι‘εμφανίζεται ο άνθρωπος, ως παιδί δε έχει επιλογή, υπακούει στους γονείς του. Όσο το σώμα του μεγαλώνει, ας πούμε μέχρι τα 30, ζει σε περίοδο χάριτος, αρχίζει να καταλαβαίνει ποιο είναι το σωστό, κάνει 9 λάθη 1 σωστό, 8 λάθη 2 σωστά. Από τα 30 και μετά, πρέπει το σωστό να κάνει. Αν δεν το κάνει μπαίνει στην διαδικασία της απόρριψης, αρχίζει να μετρά ο χρόνος του, γι’ αυτό αρχίζει και να φαίνεται ο χρόνος επάνω του.

-Ω! το καταλαβαίνω, ας πούμε ο γιατρός. Όσο είναι φοιτητής δεν έχουμε από αυτόν απαιτήσεις, από τη στιγμή όμως που δηλώνει γιατρός, ο ασθενής έχει τη απαίτηση να είναι καλός γιατρός... Όμως Κωνσταντήν, αφού ο άνθρωπος τελικά το σωστό πρέπει να κάνει,  γιατί δεν γεννιέται έχοντας μέσα του,  σαν πρόγραμμα, μόνο το σωστό.

-Δηλαδή να ήταν σοφός. Αλέξανδρε, ο σοφός για την φύση, είναι το πιο άχρηστο πράγμα.

-Γιατί; ρώτησε σοκαρισμένος.

-Ο άνθρωπος πρέπει να έχει ελευθερία σκέψης. Η σκέψη του είναι η συχνότητα που χρειάζεται ο πλανήτης για να υπάρχει η προστατευτική ομπρέλα. Για όσα χρόνια σκέφτεται και βρίσκει το σωστό, είναι χρήσιμος. Αν φτάσει να τα καταλάβει όλα, δηλαδή γίνει σοφός, δεν θα μπαίνει στη διαδικασία να σκέπτεται, θα είναι το πιο άχρηστο πράγμα στη φύση!

- Κωνσταντήν, τι συνέπειες έχουν οι λάθος σκέψεις;

-Η λάθος σκέψη αφήνει κενά στην ομπρέλα, θα μπορούσε να εκραγεί η γη, ή θα μπορούσε να μετακινηθεί ο άξονας της γης.

-Τι σημαίνει αυτό;

-Έχεις δει σβούρα να κινείται;

-Φυσικά!

-Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της και κάνει κύκλο γύρω από ένα νοητό σημείο.

-Ναι…

-Στη πορεία της γύρω από το νοητό σημείο αλλάζει άξονα και ενώ ας πούμε ότι περιστρεφόταν με κλίση προς το κέντρο του κύκλου, περιστρέφεται με κρίση προς τα έξω.

-Πράγματι…

-Φαντάσου τη γη στη θέση της σβούρας. Τι συνέπειες θα είχε αυτή η κίνηση;

-Σίγουρα καταστροφική.

-Ακριβώς, θα είχαμε μετακίνηση των υδάτων. Μόνο τα ψηλά βουνά, πάνω από 6000 μέτρα θα έμεναν ανέπαφα. Ότι θα υπήρχε εκεί θα μπορούσε να διασωθεί. Ερευνητές έχουν βρει ότι η μετακίνηση του άξονα έχει γίνει ήδη τρεις φορές. Είναι φυσικό φαινόμενο που συμβαίνει κάθε 24000 χρόνια περίπου. Όμως μπορεί να συμβεί και πιο μπροστά, όταν ο άνθρωπος δεν κάνει τον ρόλο του, δηλαδή δεν κάνει μετασχηματισμό. Η ακτινοβολία που σκοτώνει το κύτταρο, είναι χάος, και το χάος δεν ελέγχεται, προκειμένου λοιπόν η γη να διασωθεί, θα καταστρέψει αυτούς που δεν της χρησιμεύουν, ώστε κάποιοι άλλοι να κάνουν αυτό που πρέπει.

-Κατάλαβα, σαν να μας πετά κάτω από την πλάτη της…δεν έχει και άδικο, είπε ο Αλέξανδρος και αναστέναξε.. Κωνσταντήν, μήπως οι κατακλυσμοί που αναφέρονται, οφείλονται σε αυτή την μετακίνηση του άξονα της γης;

-Πράγματι.

-Πάντα με απασχολούσε αυτή η επιλεκτική διάσωση του θεού, ως προς τον Δευκαλίωνα,  τον Νώε…

-Είναι διαπιστωμένο  από απολιθώματα θαλάσσιων οργανισμών που βρέθηκαν σε βουνά, ότι η μετακίνηση του άξονα της Γης έχει γίνει όπως σου είπα, 3 φορές. Αν ο άξονας αρχίσει να μετακινείται αργά, ο όγκος του νερού σε κάποιο οριακό σημείο θα τον αναγκάσει να μετακινηθεί απότομα περισσότερο. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να σηκωθούν κύματα, ως και 3000 μέτρα, και καταρρακτώδη βροχή. Αν αφήσουμε από έξω τα θεολογικά, πως θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει τον επερχόμενο κατακλυσμό; Είναι λογικό να το υποθέσει κάποιος καλός και έξυπνος παρατηρητής. Είναι γνωστό ότι έκαναν ναούς και είχαν σημάδια που έβλεπαν πχ την ανατολή του ηλίου κατά τα ηλιοστάσια. Ακόμη και η μικρότερη μετακίνηση του άξονα της Γης θα παρουσίαζε τον ήλιο ή τα άστρα, σε διαφορετικό σημείο. Έτσι ο έξυπνος και προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να υποθέσει ή ότι του έρχεται ο ήλιος και τα άστρα στο κεφάλι, και θα έκτιζε καταφύγιο, ή ότι κάτι συμβαίνει με την Γη και θα έκανε πλοίο.

-Α! λογικό μου φαίνεται…

ΔΙΑΛΟΓΟΣ  9ος ΦΩΤΙΣΗ,  ΕΚΣΤΑΣΗ

-Κωνσταντήν, αφού ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται, και πρέπει να σκέφτεται σωστά,  τότε αυτοί που προσπαθούν να κάνουν μη σκέψη δεν είναι, ας πούμε, επιθυμητοί, από τον Θεό…

-Αλέξανδρε, το ζητούμενο είναι η σιγουριά, τα κύματα που εκπέμπει ο εγκέφαλος  σε κατάσταση σιγουριάς. Μπορεί να έχει σιγουριά και για κάτι λάθος. Είναι το ίδιο χρήσιμα  κύματα και αυτά. Απλώς  το λάθος αποδεικνύεται, καταρρίπτεται, ενώ τα κύματα του σωστού είναι παντοτινά. Στις ανατολικές φιλοσοφίες, προσπαθούν με τον διαλογισμό να κάνουν μη σκέψη, ώστε μη σκεπτόμενοι να καταφέρουν να μην κάνουν λάθη. Μη σκεπτόμενος, δεν κάνεις λάθη, σώζεσαι από την κόλαση, δεν μπορείς όμως να φτάσεις στην αθανασία.

-Μου κάνει εντύπωση, Κωνσταντήν, πως έφτασαν, γιατί έφτασαν να μην σκέφτονται, ποιο  μπορεί να είναι το όφελος από τη μη σκέψη, αφού για να επιλύσεις το πρόβλημά σου, πρέπει να σκεφτείς;

-Ο διαλογισμός, λογικά, πρέπει να εμφανίστηκε στις πρώτες κοινωνίες των ανθρώπων. Φαντάσου μία ομάδα πρωτόγονων, που προσπαθεί να επιβιώσει. Σε αυτή την ομάδα, κάποιος είναι πιο ικανός, αυτόν τον δέχονται, τον αναγνωρίζουν για αρχηγό. Όλα τα προβλήματα τώρα της ομάδας, μεταβιβάζονται σε αυτόν, αυτός πρέπει να βρει τη λύση. Είναι φυσικό, όταν ο άνθρωπος θέλει να σκεφτεί, απομονώνεται. Φαντάσου  λοιπόν τον πρωτόγονο αρχηγό, κάπου σε ένα βουνό, μόνος του, αυτός, η φύση και το πρόβλημά του. Θα έχεις παρατηρήσει, όταν σκέπτεσαι κάτι πολύ, για λίγα δευτερόλεπτα, χάνεσαι…

-Ναι…

-Θα έχεις παρατηρήσει ότι κάποιες φορές, σου έρχονται ιδέες, σαν να μην είναι δικές σου, σαν να σου έρχονται από αλλού…

-Πράγματι, κάποιες φορές αισθάνθηκα σαν να μου ήρθε κάτι από ψηλά…

-Το ίδιο συνέβη και στον πρωτόγονο αρχηγό. Σκεπτόμενος το πρόβλημά του, χάθηκε, έκανε μη σκέψη, και τότε του ήρθε η ιδέα, η λύση. Ήταν κάτι που έγινε τυχαία, αλλά επειδή είχε αποτέλεσμα, άρχισε να γίνεται σκόπιμα. Οι Νόμοι ως συχνότητες, βρίσκεται παντού στο χώρο και έχουν όλες τις πληροφορίες. Με τη μη σκέψη, αφήνεις ανοιχτό τον εγκέφαλό σου, να δεχτεί και την συγκεκριμένη πληροφορία που έχεις ανάγκη.  (15) Παίρνεις φώτιση.

-Κωνσταντήν, η μη σκέψη έχει σχέση με την πυροβασία; Έχω διαβάσει ότι είναι διαχρονικό και παγκόσμιο φαινόμενο. Πως συμβαίνει να πατάνε στα κάρβουνα και να μην καίγονται;

-Πράγματι, έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, επίσης κάποιοι άνθρωποι, τρυπάνε το σώμα τους, και φαίνεται ότι δεν πονάνε, και δεν ματώνουν. Ναι, είναι αποτέλεσμα της μη σκέψης. Στην στιγμή της έκστασης, είναι σε κατάσταση μη σκέψεις, δεν έχει επαφή με το νευρικό του σύστημα και δεν μεταφέρεται η πληροφορία του πόνου, προς και από τον εγκέφαλό του. Γι’ αυτό έχει παρατηρηθεί ότι και οι τρελοί δεν αισθάνονται πόνο, επειδή δεν έχουν επαφή με το νευρικό τους σύστημα.

-Αυτό το καταλαβαίνω, δηλαδή καταλαβαίνω γιατί δεν αισθάνονται πόνο, αλλά γιατί υπάρχει η Ακαΐα, γιατί δεν υπάρχει τραυματισμός;

-Ο άνθρωπος είναι έκφραση του Νόμου της Ζωής. Όταν καταφέρει να κάνει μη σκέψη, ο Νόμος εκφράζεται ταχύτερα. Αν, ας πούμε, το κύτταρα διαιρείτε κάθε δύο ώρες, στην κατάσταση της μη σκέψης, έχουμε ταχύτερη διαίρεση, δηλαδή θεραπεία.

-Α! έτσι…όμως Κωνσταντήν, ο τρελός ματώνει, γιατί ματώνει αφού και αυτός είναι σε κατάσταση μη σκέψης;

-Αφού είναι πνευματικά νεκρός, για τη φύση είναι νεκρός, δεν εκφράζεται σε αυτόν ο Νόμος της Ζωής. Οι άλλοι, κάνοντας προσπάθεια για μη σκέψη κατάφεραν να μην σκέφτονται.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 10ος ΠΟΛΕΜΟΣ,  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΣΟΚ

-Τι είναι  η πατρίδα Κωνσταντήν;

-Πατρίδα είναι ο χώρος που καλύπτει η σκέψη σου. Όσο πιο πλατιά σκέπτεσαι τόσο μεγαλύτερη είναι η πατρίδα σου. Αν η σκέψη σου φτάνει μέχρι 100 μέτρα τότε αυτά νοιώθεις χώρο σου, είναι η γειτονιά σου…

-Πόσο μικρή σκέψη είχαμε πιτσιρικάδες! Ήμασταν συμμορίες και πολεμούσαμε με τις άλλες γειτονιές… Ίσως κάποια μέρα ο άνθρωπος φτάσει να έχει πατρίδα του τη Γη. Έχει νόημα να φτάσει πιο πάνω;

-Το πιο πάνω είναι χαοτική κατάσταση για το νου γιατί δεν έχει πραγματική ανάγκη να φτάσει εκεί, μόνο περιέργεια.

-Και ο εμφύλιος πόλεμος, τι είναι;

-Πρόσεξε, Αλέξανδρε, πόσο σοβαρό συμπέρασμα μπορεί να βγει, από τον εμφύλιο πόλεμο  και από τον επαναστάτη. Στον εμφύλιο πόλεμο, δεν υπάρχει θέμα χώρου, δεν πολεμούν για τον χώρο τους, πολεμούν για τις ιδέες τους. Όταν αδελφός, σκοτώνει αδελφό, όταν φτάσει να σκοτώσει τους γονείς του, πού πάει η αγάπη; Ο επαναστάτης εμπνέεται από κάποια ιδέα, την καταλαβαίνει ως σωστό, χωρίς να είναι το Σωστό, δηλαδή βλέπει ένα κομμάτι από το Σωστό, και αυτό το κομμάτι, τον εμπνέει τόσο ώστε, ξεχνά την αγάπη, ξεχνά, ας πούμε, την γυναίκα του, τα παιδιά του, ακολουθεί το όραμά του, μπορεί να σκοτωθεί, δεν τον νοιάζει αν σκοτωθεί, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μεταδοθεί η ιδέα του, να πραγματοποιηθεί. Αυτά δείχνουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι τα συναισθήματά του, αλλά η  σκέψη του .

-Αλλά, Κωνσταντήν, ο επαναστάτης μπορεί να μην κατάλαβε το Σωστό, όμως σωστό κατάλαβε. Τι θα έπρεπε να κάνει;

-Βιάζεται, Αλέξανδρε, θέλει να γίνει το σωστό αμέσως, ακόμη και με την βία, μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο, προκειμένου να υλοποιηθεί η σκέψη του. Η επανάσταση είναι πράξη βίας, και στη κοινωνία πρέπει όλα να γίνονται αργά, όπως και στη φύση, οι μεταβολές γίνονται αργά. Ο επαναστάτης βάζει το σπόρο, αλλά δεν πρέπει να βιαστεί να δει και το δένδρο. Επειδή το πνεύμα του είναι ανήσυχο, και θέλει το αποτέλεσμα, για να ηρεμίσει κάνει ‘προγραμματισμό’.

-Τι είναι ο προγραμματισμός;

-Ο εγκέφαλος λειτουργεί καλύτερα όταν έχει εικόνα, για αυτό δημιουργεί εικόνα. Αυτή η εικόνα μένει, λέγεται σκεπτομορφή. Ο άνθρωπος όταν θέλει κάτι πολύ, το σκέπτεται συνεχώς, το σκέπτεται με λεπτομέρειες, κάνει εικόνες, αυτές μένουν και όσο περισσότερο τις σκέπτεται, τις τροφοδοτεί. Έτσι προγραμματίζει ένα γεγονός.

-Α! γι’ αυτό!...Κοίτα να δεις τι συνέβη! Κάθε Χριστούγεννα μας δίνανε μία άδεια. Έκαναν κλήρωση με όλα τα ονόματα και ένας κέρδιζε την άδεια. Ήταν ένας φίλος που μας έλεγε μία χρονιά, ‘εγώ θα την πάρω φέτος’. Σε όποιο πηγαδάκι γινόταν συζήτηση για την άδεια, αυτός φώναζε, ‘εγώ θα την πάρω φέτος’. Ε! λοιπόν την πήρε! Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το γεγονός και αναρωτιόμουν πώς συνέβη.

-Είχε σιγουριά. Η σιγουριά της σκέψης του έβαλε σε λειτουργία μηχανισμούς και τους διατηρούσε κάθε φορά που μίλαγε γι’ αυτή την άδεια. Ο άνθρωπος δικαιούται να κάνει ‘προγραμματισμό’ και γι’ αυτό συμβαίνει. Δεν δικαιούται όμως να ‘προγραμματίσει’ άλλον άνθρωπο. Αυτό είναι σε βάρος του.

-Ήταν μία εποχή που ήθελα να μου τύχει το Λαχείο!

-Θα μπορούσες να το ‘προγραμματίσεις’ και να σου συμβεί. Πρέπει όμως να είσαι πολύ προσεκτικός με το ‘πρόγραμμά’ σου. Αν είχες κερδίσει χρήματα στο τέλος θα καταλάβαινες αν αυτά σου έκαναν καλό ή κακό.

-Και πως μπορώ να ξέρω εκ των προτέρων αν κάτι είναι για καλό ή για κακό μου;

Ο Κωνσταντήν κούνησε το κεφάλι του και χαμογέλασε.

-Θα ξέρεις, αν ξέρεις την πυγή που συντονίζεσαι, αν ζητήσεις από τον Θεό, ό,τι πάρεις θα είναι για καλό του, και αν δεν πάρεις, πάλι θα είναι για καλό σου.

-Κωνσταντήν, μήπως και οι προφήτες έκαναν ΄προγραμματισμό΄;

-Πρόσεξε Αλέξανδρε, είναι σοβαρό. Οι προφητείες, οι χρησμοί που επαληθεύθηκαν ιστορικά, αλλά και γεγονότα που προβλέπονται και επαληθεύονται στη καθημερινότητα μας, μας αναγκάζουν να σκεφτούμε το γιατί και πως συμβαίνουν. Πολλοί άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να τα εξηγήσουν καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι υπάρχει το Μέλλον. Ας πούμε ότι το Μέλλον υπάρχει, ότι στο Σύμπαν είναι καταχωρημένες ενεργειακά, η κάθε πιθανή πράξη του κάθε ενός, κάποια στιγμή κάποιος ‘βλέπει’ μία πράξη, την εκφράζει, και το Μέλλον καταρρέει σε αυτήν. Αυτή η πιθανότητα δεν είναι λογική, επειδή το Σύμπαν λειτουργεί με οικονομία, και δεν είναι οικονομικό, δηλαδή υπάρχει σπατάλη ενέργειας, με τις πράξεις που δεν θα πραγματοποιηθούν.

Ο εγκέφαλος είναι πομπός και δέκτης, εκπέμπει και δέχεται συχνότητες, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να προγραμματίσει αλλά και μπορεί να προγραμματιστεί, σημαίνει ότι αν δεν προγραμματίσεις θα σε προγραμματίσουν. Αυτό στην εποχή μας είναι γνωστό ως mind control, γίνονται μυστικά πειράματα, και λέγονται πολλά για το θέμα, ήταν γνωστό από την αρχαιότητα. Πιθανόν να έγινε τυχαία, κάποιος σκέφτηκε κάτι, το ήθελε πολύ, και συναίβει. Το γεγονός του έδωσε σιγουριά, ότι και κάτι άλλο μπορεί να κάνει, και έτσι έγιναν οι μάγοι. Στην ουσία, ο μάγος ‘προγραμματίζει’,  πχ. έναν άνθρωπο να συμπεριφερθεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο και όσο πιο σίγουρος είναι, τόσο καλύτερο ‘προγραμματισμό’ κάνει. Κατ’ επέκταση και οι προφητείες και οι χρησμοί, είναι ΄προγράμματα’. Κάποιος φαντάστηκε, σκέφτηκε κάτι, το εξέφρασε, έκανε μία σκεπτομορφή, και όσοι πιο πολλοί το δέχονται, τροφοδοτούν την σκεπτομορφή, και την κάνουν να συμβεί.

Για να αμυνθεί ο άνθρωπος στον προγραμματισμό των άλλων, θα πρέπει να σκέφτεται, να προσπαθεί να σκέφτεται λογικά.

Όμως θα πρέπει να εμποδίζει και τον εαυτό του να προγραμματίζει άλλους. Όταν κάποιος λέει, ‘θέλω να γίνει αυτό’, ‘θα κάνω αυτό’, κάνει ‘πρόγραμμα’, και ας πούμε ότι το Σύμπαν τον ακούει, μία δύο, τρεις φορές. Όμως δεν είναι θεός, να θέλει να γίνεται το δικό του, κάποια στιγμή θα αυτο απορριφθεί. Γι’ αυτό πολύ σωστά, οι χριστιανοί λέμε εκφράσεις όπως ‘πρώτα ο θεός’ ‘αν θέλει ο θεός’, έτσι δεν κάνουμε προγραμματισμό, αφήνουμε την Αρμονία , να εκφραστεί.

-Κατάλαβα…Κωνσταντήν, κατά τη διάρκεια των συνομιλιών μας, πολλές φορές σοκαρίστηκα. Τι είναι το σοκ;

-Πνευματικό ξύλο.

-Πράγματι, αισθάνθηκα πολλές φορές σαν να έφαγα ξύλο...... Κωνσταντήν, γιατί οι άνθρωποι όταν ακούν κάτι σοκαριστικό κτυπούν τα χέρια τους ή τα μαγουλά τους;

-Ναι, κάνουν τέτοιες κινήσεις οι άνθρωποι…Πρόσεξε, Αλέξανδρε. Το βιολογικό και το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου συνδέονται στους νευρώνες του εγκεφάλου. Αν κάποιος έχει καταλάβει, ας πούμε, 50 συμπεράσματα, και ξαφνικά δέχεται μία πολύ σοβαρή πληροφορία, ή ένα συμπέρασμα που αξίζει ας πούμε 40, αυτή η μεγάλη διαφορά, έχει μεγάλη ταπείνωση, χάνεται η επαφή του βιολογικού με το ενεργειακού σώματος. Να πω ένα κακό παράδειγμα, αν μία μητέρα ακούσει ξαφνικά ότι σκοτώθηκε το παιδί της, μπορεί να λιποθυμήσει, μπορεί να πεθάνει… Αυτές οι κινήσεις, τα χτυπήματα, έχουν πόνο. Ο πόνος, τονώνει το ένστικτο ζωής, δίνει την αίσθηση του ‘εγώ’ του ‘υπάρχω’, μεταφερόμενος στους νευρώνες του εγκεφάλου, επαναφέρει τη σύνδεση του βιολογικού και του ενεργειακού σώματος.

 

ΜΕΡΟΣ 2ο

ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΜΕΓΑΦΩΝΑ και η φωνή του υπευθύνου της Ασφάλειας.

‘Άπαντες στο χώρο των συσκέψεων σε 10 λεπτά.’

Δεν ξεχώριζαν μέρα ή νύχτα. Βέβαια τα ημερολόγια τους έδειχναν την μέρα και τα ρολόγια την ώρα αλλά οι σταθερές περιβαλλοντολογικές συνθήκες τους έκαναν να λειτουργούν ο καθένας με το προσωπικό του ρυθμό. Έτσι, στην αίθουσα των συσκέψεων, φαινόταν πολλοί ότι μόλις είχαν ξυπνήσει. Δεν πρόλαβαν να συζητήσουν και ο Πρόεδρος με τη συνοδεία του εμφανίστηκε, κάθισε και τους κοίταξε.

-Κυρίες και κύριοι ετοιμαστείτε. Ανεβαίνουμε επάνω.

Δεν μπορούσαν να φανταστούν το μέγεθος της καταστροφής, αλλά ήξεραν ότι θα υπήρχαν πράγματα που δεν θα είχαν αλλάξει. Ο ήλιος θα τους αγκάλιαζε πάλι, ο άνεμος θα τους χόρευε στο δικό του ρυθμό, η θάλασσα θα σμίλευε την παιδικότητά τους, το φεγγάρι και τα αστέρια θα τους έκανε να φιλοσοφούν και η νύχτα θα τους μάθαινε να κοιμούνται και να ονειρεύονται πάλι. Αυτή η ανάμνηση του επάνω κόσμου τους συνεπήρε, φούσκωσε τα στήθη τους η λαχτάρα και σαν σε αμόκ, στο μυαλό και στη γλώσσα επαναλαμβανόταν η φράση ‘να ανεβούμε επάνω’, ‘να ανεβούμε επάνω’, ‘να ανεβούμε επάνω’...

Οι άνδρες της ασφάλειας ξεκίνησαν πρώτοι. Σαν αστροναύτες  μπήκαν στην πλατφόρμα και με τις ευχές όλων πυροδότησαν το κουμπί που θα τους εκσφενδόνιζε 30 μέτρα πάνω, στη γη που είχαν να δουν τόσο καιρό.

Σε κάθε διαχωριστικό που κατακτούσαν, οι επιστήμονες πανηγύριζαν γιατί τους έφερνε πιο κοντά στην επιφάνεια. Στον τρίτο διαχωριστικό η πλατφόρμα σείστηκε  αλλά πριν προλάβουν να ανησυχήσουν ξεκίνησε πάλι και πριν το τέταρτο διαχωριστικό σταμάτησε για τα καλά. Σε λίγο οι άνδρες κατέβηκαν και μέσα από τις μάσκες τους, τα σφιγμένα χαρακτηριστικά τους, έδειχναν τις δυσκολίες.

-Το πέμπτο διαχωριστικό δεν ανοίγει, σε ένα σημείο φαίνεται παραμορφωμένο, πρέπει να έχει λιώσει το σίδερο από έξω, είπε ο υπεύθυνος Ασφάλειας. Το καλό είναι ότι τα μηχανήματα δεν έδειξαν καμία μεταβολή μέχρι εκεί.

Ακουστήκαν μερικά απογοητευμένα επιφωνήματα αλλά ο Μηχανικός-υπεύθυνος εγκαταστάσεων, υδροδότησης και γεννήτριας οξυγόνου, σήκωσε τα χέρια.

-Κανένα πρόβλημα, θα μεταφέρω την οξυγονοκόλληση και με λίγη βοήθεια θα την ανοίξω σε δέκα λεπτά.

Ποτέ στη ζωή του δεν εισέπραξε τόσες χειραψίες και χαμόγελα και όλοι ήθελαν να τον βοηθήσουν ώστε να βγουν στην επιφάνεια ένα λεπτό γρηγορότερα. Ξέρανε ότι αυτό που τους χώριζε από τον επάνω κόσμο, ήταν τα λίγα εκατοστά σιδήρου του πέμπτου διαχωριστικού και τα λίγα ατσαλένια της εξόδου.

Ο Μηχανικός και οι άνδρες της ασφάλειας παρότι τους δυσκόλευαν οι στολές τους, δούλεψαν με κέφι και πέρασαν τη κοφτερή γλώσσα κατά μήκος της κολλημένης ένωσης. Κατέβασαν τον Μηχανικό, ξεκουράστηκαν για λίγο και επέστρεψαν. Πιάνοντας τις λαβές έσπρωξαν το διαχωριστικό στο πλάι. Αυτό γλίστρησε συρταρωτά, χώθηκε στη βάση του και τους ελευθέρωσε από το προ-τελευταίο εμπόδιο.

-Άνοιξε! φώναξε ο υπεύθυνος Ασφάλειας ταυτόχρονα με τους πανηγυρισμούς. Είχαν μαζευτεί στην αίθουσα ελέγχου και από τις ενσωματωμένες στα  κράνη, κάμερες, έβλεπαν σχεδόν όπως και οι άλλοι τρεις.

Το έκτο διαχωριστικό, είσοδος-έξοδος είχε παραμορφωθεί. Θα έπρεπε να κοπεί όλη περιμετρικά και να αφαιρεθεί. Αυτό ήθελε πολλή δουλειά και χρόνο, και δεν είχε κανένας την υπομονή να περιμένει. Έπρεπε να δούνε τώρα, να ρίξουν έστω μια ματιά έξω, αλλά τώρα. Ο Πρόεδρος έδωσε εντολή να ανοίξουν μία μικρή τρύπα που να χωρά να περάσει ένας άνδρας και είπε στον Αλέξανδρο να ετοιμαστεί, θα ήταν αυτός που θα έβγαινε πρώτος έξω. Η ατσαλένια πόρτα που είχε σκεβρώσει σαν απλό ξύλο τον έβαλε σε σκέψεις. Συμπαθούσε τον νεαρό αλλά ήταν αναλώσιμος.

Ο Αλέξανδρος έκανε εντύπωση όταν εμφανίστηκε με την στολή. Με σοβαρό πρόσωπο κοίταξε τριγύρω και σταμάτησε στη Μαίρη. Αυτή σκέφτηκε ότι τον στέλνουν σαν πρόβατο στη σφαγή και έκανε να διαμαρτυρηθεί. Ένα ανεπαίσθητο νεύμα, ένα μικρό ανασήκωμα του φρυδιού του, την σταμάτησε. Ξαφνικά της φάνηκε ότι ήταν ο πιο κατάλληλος για να ανέβει πρώτος, ο πιο ικανός, ο πιο άξιος. Η δεσποινίς Μαίρη κοκκίνισε.

Πριν ολοκληρώσουν τον κύκλο στο διαχωριστικό, έβαλαν στηρίγματα από κάτω ώστε  το κομμάτι να πέσει ελεγχόμενα. Μαζί με αυτό έπεσε και χώμα. Όμως πρώτα μπήκε το φως. Σε απόλυτη σιωπή, εκστασιασμένοι, είδαν το φως. Το παιδί στάθηκε από κάτω και κοίταξε τον γαλάζιο ουρανό. Κανείς δεν κινήθηκε, κανείς δεν είπε τίποτα. Επιτέλους ο ουρανός! Πως μπόρεσαν και έζησαν τόσα χρόνια χωρίς να τον βλέπουν!

Ανέβηκε προσεκτικά στη σκάλα και πήρε μια βαθιά ανάσα πριν τη μεγάλη στιγμή. Πόντο - πόντο το κεφάλι του έβγαινε από τη γήινη μήτρα και σαν καινούργιος Αδάμ γεννιόταν μέσα από το χώμα. Τα μάτια του αναζήτησαν τον ήλιο και ευχαρίστησε το Θεό που μπόρεσε να τον δει πάλι. Πάτησε στη γη και κοίταξε γύρω. Όλα ήταν όπως τα θυμόταν, αλλά και κάτι έλειπε. Όσο μακριά και αν πήγαινε η ματιά του δεν έβλεπε πουθενά πράσινο. Ούτε ένα δένδρο, ούτε ένα κλαδάκι, ούτε ένα χορταράκι…Το σώμα του ανατρίχιασε και τα μάτια του έψαξαν για κάποιου είδους ζωή. Ούτε ένα πουλί, ούτε ένα έντομο, τίποτα, τίποτα…

Επιχείρησε να βγάλει τη μάσκα αλλά άκουσε ένα δυνατό ‘όχι’ από τον Περιβαλλοντολόγο. Τα όργανα στην αίθουσα ελέγχου δεν έδειχναν επικίνδυνη ακτινοβολία, δεν έδειχναν τίποτα το ανησυχητικό εκτός από του ότι το διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας είχε ανέβει στο 5%.

Δύο μέρες μετά καταφέρανε να βγούνε όλοι στην επιφάνεια. Ο Πρόεδρος με το μίνι-μπας και τον Κωνσταντήν στο πλευρό του ερευνήσανε την γύρω περιοχή. Εκεί που πριν πέντε χρόνια υπήρχε πόλη, τώρα δεν υπήρχε τίποτα. Δεν υπήρχε γύρω ίχνος ζωής και η θάλασσα είχε υποχωρήσει. Δεν  αντάλλαξαν ούτε μία λέξη μεταξύ τους γιατί ο Πρόεδρος δεν ήθελε να τους ακούσουν οι άλλοι. Στα αυτιά του έφταναν απογοητευμένα επιφωνήματα και συζητήσεις που επικεντρώνονταν σε μία φράση ‘δεν θα ζήσουμε ποτέ ξανά εδώ πάνω’. Ο Πρόεδρος ένοιωθε παρόμοια και περίμενε να επιστρέψουν στην Ονειρούπολη για να συζητήσει με τον σοφό Βιολόγο του.

Ο Πρόεδρος, ο ισχυρότερος άνδρας εκεί μέσα ήταν ο πρώτος που είχε λυγίσει. Ήταν ένας άνθρωπος που τρεφόταν από την κοινωνία, από της δύναμη της εξουσίας και τον εγωισμό του. Τώρα ένοιωθε άδειος, δεν τον ενδιέφερε τίποτα και σκεφτόταν να δώσει τέλος στην κενότητά του. Κάλεσε τους άνδρες της ασφάλειας και τους είπε ότι από αυτή τη στιγμή αναλαμβάνει την διοίκηση της Ονειρούπολης, ο Κωνσταντήν. Παρουσία τους, του έδωσε τα κλειδιά από το οπλοστάσιο και την κατάσταση με τα όπλα και τα πυρομαχικά. Μετά κλείστηκε στη ‘κάψουλα’. Ο Κωνσταντήν έκανε καταμέτρηση του οπλισμού, πήρε και τα πιστόλια των ανδρών, τα ασφάλισε και έκρυψε το κλειδί.

Στην αίθουσα των συσκέψεων ο κόσμος είχε μαζευτεί νωρίς. Συζητούσαν τα γεγονότα και η θλίψη ήταν διάχυτη. Είχαν αντέξει την καταστροφή γιατί ήλπιζαν ότι κάποια μέρα θα έβγαιναν στην επιφάνεια και φαντάζονταν ότι η ζωή και η ζωή τους θα συνεχιζόταν, ίσως δύσκολα, ίσως διαφορετικά αλλά θα συνεχιζόταν πάνω στη γη.

Ο Μηχανικός είχε γύρω του τους περισσότερους.

-Μπορούμε με την άμμο να κατασκευάσουμε θόλους από γυαλί, να βάλουμε φυτά και αυτά με την πάροδο του χρόνου θα δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

-Οι πυραμίδες κατασκευάστηκαν γρηγορότερα, σχολίασε ο Χημικός.

-Μπορούμε να κάνουμε μικρές εύχρηστες μάσκες και να μάθουμε να ζούμε με αυτές.

-Σαν την δύστυχη  την Περσεφόνη, θα περνάμε τη μισή μέρα πάνω και την άλλη μισή κάτω, ξανάπε ο Χημικός.

-Ε! μα πια, όλο αντιρρήσεις είσαι, τι θέλεις τέλος πάντων; φώναξε νευριασμένα ο Μηχανικός.

-Τη γη και τη ζωή που ήξερα…

Οι περισσότεροι αναστέναξαν και απομακρύνθηκαν. Κάθισαν και όταν η ώρα έφτασε δεν παρουσιάστηκε ο Πρόεδρος. Τους έκανε εντύπωση γιατί ήταν ακριβής και στο λεπτό. Αντί αυτού, πήγε και κάθισε στη θέση του, ο Κωνσταντήν.

Ο Βιολόγος τους κοίταξε και άρχισε να μιλά σιγανά όπως πάντα.

-Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά για να κατοικήσουμε πάλι στη γη όμως δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα. Εμείς, ως ανθρωπότητα, είχαμε την ευκαιρία μας και καταλήξαμε στον όλεθρο. Για τους εαυτούς μας το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι προσευχή και να ζητάμε συγχώρεση από το Θεό. Όμως έχουμε μία υποχρέωση σε αυτόν τον πλανήτη. Έχουμε την υποχρέωση τη ζωή που υπάρχει σε αυτήν την υπόγεια κιβωτό να την μεταφέρουμε στην επιφάνεια. Φυτά, ζώα και ανθρώπους. Όχι εμάς, τα παιδιά μας.

Αναστάτωση επικράτησε με το άκουσμα των τελευταίων λέξεων. Ταυτοχρόνως κάποιος από την Ασφάλεια ψιθύρισε για την παραίτηση του Προέδρου υπέρ του Κωνσταντήν και αυτό προκάλεσε νέο κύμα σχολίων. Μετά, σαν ένας άνθρωπος, γύρισαν και κοίταξαν τον επιστήμονα με καινούργιο ενδιαφέρον.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΦΟΙΝΙΚΑΣ

Οι 8 γυναίκες που ήταν ικανές για τεκνοποίηση έπρεπε κάθε μήνα να δίνουν τα ωάριά τους και όλοι οι άντρες έπρεπε να δώσουν σπέρμα. Όταν οι συνθήκες στην επιφάνεια θα ήταν κατάλληλες, θα τοποθετούσαν τα γονιμοποιημένα ωάρια σε όλες τις γυναίκες. Έτσι τα παιδιά, θα ήταν παιδιά όλων.

Έπρεπε να τροποποιήσουν τις μάσκες ώστε να μπορούν να εργάζονται με αυτές και να κάνουν πρόχειρα καταλύματα κοντά στους χώρους εργασίας.

Ο Κωνσταντήν επέλεξε δύο περιοχές που τις χώριζε ένα ποτάμι. Μία κοντά στους πρόποδες ενός λόφου που θα ήταν ο χώρος των ανθρώπων και η άλλη αρκετά χιλιόμετρα μακριά που θα ήταν ο χώρος των ζώων. Οι δύο περιοχές δύσκολα επικοινωνούσαν και χρειάζονταν σχεδόν μία μέρα δρόμο με τα πόδια. Έπρεπε να σκάψουν μέχρι  να βρουν χώμα κατάλληλο για την ανάπτυξη των φυτών.

Στο χώρο των ανθρώπων θα φύτευαν περισσότερα δεντρίλια και στο χώρο των ζώων περισσότερους βολβούς και χορταρικά. Ο Κωνσταντήν επισήμανε στον Γεωπόνο ότι έπρεπε να φυτευτούν σε μεγαλύτερες αποστάσεις μεταξύ τους επειδή θα αναπτύσσονταν πολύ περισσότερο με το αυξημένο διοξείδιο του άνθρακα. Έπρεπε να δημιουργήσουν μία σπηλιά στο λόφο για να μένουν οι άνθρωποι και να κάνουν ρυάκια, ένα που θα έφτανε κοντά στη σπηλιά για να υπάρχει εύκολη πρόσβαση στο νερό και ένα στο χώρο των ζώων.

Έπρεπε όλες οι κατασκευές να μοιάζουν φυσικές, σαν να μην είχαν γίνει από ανθρώπινο χέρι.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ δίπλα στο δωμάτιο του Κωνσταντήν. Ήταν συνέχεια μαζί και ο Βιολόγος εξηγούσε στον νεαρό κάθε τι που έπρεπε να γίνει στον ΦΟΙΝΙΚΑ.

Πολλά τμήματα συνεργάστηκαν για την κατασκευή της μάσκας-μετατροπέα της  ατμόσφαιρας. Ο αναπνευστήρας στηριζόταν στο αυτί και κατέληγε στη μύτη. Ο μετατροπέας ακουμπούσε στον αυχένα, ήταν ελαφρύς αλλά δούλευε με μπαταρία και έπρεπε να την γεμίζουν κάθε 5 ώρες και να καθαρίζουν το φίλτρο. Ο μηχανικός κατασκεύασε μία φορητή αίθουσα από διαφανές νάιλον και σιδερόβεργες. Εκεί μέσα θα είχαν την γεννήτρια που θα γέμιζε τις μπαταρίες και θα δημιουργούσε κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μπορούν να αποσυνδέονται και να ξεκουράζονται. Για οικονομία είχαν αποφασίσει στους χώρους να δουλεύουν όλοι μαζί. Θα ξεκινούσαν από το χώρο των ζώων μετά θα πήγαιναν στο χώρο των ανθρώπων και τέλος θα κάνανε τις αλυκές και την ιχθυοκαλλιέργεια.

Πρώτα μετέφεραν τα αυγά. Όταν ξεπήδησε το πρώτο κοτοπουλάκι όσοι ήταν εκεί περίμεναν με αγωνία να δουν τις κινήσεις του. Αυτό μισοζαλισμένο έκανε μερικά βήματα και άρχισε να τσιμπά τα ψίχουλα και τους σπόρους. Όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και ο Κτηνίατρος το άρπαξε και το φίλησε. Σε λίγες ώρες είχε γεμίσει ο χώρος γύρω από την είσοδο με τα τιτιβίσματα των νεοσσών.

Ο Κτηνίατρος τα παρακολουθούσε τακτικά και μετά από μία εβδομάδα είπε ότι η υγεία και η ανάπτυξή τους είναι καλύτερη από την αναμενόμενη.

Οι περισσότεροι εντυπωσιάζονταν με τη σημασία που έδινε ο Βιολόγος στην κάθε λεπτομέρεια, μερικές φορές δεν καταλάβαιναν κάποιες εντολές του αλλά όλοι του είχαν εμπιστοσύνη και η Οδοντίατρος είπε χαριτολογώντας ‘ο Κωνσταντήν είναι ο Νώε και εμείς τα ζωντανά του'.

Ο Αλέξανδρος είχε ωριμάσει και η όλη στάση του είχε μία ιδιαίτερη σοβαρότητα που συζητιόταν στα ‘πηγαδάκια’. Καταλάβαιναν πόσο σημαντικό ρόλο θα έπαιζε στην καινούργια γενιά.

Ένοιωθαν εκπληκτική ζωτικότητα. Δούλευαν με τόσο κέφι από το πρωί μέχρι το βράδυ που σχεδόν δεν αισθανόταν κούραση. Και όταν μαζεύονταν στην αίθουσα, συζητούσαν για τις εργασίες που έπρεπε να γίνουν το πρωί, ένοιωθαν ανυπομονησία, να ξημερώσει για να δημιουργήσουν πάλι…

Μία μέρα που δούλευαν στην σπηλιά και κάνανε εξόρυξη στα πετρώματα, ο Περιβαλλοντολόγος φώναξε χαρούμενος, ‘ελάτε να δείτε τι ανακάλυψα!’ Μαζεύτηκαν γύρω του και ο άντρας τους έδειξε τρεις πέτρες.

-Σιγά την ανακάλυψη! τον ειρωνεύτηκε ο Χημικός.

Ο Περιβαλλοντολόγος πήγε μπροστά του, χτύπησε της πέτρες και έστειλε μία σπίθα ανάμεσα στα πόδια του Χημικού κοιτώντας τον θριαμβευτικά. Οι άλλοι χειροκρότησαν και είπαν ‘μπράβο’, αλλά ο Χημικός σήκωσε τα χέρια.

-Και γιατί χαίρεσαι;

-Είναι πυρόλιθοι! Θα ανάβουν φωτιά με αυτές, βρε ηλίθιε!

-Και δεν μου λες βρε έξυπνε, τι θα ανάβουν; Χαρτί υγείας; γιατί με αυτές ούτε ξύλο ούτε φύλο ανάβει!

Κάποιοι είπαν ‘έχει δίκαιο’ και μόνο ο Γεωπόνος άρχισε να γελά με το κοροϊδευτικό ύφος του Χημικού και την έκφραση του Περιβαλλοντολόγου που έδειχνε ότι έψαχνε κάτι να απαντήσει.

-Γιατί γελάς εσύ; ρώτησε τσαντισμένα ο Περιβαλλοντολόγος, τον Γεωπόνο.

-Γιατί έχω σπόρο βαμβάκι!

-Έχεις κουκιά; Ρώτησε ο Κωνσταντήν τον Γεωπόνο λίγο αργότερα.

-Βέβαια, είναι το αγαπημένο μου φαγητό, είπε καμαρωτά ο άντρας.

-Μην φυτέψεις, του τόνισε και απομακρύνθηκε συνοδευμένος από τον Αλέξανδρο.

-Λόγω του Πυθαγόρα; ρώτησε ο Αλέξανδρος τον Βιολόγο.

-Λόγω του κυαμισμού, είπε ο άντρας.

-Α! λες ο Πυθαγόρας να είχε αντιληφθεί τη σχέση;

-Η επιμονή του αυτό δείχνει...

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 11ος ΤΡΟΦΗ

-Μπορείς να φανταστείς, Αλέξανδρε, ποια ήταν η πρώτη τροφή του ανθρώπου;

-Υποθέτω αυτή που μπόρεσε να πιάσει πρώτη. Καρποί, φρούτα, χόρτα, σκουλήκια…

-Θα κατάφερνες να φας σκουλήκια;

-Αν δεν υπήρχε τίποτα άλλο… Κωνσταντήν, ποια είναι η ιδανική τροφή για τον άνθρωπο;

-Η πιο δυναμική τροφή είναι ο σπόρος. Στο σπόρο μέσα υπάρχει το ‘πρόγραμμά του’, η δυνατότητα για τη γέννησή ζωής. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να εμποδίσεις να εκφραστεί αυτή η δυνατότητα. Πρέπει να αφήσεις να βγάλει φύτρο και ρίζα, μετά μπορείς να το φας.   (6) Ο σπόρος έχει πρωταρχικά ένζυμα και το έντερο είναι το πρώτο όργανο του ανθρώπου, από αυτό φαίνεται ότι ταιριάζει περισσότερο στον άνθρωπο. Μία χούφτα σπόροι έχουν την δυναμική ενός δάσους. Το μέτρο της διατροφής, πρέπει να είναι η αντίδραση του σώματος, η οσμή που σου προκαλεί σάλια δείχνει ότι είναι κατάλληλο για σένα να το φας, όταν σου τρέχουν τα σάλια στην ιδέα του φαγητού, σημαίνει ότι πραγματικά πεινάς, είναι η ώρα που πρέπει να φας, πρέπει όμως να σταματάς, πριν χορτάσεις. Και ενώ για να φας πρέπει πρώτα να πεινάσεις, για το νερό, όταν διψάς, είναι πλέον αργά. Πρέπει να πίνεις νερό πριν διψάσεις. Πρόσεξε, Αλέξανδρε, ο οργανισμός έχει ανάγκη από νερό. Όταν είναι λίγο, δεν θα το πάρει από τα όργανα, ας πούμε από την καρδιά, το παίρνει από τα κόκαλα, γι' αυτό με τα χρόνια οι άνθρωποι κονταίνουν, έχουν χρόνια αφυδάτωση. Το πρωί 2-3 ποτήρια νερό είναι το πιο απαραίτητα.

-Μου έκανε εντύπωση αυτό που είπε για τους σπόρους. Μπορεί ο άνθρωπος να μην τρώει καθόλου;

-Ναι, μπορεί να τρέφεται από τον αέρα και τον ήλιο, αρκεί να μην κινείται.

-Φοβερό ! Κωνσταντήν, κάποιοι άνθρωποι αρνούνται να φάνε σάρκες, λένε δεν έχουμε δικαίωμα να αφαιρούμε μία ζωή…

-Κοίτα τη διατροφική αλυσίδα. Αν ήταν όλα τα ζώα φυτοφάγα, θα κινδύνευαν τα φυτά. Υπάρχει ισορροπία όταν τα σαρκοφάγα ζώα, τρώνε τα φυτοφάγα, που τρώνε τα φυτά. Τώρα τι διαφορά έχει για το πρόβατο αν φαγωθεί από τον λύκο ή από τον άνθρωπο; Τροφή είναι Αλέξανδρε, κινούμενη τροφή, ένα ζώο που δεν φαγώθηκε, ας πούμε, δεν έκανε τον προορισμό του.

-Κωνσταντήν, τι πρέπει να κάνει κάποιος  για να κόψει την πολύ τροφή και γενικά πως κόβεται μία κακιά συνήθεια;

-Ένας θεμελιώδης κανόνας της νευρολογίας είναι ότι τα νεύρα που ενεργοποιούνται μαζί, καλωδιώνονται και μαζί. Αν γίνεται κάτι άπαξ, μία χαλαρή ομάδα νευρών θα αντιδράσει και θα σχηματίσει ένα δίκτυο, αλλά αν δεν επαναληφθεί η συμπεριφορά αυτή, δεν θα χαράξει διαδρομή στον εγκέφαλο. Όταν κάτι γίνεται επανειλημμένως, αυτά τα νευρικά κύτταρα αναπτύσσουν μια όλο και πιο ισχυρή σύνδεση, καθιστώντας ευκολότερη την ενεργοποίηση του συγκεκριμένου δικτύου. (7)

-Για να σταματήσω λοιπόν μία κακιά συνήθεια θα πρέπει να κρατηθώ, να πιεστώ ώστε να μην το κάνω μερικές φορές.

-Ακριβώς.

-Οπότε και το αντίθετο, πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου ώστε να ξεκινήσει να κάνει κάτι που το βρίσκω σωστό, μία καλή συνήθεια.

-Ακριβώς.

Ο Κωνσταντήν κοίταξε το σώμα του Αλέξανδρου, που έμοιαζε με αρχαιοελληνικό άγαλμα.

-Νομίζεις ότι τρως πολύ;

-Σίγουρα τρώω πολύ, αλλά βέβαια δουλεύω και πολύ, όμως με έβαλε σε σκέψεις αυτό που είπες, ότι πρέπει να σταματάμε πριν χορτάσουμε, εγώ δεν σταμάτησα ποτέ αν δεν χόρταινα...και μετά πήγαινα σαν τον βόα και κοιμόμουν.

-Αλέξανδρε, το ζητούμενο από τον άνδρα είναι να σκέπτεται. Εφαρμόζοντας αυτόν τον απλό κανόνα,  δεν θα εγκλωβιστεί στην απόλαυση της τροφής, δεν θα ζει για να τρώει. Η τροφή είναι ενέργεια, δηλαδή θα έπρεπε κανονικά τρώγοντας, να γίνεσαι πύραυλος...Η ανάγκη για ύπνο σημαίνει ότι έχασες ενέργεια και χρειάζεσαι να ξεκουραστείς, είναι αποτέλεσμα του πολύ φαγητού.

-Κωνσταντήν, επειδή εγώ μαγειρεύω τις περισσότερες φορές, ποιοί είναι οι κανόνες τις μαγειρικής;

-Να μη μαγειρεύεις! είπε και γέλασε με το ξαφνιασμένο ύφος του Αλέξανδρου. Χμ! Λοιπόν οι κανόνες. Όσο πιο νόστιμα μαγειρεύεις τόσο πιο πολύ θα φας. Όσο πιο μπερδεμένα υλικά βάζεις τόσο περισσότερο δυσκολεύεις, κουράζεις τον οργανισμό σου να τα χωνέψει. Τα υγρά της χώνεψης,  για τα φυτά,  δημιουργούνται στο στόμα, γι αυτό χρειάζεται καλό μάσημα,  για τις πρωτεΐνες, υπάρχουν στο στομάχι και για το λίπος στα έντερα. Μπορείς να φας 3-4 είδη λαχανικά. Μπορείς να φας 3-4 είδη κρέας. Αν θέλεις όμως να φας λαχανικά και κρέας θα φας ένα από κάθε είδος.

-Πω! Πόσο λάθος μαγείρευα! Γι αυτό λένε, ο θεός έδωσε την τροφή και ο διάολος τον μάγειρα!

Γέλασαν και έμειναν για λίγο σιωπηλοί.

-Αλέξανδρε, να σε ρωτήσω κάτι και εγώ. Ποιό είναι το φαγητό που μαγειρεύει ο θεός;

-Μαγειρεύει ο θεός;

-Ναι, υπάρχει κάτι που γίνεται μόνο του, φυσικά, σαν να το μαγειρεύει ο θεός.

Ο Αλέξανδρος έμεινε σιωπηλός για λίγο.

-Μπα! δεν μπορώ να το φανταστώ, είπε κουνώντας το κεφάλι του.

-Το τουρσί.

Ο Αλέξανδρος θυμήθηκε όλα εκείνα τα βάζα που έκανε ο Κωνσταντήν στην κουζίνα και θυμήθηκε τον Χημικό που είπε μία μέρα, 'Ο Κωνσταντήν δεν μαγείρεψε ποτέ, αλλά χαλάλι του, κάνει τρελό τουρσί!'

-Γιατί το τουρσί;

-Αν θα βάλεις τα λαχανικά και νερό, γίνεται μόνη της η ζύμωση, σε 4-5 μέρες είναι έτοιμο, μαγείρεψε ο θεός.

Στον Αλέξανδρο φάνηκε συγκινητική η φράση, χώρια που ήταν μία νοστιμιά που δεν ήθελε να αποχωριστεί, ήδη μόνο με τη σκέψη είχε γεμίσει το στόμα του σάλια.

-Κωνσταντήν,  πως θα μπορούσαμε να έχουμε πάνω τουρσί; και πως γίνεται;

-Το τουρσί είναι εξαιρετική τροφή, το ζουμί του είναι ένζυμα, ιδανικό γι' αυτόν που έχει πρόβλημα χώνεψης, μπορεί να πιεί 2-3 γουλιές και να χωνέψει. Ο τρόπος είναι όπως σου είπα, βάζεις καρότα, πιπεριές, λάχανο, σκόρδο, σέλινο, το σκεπάζεις με νερό και το αφήνεις,

-Δεν βάζεις αλάτι;

-Όχι, ξινίζει μόνο του. Χμ!...σταμάτησε για μία στιγμή και κούνησε το κεφάλι του. Ναι! χρειάζεται ένας κοίλος βράχος στη βάση του ένα άνοιγμα, από  όπου θα φεύγουν τα υπολείμματα και μία πλάκα σχιστόλιθου για καπάκι... αλλά δεν πρέπει να είναι μέσα στη σπηλιά, η μυρωδιά θα δημιουργεί τάση για φαγητό.

-Αμάν! και πως θα μεταφέρουμε το νερό; ρώτησε ανήσυχα. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί, τώρα μου ήρθε!

-Κάνοντας τα φύλλα, χωνάκι, είπε ο Κωνσταντήν γελώντας. Αυτό για αρχή, άσε τα παιδιά να βρουν άλλους τρόπους.

-Όπως;...

-Όπως...

-Απ! μη μου πεις, μου ήρθε. Μισό καρπούζι!

ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΑΝ ΣΤΙΣ αλυκές μετέφεραν και τα ψάρια. Είχαν στο ενυδρείο αστακούς και γαρίδες, τσιπούρες και μπαρμπούνια, σαρδέλες και μύδια. Μετέφεραν βράχια και έκλεισαν τα δύο τρίτα ενός κολπίσκου σαν πέταλο. Έριξαν πολλή τροφή, τα μισά ψάρια από το κάθε είδος και τους ευχηθήκαν καλή τύχη. Ήλπιζαν ότι στην βαθειά θάλασσα θα υπήρχε ζωή.

Ο Κωνσταντήν είχε βγει για την καθοριστική επιθεώρηση, γιατί, αν έκρινε ότι ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ λειτουργούσε καλά μέχρι εδώ, θα άρχιζαν την γονιμοποίηση των ωαρίων.

Έτσι όλοι τον ακολουθούσαν κατά πόδας, ακόμη και ο Πρόεδρος που ένοιωθε θετικότερα. Κοντά στην είσοδο ήταν τα νεογέννητα ζώα. Είχαν μόνο τρία είδη, κότες, αρνιά και γουρούνια. Η αλυσίδα  είχε σπάσει, αλλά η ζημιά δεν ήταν ανεπανόρθωτη. Η φύση θα έβρισκε το δρόμο της, το μόνο που χρειαζόταν ήταν ο χρόνος.

Αναπτύσσονταν γρήγορα, ήταν ζωηρά και υγιέστατα. Θα τα μετέφεραν στο χώρο τους όταν τα φυτά θα είχαν πολλαπλασιαστεί και θα υπήρχε αρκετή τροφή. Ο Κωνσταντήν είπε ‘καλώς’ και κάποιοι ενθουσιώδεις χειροκροτήσανε. Στριμώχτηκαν στο όχημα, μέσα, πάνω και γύρω του και ξεκίνησαν για κει.

Ο Γεωπόνος είχε μεγάλες προμήθειες σε φυτά και σπόρους. Το θερμοκήπιο ήταν γεμάτο με καρποφόρα δεντρίλια, μικρά βέβαια επειδή το τεχνητό φως δεν βοηθούσε στην ανάπτυξή τους, αλλά υπήρχαν πολλά είδη. Όλα μεγάλωναν παραδοσιακά, με νεράκι και κοπριά γιατί ο Πρόεδρος δεν ήθελε στο πιάτο του φυτοφάρμακα και υβρίδια. Όταν τα μετέφεραν στην επιφάνεια, είχαν βάλει για λίγες μέρες πάνω τους σκουρόχρωμες τέντες ώστε να προσαρμοστούν στο φως του ήλιου.

Η περιοχή των ζώων ήταν περικυκλωμένη από υψώματα και έπρεπε να φτάσεις κοντά για να τη δεις. Στο στενότερο σημείο του ποταμού είχαν κάνει μια γέφυρα με σκοινιά και σανίδες που θα έπαιρναν όταν θα μετέφεραν τα ζώα. Η σπαρμένη γη και το κατάλληλο έδαφος ήταν κάπου ένα χιλιόμετρο, τα φυτά θα αναπτύσσονταν εκεί και αυτό θα κράταγε τα ζώα τριγύρω. Το ποτάμι ήταν επιπρόσθετο εμπόδιο.

-Κωνσταντήν, αν οι δύο περιοχές ήταν κοντά θα μπορούσαν κάθε μέρα να παίρνουν γάλα, αβγά…τώρα θα πρέπει να μεγαλώσουν πολύ τα παιδιά μέχρι να καταφέρουν να φτάσουν ως εδώ, γιατί επέλεξες να είναι τόσο απομακρυσμένοι οι δύο χώροι; είχε ρωτήσει ο Περιβαλλοντολόγος.

-Θα είναι μεγαλύτερα τα οφέλη τους αν είναι μακριά.

-Με ποια λογική;

-Θα αργήσουν να γνωρίσουν τον φόβο.

Εντυπωσιαστήκαν και πάλι με τη σκέψη του, αλλά μόνο ο Αλέξανδρος κατάλαβε ότι δεν εννοούσε το φόβο που μπορεί να νοιώσει ένα παιδί για κάποιο ζώο όταν το βλέπει πρώτη φορά, εννοούσε το φόβο του θανάτου. Συγκλονίστηκε, τα παιδιά δεν θα γνώριζαν το θάνατο για κάποια χρόνια! θα ένοιωθαν αθάνατα!

Τώρα η περιοχή των ζώων ξεχώριζε σαν όαση μέσα στην έρημο. Τα δεντρίλια είχαν ξεπεράσει τα δυο μέτρα, η αγριάδα και τα χόρτα είχαν καλύψει τη μισή περιοχή και ανάμεσα ξεχώριζαν οι ψηλότερες κορφές των βολβών.

Ο χώρος των ανθρώπων ήταν ευλογία στις καρδιές τους. Τα δεντρίλια ήταν σε συστάδες και άφηναν ένα ελεύθερο χώρο μπροστά στην είσοδο. Εσπεριδοειδή, καρποφόρα, η ελιά και πολλά άλλα που θα τους εξασφάλιζε τροφή για όλες τις εποχές του χρόνου, αλλά και τα τρία έλατα που στόλιζαν τα Χριστούγεννα στην Ονειρούπολη. Οι κατάλληλοι για βρώση βολβοί και τα μονοετή φυτά ήταν τοποθετημένοι στο εσωτερικό του πετάλου του ρυακιού. Αυλάκια διέσχιζαν το έδαφος και σχιστόλιθοι έφρασαν τα δύο άκρα. Ο Αλέξανδρος δεν είχε παρα μόνο να σηκώσει τη μία πέτρα και να πλημμυρίσει ένα συγκεκριμένο σημείο. Θα μπορούσε να ποτίσει εύκολα και ελεγχόμενα, σύμφωνα με τις ανάγκες κάθε ομάδας φυτών. Ο Γεωπόνος είχε φυτέψει τριανταφυλλιές, πασχαλιές και γιασεμί, φυτά που είχε φέρει στην Ονειρούπολη για προσωπική του ευχαρίστηση, δίπλα από την είσοδο της σπηλιάς.

-Καλώς, είπε ο Κωνσταντήν και κατευθύνθηκε στη σπηλιά.

Είχαν σκάψει και είχαν ανατινάξει μερικά πετρώματα, δημιούργησαν ένα χώρο που θα μπορούσε να φιλοξενεί γύρω στα 30 άτομα. Είχαν βαθουλώσει ένα σημείο κάπου 4 τετραγωνικά και το είχαν γεμίσει με άμμο. Εκεί πάνω θα κοιμόταν τα παιδιά. Σε ένα σημείο είχαν πολλές σανίδες που θα τις χρησιμοποιούσαν για τη φωτιά τον πρώτο χρόνο, μετά τα δέντρα θα μεγάλωναν αρκετά, θα έπαιρναν ξύλα από αυτά. και ο Κωνσταντήν πίστευε ότι θα ξέχναγαν τις σανίδες.

-Καλώς, είπε ο Βιολόγος, μπορούμε να αρχίσουμε.

-Μια στιγμή, φώναξε η Μαίρη και έκοψε στη μέση τους πανηγυρισμούς. Κωνσταντήν θέλω να πω κάποιες σκέψεις μου.

-Παρακαλώ, την ενθάρρυνε καλοσυνάτα.

-Κωνσταντήν, θα ήθελα να έχω κοντά τα παιδιά μου και όχι να τα χάσω μόλις γίνουν 6 μηνών, να είμαι η μάνα τους και όχι μόνο το…μπουκάλι που θα τα ταΐζει, όμως καταλαβαίνω ότι πρώτα είναι παιδιά αυτής της Γης και μετά παιδιά μας. Καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει να έχουν τίποτα από τον πολιτισμό μας, για να δημιουργήσουν τα δικά τους αντικείμενα στις δικές τους ανάγκες αλλά και για να μην αναρωτηθούν τι έγιναν αυτοί που τα κατασκεύασαν. Όμως εμείς Κωνσταντήν; Τι θα κάνουμε εμείς στα υπόλοιπα 20, 30 χρόνια που θα ζήσουμε; Μας κάνει κακό να θυμόμαστε το παρελθόν και δεν έχουμε μέλλον, πώς θα ζούμε λοιπόν την καθημερινότητα μας. Τι θα μας κρατήσει μακριά από την παράνοια;

Η στάση των άλλων έδειχνε ότι είχαν κάνει τις ίδιες σκέψεις και ένοιωθαν το ίδιο.

-Κωνσταντήν, έχω ανάγκη να τα βλέπω. Θέλω να βάλουμε κάμερες.

Σε λίγα δευτερόλεπτα φαντάστηκαν τα παιδιά τους να τρέχουν, να παίζουν και να γελούν, να σκαρφαλώνουν στα δέντρα, να κολυμπούν, να μεγαλώνουν και αυτοί να μπορούν να τα βλέπουν…

‘Κάμερες’, φώναξαν, άλλοι ικετευτικά και άλλοι απαιτητικά.

-Θα τους βλέπουμε αλλά δεν θα μας βλέπουν, η παρατήρηση δεν θα είναι επέμβαση, πρόσθεσε με θέρμη η Οδοντίατρος.

-Καλώς, είπε ο Κωνσταντήν.

Η ΜΑΙΡΗ ΟΤΑΝ μιλούσε  με τις κούκλες της έλεγε ότι, όταν μεγαλώσει θα γίνει γιατρός και θα κάνει πολλά παιδιά. Αυτές την ρωτούσαν, τι θα απογίνουμε εμείς; Θα σας έχω πάντα μαζί μου, τις διαβεβαίωνε…

Όταν ήρθε στην Ονειρούπολη, μαζί με τα βιβλία της είχε φέρει και τις κούκλες που εγκατέστησε πρωτίστως στο κεφάλι του κρεβατιού της. Τώρα τις κοίταζε και ένοιωθε απελπιστικά έντονα την ανάγκη να πραγματοποιήσει και το δεύτερο σκέλος του κοριτσίστικου ονείρου. Ήθελε ένα δικό της παιδί. Δεν άντεχε στην ιδέα ότι μέσα στη μήτρα της θα μεγάλωνε ένα παιδί που η πιθανότητα να είναι δικό της θα ήταν μία στις οκτώ, και που ο πατέρας θα ήταν άγνωστος.

Καταλάβαινε την λογική του Κωνσταντήν. Τυχαίο σπέρμα θα γονιμοποιούσε τυχαίο ωάριο. Με την εξωσωματική γονιμοποίηση θα γεννούσαν όλες οι γυναίκες, πιθανό να υπήρχαν και δίδυμα. Τα νεογνά από τη πρώτη μέρα θα ήταν στη δικαιοδοσία του Κωνσταντήν και του Αλέξανδρου.  Έτσι ενώ όλοι θα ένοιωθαν ότι είχαν συμμετοχή, δεν θα μπορούσαν να ξέρουν σε ποιο παιδί ήταν γονέας, όντως τα παιδιά θα ήταν παιδιά όλων. Θα ήταν και ευκολότερος ο αποχωρισμός, άστραψε ξαφνικά η ιδέα μέσα της. Όχι, αυτή θα γεννούσε ένα παιδί που θα ήταν κομμάτι από τον εαυτό της και από συγκεκριμένο πατέρα. Θα έμενε πρώτη έγκυος και θα έκρυβε την εγκυμοσύνη της. Θα έκανε την ανταρσία της και ας ήταν δυσκολότερος ο αποχωρισμός. Θα το έβλεπε να μεγαλώνει…

Έκανε το μπάνιο της με επιμέλεια και φόρεσε ένα κοντό κόκκινο φορεματάκι, έβαλε από πάνω τη ιατρική της ρόμπα ξεκούμπωτη. Άφησε ελεύθερα τα μαλλιά της και κοίταξε το μπουκαλάκι με το άρωμα. Ο Κωνσταντήν τους είχε εξηγήσει ότι τα αρώματα είναι  χημικές οσμές που τις  συχνότητές τους δύσκολα επεξεργάζεται το συκώτι, σήμερα όμως θα έκανε το λάθος, έβαλε δύο σταγόνες άρωμα στις ρίζες των μαλλιών της, πίσω από τα αυτιά. Ήταν έτοιμη να σαγηνεύσει τον πατέρα του παιδιού της. Κατευθύνθηκε στο δωμάτιό του και επειδή γνώριζε το πρόγραμμά του ήταν σίγουρη ότι αυτή την στιγμή θα κοιμόταν. ‘Θα τον πιάσω στον ύπνο’, σκέφτηκε και χαμογέλασε. Χτύπησε την πόρτα και όταν τον είδε μπροστά της αναστατώθηκε…

-Μαίρη; Τι ωραία έκπληξη;

-Γεια σου Αλέξανδρε, περνούσα και είπα να πω μία καλησπέρα…

-Καλησπέρα, είπε ξαφνιασμένος ο νεαρός και την έκανε να κοκκινίσει με το ηλίθιο ψέμα της.

-Καλησπέρα, του απάντησε αμήχανα.

-Καλησπέρα, ακούστηκε από μέσα και η φωνή του Κωνσταντήν.

-Καλησπέρα Κωνσταντήν, είπε η Μαίρη και ήταν έτοιμη να το βάλει στα πόδια.

Επιτέλους ο Αλέξανδρος άνοιξε την πόρτα.

-Πέρασε μέσα…

Η αγάπη και η σοφία που είχαν τα μάτια του Βιολόγου την έκανε να νιώσει ενοχές για το εγχείρημά της, αλλά όταν αυτός πιάνοντας το άρωμα στον αέρα και ρίχνοντας μία ματιά στο κόκκινο φόρεμα σηκώθηκε διακριτικά και έφυγε, επικράτησε η ανάγκη που την έσπρωξε μέχρι εκεί. Απόφυγε τα μάτια του χαζεύοντας τριγύρω. ‘ Θεέ μου, τι κάνουμε τώρα;’ σκέφτηκε.

-Θέλεις χυμό; την ρώτησε ζεστά.

-Ναι, βάλε μου λίγο.

Άνοιξε το μικρό ψυγείο και έβγαλε ένα μπολ με φρεσκοκομμένα φρούτα. Τα έριξε στον αποχυμωτή και πάτησε το κουμπί.

-Χυμοθεραπεία ή χημειοθεραπεία, της είπε.

Φορούσε μόνο τη μακό φόρμα που του είχε χαρίσει. Οι χειρονακτικές εργασίες είχαν γυμνάσει το κορμί του και η πλάτη που έβλεπε τώρα, καθώς της έβαζε το χυμό, ήταν πλάτη δυνατού άντρα. Της ήρθε η εικόνα του αγοριού που είχε δει πριν επτά χρόνια και η τρυφερότητα έσβησε την αμηχανία. Ήταν το αγαπημένο της αγόρι. Πήγε πίσω του και τον αγκάλιασε.

Έβαζε το πρόσωπό του στο μαύρο χείμαρρο των μαλλιών της, άγγιζε και φίλαγε κάθε πόρο του σώματός της με μία σχεδόν μεταφυσική λαχτάρα, σαν να ήθελε να αποτυπώσει στο μυαλό του κάθε λεπτομέρειά της, της έκανε έρωτα σαν να τον καθοδηγούσε όλη η ανθρωπότητα σε αυτό, της έδωσε όλη του την ψυχή, όλη του την υπόσταση, αλλά όχι το σπέρμα του…

Σηκώθηκε κουρασμένη και ντύθηκε. Δεν του είπε τίποτα και αυτός δεν την ρώτησε. Κατάλαβε ότι δεν ήταν πλέον το αγόρι της. Τον είχε κερδίσει ο Κωνσταντήν… και η λογική. Έφυγε απογοητευμένη.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 12ος ΕΡΩΤΑΣ, ΒΙΑΣΜΟΣ, ΣΧΕΣΕΙΣ

-Κωνσταντήν, μπορούν και ο άνδρας και η γυναίκα να φτάσουν στη θέωση;

-Ναι, ο καθένας με τον με τον ρόλο του. Ο ρόλος της Γυναίκας είναι η μητρότητα, πρέπει να κάνει παιδιά, πολλά παιδιά. Πρόσεξε, Αλέξανδρε, πόσο φροντίζει η Φύση, την μητέρα. Όταν μία γυναίκα κυοφορεί, κύτταρα από το έμβρυο πηγαίνουν σε διάφορα όργανα της μητέρας τα οποία είναι ικανά να ζήσουν έως και μία δεκαετία. Τι καταλαβαίνουμε από αυτό; Ότι με την κάθε κύηση η γυναίκα κερδίζει υγεία και ότι η φύση την εξασφαλίζει ώστε να μεγαλώσει αρκετά το παιδί της, για να σταθεί, να μπορεί να τα καταφέρει μόνο του. Όταν λοιπόν μία γυναίκα έχει ένα παιδί, το ξεχωρίζει και η αγάπη της περιορίζεται σ’ αυτό. Όταν όμως έχει 10 παιδιά μαθαίνει να μοιράζει την αγάπη της στα δέκα, δεν έχει εμπόδια στο να αγαπήσει και 15 και 20, διευρύνεται, φτάνει να αγαπά τα Παιδιά, έχει πιθανότητες να φτάσει να αγαπά και να προσφέρει στην ανθρωπότητα. Ο ρόλος του άντρα είναι να ‘καταλάβει’. Όσα πιο πολλά ‘καταλαβαίνω’ έχει, τόσο πιο ψηλά ανεβαίνει πνευματικά και έχει και αυτός πιθανότητες να φτάσει στη προσφορά.

-Κατάλαβα, είπε ο Αλέξανδρος χαμογελώντας. Γι’ αυτό δεν υπήρχαν τόσες πολλές γυναίκες φιλόσοφοι, δεν χρειάζεται να σκέφτονται, σύμφωνα με το ρόλο τους το κάθε ένα παιδί της είναι ένα αντίστοιχο ισχυρό ‘καταλαβαίνω’ του άντρα.

-Σωστά, χρειάζεται να σκέφτονται τόσο όσο να ξεχωρίζουν, ας πούμε, το γάλα από τον ασβέστη.

-Όμως αν δεν έχει παιδιά; Ή έχει λίγα παιδιά;

-Τότε μπορεί να χρησιμοποιήσει το δρόμο του ‘καταλαβαίνω’.

-Έχουν διαφορά και στον έρωτα;

-Η τόλμη του άνδρα και η ομορφιά της γυναίκας είναι πνευματικές υποστάσεις ισάξιες. Ο άντρας ερωτεύεται στην γυναίκα την ομορφιά της, την θηλυκότητά της. Αρκεί να δει και να ερωτευθεί. Η γυναίκα ερωτεύεται στον άντρα την τόλμη του, την ορμή του, πρέπει να την αντιληφθεί για να ερωτευθεί. Ο έρωτας κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, τα μεγαλύτερα προβλήματα ακόμη και την αρρώστια αντέχει όταν είναι ερωτευμένος. Συγκρίνεται με την ευτυχία που μπορεί να νιώσει όταν ‘καταλαβαίνει’. Το κακό είναι ότι ο έρωτας για έναν άνθρωπο σύντομα τελειώνει ενώ ο έρωτας για το ‘κατάλαβα’ είναι μόνιμος.

-Πώς χάνεται ο έρωτας;

-Αλέξανδρε,  σύμφωνα με τα αποτελέσματα ερευνών, το ερωτικό πάθος ανάμεσα στα ζευγάρια διαρκεί το πολύ δύο χρόνια. (8) Το πολύ δύο χρόνια! Πρόσεξε, πόσο σοβαρά συμπεράσματα βγάζουμε από αυτό. Πρώτο συμπέρασμα. Η φύση δεν θέλει παραπάνω για να κάνει την δουλειά της. Αν δεν υπάρξει παιδί σε αυτό το χρόνο, σε κάνει να θέλεις να τελειώσεις, ένας άλλος έρωτας ίσως δώσει παιδί. Και δεύτερο συμπέρασμα. Η φύση θέλει ποικιλία. Αν δύο έκαναν παιδί, φτάνει, σε παραπέμπει σε άλλο συνδυασμό. Οι περισσότεροι γάμοι κρατάνε 7 χρόνια, όχι γιατί είναι ερωτευμένο το ζευγάρι, αλλά γιατί υπάρχει ανάγκη να μεγαλώσει λίγο το παιδί. Για χιλιετίες αυτό γινόταν. Το παιδί έμενε με τους γονείς του μέχρι αυτή την ηλικία και μετά ανήκε στη φυλή. Αυτό υπάρχει ακόμα στον εγκέφαλό μας. Ο έρωτας χάνεται για διαφορετικούς λόγους. Όσο η γυναίκα διατηρεί την ομορφιά και την θηλυκότητα της, ο άντρας είναι ερωτευμένος μαζί της. Για την γυναίκα όμως είναι αλλιώς. Έστω ότι ερωτεύτηκε έναν άντρα με τόλμη επιπέδου Α. Τον ερωτεύτηκε, τον γνώρισε, τελείωσε. Ο άντρας αυτός, πρέπει να ανέβει επίπεδο τόλμης. Τον ερωτεύτηκε λοιπόν και στο επίπεδο Β. Τον γνώρισε, τον θέλει πιο τολμηρό…πιο τολμηρό… Θεό θέλει να ερωτευτεί. Τον Θεό θέλει να φτάσει.

Ο Αλέξανδρος αναρωτήθηκε τι σχέση μπορούν να έχουν οι βρωμοδουλειές των ανθρώπων με τον Θεό. Ο ίδιος, πριν λίγο,  είχε βιώσει έναν υπέροχο έρωτα, αλλά... 

-Όταν ήμουν εκεί, μία μαγείρισσα μας έλεγε ‘παιδιά του έρωτα’. Μάλλον δεν ήθελε να μας θυμίζει ότι  ήμασταν εγκαταλελειμμένα,  Αγνώστων Γονέων, ή ορφανά και προτιμούσε να το λέει πιο ποιητικά. Όλη αυτή η δυστυχία που υπήρχε και μέσα μου και γύρω μου με έκαναν να συνδυάζω τον έρωτα με τη δυστυχία. Σε κάθε άντρα ή γυναίκα που έβλεπα έψαχνα να βρω ομοιότητες με μένα, μήπως και συναντήσω τους γονείς μου. Ένας φίλος μεγαλύτερός μου, με προσγείωσε. ‘Μη κοιτάς ρε βλάκα, τους καλοντυμένους και τους σοβαρούς, αυτοί δεν εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, κα’ να ρεμάλι να κοιτάς και καμιά μπεκρού, μιάσματα θα είναι οι γονείς σου!’ Δεν άντεχα αυτή την εκδοχή γι’ αυτό προσπάθησα να σώσω τον ένα μου γονέα. ‘Μπορεί η μητέρα μου να ήταν καλή και …κάποιος να την βίασε’. ‘Πάλι μίασμα είσαι’, είπε πικρόχολα. Μίασμα, είπε σιγανά ο Αλέξανδρος, βούρκωσε και χαμήλωσε το κεφάλι.

Ο Κωνσταντήν έκανε κάποια κίνηση για να τον αγγίξει αλλά σταμάτησε. Να του μιλήσει έπρεπε.

-Όταν κάνουν έρωτα ο άντρας και η γυναίκα,  η Φύση εκφράζεται μέσα από αυτούς, δηλαδή ο Θεός. Μπορεί να υπάρχει κάτι μιαρό σ’ αυτό;

Ο Αλέξανδρος ανακάθισε σαστισμένος. Παρ' ότι δεν το ήθελε, δεν του άρεσε, είχε πειστεί στο ορφανοτροφείο και είχε συνδυάσει στο μυαλό του, την ερωτική πράξη με την αμαρτία. Τώρα ο Κωνσταντήν με αυτή την απλή φράση, το ανέτρεψε.

-Μάλλον όχι, αλλά μερικές φορές οι άνθρωποι το βρωμίζουν, ο βιασμός π.χ. είναι μιαρή πράξη.

-Πρόσεξε Αλέξανδρε. Έστω ότι έχουμε ένα ζευγάρι που ερωτεύονται, παντρεύονται και κάνουν ένα παιδί σύμφωνα με όλους τους τύπους της κοινωνίας. Έχουμε και ένα δεύτερο παιδί που γεννιέται μετά από βιασμό. Τι διαφορά έχει για την Φύση το ένα παιδί από το άλλο;

-Για τη Φύση δεν ξέρω αν έχει διαφορά, για την Κοινωνία όμως έχει.

-Για τη Φύση δεν έχει διαφορά, το αποτέλεσμα δείχνει την αρχή. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι η Φύση δεν βλέπει κάτι λάθος, δεν βλέπει ‘βιασμό’.

-Δεν βλέπει βιασμό; μα αφού βιάζεται η γυναίκα, είπε σοκαρισμένος...Εντάξει, ας πούμε  ο άντρας μπορεί αμέσως να λειτουργήσει ερωτικά γιατί στη φύση του είναι να βλέπει και να έλκεται. Η γυναίκα όμως θέλει χρόνο, θέλει, ας πούμε, να ακούσει για να κατακτηθεί, σύμφωνα με τη φύση της καλά κάνει και αντιστέκεται. Αν ο τρόπος που λειτουργεί ο άντρας είναι ο σωστός, δεν υπάρχει βιασμός. Αν  όμως  ο τρόπος που λειτουργεί η γυναίκα είναι ο σωστός, τότε υπάρχει βιασμός και βέβαια υπάρχει. Λάθος έκανε ο Θεός;…κάτι είναι λάθος… Δεν υπάρχει συγχρονισμός... δεν μου αρέσει...

-Σωστή η παρατήρησή σου. Αφού η γυναίκα δεν θέλει και ο άνδρας θέλει, δεν υπάρχει συγχρονισμός. Όμως αυτό συμβαίνει σήμερα. Δες το στην εποχή που ο άνδρας ήταν κυνηγός. Τότε και η γυναίκα έβλεπε την τόλμη του άνδρα, αναγνώριζε τον τολμηρό κυνηγό, ήταν ερωτευμένη με την εικόνα του άντρα και θα ήταν πάντα έτοιμη για έρωτα. Υπήρχε συγχρονισμός. Πρόσεξε, Αλέξανδρε, είναι σοβαρό. Αν ο άνδρας ήταν σοφός, η γυναίκα απλώς θα υπάκουε, δεν θα είχε χαρακτήρα. Μη καταφέρνοντας να γίνει σοφός, ανάγκασε την γυναίκα να σκέφτεται, κάτι που δεν είναι στον ρόλο της. Σκεπτόμενη η γυναίκα, αμφισβήτησε τον άντρα, έχασε τον σεβασμό της στην εικόνα του και μοιραία έχασε την ευτυχία του έρωτα ως κατάσταση. Ο βιασμός δεν είναι η καλύτερη έκφραση του Έρωτα αλλά είναι έκφραση του Έρωτα. Ο Θεός είναι Ζωή, θέλει παιδιά, θέλει τον Έρωτα, ο άντρας θέλει τον έρωτα, θα έπρεπε και η γυναίκα να ήθελε το ίδιο έντονα με αυτόν. Αν δεν θέλει δεν έχει σημασία για τη φύση, σημασία στη φύση έχει να υπάρχει το Είδος. Στην πραγματικότητα η Φύση εκφράζεται, ο Έρωτας εκφράζεται μέσα από αυτούς. Η Φύση δεν βλέπει βιασμό και καμία γυναίκα δεν είναι μιαρή μετά από μία τέτοια συνεύρεση, γιατί δεν είναι καν προσωπικό θέμα.

ο Αλέξανδρος έμεινε για λίγο σιωπηλός, για να χωνέψει αυτό που άκουσε.

-Όμως Κωνσταντήν, μετά από μία… ‘βιαστική’ συνεύρεση μπορεί να γεννηθεί ένα παιδί, το πιθανότερο είναι οι γονείς του να μην το θέλουν, η δυστυχία αυτού του παιδιού δεν έχει σημασία για τη φύση;

-Γιατί το παιδί να είναι δυστυχισμένο;

Ο Αλέξανδρος τον κοίταξε ξαφνισμένος.

-Μα βέβαια, δεν έχει λόγους να νοιώθει μίασμα, είπε με ένα λαμπερό χαμόγελο. Δεν είναι μίασμα, ψιθύρισε με ανακούφιση. Όμως το ότι οι ίδιοι του οι γονείς δεν το αγάπησαν και το εγκατέλειψαν, η φύση δεν βλέπει πόσο οδυνηρό είναι;

-Τι ευθύνη έχουν;

-Τι ευθύνη έχουν! Δεν καταλαβαίνω, τι εννοείς;

-Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Ο έρωτας εκφράστηκε, η Φύση εκφράζεται μέσα από αυτούς, αυτοί δεν μπορούσαν παρά να υποκύψουν, γιατί να έχουν ευθύνη;

Ο Αλέξανδρος κοίταζε σοκαρισμένος.

-Η Φύση εκφράστηκε, ο Θεός εκφράστηκε, Αλέξανδρε, εκείνοι οι δύο ήταν απλώς το μέσον που το ‘εμφάνισαν’ στη ζωή. Τον Θεό έχει Γονέα. Δεν είναι τυχαίο που κανένα παιδί δεν μπορεί να φανταστεί τους γονείς του να κάνουν έρωτα, αποστρέφεται αυτή την σκέψη. Σαν να λέει το 'είναι' του, 'τι μου λέτε ότι κατάγομαι από αυτό;' Κατάγεται από Εκείνο που έκανε αυτούς του δύο να υποκύπτουν σε αυτό.

Η μοναξιά, το μίσος και η κακία που τόσα χρόνια ένοιωθε για τους γονείς του, που τον είχαν εγκαταλείψει, διαγράφτηκαν. Δάκρυα ανακούφισης γυάλισαν στα μάτια του.

-Ευχαριστώ, ψιθύρισε με ευγνωμοσύνη

.

Ο Κωνσταντήν τον άφησε να ηρεμήσει και μετά μίλησε

.

-Παρατήρησε τη Φύση. Τα ζώα μεγαλώνουν για λίγο τα παιδιά τους και μετά αυτή η σχέση χάνεται. Το παιδί ανήκει στην αγέλη, η αγέλη έχει την ευθύνη. Και οι άνθρωποι έτσι λειτουργούσαν. Οι πρωτόγονοι ζούσαν σε μικρές κοινωνίες, είχαν ελεύθερες σχέσεις και τα παιδιά ήταν ευθύνη της κοινωνίας να τα κάνει κυνηγούς και μητέρες. Αυτή η κατάσταση κράτησε για χιλιάδες χρόνια, εν αντιθέσει με τον γάμο που υπάρχει τα τελευταία 2-3 χιλιάδες χρόνια. Έτσι πορευτήκαμε ως Είδος, με ελεύθερες σχέσεις. Όμως η πληθυσμιακή αύξηση, η δημιουργία των πόλεων, οι πόλεμοι, εξαφάνισαν την ευθύνη της ομάδας.  Η κοινωνία για την αυτοσυντήρησή της, για να έχει εξασφαλισμένα τα παιδιά -'γρανάζια' της, σκέφτηκε τον γάμο. Και ο Ιησούς τον ευλόγησε. Σαν να είπε, 'αφού κινδυνεύετε όταν ζείτε ελεύθερα, τότε παντρευτείτε'. Η Πίστη κρατούσε δεμένη την οικογένεια, όταν ο άντρας αγαπά τον Θεό και η γυναίκα αγαπά τον Θεό, δεν είναι επόμενο να υπάρχει αγάπη και μεταξύ τους; Χάθηκε όμως η πίστη χάθηκε και η οικογένεια.

-Όμως τα παιδιά μοιάζουν με τους γονείς τους, γιατί συμβαίνει αυτό αφού δεν έχουν ευθύνη οι γονείς;

-Η σχέση είναι βιολογική, Αλέξανδρε και λειτουργεί ο Νόμος της Οικονομίας. Γιατί να αναζητά η φύση καινούργια μορφή αφού υπάρχουν ήδη δύο;

-Δηλαδή το παιδί δεν οφείλει τίποτα στους γονείς του!

-Στη πραγματικότητα στη φύση υπάρχει μόνο η έννοια της μητέρας. Ο άνδρας δεν μπορεί να γνωρίζει πόσα παιδιά έχει, η μητέρα ξέρει. Η μητέρα αγαπά και φροντίζει το παιδί της, αν σε αυτό συμμετέχει και ο άνδρας, τόσο το καλύτερο. Το παιδί οφείλει στους γονείς του ανάλογα με την ευχαρίστηση που αισθάνεται γι αυτούς. Αν δεν υπάρχει ευχαρίστηση, δεν σημαίνουν τίποτα γι αυτό, δεν τους οφείλει τίποτα.  Μπορεί όμως  και να είναι τόσο μεγάλη η ευχαρίστηση  για τους γονείς του, που να αισθάνεται ότι τίποτα από αυτά που κάνει δεν είναι αρκετό γι’ αυτούς.

Ήθελε να ρωτήσει κάτι ακόμη αλλά φοβόταν μήπως προσβάλει τον Δάσκαλό του.

-Κωνσταντήν, ο Πνευματικός Άνθρωπος κάνει έρωτα; Ρώτησε διστακτικά.

-Του είναι το ίδιο εύκολο να κάνει ή να μην κάνει. Αλλά όσο πιο πνευματικός είναι ο άνθρωπος τόσο πιο έντονα βιώνει τον έρωτα.

-Μπορεί ένας άντρας να νοιώσει ερωτική έλξη για έναν άλλο άντρα;

-Μπορεί να νοιώσει πνευματική έλξη, εκτίμηση, σεβασμό, έμπνευση, αλλά ερωτική έλξη, όχι. Είναι λάθος, αρρώστια. Δεν εξυπηρετεί σε τίποτα στη φύση η ομοφυλοφιλία.

-Όμως δεν φαίνεται άρρωστος, Κωνσταντήν. Ήξερα κάποιον που ήταν ομοφυλόφιλος και δεν φαινόταν για άρρωστος. Γιατί συμβαίνει αυτό;

-Όσο πιο κοντά είναι ο άνθρωπος στο ρόλο του, τόσο πιο άμεσα εκφράζονται τα λάθη του. Όταν το λάθος σου γίνει αρρώστια είναι και η ευκαιρία σου για να σωθείς. Σου χτυπά το καμπανάκι, πρόσεχε! Όταν έχεις απομακρυνθεί πολύ από τον ρόλο σου δεν έχεις καμία προειδοποίηση.

-Πως μπορεί να θεραπευτεί ο ομοφυλόφιλος;

-Όπως όλες οι αρρώστιες, Αλέξανδρε. Αναπνοή, σωστή διατροφή και κίνηση. Με αυτά εξασφαλίζεις το 20% της υγείας σου. Το 80% όμως είναι σωστή σκέψη. Σωστά συμπεράσματα.

-Τόσο πολύ;

-Τόσο πολύ. Το σώμα υπάρχει για να μπορεί ο εγκέφαλος να σκέπτεται.

-Κωνσταντήν, ομοφυλόφιλοι πάντοτε υπήρχαν, όμως στην εποχή μας ήταν πολύ περισσότεροι, γιατί συνέβαινε αυτό;

-Το θηλυκό, είναι συνθήκες γέννησης. Συνθήκες είναι το φάσμα που εμφανίζεται παιδί, μπορεί να γεννηθεί ένα παιδί, από 500 γραμμάρια, μέχρι 4+ κιλά. Το θηλυκό ως συνθήκες γέννησης, είναι πιο ισχυρό από το αρσενικό. Έτσι, οποιοδήποτε πρόβλημα, αρρώστια, συμβαίνει στην ανθρωπότητα, εμφανίζεται πρώτα στο αρσενικό. Το πλαστικό και το αλουμίνιο είναι εξαιρετικά βλαβερά στον οργανισμό. Τα περισσότερα τρόφιμα-είδη, είναι σε πλαστικό και αλουμίνιο. Οι συνέπειες εκφράζονται στις ορμόνες και στο νευρικό σύστημα. Η θηλυκοποίηση του πληθυσμού, είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης εφεύρεσης της κοινωνίας.

-Κατάλαβα…Κωνσταντήν, γιατί υπάρχει και έρωτας με μεγάλη διαφορά ηλικίας;

-Αλέξανδρε, η ομορφιά συναντά τη τόλμη, η τόλμη δεν έχει ηλικία.  Ένας άντρας μπορεί να ερωτευθεί μία κοπελίτσα γιατί η τόλμη του τον κάνει να βλέπει την θηλυκότητά της, η τόλμη του, του δίνει δικαίωμα να θέλει μία ανάλογη θηλυκότητα.  Και η κοπελίτσα μπορεί να ερωτευθεί τον τολμηρό, σίγουρο, δραστήριο άνδρα.

-Όμως και η γυναίκα μπορεί να ερωτευθεί έναν άντρα νεότερό της!

-Είναι επόμενο  να συμβαίνει και αυτό. Όταν η γυναίκα κοιτά γύρω της και δεν βλέπει τόλμη, δεν βλέπει ήρωα, ερωτεύεται την κίνηση και την δραστηριότητα που είναι στοιχεία ζωής.

-Κωνσταντήν, καταλαβαίνω ότι στη Φύση δεν υπάρχει γάμος γι' αυτό και δεν θα υπήρχε και θέμα απιστίας, όμως η κοινωνία κάνει γάμο, την απιστία την αντιλαμβάνονται το ίδιο και τα δύο φύλα;

-Για τα πράγματα που δεν υπάρχουν στην φύση αλλά υπάρχουν στην κοινωνία, η φιλοσοφία κάνει προσαρμογή. Η φύση του άντρα είναι να τολμά, δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν περισσότεροι άντρες ήρωες. Από τη τόλμη απορρέει η ανάγκη του για κατάκτηση. Κατάκτηση υλικών αγαθών, κατάκτηση ιδεών και κατάκτηση …γυναικών. Ένας ευτυχισμένος και υγιής άντρας θα είναι αυτός που μία μέρα την εβδομάδα είναι στην οικογένειά του και τις υπόλοιπες 6 μέρες στην κατάκτηση. Δεν έχει σημασία αν οι άλλες γυναίκες είναι ομορφότερες από τη γυναίκα του, αρκεί που είναι όμορφες άλλες γυναίκες, εκφράζει την φύση του κατακτώντας τες. Αν η γυναίκα μπορεί να το καταλάβει και να μην παρεμβαίνει σε αυτή την ανάγκη του, θα υπάρχει καλή σχέση. Η γυναίκα έχει δικαίωμα να κάνει κάθε είδους πονηριά ή κόλπα προκειμένου να εξασφαλίσει τη συντροφιά του, την προτίμησή του. Να φροντίζει ώστε να είναι κάθε μέρα καινούργια, η καινούρια γυναίκα που ο άνδρας κυνηγός θα προκληθεί να κατακτήσει, να αλλάζει κάθε μέρα φουστάνι, είπε γελώντας. Η γυναίκα έχει δικαίωμα να κάνει τα πάντα, εκτός από απιστία. Η απιστία της γυναίκας είναι σοκ για τον άντρα γιατί κλονίζεται η εικόνα της Γυναίκας στο πρόσωπό της .Χάνοντας ένα αποδέκτη της τόλμης του, είναι ας πούμε, σαν να του κόβονται τα φτερά. 

-Άλλωστε Κωνσταντήν, λαμβάνοντας υπ όψιν και την θηλυκοποίηση του πληθυσμού, αν οι άνδρες δεν ήταν πολυγαμικοί, οι πλεονάζουσες γυναίκες θα ήταν καταδικασμένες να είναι ανέραστες και άτεκνες.

-Σωστά.

Ο Αλέξανδρος έμεινε ακίνητος για λίγο, η σκέψη ήλθε και ένοιωσε ότι τον χτύπησε.

-Όμως Κωνσταντήν, δεν είναι λογικό. Δεν είναι λογικό ο άνθρωπος από τη μία να γίνεται ήρωας και από την άλλη να σκοτώνεται για μία γυναίκα. Αν ο ρόλος του είναι να φτάσει στην προσφορά του Είδους, μία γυναίκα και μία οικογένεια είναι πολύ λίγο!

-Μπράβο, Αλέξανδρε, είπε ο Κωνσταντήν με ικανοποίηση. Σωστή η παρατήρησή σου. Ενώ πρέπει ο άνδρας να έχει ελευθερία του νου, παντρεύεται. Ενώ θα έπρεπε να γίνει Άνθρωπος, Πατέρας Ανθρώπων, γίνεται πατέρας. Η αγάπη, μπορεί να είναι θάνατος για τον άνδρα, μία αγάπη που τον κρατάει στα πλαίσια της οικογένειάς του, τον εμποδίζει στην εξέλιξη, στην προσφορά, δεν θα φτάσει στην αθανασία, γι’ αυτό είναι ο θάνατός του.

-Όμως Κωνσταντήν, αφού το ζητούμενο από τον άνδρα είναι η ικανότητα του να σκέπτεται, γιατί έχει και συναισθήματα;

-Επειδή ο άνθρωπος δικαιούται χαρά. Αφού εμφανίστηκε χωρίς την θέλησή του, δικαιούται να χαίρεται, είναι η αμοιβή του για αυτά που κάνει. Όμως δεν πρέπει να μένει στα συναισθήματα μόνο, η δυνατότητα της σκέψης δείχνει ότι πρέπει να σκέπτεται.

-Καταλαβαίνω, πρέπει να είναι ελεγχόμενα τα συναισθήματα, ώστε να μην εμποδίζουν τον άνθρωπο να σκέπτεται, να εξελιχθεί...υποθέτω ότι μόνο ο τρελός δεν μπορεί να εξελιχθεί.

-Σωστά. Πρόσεξε, Αλέξανδρε. Λένε, ‘από τρελό και από παιδί μαθαίνεις την αλήθεια’, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ο τρελός κάποια αλήθεια να σου πει, αλλά ότι αν τον παρατηρήσεις μπορεί να καταλάβεις κάποια αλήθεια. Τι νομίζεις, οι άνδρες θα μπορούσαν να ‘πάνε’ με μία τρελή;

-Ε! ναι, είπε ο Αλέξανδρος ξαφνιασμένος και κοκκίνισε νιώθοντας ένοχα.

-Έτσι είναι, οι άνδρες δεν ενδιαφέρονται για την πνευματικότητα της γυναίκας, το πόσο έξυπνη είναι. Τους είναι αρκετό να είναι όμορφη. Οι άνδρες λοιπόν μπορούν να ‘πάνε’ με μία τρελή. Πιστεύεις ότι ανάλογα, οι γυναίκες θα μπορούσαν να ‘πάνε’ με ένα τρελό;

-Όχι, δεν νομίζω…

-Έτσι είναι, οι γυναίκες έλκονται από αυτόν που έχει σιγουριά, αυτόν που θα μπορούσε να τις προστατεύσει, να προστατεύσει το παιδί τους, οι γυναίκες λοιπόν δεν θα ‘πήγαιναν’ με τρελό. Πρόσεξε, τώρα, τι συμπεράσματα, τι αλήθειες, βγάζουμε από αυτές τις παρατηρήσεις. Η φύση μιλάει μέσα από τους άνδρες και τις γυναίκες, δείχνει τι θέλει. Μέσα από τη συμπεριφορά των γυναικών δείχνει ότι από τον άνδρα έχει την απαίτηση να σκέπτεται και μέσα από την συμπεριφορά των ανδρών δείχνει ότι από την γυναίκα δεν έχει τέτοια απαίτηση.

-Κωνσταντήν, γιατί δημιουργούνται προβλήματα στις σχέσεις άντρα-γυναίκα; Γιατί κάποιοι καταφέρνουν και κάνουν μακροχρόνιους δεσμούς και άλλοι όχι;

-Αλέξανδρε, στη φύση δεν υπάρχει η έννοια δεσμός. Ο δεσμός είναι δέσιμο και αν τα έμβια είχαν δέσιμο τότε όταν κινδύνευε το ένα θα κινδύνευε και το άλλο. Καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Αυτό που υπάρχει στη φύση είναι σχέσεις, δηλαδή συνεργασία και σύμπλευση για αμοιβαίο όφελος. Έτσι, ο άνδρας και οι γυναίκα μόνο σχέσεις μπορούν να έχουν. Όταν η σχέση φτάσει να γίνει δεσμός, τότε σίγουρα θα δημιουργηθούν προβλήματα. Όμως τα προβλήματα δημιουργούνται και επειδή την σχέση την αντιλαμβάνονται διαφορετικά ο άνδρας και η γυναίκα.

-Δηλαδή;

-Η γυναίκα είναι συνθήκες γένεσης, η μητρότητα είναι αγάπη, η γυναίκα από τη φύση της είναι σχέση, σχέση με το παιδί της και με αυτόν που την έχει εμπνεύσει έρωτα ώστε να υλοποιηθεί αυτή η αγάπη. Η γυναίκα λοιπόν έχει σχέση με τον άνδρα. Η φύση του άνδρα τον οδηγεί στο να καταλάβει, το ζητούμενο είναι να καταλάβει. Πρόσεξε πόσο λεπτό είναι…Οτιδήποτε απομακρύνει, εμποδίζει τον άνδρα να καταλάβει, είναι βλαβερό γι’ αυτόν. Ο έρωτας, ως πρόγραμμα, εξασφαλίζει την φύση, είναι, ας πούμε, καλό για την φύση να ερωτεύονται οι άνθρωποι, επειδή έτσι θα συνεχίζει να υπάρχει η προστατευτική ομπρέλα. Όμως ο έρωτας, σε προσωπικό επίπεδο, προσωπικά για τον άνδρα, είναι εμπόδιο… Ο άνδρας λοιπόν, μέσα από τον έρωτα αναγκάζεται να κάνει σχέση. Δες την λεπτή διαφορά, η γυναίκα έχει σχέση, ο άνδρας κάνει σχέση.

-Α! καταλαβαίνω…οπότε η διάρκεια μιας σχέσης εξαρτάται περισσότερο από το πώς θα την χειριστεί η γυναίκα .Γι' αυτό είπες προηγουμένους ότι αυτή αγωνίζεται ώστε να εξασφαλίσει την προτίμησή του.

-Ακριβώς.

-Κωνσταντήν, υπάρχουν ταμπού στον έρωτα; Αν το ζητούμενο από τη Φύση είναι το παιδί, τότε γιατί οι άνθρωποι δεν έλκονται μόνο από…ας πούμε, από τα γεννητικά όργανα;

-Και όλο το υπόλοιπο θα πήγαινε τζάμπα; ρώτησε χαμογελώντας πλατιά. Πρόσεξε, Αλέξανδρε, η Φύση λειτουργεί οικονομικά, κάθε σημείο της γυναίκας, κάθε εκατοστό του σώματος της θα πρέπει να γίνεται αφορμή, ευκαιρία για να υπάρξει έρωτας και με τον έρωτα να υπάρξει παιδί. Έτσι οτιδήποτε έλκει είναι καλό, οτιδήποτε κάνουν ένας άνδρας και μία γυναίκα, είναι καλό. Αλλά όταν λέμε κάνουν έρωτα, δεν είναι ακριβές, γίνεται έρωτας, στην πραγματικότητα υπακούουν στον έρωτα, δεν μπορούν παρά να βρεθούν ερωτικά, είναι πάνω από αυτούς. Έτσι σε αυτό το γεγονός είναι τρεις, η ανάγκη για έρωτα, ο θεός δηλαδή, ο άνδρας και η γυναίκα. Αν έμενε, έτσι αυστηρά, δεν θα υπήρχαν ταμπού. Επειδή ο έρωτας έγινε κοινή θέα, έγινε φανερός και σε άλλους, οι διαφορετικές γνώμες δημιούργησαν ταμπού.

-Κατάλαβα… Κωνσταντήν, η κοινωνία πολλές φορές είναι αυστηρή, κυρίως με την γυναίκα, λένε πχ. αυτή η γυναίκα έχει ‘παρελθόν’, και εννοούν πολλούς ερωτικούς συντρόφους, είναι κακό να έχει μία γυναίκα πολλούς ερωτικούς συντρόφους; Αφού η ίδια η φύση, ας πούμε ορμονικά, σε κάνει να είσαι ερωτευμένος το πολύ δύο χρόνια;

-Αλέξανδρε, είναι λεπτό το θέμα….Πρόσεξε, η ομορφιά έλκεται από την τόλμη. Αν το δούμε από την πλευρά της τόλμης, του άνδρα, ο άνδρας βλέπει γύρω του πολύ ομορφιά, υπάρχουν ας πούμε, πολλές όμορφες γυναίκες. Είναι επόμενο να έχει βρεθεί με πολλές γυναίκες, έτσι το ‘παρελθόν’ είναι αναμενόμενο. Για την γυναίκα όμως είναι διαφορετικά. Η ομορφιά πρέπει να συναντήσει την τόλμη. Ο κανόνας είναι αυστηρός και η γυναίκα τον εφαρμόζει ανάλογα με την συνείδησή της. Μία γυναίκα που έχει συνείδηση, ας πούμε που σέβεται τον εαυτό της, υπάρχει πιθανότητα, να μην ‘πάει’ ποτέ με άνδρα, επειδή δεν συνάντησε την τόλμη, δεν βρήκε τον ήρωά της. Αν βρει τον ήρωά της, μπορεί να είναι ερωτευμένη με αυτόν και ποτέ να μην βρεθεί ερωτικά με αυτόν. Είναι αποτέλεσμα του Νόμου. Στη κοινωνία, η τόλμη εκφράζεται ως δράση, για την γυναίκα ο τολμηρός είναι ο δραστήριος, πρόσεξε τώρα, είναι κάποιος απατεώνας, μέσα στη φυλακή και μπορεί να δεχτεί εκατοντάδες γράμματα από γυναίκες ερωτευμένες. Μοιάζει τρελό, ξέρουν ότι δεν θα τον γνωρίσουν ποτέ και η δράση του είναι, ας πούμε, αρνητική, όμως αυτές είναι ερωτευμένες μαζί του. Γιατί; Επειδή σε αυτόν είδαν τόλμη. Ένας επαναστάτης μπορεί να εμπνεύσει εκατομμύρια γυναίκες και να τον ερωτευθούν, γιατί; Επειδή σε αυτόν βλέπουν τόλμη. Καταλαβαίνεις λοιπόν, ότι δεν έχει σημασία με πόσους άνδρες πήγε μία γυναίκα, σημασία έχει αν αυτοί οι άνδρες ήταν έκφραση της συνείδησής της.

-Κατάλαβα. Κωνσταντήν,  σκέφτομαι την ερωτική πράξη στα ζώα. Τα ζώα έχουν χρονική περίοδο οίστρου…  οι σολομοί και άλλα είδη ζώων διένυαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να επιστρέψουν στον τόπο που γεννήθηκαν και να γεννήσουν εκεί πάλι… τι δείχνουν αυτά;

-Είναι σωστή η παρατήρησή σου. Τα ζώα έχουν και χρόνο και χώρο, ενώ ο άνθρωπος μπορεί να κάνει έρωτα οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Αυτό σημαίνει ότι δεν καθορίζεται από το χώρο και από το χρόνο, δηλαδή είναι πάνω από το χώρο και το χρόνο,    άρα δεν είναι γέννημα της γης,  ήλθε  από αλλού.

- Α! Ως Σφαίρα! Όμως Κωνσταντήν, διάβασα ότι και τα δελφίνια και οι μαϊμούδες κάνουν σεξ, όποτε θέλουν, δηλαδή και αυτά δεν εξαρτώνται από τον χώρο και τον χρόνο...

-Αλέξανδρε, μπορούμε να πούμε ότι κάτι είναι αποτέλεσμα κάποιου Νόμου και Κανόνα όταν συμβαίνει ακόμα και σε μικρό ποσοστό, ας πούμε 3%. Σε μικρότερο ποσοστό είναι τυχαίο, υπάρχει κάτι επειδή υπάρχουν πιθανότητες να συμβαίνει και αυτό. Τα δελφίνια και οι μαϊμούδες, τι ποσοστό φαντάζεσαι ότι είναι στο ζωικό βασίλειο;

-Μηδέν κόμμα, μηδέν μηδέν, καλά άστο...

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΝ ΗΘΕΛΕ να γεννηθούν τα παιδιά την άνοιξη, για καλύτερη κλιματική προσαρμογή, γι’ αυτό έκαναν την εμβρυομεταφορά τον Αύγουστο. Η εγκυμοσύνη ήταν εκπληκτικά ομαλή σε όλες τις γυναίκες και τρεις κατάφεραν να κυοφορήσουν δίδυμα.

-Καλή σοδιά, είπε ο Γεωπόνος, 15 παιδιά!

Οι γυναίκες, επειδή ήταν σχετικά μεγάλες, θα έκαναν καισαρική τομή, όμως έπρεπε ο Αλέξανδρος να κάνει μία φυσιολογική γέννα ώστε να έχει πείρα στο μέλλον, έτσι η Μαίρη που ήταν η νεότερη, προγραμματίσθηκε να γεννήσει αυτή.

Όταν έφτασε η μέρα ανέβασαν όλα τα απαραίτητα στην επιφάνεια κοντά στην είσοδο. Κάθισαν σε διακριτική απόσταση γύρω από το χειρουργικό κρεβάτι γιατί όλοι ήθελαν να είναι παρόντες αυτή την στιγμή, αλλά και για να κρατούν τα ζώα μακριά. Ο Γυναικολόγος θα είχε βοηθούς τον Αναισθησιολόγο και τον Αλέξανδρο. Οι τρεις τους έτοιμοι, κοίταξαν την Μικροβιολόγο που πλησίασε και κάθισε στο κρεβάτι.

-Ελπίζω να σας ξαναδώ σε λίγο…είπε ανήσυχα.

-Θα είμαστε εδώ και θα σε περιμένουμε, απάντησε με σταθερότητα ο Κωνσταντήν.

Η γυναίκα ένοιωσε καλύτερα, χαμογέλασε και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ο Αναισθησιολόγος της έβγαλε τον αναπνευστήρα και έβαλε στο πρόσωπό της τη μάσκα της ελαφριάς μέθης. Της ζήτησε να αρχίσει να μετρά και όταν αυτή σταμάτησε, της έκανε την αναισθητική ένεση. Λίγα λεπτά αργότερα ο Γυναικολόγος πήρε στα χέρια του ένα κοριτσάκι. Το σήκωσε ψηλά για να το δουν όλοι και ο λώρος κρατούσε ενωμένα τα δύο σώματα. Εκεί μέσα στις ζητωκραυγές, ο Περιβαλλοντολόγος λιποθύμησε πάνω στον Χημικό.

-Χέστη, είπε ο Χημικός και του έριξε ένα μπάτσο γιατί τον τρόμαξε και του χάλασε τη στιγμή.

Ο Γυναικολόγος έκοψε και έδεσε το λώρο. Ήταν η σημαντικότερη στιγμή, το μωρό θα έπαιρνε την πρώτη καθοριστική ανάσα που θα το έκανε κάτοικο του επάνω κόσμου. Το έπιασε από τα πόδια και το σήκωσε αλλά αυτό δεν αντέδρασε, το χτύπησε ελαφριά στη πλάτη αλλά δεν έκλαψε, κοίταξε ανήσυχος τον Κωνσταντήν που πλησίαζε και ξάπλωσε το μωρό στο στήθος της γυναίκας. Έπιασε τη μάσκα οξυγόνου και ήταν έτοιμος να την τοποθετήσει στο πρόσωπο του βρέφους αλλά ο Κωνσταντήν του έπιασε το χέρι.

-Κοίτα, είπε δείχνοντας τη ματωμένη κοιλίτσα.

Αυτή ανεβοκατέβαινε ανεπαίσθητα. Το μωρό ανέπνεε.

-Καλώς, είπε ο Κωνσταντήν.

Ο Γυναικολόγος έβαλε τη μάσκα στο πρόσωπό του και πήρε μια βαθειά ανάσα οξυγόνου και ανακούφισης. Τώρα θα έκλεινε την τομή. Πήρε το νεογέννητο και το έδωσε στον Κωνσταντήν. Αυτός  κοιτάζοντας  τα χαρούμενα πρόσωπα των άλλων πήγε και στάθηκε μπροστά στον Πρόεδρο.  Τελικά αυτός τους είχε σώσει. Έβαλε το μωρό στην αγκαλιά του.

-Ευχαριστούμε, Πρόεδρε…είπε απλά και ειλικρινά.

-Ευχαριστώ, ψιθύρισε αυτός και δάκρυσε για πρώτη φορά στη ζωή του συγκινημένος.

Κάθε μέρα είχαν και μία γέννα. Στα τρίτα δίδυμα με θλίψη διαπίστωσαν ότι το ένα κοριτσάκι ήταν πολύ μικρό και είχε πρόβλημα στο ένα του πόδι. Ο Κωνσταντήν σκέφτηκε ότι θα χρειάζονταν ιδιαίτερη φροντίδα και ο Αλέξανδρος δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει έχοντας άλλα 14 παιδιά.

-Θα έχουμε αύριο, είπε.

Τον κοίταξαν ξαφνιασμένοι.

-Η αντικαταστάτης μου, φώναξε ο Αλέξανδρος. Ιδού η 58η κάτοικος της Ονειρούπολης, είπε δείχνοντάς την με τα δύο του χέρια..

Κοιτάχτηκαν για μερικά δευτερόλεπτα και ξέσπασαν σε μία τεράστια κραυγή θριάμβου. Θα έμενε κοντά τους ένα παιδί! Θα είχαν μέλλον!

Ο Γυναικολόγος πλησίασε στη θερμοκοιτίδα για να βάλει το βρέφος μέσα αλλά ο Κωνσταντήν τον σταμάτησε. Πήρε το κοριτσάκι το έδωσε στην Οδοντίατρο και της είπε να το κατεβάσει κάτω.

-Όχι στην θερμοκοιτίδα, είπε στον ξαφνιασμένο Γυναικολόγο.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 13ος ΥΓΕΙΑ, ΚΥΤΤΑΡΟ, ΚΑΡΚΙΝΟΣ

-Κωνσταντήν, γιατί δεν άφησες τον Γυναικολόγο να βάλει τη μικρή στην θερμοκοιτίδα;

-Θα σου πω τα λάθη που έκαναν σχετικά με την θερμοκοιτίδα. Στην κοιλιά, στο αμνιακό υγρό το έμβρυο έχει στους πνεύμονές του 7% διοξείδιο του άνθρακα και 2% οξυγόνο. Καταλαβαίνεις τι σοκ είναι όταν βγαίνει στην ατμόσφαιρα που έχει 0,03% διοξείδιο του άνθρακα και 21% οξυγόνο. Φαντάζεσαι Αλέξανδρε, πόσο καταστροφικό είναι για τον οργανισμό η θερμοκοιτίδα που έχει 0,03% διοξείδιο του άνθρακα και 50-60% οξυγόνο;

-Πω! τόσο πολύ; Ιδανικό μέρος για να κάψεις μία λαμπάδα.

-Ακριβώς. Καύση είναι το οξυγόνο.

-Α! Τώρα μου ήρθε μία εικόνα! Ήταν μία σκύλα στο ορφανοτροφείο και γεννούσε τακτικά σε μία ήσυχη γωνιά. Θυμάμαι τα κουτάβια της, πως προσπαθούσαν να χωθούν κάτω από το σώμα της, τώρα συνειδητοποιώ ότι τις μουσούδες τους ήθελαν να καλύψουν, μικρότερη αναπνοή προσπαθούσαν να πάρουν!

-Παλιά οι μανάδες φάσκιωναν τα μωρά τους, αυτά αμέσως ηρεμούσαν και κοιμόντουσαν γιατί έπαιρναν ρηχότερη αναπνοή. Για τον ίδιο λόγο τα μωρά κοιμούνται μπρούμυτα και καλύπτουν το ένα τους ρουθούνι. Πνίγονται από το πολύ οξυγόνο και προσπαθούν να αναπνεύσουν.

-Σαν να περπατάς κόντρα στον άνεμο και να σε φυσά δυνατά ο αέρας, δεν μπορείς να αναπνεύσεις…

-Ακριβώς.

-Τι θα συνέβαινε Κωνσταντήν αν ελαττωνόταν περισσότερο το διοξείδιο του άνθρακα, ας πούμε αν κατέβαινε στο 0,01%;

-Δεν θα υπήρχε ζωή, πρώτα θα καταστρεφόταν τα φυτά γιατί δεν θα μπορούσαν να αναπνεύσουν, να τραφούν και μετά καταλαβαίνεις θα ακολουθούσαν τα ζώα γιατί δεν θα είχαν τροφή και τέλος οι άνθρωποι.

-Και πως ανέβηκε στο 5% έτσι ξαφνικά;

-Σίγουρα από τα ηφαίστεια, υπάρχει μεγάλη ποσότητα διοξείδιο του άνθρακα στα ηφαίστεια και θα έγιναν πολλές εκρήξεις.

-Γιατί οι άνθρωποι έκαναν τόσα λάθη για το διοξείδιο του άνθρακα και για τα θέματα υγείας;

-Είναι λογικό να πούμε ότι κάθε τι που είναι καλό για το ‘θηρίο’ είναι κακό για την ανθρωπότητα, και ό,τι είναι καλό για την ανθρωπότητα είναι κακό για το ‘θηρίο’;

-Βέβαια, έχουν αντίθετα συμφέροντα.

-Το ‘χταπόδι’ θέλει οι άνθρωποι να κάνουν λάθη, ζει από αυτά. Τα λάθη πέρασαν από γενιά σε γενιά με τον απλούστερο τρόπο, τον υπνωτισμό που κάνει η συνήθεια. Όμως κάθε τόσο κάποιος αφυπνίζεται. Κάποιος καταλαβαίνει την αξία του διοξειδίου του άνθρακα και την στέρηση της αναπνοής, κάποιος καταλαβαίνει την σημασία της χοληστερίνης, (9) κάποιος καταλαβαίνει ότι τα εμβόλια είναι σταγόνες θανάτου, (10) κάποιος καταλαβαίνει ότι γάλα (11) πρέπει να πίνει ο άνθρωπος μόνο όταν είναι μωρό και μόνο το μητρικό γάλα…

-Και δεν παρατηρούν ότι κανένα ζώο στη φύση δεν πίνει γάλα όταν μεγαλώσει, ότι η μάνα του σταματά να κατεβάζει γάλα γιατί δεν χρειάζεται άλλο! Επίσης τι τα έχουμε τα δόντια, για μόστρα;

-Σωστά. Κάποιος αφυπνίζεται και λέει ότι το αλάτι (12) είναι απαραίτητο…

-Ειδικά για το αλάτι Κωνσταντήν, οι άνθρωποι θα έπρεπε να είχαν αντιληφθεί την σπουδαιότητα του αιώνες πριν, όταν είπε ο Χριστός στους μαθητές του ‘είστε το αλάτι της γης’. Εκείνος δεν θα χρησιμοποιούσε το αλάτι σαν παράδειγμα αν ήταν βλαβερό.

-Σωστά. Κάποιος καταλαβαίνει ότι η υπέρταση είναι έλλειψη οξυγόνου και αντί να κάνει άσκηση παίρνει φάρμακα…

-Και τα φάρμακα! (13) Ελπίζω η νέα ανθρωπότητα να μην κάνει φαρμακοβιομηχανίες, γιατί αυτές σίγουρα δεν σε θέλουν νεκρό, επειδή ο νεκρός παύει να είναι πελάτης, αλλά δεν σε θέλουν και υγιή επειδή ούτε τότε είσαι πελάτης. Τι κάνουν λοιπόν; Σου δίνουν ένα χάπι που θα κάνουν τα συμπτώματα να υποχωρήσουν, γιατί αν δεν έχει επίδραση πάνω σου το σταματάς, όμως σου κάνουν κακό κάπου αλλού και εξασφαλίζουν την πελατεία τους.

-Σωστά.

-Κωνσταντήν, ο Γιατρός έχει δικαίωμα να θεραπεύσει;

-Μπορεί να επέμβει στο  κανόνα  της αμοιβής και της απόρριψης; Επειδή δεν έχει δικαίωμα να θεραπεύσει γι’ αυτό και δεν μπορεί να θεραπεύσει. Οι Γιατροί ανά τους αιώνες ποτέ δεν θεράπευσαν την αιτία, απλώς έκαναν να υποχωρήσουν τα συμπτώματα. Και αυτό Αλέξανδρε, είναι κακό. Να σου πω ένα παράδειγμα. Ο άνθρωπος όταν αναπνέει σωστά, τρέφεται σωστά και κινείται, είναι υγιής. Όταν δεν τα κάνει αυτά, κάπου θα εμφανίσει πρόβλημα. Ας πούμε στα αγγεία. Θα έπρεπε να είναι καθαρά και δυνατά για να αντέχουν την πίεση του αίματος. Με την κακή ζωή υπάρχει κίνδυνος να σπάσουν αγγεία, έτσι ο οργανισμός προκειμένου να προφυλαχθεί βάζει την χοληστερίνη, ας πούμε, σαν ενισχυτικό των τοιχωμάτων. Έρχεται τώρα ο γιατρός και δίνει χάπια για να φύγει η χοληστερίνη, με αποτέλεσμα να χαλάσει την άμυνα που είχε κάνει ο οργανισμός. Υποχωρεί το σύμπτωμα, ενώ θα έπρεπε να δείξει στον ασθενή τι πρέπει να κάνει για να θεραπεύσει την αιτία. Λένε ότι ‘η αρρώστια είναι η επίσκεψη του Θεού.’ Καταλαβαίνεις τι σημαίνει;

Ο Αλέξανδρος σκέφτηκε για λίγο.

-Ο άνθρωπος γεννιέται υγιής. Κάνει λάθη στο σώμα του, κάνει λάθος σκέψεις και αρχίζουν προβλήματα. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει λάθη, δεν έχει όμως δικαίωμα να ζει με αυτά. Έτσι συσσωρεύοντας τα προβλήματα, αρρωσταίνει. Η αρρώστια τώρα γίνεται μία καλή ευκαιρία για να τον κάνει να σκεφτεί, να αναλογιστεί τα λάθη του, να ταπεινωθεί. Με τη σκέψη έχεις πιθανότητα να βρεις το σωστό. Και όταν βρεις και κάνεις το σωστό έχεις την ευκαιρία και να σωθείς, να σώσεις το Πνεύμα σου. Γι’ αυτό η αρρώστια είναι επίσκεψη του Θεού. Είναι η ευκαιρία σου για να σωθείς.

-Σωστά. Όταν λοιπόν ο Γιατρός σου δώσει χάπια και υποχωρήσουν τα συμπτώματα, τι συμβαίνει;

-Ο άνθρωπος εφησυχάζει. Χάνει την ευκαιρία του για να σωθεί. Είναι ζωντανός-νεκρός.

-Σωστά. Σκέψου τώρα και έναν άρρωστο άνθρωπο που οδεύει στο θάνατο. Του δίνουν παυσίπονα και υπνωτικά και του στερούν την ύστατη ευκαιρία για μετάνοια και σωτηρία.

-Μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί τη τελευταία στιγμή;

-Αλέξανδρε, ο μεγαλύτερος εγκληματίας, αν μετανοήσει πραγματικά, πραγματικά, γίνεται ένας άλλος άνθρωπος, και ως άλλος άνθρωπος, που δεν έχει κάνει ακόμα λάθη δικαιούται να σωθεί, δεν πηγαίνει στην κόλαση. Είπες όμως προηγουμένως ότι ο άνθρωπος γεννιέται υγιής. Συμβαίνει πάντα αυτό Αλέξανδρε;

-Νομίζω πως ναι. Μπορεί να συμβούν επιπλοκές στην κύηση και στον τοκετό και να δημιουργήσουν πρόβλημα στο μωρό, αλλά γι 'αυτό δεν φταίει το μωρό...

-Η μόνη αρρώστια που υπάρχει στη φύση είναι ο καρκίνος και δεν γεννιέται μωρό με καρκίνο. Όμως ό,τι και να έχει, επειδή η σωστή σκέψη είναι το 80 % της υγείας μπορεί να σκεφτεί, να καταλάβει, να κάνει το σωστό και να θεραπευτεί.

-Αλλά Κωνσταντήν, πώς μπορεί να θεραπευτεί ο άνθρωπος που δεν είναι σε θέση να σκεφτεί; Ο άνθρωπος-φυτό μπορεί να θεραπευτεί; Βέβαια θα μου πεις ανήκει στις σπάνιες περιπτώσεις...

Ο Κωνσταντήν κούνησε το κεφάλι του επιδοκιμαστικά.

-Ποιες είναι οι καταστάσεις του νου;

-Να σκέφτεται σωστά, να σκεφτεί λάθος, ή να μη σκέφτεται καθόλου.

-Και ποια είναι η αμοιβή για την κάθε μία κατάσταση;

-Ε! όταν σκέφτεται σωστά, τα κύματα που εκπέμπει είναι σε συντονισμό με την Φύση, με την Αρμονία και εισπράττει την Αρμονία, νοιώθει καλά, ζει καλά. Όταν σκέφτεται λάθος, ενοχλεί την Αρμονία, πρέπει να απορριφθεί. Όταν δεν σκέπτεται, δεν ενοχλεί, μπορεί να υπάρχει. Υπάρχει.

-Σωστά.  Με τη μη σκέψη δικαιούσαι να υπάρχεις, γιατί δεν ενοχλείς. Ο άνθρωπος σε κώμα είναι σε κατάσταση μη σκέψης. Δικαιούται να υπάρχει. Το σώμα του τρέφεται. Έτσι πρέπει να κινείται. Ο ίδιος δεν μπορεί να κινηθεί γι’ αυτό πρέπει να το κινούν οι άλλοι. Πρέπει να του κάνουν έντονο μασάζ. Με την μη σκέψη, τη τροφή και το μασάζ ο άνθρωπος θα θεραπευτεί. Οι προσευχές των άλλων συντελούν θετικά και επιταχύνουν την διαδικασία.

-Καταλαβαίνω ότι με τον ίδιο τρόπο πρέπει να λειτουργεί ευεργετικά και ο ύπνος. Αν ξαπλώσεις μισή ώρα και κάνεις κακές σκέψεις ή έχεις άγχος, δεν ξεκουράζεσαι. Αν κοιμηθείς πέντε λεπτά ξεκουράζεσαι, γιατί κάνεις μη σκέψη. Κωνσταντήν, πρέπει να είναι μεγάλη η τιμωρία του Γιατρού!

-Όχι, δεν καταλαβαίνει τι κάνει. Κανείς δεν τιμωρείται αν δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει είναι κακό, αν φεύγει από αυτή τη ζωή χωρίς τύψεις. Είναι καλοί άνθρωποι και έχουν καλή πρόθεση, αλλά κοίταξε πόσες ειδικότητες υπάρχουν εδώ και ο κάθε ένας πιστεύει ότι γνωρίζει καλά την ειδικότητά του. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι κομματιασμένος σε καρδιά, χολή, φλέβες, κόκαλα… Είναι σύνολο και ως σύνολο πάσχει. Δεν είναι ανεξάρτητος από το περιβάλλον του. Η φύση δεν είναι χωρισμένη σε τομείς. Γιατί την ερευνάς τμηματικά; Προσπαθεί να συνδέσει ένα παζλ που ο ίδιος κάνει όλο και μικρότερα τα κομμάτια του. Μόνο ο φιλόσοφος μπορεί να τα ενώσει όλα και να γίνει αντιληπτό το Σύμπαν. Τότε η Επιστήμη θα γίνει Θεογνωσία.

-Τι δικαιούται να κάνει ο Γιατρός;

-Πρόληψη, να  δείξει ποιο είναι το σωστό στον άρρωστο και αυτός να αυτοθεραπευτεί. Ακόμη δικαιούται να θεραπεύσει κατάγματα. Το σπάσιμο στο κόκαλο δεν είναι σοβαρό λάθος, είναι απροσεξία. Έχει δικαίωμα ο Γιατρός να θεραπεύσει και γι’ αυτό θεραπεύει.

-Κωνσταντήν, μου κάνει εντύπωση, πάντα έχεις να πεις ένα καλό λόγο! Με τους γιατρούς ήμουν σίγουρος ότι θα μίλαγες διαφορετικά, όμως εσύ είσαι πάντα με το καλό σου λόγο!

Ο Βιολόγος χαμογέλασε.

-Υπάρχει ερώτηση;

-Όχι, δεν υπάρχει ερώτηση, απάντησε ο Αλέξανδρος και γέλασε, θα ήθελα να το σχολιάσεις.

-Φαντάσου μία 8όροφη οικοδομή, που στο ρετιρέ της έχει έναν θησαυρό. Κάποιος βρίσκεται στο ισόγειο, άλλος στον 3ο και άλλος στον 7ο. Τι διαφορά έχουν αφού κανένας δεν έχει το θησαυρό;

Ο Αλέξανδρος σιώπησε για λίγο.

-Φοβάμαι Κωνσταντήν, τι θα γίνουν τα παιδιά αν αρρωστήσω…

-Ακόμη δεν κατάλαβες ποια είναι η καλύτερη θεραπεία για όλα;

-Η αναπνοή…

Ο άντρας χαμογέλασε.

-Η αναπνοή, η σωστή διατροφή, η κίνηση, όλα αυτά είναι καλά, αλλά δεν είναι το καλύτερο…

Ο Αλέξανδρος χαμήλωσε το κεφάλι και έμεινε σιωπηλός λίγη ώρα.

-Δεν μπορώ να σκεφτώ...

-Ισχύει ο Νόμος την Δράσης Αντίδρασης. Κάνοντας το καλό, η δράση σου, δηλαδή η προσφορά σου στους άλλους, θα προκαλέσει την αντίδραση και η αντίδραση θα επικεντρωθεί φυσικά, εκεί που έχεις το πρόβλημα, στην αρρώστιά σου. Μην φοβάσαι Αλέξανδρε, δεν θα αρρωστήσεις σοβαρά…

-Τι ωραίος Νόμος που είναι! Κάνεις ένα καλό σε κάποιον, μπορεί αυτός ποτέ να μην τα καταφέρει να σου το ανταποδώσει, εσύ όμως το καλό το έκανες, η πράξη σου, η δράση σου υπάρχει, ας πούμε ο Θεός σου χρωστάει, θα σου το επιστρέψει όταν θα το έχεις ανάγκη.

-Ακριβώς, έχεις ακούσει την φράση <σώθηκε από του χάρου τα δόντια>. Είναι η αμοιβή για κάποιο καλό που είχε κάνει. Και ο Νόμος δεν λειτουργεί μόνο με τις πράξεις αλλά και με τις σκέψεις. Βλέπεις, ας πούμε κάποιον, λες μέσα σου, ‘να είσαι καλά…να είσαι καλά…’ αποτέλεσμα θα έχεις και εσύ, θα είσαι και εσύ καλά. Και αν, ας πούμε, στείλεις κάποιον στον διάολο, είσαι εσύ πρώτος που κάνεις επαφή. Το να διαολοστείλεις κάποιον Αλέξανδρε, είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, επειδή εύχεσαι σε κάποιον να πάθει το μεγαλύτερο κακό, να πάει στο διάολο, στη κόλαση.

-Κατάλαβα. Κωνσταντήν, οι διακυμάνσεις στις αρρώστιες είναι σε αντιστοιχία με τα λάθη; Δηλαδή, μικρό λάθος μικρή αρρώστια, μεγάλο λάθος, καρκίνος;

-Αλέξανδρε, ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να πεθαίνει, αλλά φτάνοντας στο επίπεδο του Ανθρώπου και εξασφαλίζοντας έτσι τον Παράδεισο, να αφήνει συνειδητά το σώμα του.  Όταν δεν μπορεί να φτάσει σε αυτό το πνευματικό επίπεδο, τότε η μόνη αρρώστια που θα έπρεπε να υποστεί, είναι ο καρκίνος. Κάνει όμως τόσα λάθη, που δημιούργησε και επιπρόσθετες αρρώστιες, πληθώρα από αρρώστιες που τον σκοτώνουν πριν τον προλάβει, πριν εκδηλωθεί, ο καρκίνος.

-Τι είναι ο καρκίνος;

-Αλέξανδρε, για να καταλάβεις τι είναι ο καρκίνος, πρέπει πρώτα να καταλάβεις τι είναι τι κύτταρο…

-Τι είναι το κύτταρο;

Ο άνδρας έμεινε σιωπηλός για λίγο.

-Ας το πάρουμε από την αρχή. Γνωρίζουμε ότι το Σύμπαν έχει ηλικία περίπου 15 δις χρόνια. Για να έχει τέτοια διάρκεια σημαίνει ότι υπάρχει Τάξη. Για να υπάρχει Τάξη σημαίνει ότι υπάρχουν Νόμοι που λειτουργούν. Οι Νόμοι αυτοί είναι κύματα. Ό κάθε Νόμος έχει μία συγκεκριμένη μορφή κύματος. Το Κύτταρο είναι και αυτό ένας Νόμος.  Κύτταρα έχουν τα φυτά, τα ζώα, ο άνθρωπος και υπάρχουν ελεύθερα στον αέρα. Καταλαβαίνουμε ότι είναι δομικό υλικό, ανεξάρτητο από το τον οργανισμό.  Το κύμα αυτό μπορεί να φρενάρει κάπου, ας πούμε στο βουνό κάποιου πλανήτη και να σπάσει. Αυτό το κομμάτι βρίσκεται στις συγκεκριμένες συνθήκες του πλανήτη, δηλαδή συγκεκριμένη βαρύτητα, μαγνητισμό, υγρασία, έλκει διάφορα ανόργανα στοιχεία από το περιβάλλον και σχηματίζεται κύτταρο. Πρόσεξε τώρα, το κύτταρο έχει ζωή αλλά δεν έχει ρόλο. Έχουμε εμφάνιση κυττάρων, πολλαπλασιασμό των κυττάρων, έχουμε εμφάνιση βιομάζας, σχηματισμός φύλου, εμφανίζεται το γρασίδι. Τα φυτά εμφανίστηκαν και τι έκαναν; έπαιρναν την κοσμική ενέργεια, την ηλιακή ενέργεια και την μετασχημάτιζαν σε γλυκόζη.

-Φωτοσύνθεση..

-Ακριβώς. Για να υπάρχει καθαριότητα στον πλανήτη εμφανίστηκαν τα ζώα, που έτρωγαν τα φυτά, και τι έκαναν; μετασχημάτιζαν την γλυκόζη σε πρωτεΐνη. Μετά εμφανίστηκε ο άνθρωπος που έτρωγε τα φυτά και τα ζώα και στην προσπάθειά του να πάρει την τροφή του αναγκαζόταν να σκεφτεί. Τι έκανε δηλαδή; Μετασχημάτιζε την γλυκόζη και την πρωτεΐνη σε σκέψη, δηλαδή σε κύμα, στην ουσία επέστρεφε την κοσμική ενέργεια πίσω στην Αρμονία…

-Ω! δηλαδή αν θέλαμε να δώσουμε ένα ορισμό, Ζωή είναι μετασχηματισμός της κοσμικής ενέργειας;

-Ζωή είναι μετασχηματισμός διατήρησης της Τάξης, το Ζωντανό, μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό του, μετασχηματίζει μία ενέργεια σε μία άλλη και συντελεί στη διατήρηση της Τάξης.

-Κωνσταντήν, αφού το κύμα του κυττάρου για να γίνει κύτταρο χρησιμοποιεί τις συνθήκες του εκάστοτε πλανήτη, σημαίνει ότι μπορεί να είναι διαφορετικό σε κάθε πλανήτη…

-Σωστά. Ας πούμε ότι ένας πλανήτης έχει διαφορετική βαρύτητα, για παράδειγμα μικρότερη βαρύτητα από τη δική μας, τότε θα δημιουργούνταν, ας πούμε, λεπτές μακριές βελόνες, εμείς θα λέγαμε δεν έχει ζωή αυτός ο πλανήτης, έχει απλώς μακριές λεπτές βελόνες, δεν θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε τη ζωή εκεί. Όσο ο άνθρωπος λοιπόν, ως κομιστής, ζει σωστά και το κύτταρο συνυπάρχει. Αν δεν κάνει τον ρόλο του, δεν δημιουργεί την προστατευτική ομπρέλα για τον πλανήτη και τον εαυτό του, γίνεται επικίνδυνο περιβάλλον για το κύτταρο. Το κύτταρο τρελαίνεται, προσπαθεί να σωθεί, να φύγει. Πρόσεξε, Αλέξανδρε. Η Φύση δεν έχει μαχαίρι, δεν έχει άλλο τρόπο να σε διώξει. Με τα κύτταρα σε εμφανίζει, με τα κύτταρα σε διώχνει. Ο άνθρωπος αρχίζει να αισθάνεται εξάντληση, ο καρκίνος οργανώνεται, αλλά σε αυτή τη φάση είναι θεραπεύσιμος κάθε μορφή καρκίνου. Με κίνηση, απόλυτη νηστεία και έμπνευση, υποχωρεί.

-Τι εννοείς απόλυτη νηστεία;

-Τα καρκινικά κύτταρα τρώνε περισσότερο. Έτσι λοιπόν, όταν κάνεις απόλυτη νηστεία αυτά που θα πεθάνουν πρώτα, είναι αυτά που έχουν περισσότερη ανάγκη στη τροφή.

-Κωνσταντήν, αν ένας άνθρωπος έχει καρκίνο στη Γη, σημαίνει ότι δεν έκανε τον ρόλο του στη Γη, αν αυτός βρεθεί, ας πούμε στην σελήνη, εκεί η απόρριψή του δεν ισχύει, σημαίνει ότι θα θεραπευτεί από τον καρκίνο;

-Αλέξανδρε, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν υγεία, να νικήσουν τον καρκίνο, προσπαθούσαν να μην πεθάνουν και ζήταγαν τις απαντήσεις στα άστρα, είναι παράλογο να έχεις πρόβλημα εδώ, και να ψάχνεις για απαντήσεις αλλού. Όχι Αλέξανδρε, δεν υπάρχει θεραπεία στην σελήνη, αφού ο ρόλος του είναι  εδώ…

-Κατάλαβα. Κωνσταντήν ο άνθρωπος κάνει το ρόλο του υπηρετώντας την κοινωνία; Η δουλειά του είναι να υπηρετεί την κοινωνία;

-Μπορεί ένας δούλος να έχει δύο αφεντικά;

-Μπορεί ένας δούλος να έχει δύο αφεντικά; Ψέλλισε ο Αλέξανδρος.

-Πρόσεξε Αλέξανδρε. Ο άνθρωπος είναι δούλος θεού. Δεν μπορεί να είναι και δούλος της κοινωνίας.

-Εννοείς ότι θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε κοινωνία;

-Ακριβώς. Η αναζήτηση της τροφής ανάγκασε τον άνθρωπο να σχηματίσει ομάδα. Το άτομο έδινε δύναμη στην ομάδα και η ομάδα δύναμη στο άτομο. Όμως πολλαπλασιάστηκε σε μεγάλο βαθμό. Έκανε κοινωνία  και εγκλωβίστηκε σε αυτήν, ελέγχονταν από αυτή. Απομακρύνθηκε από τη φύση και τους φυσικούς νόμους, έκανε δικούς του νόμους, καθόρισε συμπεριφορές και το άτομο έγινε δέσμιος της κοινωνίας αντί να είναι υπηρέτης του Θεού .Πρόσεξε όμως Αλέξανδρε, παρότι η ιδέα της κοινωνίας είναι λάθος, από τη στιγμή που έγινε, με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να εμπαίζουμε και να προκαλούμε την κοινωνία. Τρεις φορές πρέπει να την ευχαριστούμε. Μία γιατί μας γέννησε, μία γιατί μας μεγάλωσε και μία γιατί από τα λάθη της μπορούμε να μάθουμε. Η φράση, ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’ δεν σημαίνει να σε σκοτώσω για να ζήσω, αλλά ότι από τα λάθη που έκανες εσύ και πέθανες μπορώ εγώ να διδαχθώ ώστε να ζήσω.

-Και η προσφορά;

-Μέσα από την προσφορά στους άλλους θα φτάσει να σώσει τον εαυτό του, η δουλειά του είναι να υπηρετεί τα φυτά.

Ο Αλέξανδρος ανακάθισε έκπληκτος.

- Ο άνθρωπος είναι υπηρέτης των φυτών;

-Υπηρετεί αυτό που εμφανίστηκε πρώτο, σκεπτόμενος. Δες το και αλλιώς, Αλέξανδρε, φαντάσου ένα δένδρο. Μπορείς να το κόψεις, να πάρεις τους καρπούς του, να το χαρακώσεις, να το κάψεις, να το ξεριζώσεις… δεν έχει την παραμικρή δύναμη να αντισταθεί, ούτε καν να διαμαρτυρηθεί, είναι στο έλεός σου να το κάνεις ό,τι θέλεις. Το πιο αδύναμο και το πιο αθώο, δεν δικαιούται να έχει τον πιο δυνατό για προστάτη, για υπηρέτη;

Ήρθε στο μυαλό του η εικόνα ενός δέντρου που καίγονταν. Ακίνητο και σιωπηλό μέσα στις φλόγες. Τότε έκλαψε. Τότε ο Αλέξανδρος συνειδητοποίησε και έκλαψε για την καταστροφή. Και τίποτα άλλο δεν αισθάνθηκε πιο ανυπεράσπιστο και αθώο, από ένα δένδρο.

ΣΤΗ ΓΕΝΝΑ ΤΗΣ Μαίρης δεν ήθελε να πάει κανείς. Οι περισσότεροι από διακριτικότητα, κάποιοι από φόβο.

-Να μου πεις που θέλεις να σου βάλω καρέκλα για να βλέπεις καλά, πείραξε ο Χημικός τον Περιβαλλοντολόγο.

Η γυναίκα ήταν ξαπλωμένη στο χώμα και κοντανάσαινε φοβισμένη. Στην αρχή ο Αλέξανδρος ένοιωθε αμηχανία, όταν όμως άρχισαν τα βογκητά και οι κραυγές, αφοσιώθηκε στο έργο του με σοβαρότητα και υπευθυνότητα για την ίδια, αλλά και για τις επόμενες γενιές. Με την καθοδήγηση του Γυναικολόγου, ο Αλέξανδρος έφερε σε πέρας την αποστολή του. Όταν της έδωσε το αγοράκι, της είπε ‘ευχαριστώ’. Αυτή του χαμογέλασε κουρασμένα και τον συγχώρησε, κοίταξε με λατρεία το γλυκό μουτράκι, το αποτύπωσε στην ψυχή της και του ψιθύρισε ‘ποτέ δεν θα σε ξεχάσω’.

Κατασκεύασαν δύο τηλεκατευθυνόμενες κάμερες που έμοιαζαν με καρπό ελιάς. Είχαν τσιπάκι και κρυστάλλους με διάρκεια ζωής 500 χρόνων. Ο Ηλεκτρονικός, επισήμανε ότι με την μεγάλη μετακίνηση θα λιγοστεύουν οι ώρες τους. ‘Θα είναι περισσότερες από τις δικές μας’ σχολίασε πικρόχολα ο Χημικός. Βάλανε τη μία μέσα στη σπηλιά και την άλλη στη κορυφή του λόφου.

Πήγε για να τους αποχαιρετήσει, αλλά αυτοί του κάνανε έκπληξη. Είχαν ετοιμάσει γερό φαγοπότι για το τελευταίο ελεύθερο βράδυ του στην Ονειρούπολη. Τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν, γιατί τώρα που έμαθαν να αγαπούν όλα τα παιδιά, συνειδητοποίησαν ότι αυτός ήταν το πρώτο τους παιδί. Ήταν ο πρωτότοκός τους που θα πήγαινε να αρχίσει την ζωή σαν γιος και σαν γενάρχης.

Κλαίγανε και γελούσαν, τρώγανε και πίνανε και κανείς δεν πρόσεξε ότι ο Αλέξανδρός τους δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα του, όπως δεν είχε φάει και την προηγούμενη μέρα. Όταν άρχισαν να φεύγουν, πήρε την Μαίρη από το χέρι και την οδήγησε στο δωμάτιό της. Εκεί, μπροστά στη πόρτα την άφησε και την κοίταξε.

-Κάθε φορά που η έντονη θηλυκότητά σου σε έσπρωχνε να περάσεις τα δάχτυλα στα μαλλιά σου, ένοιωθα ότι έπρεπε να γίνω καλύτερος για να σου αρέσω. Είχα ταυτίσει την ζωή μου με την ζωή σου και αποτύπωνα στο μυαλό μου κάθε στιγμή σου γιατί μου ήταν πολύτιμες. Τώρα πρέπει να ξεχάσω…

Η Μαίρη τον αγκάλιασε τρυφερά και τον φίλησε απαλά στα χείλη.

-Εγώ θα θυμάμαι για να ζω...

ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΝ, ο Αλέξανδρος έκανε ερωτήσεις και ο Κωνσταντήν απαντούσε. Κάθε βράδυ ο Αλέξανδρος καταλάβαινε τα λάθη που έκανε η ανθρωπότητα και είχε φτάσει στην δυστυχία, στην αρρώστια και την τρέλα, στον θάνατο και τον όλεθρο.

Κατάλαβε την αυτοθεραπεία,  το Θεό, το Τίποτα…

Ήταν σίγουρος, ήταν έτοιμος.

Κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιό του για εκκρεμότητες. Είχε σκουπίσει και είχε ξεσκονίσει. Τα δύο παντελόνια, η ζακέτα και τα δύο μπλουζάκια που του είχε χαρίσει ο Πρόεδρος ήταν πλυμένα και στοιβαγμένα στη ντουλάπα και τα παπούτσια του γυαλισμένα δίπλα στο άδειο κασελάκι του. Όλη τη πραμάτεια του την είχε χαρίσει της πρώτες μέρες στην Ονειρούπολη.  Έβαλε λάδι στο σώμα του, τρίφτηκε και το έβγαλε από πάνω του ξύνοντας το κορμί του με ένα μαχαίρι. Έριξε κρύο νερό και σκουπίστηκε. 'Ένοιωσε καθαρός εξωτερικά και εσωτερικά.

Ευχαρίστησε τον Θεό για ό,τι του είχε δώσει και για ό,τι είχε ζήσει.

Ξάπλωσε, καθάρισε το μυαλό του από κάθε σκέψη και κοιμήθηκε.

Λίγες ώρες μετά, χτύπησε την πόρτα του Κωνσταντήν.

-Είμαι έτοιμος, του είπε.

Κοιτάχτηκαν με συγκίνηση. Ο Κωνσταντήν άπλωσε το χέρι του και ακούμπησε τρυφερά το μάγουλο του Αλέξανδρου. Το παλικάρι ένοιωσε σαν να τον άγγιξε κάποιος άγιος. Πήρε το χέρι, το φίλησε και το έβρεξε με δάκρυα.

-Θα είσαι στη σκέψη μου καλό μου παιδί.

Ήθελε να του πει ήσουν η οικογένεια που δεν είχα, η απόδειξη ότι ό άνθρωπος μπορεί να είναι υπέροχος, ο Δάσκαλός μου, να του πει ευχαριστώ για όλα αυτά που κατάλαβε, να του πει πόσο δύσκολο του είναι να τον αποχωριστεί, να του πει δεν θα σε ξεχάσω, θα σε έχω πάντα στο μυαλό μου...

Δεν είπε τίποτα, αυτό που επρόκειτο να κάνει, θα τα έκανε ως μαθητής του και αυτό τα έλεγε όλα.

Σήκωσε τον θάλαμο από τη μία πλευρά και μπήκε μέσα. Ο Μηχανικός τον κατασκεύασε από σιδερόβεργες και διαφανές νάιλον. Είχε διαστάσεις  ενός κυβικού μέτρου και είχε τρεις οπές και τρεις σωλήνες, οι δύο για την παροχή διοξειδίου του άνθρακα και οξυγόνου και ο άλλος για την ούρηση.

Έκατσε πάνω στο στρώμα και έκλεισε τα μάτια. Για 72 ώρες θα ήταν εκεί μέσα και θα μάθαινε να αναπνέει ξανά. Έκλεισε τα μάτια και άρχισε να κάνει στέρηση αναπνοής. Έπρεπε να είναι συγκεντρωμένος σε κάθε μία εισπνοή, σε κάθε μία εκπνοή. Έπρεπε να ζορίσει τα πνευμόνια του πολύ, να δημιουργεί κατάσταση πνιγμού, να αναπνέει το διοξείδιο που μόλις είχε εκπνεύσει…

Ο Κωνσταντήν δίπλα του τον παρακολουθούσε. Σταδιακά το οξυγόνο θα ελαττωνόταν και έπρεπε να του διοχετεύει. Κάθε 6 ώρες θα διοχέτευε και άλλο διοξείδιο μέχρι τα όργανα να δείξουν ότι στο θάλαμο υπάρχουν οι νέες ατμοσφαιρικές συνθήκες. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, ήθελε μεγάλη ψυχική και σωματική δύναμη για να επιβάλει στον εαυτό του να αντέχει σε αυτά τα όρια θανάτου για 72 ώρες.

Όλοι πέρασαν για να τον δουν. Κάθονταν σιωπηλοί δίπλα στον Κωνσταντήν, κάρφωναν τα μάτια τους στον Αλέξανδρο και σκέφτονταν ότι πλήρωνε πολύ ακριβά το δικαίωμα να βρίσκεται Επάνω. Η Μαίρη όταν τον είδε να κάθεται σαν γιόγκι, το κορμί του να συσπάται από τον πνιγμό που του επέβαλε και διάβασε τις ενδείξεις στα μηχανήματα, συγκλονίστηκε. Τον θαύμαζε για αυτό που μπορούσε και έκανε, τον ζήλευε που το έκανε, και τον έκλαιγε σαν νεκρό γιατί θα τον έχανε για πάντα…

72 ώρες σε όρια θανάτου! Δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, δεν είχε μετακινηθεί…

-Βρε το θηρίο! τα κατάφερε, είπε ο Χημικός.

Μαζεύτηκαν όλοι έξω από τη πόρτα του και κατά μήκος της διαδρομής που έπρεπε να κάνει ως το ασανσέρ. Ήξεραν ότι δεν θα μπορούσε να τους μιλήσει, ήταν καλύτερα με την τελευταία εισπνοή που θα έπαιρνε στο θάλαμο να βγει στην επιφάνεια. Δεν του περίσσευε ανάσα για λόγια.

-Αλέξανδρε; είπε σιγά ο Κωνσταντήν. Είσαι έτοιμος παιδί μου, μπορείς να φύγεις.

Άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε. Ξεδιπλώθηκε αργά, σήκωσε τον θάλαμο και βγήκε έξω. Ο Κωνσταντήν του άνοιξε τη πόρτα.

-Στο καλό…

Άρχισε να περπατά με προσοχή γιατί δεν έπρεπε να λαχανιάσει. Κατευθύνθηκε στο ασανσέρ με τα χειροκροτήματα και τις ευχές όλων. Έφτασε επάνω και ανέπνευσε ελεύθερα…Ο κόσμος του! Τον είχε κερδίσει.

Η χαρά του χάθηκε αμέσως.

Ο άνθρωπος μπορεί να ελευθερωθεί αλλά δεν είναι ελεύθερος, δεσμεύεται από την ανάγκη του να ελευθερώσει και τους άλλους.

Ο υπεύθυνος Ασφάλειας τον περίμενε με το μίνι μπας. Κοιτάχτηκαν και ξεκίνησε για την σπηλιά. Οι μητέρες ήταν εκεί, είχαν θηλάσει τα παιδιά τους για τελευταία φορά και τα αποτύπωναν στο μυαλό τους καθώς κοιμούνταν στην άμμο δίπλα στη φωτιά. Όταν άκουσαν το αυτοκίνητο, ένοιωσαν ότι θα λιποθυμούσαν. Σηκώθηκαν και με δάκρυα στα μάτια βγήκαν έξω.

Η Μαίρη αγκάλιασε τον Αλέξανδρο και τον άφησε αμέσως. Μπήκαν όλες στο όχημα και περίμεναν τον υπεύθυνο Ασφάλειας που θα τους μετέφερε στο κάτω κόσμο τους, για πάντα.

Ο Αλέξανδρος επιθεώρησε το χώρο. Υπήρχε φρέσκια τροφή για τον ίδιο και για τα μωρά για αρκετές μέρες, γιατί έπρεπε να προσέχει τις κινήσεις του μέχρι να προσαρμοστεί ικανοποιητικά ο οργανισμός του, καπνιστό κρέας, σανίδες και λίγα κλαδιά, αλάτι, οι ‘πέτρες’ και βαμβάκι. Όλα ήταν εντάξει, έκανε νόημα στον υπεύθυνο Ασφάλειας.

-Τη φόρμα σου, ψιθύρισε ο άνδρας.

Ο Αλέξανδρος κατέβασε τη φόρμα του και την έδωσε.

-Καλή τύχη, και τι να σου πω παιδί μου! Έχεις μεγάλα αρχίδια!

Καθώς τον έβλεπε να φεύγει σκέφτηκε χαμογελώντας ότι αυτή η φράση ήταν η τελευταία που άκουσε από εκείνο τον πολιτισμό.

 


 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο

Ο Αλέξανδρος έχωσε τα χέρια του στην άμμο και έβγαλε μία πέτρα. Ήταν κρύα. Ξέθαψε και τις υπόλοιπες και τις έβαλε να καψώσουν γύρω από τη φωτιά. Άνοιξε γούβες περιμετρικά στην άμμο και με δύο κρύες μετέφερε τις καυτές. Τις σκέπασε και κοίταξε τα παιδιά. Τα πήρε δυο-δυο και τα έβαλε να καθίσουν. Πρόσεξε ότι τον τελευταίο καιρό καθόταν όλο και λιγότερο στην άμμο. Περπατώντας ή μπουσουλώντας εξερευνούσαν την σπηλιά και όταν ήθελαν να ξεκουραστούν κάθονταν στο χώμα. Την φωτιά δεν την πλησίαζαν ποτέ.

‘Μήπως ζεσταίνονται;’, αναρωτήθηκε. Τους έδωσε μερικά πορτοκάλια για να παίξουν και στάθηκε να τα παρατηρήσει. Τα παιδιά σε λίγο πήραν τα πορτοκάλια και έφυγαν από την άμμο. Ο Αλέξανδρος έβαλε τα χέρια πάνω της, ήταν ζεστή.

‘Ζεσταίνονται’! σκέφτηκε με ικανοποίηση. Θα έβαζε τις ζεστές πέτρες μόνο για την νύχτα που τα παιδιά κοιμόταν πολλές ώρες και η θερμοκρασία έπεφτε περισσότερο. Αν θα ενοχλούνταν, θα τις καταργούσε.

Από τότε που ήταν 40 ημερών προσπαθούσε να τους κεντρίζει την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Περνούσε από το κορμάκι τους φρούτα, τα ακουμπούσε με λαχανικά, έβαζε κάτω από τη μύτη τους λουλούδια, άγγιζε τη γλώσσα τους με διάφορες γεύσεις, έκανε χρωματικές ομάδες φρούτων, χαμογελούσε και χτύπαγε παλαμάκια σε ένδειξη χαράς… Όμως δεν τα μίλαγε, δεν έβγαζε κανένα ήχο. Η γλώσσα θα ήταν δικό τους δημιούργημα.

Για να μην ξεχάσει κανένα παιδί για ό,τι έπρεπε να τους κάνει, χρησιμοποιούσε τη σειρά που γεννήθηκαν. Ξεκινούσε με το κορίτσι'1' και τελείωνε με το αγόρι '14'. Αρκετές φορές τη μέρα τα έπαιρνε ένα-ένα και τα πήγαινε στο ρυάκι για να πιούν νερό, έβαζε στη χούφτα του και αυτά κατάπιναν. Μετά τα βουτούσε μέχρι το λαιμό, έδιωχνε το πολύ νερό από πάνω τους με τα χέρια του και τα ακουμπούσε στο στήθος του για να στεγνώσουν. Αυτά δεν ενοχλούνταν, έβγαζαν χαρούμενες κραυγές, κουνούσαν τα ποδαράκια τους και κοίταζαν με ενδιαφέρον τριγύρω.

Έλιωνε την τροφή τους σε ένα πλατύ βράχο με μία πέτρα, αυτά έλεγαν <Τάκτάκ>, καταλάβαιναν ότι θα φάνε και τον πρόσεχαν με ενδιαφέρον, επειδή δεν τα φούσκωνε με τροφή. Είχε για ποσοτικό δείκτη τα δόντια τους και αύξανε τη τροφή σε κάθε καινούργιο δόντι. Την μία μέρα τα ταΐζε φρούτα και λαχανικά και την άλλη ψημένους βολβούς και καπνιστό κρέας, τότε τους έβαζε και αλάτι. Κάποια στιγμή είδε  με έκπληξη ότι έτρωγαν και χώμα. Ο Αλέξανδρος δεν τα εμπόδιζε. Έπρεπε σύντομα να τους φέρει και φρέσκο κρέας.

Ο '3' γκρίνιαζε σήμερα πολύ. Πρόσεξε ότι του έτρεχαν και σάλια.

‘Δόντι’.

 Σκέφτηκε να του τρίψει τα ούλα με αλάτι. Δεν τους είχε δώσει ποτέ πριν σκέτο, και ήταν περίεργος για την αντίδρασή του. Σάλιωσε το δάκτυλό του και το βούτηξε στο αλάτι. Αγκάλιασε το κεφάλι του αγοριού και έτριψε με το δάκτυλο το φουσκωμένο ούλο. Το πρόσωπό του συσπάστηκε σε μία αλατισμένη αστεία γκριμάτσα και ο Αλέξανδρος ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια! Τα παιδιά γύρισαν και τον κοίταξαν ξαφνιασμένα. Ο '3' συνέχισε να γλείφεται και ο Αλέξανδρος ξαναγέλασε και τον φίλησε. Η '9' από τα δίδυμα έκανε ένα γελάκι και τα άλλα την κοίταξαν. Ο Αλέξανδρος πήγε μπροστά της, χτύπησε παλαμάκια και γέλασε, το κοριτσάκι τον μιμήθηκε βγάζοντας χαρούμενα μια κραυγή-γέλιο και σε λίγο γέμισε η σπηλιά με ανάλογους ήχους.

Ο ουρανός από το πρωί ήταν μολυβένιος.

‘Θα βρέξει’.

Τα παιδιά δεν είχαν δει βροχή, δεν έβγαιναν μόνα τους από τη σπηλιά, σταματούσαν μέχρι την είσοδο. Αν έβρεχε θα ήταν μία καλή ευκαιρία για να τα τραβήξει έξω. Το απόγευμα άρχισε να ψιχαλίζει, τα παιδιά άκουσαν τον ήχο και τον κοίταξαν. Ο Αλέξανδρος τους χαμογέλασε πήγε στην είσοδο και τα παιδιά τον ακολούθησαν και στριμωχτήκαν γύρω του. Περίμενε για λίγο να δουν και να αισθανθούν τις οσμές από το βρεγμένο χώμα και μετά πήγε και στήθηκε μέσα στη βροχή. Χειροκροτούσε, γελούσε, άνοιξε το στόμα του και έπινε επιδεικτικά νερό. Τα παιδιά τον κοίταξαν με ενδιαφέρον, όσο η βροχή δυνάμωνε τόσο και αυτός χοροπήδαγε περισσότερο.

-<Τσότσό>, είπε ο '14' μιμούμενος τον ήχο της βροχής. Μετά τον ακολούθησε, ήρθε πατώντας προσεκτικά και στάθηκε δίπλα του. Ο Αλέξανδρος ξάπλωσε στο λασπωμένο έδαφος και το αγόρι ήρθε στην αγκαλιά του, λασπώθηκαν και γέλαγαν χαρούμενα. Ένα-ένα τα παιδιά ήρθαν και έγιναν ένα κουβάρι!

Ένας κεραυνός έσκισε τον ουρανό και τον κοίταξαν. Ο Αλέξανδρος χτύπησε χαμογελαστός παλαμάκια, σηκώθηκε και άρχισε να ξεπλένεται. Τα παιδιά προσπάθησαν να τον μιμηθούν, τα καθάρισε λίγο και πρόσεξε ότι κανένα δεν είχε ανατριχιάσει. Πήγε στην είσοδο ακολουθούμενος από αυτά, τα κατεύθυνε στη φωτά και άρχισε να χοροπηδά γύρω της, τον μιμήθηκαν και όσο στέγνωναν ακούγονταν οι κεραυνοί. Ο Αλέξανδρος πήρε ένα δαδί, έκατσε στην είσοδο και σε κάθε κεραυνό που έπεφτε γελούσε και κούναγε το δαδί. Τα παιδιά κοίταζαν με ενδιαφέρον τις δύο φωτιές.

Ο Αλέξανδρος ήξερε ότι στην Ονειρούπολη τους έβλεπαν αλλά με την πάροδο του χρόνου το θυμόταν όλο και πιο σπάνια. Έτσι μερικές φορές ξαφνιασμένος από την ανάμνησή της κάμερας, κοίταζε ψηλά, πάνω από την είσοδο της σπηλιάς και σήκωνε το χέρι του σε χαιρετισμό, κίνηση που αντέγραψαν και τα παιδιά.

Κάθε πρωί φρόντιζε τα φυτά, τα παιδιά τον παρατηρούσαν και μάθαιναν την καλλιέργειά τους. Ο Αλέξανδρος έπαιρνε τη τροφή που χρειάζονταν για την ημέρα, και τα παιδιά έμαθαν να τρώνε λίγο και μόνο όταν πεινούσαν πραγματικά. Έμαθαν την σειρά τους και περίμεναν με υπομονή για ό,τι θα έπαιρναν, όμως δεν εμπόδιζε τις πρωτοβουλίες τους και σε ό,τι έκαναν εκτός σειράς.

Έπρεπε να τους φέρει κρέας και γι’ αυτό έπρεπε να τους μάθει στην απουσία του. Το πρωί ξύπνησε νωρίς, πήγε και έκοψε ένα κλαδί από την ελιά και το στερέωσε στην είσοδο. Μετά ανέβηκε στην κορυφή του λόφου, κρύφτηκε και περίμενε. Σε λίγο τα παιδιά βγήκαν, πήγαν στο ρυάκι, ήπιαν νερό και άρχισαν να τον ψάχνουν. Χτυπούσαν παλαμάκια και φώναζαν <Κχάκχά>. Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε με το καινούργιο του όνομα. Τα παιδιά πήγαν στο δένδρο και το ‘λίπαναν’. Έκαναν την ‘ανάγκη’ τους γύρω από ένα δένδρο, όταν αυτό γέμιζε με λίπασμα, πήγαιναν σε άλλο.

Η '9' πήρε μία τούφα από βαμβάκι και το έβαλε στο στόμα, το μάσησε αλλά δεν βρήκε καμιά νοστιμιά. Προσπάθησε να το βγάλει αλλά μπλέχτηκε στα δόντια της και σχηματίστηκε μία μακριά ίνα καθώς το τράβαγε.

Έκοψαν ντομάτες, αγγουράκια και πιπεριές, κοίταξαν με λαχτάρα τα φορτωμένα με μήλα αλλά ψηλά για το μπόι τους κλαδιά, έκατσαν κάτω από την ελιά που ήταν στο κέντρο των δένδρων και τα έφαγαν. Τα λιγοστά σκουπίδια τα έβαλαν λίπασμα.

Το παιχνίδι τους ήταν άτονο και είχαν εκνευρισμό.

Εμφανίστηκε στην είσοδο λίγο πριν σκοτεινιάσει, πήρε το κλαδί και τους το έδειξε. Τα παιδιά έτρεξαν επάνω του φωνάζοντας <Κχάκχά>.

Μετά από δύο μέρες σηκώθηκε νωρίς και έβαλε πάλι κλαδί από ελιά στην είσοδο. Έκοψε και άφησε φρούτα κάτω από τα δέντρα και ανέβηκε στον λόφο. Σήμερα θα απουσίαζε και το βράδυ, θα ήταν το πρώτο βράδυ που θα έμεναν μόνα τους.

Τα παιδιά αντιδρούσαν καλύτερα.

Το πρωί μπήκε στη σπηλιά με το κλαδί και τα ξύπνησε. Τώρα ήταν έτοιμα να τα αφήσει και λίγο περισσότερο, ήσυχος για την ασφάλειά τους.

Μετά από δύο μέρες άφησε τροφή, το κλαδί στην είσοδο που ήλπιζε ότι το είχαν συνδυάσει με την απουσία του και ξεκίνησε νωρίς για τον χώρο τον ζώων. Έφτασε το απόγευμα και ξεκουράστηκε απολαμβάνοντας την αρμονία. Κοίταξε γύρω για το υποψήφιο θύμα. Πλησίασε ένα αρνί, το έπιασε και το κράτησε μέσα στα πόδια του, φώναξε και τρόμαξε τα ζώα για να απομακρυνθούν και αυτοσυγκεντρώθηκε. Σήκωσε μία βαριά πέτρα και την κατέβασε με δύναμη στο κεφάλι του ζώου. Έπρεπε να θρέψει τα παιδιά, αλλά εκείνη τη στιγμή λυπόταν για τη ζωή που χάθηκε...Τουλάχιστον είχε προσφέρει ένα ακαριαίο θάνατο.

Μετέφερε τα κομμάτια περασμένα σε μία βέργα πάνω στους ώμους του και τα αβγά μέσα στο δέρμα του ζώου. Όταν έφτασε κοντά στη σπηλιά τα άφησε κάτω και έθαψε το δέρμα. Μπήκε κουνώντας το κλαδί της ελιάς και τα παιδιά τρέξανε πάνω του και τον αγκάλιασαν. Πήρε ένα καρβουνιασμένο δαδί, ξύλα, πήγε στη φρέσκια τροφή και άναψε έξω φωτιά γιατί δεν ήθελε να μείνει η βαριά μυρωδιά του κρέατος μέσα στη σπηλιά. Κοιτούσαν με ενδιαφέρον, κυρίως τα αβγά. Ο '8' έπιασε ένα και προσπάθησε να το δαγκάσει, τα δόντια του γλίστρησαν πάνω στο τσόφλι γι’ αυτό ξαναπροσπάθησε πιέζοντάς το με δύναμη. Έσπασε στο στόμα του και πασαλείφτηκε. Γέλασαν με το ύφος του και αυτός σκούπισε τα μάγουλά του με την παλάμη του, την καθάρισε στο πρόσωπο του '14' που στεκόταν δίπλα του και γέλασε με τη σειρά του. Ο Αλέξανδρος πήρε τα αβγά με προσοχή και τα έβαλε δίπλα στη φωτιά. Σε λίγο γέμισε με τσίκνα η περιοχή και τα παιδιά έκατσαν τριγύρω και περίμεναν. Πήρε μερικά λεμόνια, έφερε πάνω σε ένα συκόφυλλο αλάτι, αλάτισε το κρέας, έριξε λίγες σταγόνες λεμόνι και τους έδειξε το ροδοκόκκινο ψητό. Έσκισε πρώτος με τα δόντια του την νόστιμη σάρκα και τα παιδιά τον μιμήθηκαν. Σε λίγο βογκούσαν από την απόλαυση. Ο Αλέξανδρος καθάρισε ένα αβγό από τα τσόφλια, έριξε αλάτι και το έδωσε στην '1'.

Ο '14' είχε ξυπνήσει νωρίς και για να τους κάνει έκπληξη ανέβηκε στα δέντρα, έκοψε φρούτα και τα συγκέντρωσε κάτω από την ελιά. Πήρε ένα μανταρίνι και μπήκε στο ρυάκι για να το απολαύσει στην δροσιά του. Έκοψε το μικρό κλαδάκι, το πέταξε προς το έδαφος ξεφλούδισε το μανταρίνι, τα πέταξε όλα μαζί στο έδαφος για να τα χρησιμοποιήσει μετά για λίπασμα και άρχισε να απομυζεί τα γλυκά φιλαράκια. Οι φλούδες έπεσαν κοντά στο νερό και σε λίγο μία παρασύρθηκε και πέρασε από μπροστά του. Ο '14' τη κοίταξε ξαφνιασμένος. Η φλούδα έπλεε και αυτός σηκώθηκε και την ακολούθησε. Έφτασε κοντά της, τη πήρε, τη περιεργάστηκε και την άφησε στο νερό. Παρατηρώντας την πορεία της,  έβαλε  δίπλα της ένα κομμάτι από το  μανταρίνι, αυτό ταξίδεψε βυθιζόμενο. Έμεινε να τα κοιτά, μετά πλησίασε τη κοίλη φλούδα και έβαλε μέσα ένα μικρό φιλί από το μανταρίνι.  Αυτή παλαντζάρισε, ισορρόπησε και συνέχισε να κινείται. Ο '14' είπε <Ωωω!> με θαυμασμό, έμεινε ακίνητος για μιά στιγμή και μετά  βγήκε με ορμή από το νερό. Έκοψε διάφορα κλαδιά και φρούτα, μπήκε στο ρυάκι και τα έβαλε στο νερό. Πρόσεξε ότι κάποια επέπλεαν και κάποια βυθίζονταν.  Πειραματίστηκε αρκετή ώρα και κοίταξε με λαχτάρα προς τη σπηλιά.

-<Εεέι>…φώναξε, <εεέι>…

Εμφανίστηκαν στην είσοδο οι δίδυμοι. Ο '14' χοροπήδησε και τους έκανε νόημα να έρθουν γρήγορα.

Ο '11' κοίταξε προς το εσωτερικό της σπηλιάς και είπε <Εεέι, Μπό>, βιαστικά.

Ήρθαν στο ρυάκι σχεδόν τρέχοντας.

-<Τοό>! Είπε θριαμβευτικά ο '14' και τους έδειξε τα φρούτα που επέπλεαν. Τα κοίταξαν ξαφνιασμένοι και μετά όρμησαν και τον αγκάλιασαν, ενθουσιασμένοι για την ανακάλυψή του. Γύρισαν και κοίταξαν τον Αλέξανδρο. Αυτός χαμογέλασε και χειροκρότησε επιβραβεύοντας το παιδί.

Ο '14' ύψωσε τις παλάμες του δείχνοντας ότι θέλει την προσοχή τους. Έκοψε τέσσερα ξυλάκια , πήρε τέσσερα μήλα και βάζοντας τα ξυλάκια τα ένωσε μεταξύ τους. Τους τα έδειξε και τα έβαλε κάτω από το νερό. Η άνωση τα έβγαλε στην επιφάνεια.

-<Ωωω>! Θαύμασαν και χειροκρότησαν.

Ο '14' ύψωσε πάλι τις παλάμες του και μετά πήρε ένα μήλο. Τους το έδειξε χαμογελαστά και το απέθεσε απαλά, πάνω στα τέσσερα. Ξετρελάθηκαν, χτύπαγαν παλαμάκια και πλατσούριζαν στο νερό, κοιτούσαν και έδειχναν τα πέντε μήλα με θαυμασμό και τότε ο '14' ξανασήκωσε τις παλάμες. Σταμάτησαν και περίμεναν.

-<Τόο>, είπε και έδειξε προς τα δέντρα, < Τόο>...

Βγήκε από το ρυάκι και τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Πήγε στα δέντρα και έκοβε βιαστικά μακριά κλαδιά. Όταν έκοψε αρκετά, τα πήρε στην αγκαλιά του και έτρεξε στο ρυάκι. Τον κοίταζαν χωρίς να καταλαβαίνουν αλλά τον ακολουθούσαν με ενθουσιασμό. Απέθεσε τα κλαδιά, έβαλε μερικά δίπλα-δίπλα και προσπάθησε να τα συγκρατήσει με άλλα, κάθετα. Τα έσπρωξε στο νερό, αυτά στάθηκαν για λίγο και μετά διαλύθηκαν. Όμως ήταν αρκετό για να καταλάβουν οι υπόλοιποι τι ήθελε να κάνει.

Χειροκρότησαν αλλά ταυτόχρονα η '9' και ο '3' έφυγαν τρέχοντας. Επέστρεψαν σχεδόν αμέσως, η '9' κρατώντας μία μακριά ίνα βαμβάκι και ο '3' ένα κλαδί συκιάς. Η ΄'9' μπήκε στο ρυάκι και έβαλε την ίνα γύρω από δύο κλαδιά και τους έδειξε την πρόχειρη ένωση. Οι άλλοι χειροκρότησαν με τη σκέψη της και μετά κοίταξαν τον '3', αυτός τράβηξε λίγη φλούδα κατά μήκος του κλαδιού και την έδειξε. Γέλασαν και χειροκρότησαν και με την δική του σκέψη.

Δούλεψαν με κέφι όλη τη μέρα και έκαναν μία γερή σχεδία. Ο Αλέξανδρος τα παρακολουθούσε ικανοποιημένος με την ευρηματικότητά τους στους κόμπους και στις ενώσεις. Πήραν την σχεδία, την έσπρωξαν στο νερό και καθώς αυτή κυλούσε πανηγύριζαν ενθουσιασμένοι. Ο '14' μπήκε στο νερό έπιασε τα πλαϊνά ξύλα και ανάλαφρα πήδηξε και ξάπλωσε πάνω. Τον κοίταξαν με θαυμασμό για λίγο και μετά όλοι μαζί έτρεξαν και προσπάθησαν να ανέβουν στη σχεδία. Διαλύθηκε και βυθίστηκαν.

Σε διάφορα σημεία του ρυακιού είχαν προσαράξει τα φρούτα και οι φλούδες. Η '13' όπως ξεκουραζόταν παρατήρησε ότι ένα κομμάτι είχε μέσα νερό. Το πήρε, το άδειασε, το ξαναγέμισε ύψωσε το χέρι της και το άδειασε. Οι περισσότεροι την είδαν και χειροκρότησαν με ενθουσιασμό.

‘'Έτσι μπράβο!’ σκέφτηκε ο Αλέξανδρος.

 Ο '8' που χάζευε αλλού, ενδιαφέρθηκε να μάθει και ρώτησε <Εεέ, εεέ;>'

Η '13' πήγε κοντά του, γέμισε τη φλούδα με νερό και τον εμπούχυσε.

Οι δίδυμοι δεν ήξεραν ότι ήταν δίδυμοι. Τα αγόρια έβλεπαν την ομοιότητα των κοριτσιών αλλά δεν ήξεραν ότι και αυτοί έμοιαζαν το ίδιο καταπληκτικά. Και τα δυο κορίτσια έβλεπαν ότι ο '11' και ο '12' ήταν ίδιοι αλλά δεν φαντάζονταν ότι έτσι ήταν και αυτές. Οι άλλοι προσπαθούσαν να τους το εξηγήσουν αλλά δεν τα κατάφερναν. Πήγαν στον Κχάκχά, στάθηκαν μπροστά του και έβαλαν τους διδύμους στο κέντρο, η '1' ακούμπησε τις παλάμες της πρώτα στα πρόσωπα των κοριτσιών και μετά στα πρόσωπα των αγοριών. Ο Αλέξανδρος κατάλαβε τι ήθελαν και τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν.

Πήγε στα δέντρα, έκοβε και έδινε στον καθένα ένα καρπό. Στους διδύμους έδωσε δύο μήλα και στις δίδυμες δύο πορτοκάλια. Οι άλλοι κατάλαβαν, συμφώνησαν και χειροκρότησαν για τη σκέψη. Οι τέσσερεις όμως κοιτούσαν απορημένοι. Ο Αλέξανδρος επικαλέστηκε την προσοχή των κοριτσιών, πλησίασε τα αγόρια και ένωσε τα χέρια με τα μήλα, μετά ένωσε απαλά τα κεφάλια τους και σήκωσε τα χέρια τους κάτω από τα πρόσωπά τους. Οι δίδυμες και άλλοι συμφώνησαν αλλά τα αγόρια δεν κατάλαβαν. Ο Αλέξανδρος ζήτησε την προσοχή τους, πήγε στα κορίτσια ένωσε τα κεφάλια τους και σήκωσε τα χέρια με τα πορτοκάλια κάτω από τα πρόσωπά τους. Τα αγόρια συμφώνησαν και μετά κοιτάχτηκαν ξαφνιασμένα. Ο '11' σήκωσε το χέρι και έπιασε τη μύτη του '12' και μετά έπιασε την δική του. Οι άλλοι συμφώνησαν και τον ενθάρρυναν με παλαμάκια. Έβγαλε τη γλώσσα του μπροστά στο πρόσωπο του αδελφού του και αυτός τον μιμήθηκε. Η '9' φούσκωσε τα μάγουλά της και στη στιγμή η '10' έκανε το ίδιο. Έφεραν τα κεφάλια τους δίπλα και κοίταξαν τους άλλους. Συμφωνούσαν χαμογελαστά.

Ο '14' ύψωσε τις παλάμες. Πλησίασε τον '3' και έδειξε τα μάτια του, μετά πήγε στην '7' και έδειξε και τα δικά της, μετά έδειξε τον ουρανό. Όλοι συμφώνησαν και ο '8' τον πλησίασε και έδειξε ότι και τα δικά του μάτια ήταν σαν του '3' και της '7' και σαν τον ουρανό. Κοιτάχτηκαν όλοι με ενδιαφέρον, κάθισαν κάτω από την ελιά και έδειχναν τις ομοιότητές τους.

Άρχισαν να γνωρίζουν τους εαυτούς τους μέσω των χαρακτηριστικών των άλλων. Αποτύπωσαν στο μυαλό τους αυτές τις ομοιότητες και πολλές φορές άγγιζαν αυτά τα κοινά τους σημεία στους άλλους. Από μωρά τους άρεσε η επαφή, ποτέ δεν κάθονταν χωρίς να ακουμπούν τον διπλανό τους με κάποιο τρόπο, και στον ύπνο τους κοιμόταν σχεδόν αγκαλιασμένοι. Όμως τώρα, αυτές οι ομοιότητες, τους έκανε να αγαπηθούν τόσο πολύ που να μην καταλαβαίνουν αν αγαπούν τα χείλη  τα δικά τους που δεν βλέπουν, ή το στόμα του άλλου που βλέπουν και που τους είπαν ότι είχαν όμοιο. Αγαπήθηκαν σαν να ήταν όλοι, ένα.

Αναζήτησαν και τις ομοιότητες στα σώματά τους. Αυτό ήταν πιο εύκολο γιατί μπορούσαν και έβλεπαν όλη την μπροστινή πλευρά τους. Ο Αλέξανδρος πρόσεξε ότι τα γεννητικά τους όργανα δεν τους έκαναν περισσότερη εντύπωση από τα άλλα μέλη τους που έμοιαζαν ή δεν έμοιαζαν, άλλωστε ουρούσαν όρθιοι αγόρια και κορίτσια. Όταν όμως εμφανίστηκαν τρίχες στον '8', αυτό τους έκανε εντύπωση. Έτρεξαν στον Κχάκχά και ο '8' έπιασε το πυκνό τρίχωμα του άντρα και έδειξε τις λιγοστές τρίχες στο δικό του εφηβαίο. Ο Αλέξανδρος συμφώνησε και χαμογέλασε.

‘Γίνονται έφηβοι’

Όλοι γονάτισαν μπροστά του και άγγιξαν αυτό το τρίχωμα που έμοιαζε του Αλέξανδρου. Αυτά όμως τα χάδια ξύπνησαν λειτουργίες που έκαναν το πέος του να αρχίσει να σκληραίνει. Τους ξάφνιασε και με ενδιαφέρον ήθελαν να τον αγγίξουν πάλι. Το πέος του '8' πήγε από χέρι σε χέρι, σκλήραινε και ορθώθηκε και όλοι απορούσαν πως ορθώθηκε μέρα μεσημέρι. Έσπρωξαν τον ταλαίπωρο που είχε ένα περίεργο ύφος και δεν μπορούσε να περπατήσει στον Αλέξανδρο να το δει και αυτός. Ο Αλέξανδρος κρατήθηκε για να μην γελάσει αλλά θαύμασε τη φύση του παιδιού. Τότε συνειδητοποίησε με έκπληξη ότι τα ‘παιδιά’ τον είχαν φτάσει σχεδόν στο ύψος.

Το πέος άρχισε να ζαρώνει και το παιδί έλεγε <Ω, ω, ω>, απογοητευμένα. Πήγαινε μπροστά τους, κουνούσε τους γοφούς του δυνατά και το πέος του πήγαινε αριστερά-δεξιά και χτυπούσε στο σώμα του με ένα απαλό μαστιγωτό ήχο. Του χαμογελούσαν ευγενικά αλλά κανείς δεν είχε την περιέργεια να τον ξαναγγίξει.

Δεν τους έλεγε σχεδόν τίποτα αν δεν είχε την περιέργεια κάποιος να ρωτήσει και τότε όλοι τον πρόσεχαν με ενδιαφέρον γιατί καταλάβαιναν ότι ήταν και δική τους ερώτηση, μία ερώτηση που δεν είχαν σκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Ο '11' έδειξε τον ήλιο που έδυε, ακούμπησε το κεφάλι του και έγνεψε <Νόο>. Και η '5' έδειξε προς την ανατολή το ασπριδερό φεγγάρι  και έδειξε ότι και αυτή δεν καταλαβαίνει τι ήταν αυτό. Όλοι συμφώνησαν και περίμεναν. Ο Αλέξανδρος τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν, μπήκαν στη σπηλιά και τους έδειξε τη φωτιά. Τα παιδιά ξαφνιάστηκαν. Έδειξαν τον ουρανό και τη φωτιά και ο Αλέξανδρος το επιβεβαίωσε. Στάθηκαν στην είσοδο, κοίταζαν τον ουρανό κοίταζαν και την φωτιά και έδειχναν εκνευρισμένα γιατί δεν καταλάβαιναν.

Μια ερώτηση ανάγκης, μία ερώτηση που σε βασανίζει πολύ καιρό, κάτι που δεν καταλαβαίνεις για πολύ καιρό, είναι χαοτική κατάσταση για το νου, που προσπαθεί να καταλάβει, να καταλήξει σε συμπέρασμα, να βάλει τάξη. Θα δημιουργηθεί πρόβλημα και στο σώμα. Έπρεπε να τους απαντήσει ικανοποιητικά.

Ο Αλέξανδρος ζήτησε την προσοχή τους σηκώνοντας τις παλάμες του. Πήρε ξύλα από τη φωτιά και έδωσε σε όλους να κρατάνε από ένα. Βγήκαν έξω και έβαλε τους μισούς να ανέβουν στον λόφο να καθίσουν και να βλέπουν. Πήρε τους υπόλοιπους μαζί του, τους έδειξε ότι έπρεπε να περπατάνε χωρίς να κοιτάνε πίσω και ότι έπρεπε να κρατάνε τις δάδες μπροστά στο στήθος τους.

Κάθε τόσο γύρναγε και κοίταζε πάνω από τον ώμο του. κάποια στιγμή είδε ένα φως να κατηφορίζει, να στέκεται για λίγο και μετά να ανηφορίζει. 'Χμ! Κάποιος επισκέφτηκε το τουρσί' σκέφτηκε και χαμογέλασε. Όταν του άρεσε η εικόνα στον λόφο, τους έκανε νόημα  ότι μπορούσαν να γυρίσουν. Τα παιδιά κοίταξαν αλλά δεν κατάλαβαν τίποτα. Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε, οι φωτιές πάνω στον λόγο φαίνονταν σαν τα άστρα. Τους απομάκρυνε, έκανε νόημα να σηκώσουν τα δαδιά. Δεν είδε καμιά αντίδραση από τους άλλους απέναντι. Τους έκανε νόημα να έλθουν κοντά του και ένωσαν τα δαδιά σε μία δυνατή φωτιά. Κοίταζε απέναντι και είδε τα αστεράκια που ενώθηκαν σε ένα μεγαλύτερο. Αυτή τη κίνηση την έπιασε το μάτι τους και κοίταξαν με ενδιαφέρον. Ο Αλέξανδρος ξεχώρισε τα δαδιά και στη στιγμή το μεγάλο άστρο χώρισε σε μικρά. Τα παιδιά κατάλαβαν και χτύπαγαν τα πόδια τους με ενθουσιασμό. Ένωσαν τα ξύλα και οι απέναντι τους μιμήθηκαν. Τα παιδιά έδειχναν τα άστρα, έδειχναν και τις φωτιές, κατάλαβαν και φώναζαν ενθουσιασμένα <Ω, Ω>. Σε μία στιγμή ησυχίας άκουσαν και τους άλλους να απαντούν <Ω Ω>. Αυτό οδήγησε σε νέους πανηγυρισμούς και σινιάλα και δεν έφυγαν παρά μόνο όταν κάηκαν τα ξύλα τους.

Ξάπλωσαν στην αστροφεγγιά και κοίταζαν τον ουρανό. Ένα αστέρι έπεσε, και ο '8' το έδειξε ενθουσιασμένος. Έτρεξε στη σπηλιά, έφερε μία δάδα και την κούναγε απαντώντας έτσι στο σινιάλο. Ικανοποιημένοι αγκαλιάστηκαν και κοιμήθηκαν.

Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε, πόσο δίκαιο είχαν!

Ο γαλαξίας μας είναι ένας κόκκος μέσα στους γαλαξίες, το πλανητικό μας σύστημα είναι ένας κόκκος μέσα στο γαλαξία μας, η Γη είναι ένας κόκκος μέσα στο πλανητικό μας σύστημα και ο άνθρωπος ένας κόκκος πάνω στη Γη. Τι να ψάξει να βρει; Οι ίδιοι νόμοι ισχύουν παντού, γιατί να αναζητά άλλα όντα; Κόκκοι θα είναι και αυτοί. Και αν διαφέρουν λίγο στο σχήμα, τι σημασία έχει; Και αν η τεχνολογία τους είναι πιο ανεπτυγμένη, τι αλλάζει; Δεν έχει αξία πόσο άνετα ζεις αλλά πόσο ευτυχισμένος είσαι. Αγκάλιασε και αγάπησε τον διπλανό σου, γιατί μόνο με αυτόν μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος.

Ήταν κάτω από την ελιά και έτρωγαν φρούτα. Ο '14' κοίταζε επίμονα το δέντρο για αρκετή ώρα, τόσο που το πρόσεξαν και οι άλλοι. Σηκώθηκε και έκανε τον γύρο της, μετά κοίταξε τα άλλα δέντρα και ξανάκανε τον γύρο της. Έμεινε ακίνητος για λίγο και μετά κοίταξε τους άλλους με μία έντονη έκφραση στο πρόσωπό του. Είδε ότι τον παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον, αγκάλιασε τον κορμό της ελιάς και μετά έδειξε τα άλλα δέντρα. Κούνησαν τα κεφάλια τους ότι δεν κατάλαβαν. Ο '14' κοίταξε τα δέντρα σκεφτικά, και τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν.

Πήγε στις μηλιές και έκοψε ένα μήλο από κάθε ένα δέντρο. Έδωσε τα 4 μήλα στην '1’ και μετά πήγε στις πορτοκαλιές. Έκοψε ένα πορτοκάλι από κάθε ένα δέντρο και τα έδωσε στην '2'. Πήρε λεμόνια, και τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Πήγε στην ελιά και άφησε κάτω τα 4 μήλα στη σειρά, έβαλε από πάνω τους τα 3 πορτοκάλια και από κάτω παράλληλα τα 2 λεμόνια. Τα κοίταξε, του άρεσαν έτσι όπως τα είχε ευθυγραμμισμένα και μετά σηκώθηκε έδωσε ένα σάλτο και έπιασε ένα κλαδί ελιάς. Έκοψε ένα καρπό, τους τον έδειξε, έδειξε γύρω του και το έβαλε κάτω από τα λεμόνια. Έκατσε στο χώμα και τους  έκανε νόημα να τα παρατηρήσουν.

Κάθισαν γύρω και παρατηρούσαν τα φρούτα. Καταλάβαιναν ότι κάτι σημαντικό τους έδειχνε άλλα δεν αντιλαμβανόταν τι ήταν αυτό. Έμειναν πολύ ώρα εκεί και κάθε τόσο ο '14' τους έδειχνε τον καρπό της ελιάς. Κάποια στιγμή η '9' πήρε τα μήλα και τα μετέφερε πάνω από τα πορτοκάλια, ικανοποιημένη χαμογέλασε, το σχήμα της άρεσε περισσότερο έτσι. Άρεσε και στους υπόλοιπους και χειροκρότησαν. Κοίταζαν το ορθογώνιο τρίγωνο που σχηματίστηκε με ενδιαφέρον.

Η '13' ανακάθισε άρχισε να μαζεύει πετραδάκια από γύρω και ένα-ένα τα έβαζε πάνω από τα μήλα κάνοντας μία καινούργια σειρά και μεγαλώνοντάς την κατά ένα. Ο '11' πετάχτηκε, έτρεξε στις τριανταφυλλιές, έκοψε μερικά μπουμπούκια και πρόσθεσε και αυτός καινούργια σειρά πάνω από τις πέτρες. Όμως τα λουλούδια  ήταν λιγότερα, δεν έφτασαν για να αυξηθούν κατά ένα, γέλασαν οι υπόλοιποι και ο '11' πήρε ένα κλαδάκι και ζωγράφισε κάτι που έμοιαζε με λουλούδι στην άδεια θέση. Γέλασαν και χειροκρότησαν με ενθουσιασμό για τη σκέψη του και ο '12' πήρε το κλαδάκι και χάραξε καινούργια σειρά από πάνω. Μετά πήρε το κλαδάκι η '2' και έκανε και αυτή τη σειρά της, αλλά μία μηλιά την εμπόδιζε να την ολοκληρώσει. Τους κοίταξε απογοητευμένη αλλά ο '14' παίρνοντας τον καρπό της ελιάς, τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν.

Πήγε στο ξέφωτο μπροστά στην σπηλιά άφησε την ελιά τελετουργικά και χάραξε δύο γραμμές από πάνω της.  Έδωσε το ξυλάκι στην '1'. Αυτή χάραξε τρεις γραμμές και έδωσε το ξυλάκι στην '2'. Έκανε και αυτή τις γραμμές της και έδωσε το ξυλάκι στον '3'. Ο ένας μετά τον άλλο έκαναν τις σειρές τους και όταν τέλειωσε η '13' έδωσε το ξυλάκι στον '14'. Αυτός άρχισε καινούργιο κύκλο γραμμών που τους οδηγούσε μακριά από την είσοδο κατά μήκος και κατά πλάτος. Σκοτείνιαζε και αυτοί απλώνονταν με τις γραμμές τους πλησίαζαν στα δέντρα που θα τους εμπόδιζαν και πάλι, κοίταξαν την είσοδο της σπηλιάς που ξεκίνησαν και που είχαν φτάσει τώρα, και κατάλαβαν ότι και την άλλη μέρα αν συνέχιζαν και άλλο χώρο αν είχαν, κάποιος θα μπορούσε να κάνει μία καινούργια σειρά προσθέτοντας μία γραμμή παραπάνω.

Πήγαν στην είσοδο και κοίταξαν εκείνη την ελιά, και μετά τις σειρές που απλώνονταν μπροστά τους, ανέβηκαν στη κορυφή του λόφου και φαντάστηκαν τις γραμμές να γεμίζουν όλοι τη περιοχή και χειροκρότησαν με θαυμασμό γιατί από εκείνη τη μοναχική ελιά κατάλαβαν την αξία του Ένα. Και από το Ένα το Άπυρο.

Η '10' πονούσε και ήταν πρώτη φορά που κάποιος ένοιωθε πόνο από την εποχή που έβγαζαν δόντια. Ήταν ξαπλωμένη στην άμμο περιστοιχισμένη από όλους και έπιανε την κοιλιά της. Την κοίταζαν ανήσυχα, την άγγιζαν, την χάιδευαν και κοίταζαν τον Αλέξανδρο. Αυτός ψηλάφισε την πρησμένη της κοιλιά, κατάλαβε ότι ο πόνος ήταν στις σάλπιγγες και στη μέση της, κούνησε το κεφάλι του αρνητικά γιατί δεν μπορούσε να κάνει και πολλά. Ωστόσο έτριψε τη πλάτη και τη μέση της και βγήκε έξω.

Άκουσε να τον φωνάζουν και είδε τους περισσότερους στην είσοδο της σπηλιάς, φανερά αναστατωμένοι του έκαναν νόημα να πάει γρήγορα. Ο Αλέξανδρος έτρεξε κοντά τους και όταν μπήκε στη σπηλιά είδε το ξαπλωμένο κορίτσι και μπροστά του η '9' της κρατούσε τα γόνατα, ακούμπησε το χέρι της στο αιδοίο της αδελφής της και του έδειξε αίμα.

‘Η πρώτη γυναίκα’.

Ο Αλέξανδρος βγήκε έξω και επέστρεψε κρατώντας ένα τριαντάφυλλο. Το έδειξε σε όλους και το έβαλε πάνω στη κοιλιά του κοριτσιού, χαμογέλασε και χειροκρότησε. Το άλικο χρώμα του λουλουδιού, που έμοιαζε με το χρώμα του υγρού που έβλεπαν για πρώτη φορά να ρέει μέσα από το σώμα και η ήρεμη αντίδραση του Κχάκχά, τους καθησύχασε. Ο Αλέξανδρος έφερε μερικά κομμάτια βαμβάκι, σκούπισε απαλά το κορίτσι και έβαλε λίγο επάνω της.

Αργότερα η '10' ένοιωσε καλύτερα, ανακάθισε και αισθάνθηκε το υγρό να βγαίνει από μέσα της. Πήρε το βαμβάκι το κοίταξε που έμοιαζε σαν <Τοό>, το μύρισε και το πέταξε στην φωτιά. Τα δάχτυλά της είχαν ματώσει και τα σκούπισε στην κοιλιά της. Αυτές οι τρεις κόκκινες γραμμές άρεσαν στην '9' και της ζήτησε, για να μοιάζουν και σε αυτό. Η '10' ξάπλωσε, η αδελφή της άπλωσε το χέρι και πήρε αίμα στα ακροδάχτυλά της. Ζωγράφισε τρεις γραμμές στην κοιλιά της και τις έδειξε στους άλλους.

Το στολίδι άρεσε σε όλους και ένας- ένας έπαιρναν αίμα και έβαζαν πάνω τους, άλλος στο στήθος, άλλος στο πρόσωπο και ο '8' το έβαλε κατά μήκος του πέους του, γιατί ήθελε να τονίσει αυτό το σημείο. Τα αγγίγματα όμως ερέθισαν τη '10' και άρχισε να κουνά τους γοφούς της θέλοντας περισσότερα χάδια. Ο '8' που είχε νοιώσει κάτι ανάλογο προθυμοποιήθηκε, ξάπλωσε δίπλα της και έβαλε το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της. Σε λίγο το κορίτσι, από ευγνωμοσύνη, ανταπέδωσε το χάδι.

Αγκαλιάστηκαν σφικτά και καθώς το αγόρι απολάμβανε αυτή την επαφή εισχώρησε με ορμή μέσα της. Το κορίτσι βόγκηξε με πόνο, αυτός σταμάτησε και την κοίταξε αλλά εκείνη τον τράβηξε πάλι επάνω της. Ένοιωθε να απλώνεται κάτι μέσα της και να την γεμίζει με αλμύρα, ένοιωθε αυτή την αλμύρα να ανεβαίνει μέχρι το στόμα της, θέλησε να την μεταδώσει και σε αυτόν, έπιασε το κεφάλι του και πίεσε το στόμα της πάνω στο δικό του.

Τα βογκητά και οι κινήσεις τους προξένησαν το ενδιαφέρον των άλλων, έκατσαν γύρω από την άμμο και τους παρακολουθούσαν.

Ένοιωθε ένταση και γλύκα σε όλους τους μυς της, η μύτη της έπιανε τις υπέροχες οσμές τους, το σώμα της είχε αιχμαλωτιστεί στη πρωτόγνωρη αίσθηση και το μυαλό της με αγωνία παρακολουθούσε αυτό που συνέβαινε, αυτό που γινόταν όλο και πιο ωραίο και δεν ήξερε τι να περιμένει και πού θα καταλήξει…

Οι κραυγές της κορύφωσής τους ανησύχησαν τα άλλα παιδιά, η '9' έκανε νόημα να τους χωρίσουν, όλοι συμφώνησαν, αλλά πριν το επιχειρήσουν τα δύο κορμιά απομακρύνθηκαν κοντανασαίνοντας και με μία γαλήνια έκφραση στα πρόσωπά τους.

Η ένταση στο σώμα της είχε ηρεμίσει αλλά το μυαλό της ήταν αναστατωμένο, ένοιωθε κάτι που την έκανε να σηκωθεί, κοίταξε γύρω και ένοιωσε να τη συνθλίβει ο χώρος, βγήκε σχεδόν τρέχοντας έξω. Οι άλλοι την ακολούθησαν περίεργοι και την είδαν να κινείται ασυνήθιστα. Έκανε λίγα βήματα, μετά άλλαζε γνώμη και πήγαινε σε άλλη κατεύθυνση, κοίταζε γύρω της και φώναζε <Α… Α… Α…>.

Ήταν πολύ μεγάλο αυτό που ένοιωθε, σχεδόν δεν μπορούσε να το αντέξει. Την πλημμύριζε αγάπη για όλα όσα έβλεπε γύρω της, άνοιξε τα χέρια της για να τα αγκαλιάσει, έκανε στροφές και σήκωσε το πρόσωπο ψηλά και μέσα από τη ψυχή της έβγαινε ένα ‘Α’ που το φώναζε βογκώντας, γιατί δεν ήξερε πως αλλιώς να εκφράσει αυτήν την ευτυχία της, δεν ήξερε που να κατευθύνει την ευγνωμοσύνη της, και στο μυαλό άστραψε η ιδέα ότι αυτό το υπέροχο και τεράστιο συναίσθημα που ένοιωθε θα έπρεπε να απευθύνεται σε κάτι Υπέροχο και Τεράστιο και σε Αυτό ήθελε να πει ‘ευχαριστώ’.

Ο Αλέξανδρος όσο την κοίταζε, διαισθάνθηκε τι της συνέβαινε και θυμήθηκε τα λόγια του Κωνσταντίν, ‘ 'Ο άνθρωπος  φτάνει στον Θεό με την λογική αλλά και με το συναίσθημα. Προστάτεψέ τον από κάθε φόβο και θα Τον αισθανθεί από ευγνωμοσύνη’.

Δεν είχαν απομακρυνθεί ποτέ από την περιοχή τους. Συνήθως ανέβαιναν στην κορυφή του λόφου όταν τα χρώματα της δύσης ήταν έντονα και αγκαλιασμένοι αγνάντευαν τριγύρω. Η γη ήταν ξερότοπος και το πιο ωραίο σημείο ήταν ακριβώς κάτω από τα πόδια τους.

Ο Αλέξανδρος τους ξύπνησε το πρωί και τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Πήγε στην σχεδία που τους είχε ζητήσει να κάνουν και έβαλαν επάνω μια πυκνή στρώση από φύλα και φόρτωσαν ξύλα και τροφή. Πήρε τις ‘πέτρες’ και βαμβάκι τα έβαλε και αυτά στη σχεδία είπε στους 4 πρώτους να την κρατήσουν και ξεκίνησε. Τα παιδιά τον ακολούθησαν παραξενευμένα γιατί ήταν κάτι που δεν είχαν ξανακάνει, αλλά όταν προσπέρασαν το ρυάκι τους, χοροπηδούσαν χαρούμενα.

Περπατούσαν κατά μήκος του ποταμού και κάθε τόσο έπιναν νερό και άλλαζαν αυτούς που κουβαλούσαν τη σχεδία. Το μεσημέρι μύρισαν τον αέρα, τα ευαίσθητα ρουθούνια τους έπιασαν την διαφορετική οσμή και κοίταξαν την θάλασσα χωρίς να την βλέπουν. Τους φάνηκε σαν να είχε κατέβει ο ουρανός πιο κάτω. Ο Αλέξανδρος τους έκανε νόημα να αφήσουν την σχεδία στο έδαφος και τον ακολούθησαν σε ένα κοντινό ύψωμα. Εκεί πρωτοείδαν την θάλασσα.

Τους έδειξε την κατεύθυνση του ποταμού που έφτανε μέχρι τη θάλασσα και ξαφνιάστηκαν με την τεράστια ποσότητα του νερού.

-<Τσό;> Ρώτησε ο '14' δείχνοντας τον ουρανό.

Ο Αλέξανδρος τον χειροκρότησε για την σκέψη του.

Έφτασαν στην παραλία και ο Αλέξανδρος φωνάζοντας χαρούμενα έπεσε στη θάλασσα και κολύμπησε. Τον παρατήρησαν για λίγο και μετά τον ακολούθησαν με τον ίδιο τρόπο. Στο ρυάκι κολυμπούσαν από μωρά, η άνωση της θάλασσας τους διευκόλυνε όμως περισσότερο και απόλαυσαν ένα σωρό βουτιές και παιχνίδια και δεν έπαυαν να γλείφουν την αλμύρα στα χείλη τους.

Τους πήγε στις αλυκές, τακτοποίησε τα φύλλα στη σχεδία ώστε να μην υπάρχουν κενά, πήρε μία χούφτα αλάτι και το έβαλε πάνω της. Τους έκανε νόημα να την γεμίσουν και επέστρεψε στη θάλασσα. Κολύμπησε μέχρι τα βράχια, βούτηξε και έψαχνε για κάποιο είδος ζωής. Ενθουσιασμένος είδε λίγα ψαράκια και μύδια. Πάτησε στις πέτρες και άρχισε να ψηλαφίζει προσεκτικά με τα χέρια ώστε να βγάζει τα μεγάλα.

Τα παιδιά τελείωσαν με το αλάτι. Τους φώναξε να έρθουν, και όταν τον έφτασαν τους έδειξε τα μύδια. Τα κοίταξαν αλλά δεν έδειξαν ενδιαφέρον, τους φάνηκαν σαν πέτρες. Ο Αλέξανδρος τους είπε ότι ήταν <Τάκτάκ> και ο '8' πήρε ένα και προσπάθησε να το δαγκάσει σαν αμύγδαλο. Ίσα που τον πρόλαβε για να μη σπάσει τα δόντια του, το πήρε και τα έδωσε όλα στην '1', τους έκανε νόημα να βουτήξουν το κεφάλι για να δουν. Όταν κατάλαβαν τι έπρεπε να κάνουν απλώθηκαν κατά μήκος στα βράχια και άρχισαν να μαζεύουν. Η '1' επέστρεψε τα μύδια στον Αλέξανδρο, γιατί ήθελε να βγάλει και αυτή τα δικά της. Ο Κχάκχά τους έδειξε τις μαυρισμένες χούφτες του και απομακρύνθηκε κολυμπώντας ανάσκελα. Κατάλαβαν ότι τόσα έπρεπε να μαζέψουν και αυτή τη στάση έπρεπε να πάρουν για να φύγουν.

Άναψε τη φωτιά και μέχρι να χωνέψουν τα ξύλα επέστρεψε κοντά τους.

Η αναταραχή είχε προσελκύσει μερικά ψαράκια και παρόλο που το βλέμμα τους έπεφτε σε αυτά, δεν τα έβλεπαν. Ο Αλέξανδρος πέρασε και από την πίσω μεριά των βράχων και κει με έκπληξη και ενθουσιασμό ανακάλυψε έναν αστακό που το πόδι του είχε πιαστεί ανάμεσα στις πέτρες και προσπαθούσε απεγνωσμένα να ξεφύγει. Τον γράπωσε και τον έβγαλε στην επιφάνεια. Για ένα ολόκληρο λεπτό σκεφτόταν τι να κάνει. Είχε αποφασίσει να τους πάει στα ζώα για να γνωρίσουν ότι υπάρχουν και άλλα είδη ζωής. Η καρδιά του πόνεσε, γιατί θα τελείωναν τα χρόνια της αθωότητας. Θα γνώριζαν την έμβια τροφή και τον θάνατο.

Τους έδειξε τον αστακό και τους φάνηκε σαν καρώτο. Βγήκαν έξω και πλησίασαν στη φωτιά. Ο Αλέξανδρος άφησε τον αστακό κάτω που άρχισε να περπατά προς τη θάλασσα, και τους ξάφνιασε γιατί γλιστρούσε σαν πορτοκάλι και είχε περίεργα κλαδιά. Γονάτισαν γύρω του και αυτός σταμάτησε και κούναγε απειλητικά τις δαγκάνες του.

-<Τόο;> Ρώτησε ο '14'.

-<Νόο>, είπε ο Αλέξανδρος, δεν ήταν φυτό. <Τάκτάκ>, πρόσθεσε διστακτικά.

Τους έκανε εντύπωση, τι είδους τροφή ήταν αυτή που γλίστραγε μόνη της χωρίς να την αγγίζει κανείς! Ο Αλέξανδρος πήρε ένα κλαδάκι, το πλησίασε στον αστακό που το άρπαξε με τις δαγκάνες του και ξεσήκωσε τις κραυγές τους. Μετά έριξε άμμο επάνω του, τον έπιασε με προσοχή και τον έβαλε πάνω στα κάρβουνα. Έβαλε κοντά και τα μύδια έσκισε και ένα λεμόνι και τους έκανε νόημα να καθίσουν.

Ξετρελάθηκαν με την νοστιμιά στην αρχή των μυδιών και μετά του αστακού. Εκείνο το βράδυ παίζανε μιμούμενοι τις κινήσεις του και ο Αλέξανδρος σκέφτηκε με ανακούφιση ότι δεν είχαν καταλάβει.

 ‘Ήταν   στο βράχο με το τουρσί όταν '9' ξεφώνησε πιάνοντας την κοιλιά της. Άρπαξε τις παλάμες των διπλανών της και τις έβαλε πάνω της, οι υπόλοιποι την  μιμήθηκαν χαλαρά και ξαφνικά ένοιωσαν το χτύπημα.

Έτρεξαν στον Κχάκχά, του έδειξαν την κοιλιά και η '9' αναπαρέστησε τη κίνηση που ένοιωθε λέγοντας <Μπλό, Μπλό>. Μετά άγγιξε το κεφάλι της και είπε <Νόο>.

Ο Αλέξανδρος την χειροκρότησε και καθώς τον κοίταζαν με ενδιαφέρον πήρε ένα σκόρδο και τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Τους οδήγησε στα μονοετή σπαρτά στο ρυάκι. Πάντα όταν έπαιρναν ένα σκόρδο ή ένα κρεμμύδι φύτευαν στη θέση του ένα άλλο, έτσι τα συγκεκριμένα φυτά ήταν σε διάφορα στάδια εξέλιξης. Τους έδειξε μία σκελίδα και την έβαλε στη γη. Μετά έδειξε μία πράσινη κορυφούλα που μόλις είχε ξεμυτίσει από το χώμα, μετά ένα λίγο μεγαλύτερο φυτό και συνέχισε μέχρι να καταλήξει σε ένα πλήρες φυτό. Όλοι συμφώνησαν, το ήξεραν αυτό. Ο Αλέξανδρος έδειξε το ολοκληρωμένο φυτό και έβαλε δίπλα του τις παλάμες του καθορίζοντας το μέγεθός του. Μετά πλησίασε ένα μικρότερο και μίκραινε την απόσταση στις παλάμες του. Έφτασε μέχρι τη μικρότερη κορφή και έδειξε το μέγεθός της χρησιμοποιώντας τα δάχτυλά του. Και πάλι όλοι συμφώνησαν. Τότε ο Αλέξανδρος έδειξε το ύψος της '9'. Μετά μίκραινε τις αποστάσεις μέχρι να καταλήξει στο σχήμα με τα δάχτυλα του και αυτό το ακούμπησε πάνω στην κοιλιά της.

Έμειναν άφωνοι για λίγο και κοιτάχτηκαν για να διαπιστώσουν τι είχαν καταλάβει.

-<Κχάκχά;> είπε ο '14 και έδειξε το ύψος του φέρνοντας την παλάμη του δίπλα στο κεφάλι του. Με κοφτές κινήσεις μίκραινε την απόσταση από το έδαφος, έπεσε στα τέσσερα και άρχισε να μπουσουλά, πλησίασε το χέρι του στο χώμα, έδειξε τα δύο του δάχτυλα και κατέληξε στην κοιλιά του λέγοντας <Μπλό;>.

Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε. Πήγαινε μπροστά σε κάθε μία γυναίκα και έδειχνε τα στήθη της, τα γεννητικά της όργανα, την κοιλιά της και έλεγε <Μπλό>. Μετά έδειξε τα γεννητικά όργανα των ανδρών και τις κοιλιές τους και είπε <Νόο Μπλό>.

Το σκέφτηκαν για λίγο και ο '14' πήρε μία σκελίδα την ακούμπησε στο έδαφος και είπε <Τόο>. Πλησίασε την '9' ακούμπησε τη σκελίδα στο στόμα της και κατέβασε το χέρι του μέχρι την κοιλιά της.

-<Μπλό>;

Ο Αλέξανδρος έγνεψε αρνητικά. Έδειξε τον βολβό με τα σκόρδα και τον ακούμπησε στις κοιλιές των ανδρών. Γονάτισε μπρος στον '14' κράτησε το βολβό στην κοιλιά του και με το δάκτυλό του έδειξε μία κατεύθυνση μέχρι την άκρη του πέους του. Ο '8' ήρθε κοντά του για να το δείξει και σε αυτόν, γεγονός που προξένησε χάχανα. Ο Αλέξανδρος έδειξε απαλά, έδειξε το αιδοίο της '9' και ένωσε τα χέρια του.

Την πρώτη χρονιά που έζησαν στην σπηλιά, όταν άνθησαν οι κερασιές, σκέφτηκε να χαράξει μία γραμμή στο τοίχωμα και να το επαναλαμβάνει κάθε άνοιξη, ώστε να γνωρίζει τα χρόνια που περνούν. Άλλαξε αμέσως γνώμη και ευχήθηκε αυτοί οι άνθρωποι να μην γίνουν δεσμώτες του Χρόνου, να μην ανακαλύψουν τα ημερολόγια και τα ρολόγια. Αν ξέρεις τα χρόνια που πέρασαν υπολογίζεις και τα χρόνια που θα έρθουν, υπνωτίζεσαι και εγκλωβίζεις τον εαυτό σου σε κάποια ηλικιακά όρια που είναι πιθανότερο να τα ‘προγραμματίσεις’, μοιραία σωστά.

Όλες οι γυναίκες, εκτός από την '13', είχαν μείνει έγκυες. Ο Αλέξανδρος πολλές φορές χάιδευε τις φουσκωμένες τους κοιλιές και χειροκροτούσε χαρούμενα. Οι άνδρες κοιτούσαν με ενδιαφέρον και συγκρίνανε τα μεγέθη τους βάζοντας τη μία δίπλα στην άλλη.

Ήταν πάλι η εποχή των κερασιών, ο Αλέξανδρος τα είδε που είχαν κοκκινίσει και τους έκανε νόημα ότι μπορούσαν να φάνε. Αυτό προκάλεσε τους πανηγυρισμούς τους γιατί τρελαίνονταν με τα κεράσια, έφεραν την μακριά σκάλα που είχαν κάνει και την χρησιμοποιούσαν για να ανεβαίνουν στα ψηλά δέντρα, έκαναν χώρο στην '1' για να σκαρφαλώσει πρώτη. Ο Αλέξανδρος όμως την έπιασε από το χέρι και την εμπόδισε. Τον κοιτάξανε ξαφνιασμένοι, ο Κχάκχά έδειξε την κοιλιά της και έγνεψε αρνητικά, με τον ίδιο τρόπο σταμάτησε και την '2' δείχνοντας την κοιλιά της, έτσι ο '3' χαρούμενος σκαρφάλωσε και έπιασε το πρώτο κεράσι, το πέταξε στον Αλέξανδρο, αυτός το δοκίμασε και έγνεψε καταφατικά.

Χειροκρότησαν και χτύπησαν τα πόδια τους στο έδαφος, η '4' πλησίασε τη σκάλα αλλά ο Αλέξανδρος την σταμάτησε γελώντας με την λαχτάρα της, την κράτησε στην αγκαλιά του, μάζεψε και τις υπόλοιπες γυναίκες γύρω του,  και άφησε μόνο την '13'.

Αυτή ανέβηκε ενθουσιασμένη ακολουθούμενη από τον '14'. Τα αγόρια πειθαρχημένα έτρωγαν ένα κεράσι και ένα πέταγαν κάτω. Η '13' που ήταν πιο ελαφριά από τους άντρες ανέβηκε στα ψηλότερα κλαδιά και πείραζε τις άλλες που της έκαναν νόημα να τους πετάξει, τρώγοντας επιδεικτικά. Βρήκε το καλύτερο κλαδί που ήταν υπερβολικά φορτωμένο με καρπούς και σκέφτηκε να δώσει τέλος στο μαρτύριό τους, δίνοντάς το ολόκληρο. Το έκοψε και τις το πέταξε, αυτές ενθουσιασμένες την επευφημήσανε. Η '13' ευχαριστήθηκε με την χαρά τους και άρχισε να χοροπηδά στο κλαδί της.

Ο Αλέξανδρος είδε τον κίνδυνο, φώναξε ασυναίσθητα ‘ΜΗ…’ αλλά δεν πρόλαβε. Κανένα κλαδί δεν εμπόδισε την πτώση της και γελούσε μέχρι που έφτασε στο έδαφος. Στο πρόσωπό της υπήρχε χαμόγελο, τα μάτια της κοίταζαν σχεδόν πονηρά και μόνο ο λαιμός της είχε σπάσει.

Έκλεισε τα μάτια της πριν προλάβουν να τα δουν οι γυναίκες που πλησίαζαν λέγοντας <Μή Μή>. Την κοίταξαν, έκαναν νόημα στους άντρες ότι κοιμόταν και σταμάτησαν τη φασαρία. Δεν τους φάνηκε παράξενο, επειδή ήταν εύκολοι στον ύπνο, όταν νύσταζαν ξάπλωναν και κοιμόνταν αμέσως. Έτρωγαν σιωπηλά τα κεράσια τους και άφηναν κάθε τόσο μερικές χούφτες κοντά στο κεφάλι της.

Ο Αλέξανδρος ξάπλωσε δίπλα της νοιώθοντας διαλυμένος. Σκέπασε το κεφάλι του για να μην δουν τα δάκρυά του και μέσα από το μπράτσα του είδε το ακίνητο πόδι της. Σκέφτηκε τα χιλιόμετρα που δεν θα διανύσει, τα άλματα που δεν θα ορμήσει, τους χορούς που δεν θα στριφογυρίσει, την άμμο που δεν θα βυθιστεί, το βάρος της που δεν θα σηκώσει…

‘Έφυγες νωρίς μικρή μου’.

Λυπόταν που δεν θα ήταν μαζί τους, λυπόταν για αυτά που δεν πρόλαβε να κάνει, αλλά πάνω από όλα λυπόταν για όλα αυτά που δεν είχε καταλάβει.

Οι ώρες περνούσαν και αυτοί έρχονταν ακροπατώντας για να τους δουν, τους έκανε εντύπωση που κοιμόνταν ακόμη αλλά έφευγαν σιωπηλοί. Για να μην τους ενοχλούν έμεναν στην σπηλιά και όταν έπαψαν να ακούγονται οι φωνές τους ο Αλέξανδρος σηκώθηκε, έβαλε δύο κλαδιά από την ελιά στις θέσεις τους την πήρε στα χέρια του και απομακρύνθηκε για να την θάψει, δεν είχε αντοχή να τους δείξει αυτή τη στιγμή τον θάνατο. Όταν επέστρεψε πέταξε το ένα κλαδί, σκόρπισε τα κεράσια τριγύρω με βαριά καρδιά και ξάπλωσε.

Το πρωί ξύπνησε από τις αναστατωμένες φωνές τους. Ανακάθισε και τους κοίταξε, είχαν γονατίσει και ο '14' κρατούσε στο χέρι του το κλαδί ελιάς.

-<Μπόο;> τον ρώτησε.

-<Νόο>, είπε και έδειξε τα μάτια του ότι δεν την είχε δει.

-<Τόο>, είπε η '9' και έδειξε την κερασιά για τους καρπούς που έλειπαν από δίπλα της.

Όλοι συμφωνούσαν ότι είχε φάει τα κεράσια της και κάπου είχε πάει.

Την περίμεναν και ήταν ανήσυχοι και θλιμμένοι. Ανέβαιναν συνέχεια στην κορυφή του λόφου και κοίταζαν τριγύρω. Ο '14' τους φώναξε και έκανε νόημα ότι θα τρέξει μέχρι εκεί που πήγαν και κολύμπησαν και θα ψάξει να τη βρει. Όλοι τον χειροκρότησαν και ήθελαν να πάνε και αυτοί μαζί του. Ο Αλέξανδρος όμως έκανε νόημα στις γυναίκες ότι δεν έπρεπε να τρέχουν.

Ξεκίνησαν οι άντρες, οι γυναίκες ανέβηκαν στον λόφο, τους κοίταζαν μέχρι που χάθηκαν όμως δεν έφυγαν από τη θέση τους, ένοιωθαν πολύ μόνες, μαζεύτηκαν κοντά και αγκαλιάστηκαν. Όταν ο ήλιος άρχισε να καίει ο Αλέξανδρος τις φώναξε να κατέβουν. Υπάκουσαν αλλά κάθε τόσο ανέβαινε μία για να δει. Ήταν η σειρά της '10' να ελέγξει και όταν έφτασε στην κορυφή κοίταξε με προσοχή και άρχισε να φωνάζει <Μπόο, Μπόο>.

Έφυγαν τρέχοντας, πριν προλάβει να τις συγκρατήσει ο Αλέξανδρος, ανέβηκαν και κοίταξαν με λαχτάρα προς τη κατεύθυνση που ήξεραν και που τους έδειχνε η '10'. Μια κουκίδα ήταν που όλο πλησίαζε. Όταν μπόρεσαν να ξεχωρίσουν οι κουκίδες, έβαλε η '1' την κάθε μία στη σειρά της και κατάλαβαν με απογοήτευση ότι η '13' έλειπε. Κοίταξε τις άλλες και η '10' συμφώνησε μαζί της δείχνοντας τις παράλληλες γραμμές που είχε χαράξει όταν ξεκίνησαν. Δεν είχε προσθέσει μία στην επιστροφή τους.

Έτρωγαν κάτω από την ελιά, και ο '14' έδειξε το κρέας, τα αβγά, τα δένδρα, πρώτη φορά τους γεννήθηκε η απορία, ποιο δένδρο ήταν αυτό που έκανε αυτά τα παϊδάκια, τα κοτόπουλα και τους άσπρους καρπούς….

Ο Αλέξανδρος τους έδειξε το ρυάκι τους και σχημάτισε στο έδαφος ένα πέταλο. Αυτοί έγνεψαν ότι κατάλαβαν. Έδειξε τον λόφο με τη σπηλιά τους και έκανε ένα κύκλο. Μετά χάραξε μία γραμμή και τους έδειξε το ποτάμι. Όλοι συμφώνησαν ότι κατάλαβαν. Ο Αλέξανδρος προέκτεινε το ποτάμι προς τα κάτω, έκανε ένα χ και μιμήθηκε ότι κολυμπάει. Τα παιδιά, συμφώνησαν χαμογελώντας. Προέκτεινε την γραμμή-ποτάμι προς τα επάνω και έβαλε ένα άλλο χ. Τους το έδειξε με έμφαση και έδειξε τα αβγά και τα κρέατα. Πρώτος ο '14' αντέδρασε με ενδιαφέρον. Έδειξε τους εαυτούς τους, και με τα δάχτυλά του έκανε περπάτημα κατά μήκος τους ποταμού. Ο Αλέξανδρος συμφώνησε, έπρεπε να τους πάει στο χώρο των ζώων. Έπρεπε να γνωρίσουν την κινούμενη τροφή και τον θάνατο.

Τους ξύπνησε πρωί και τους έκανε νόημα ότι θα περπατούσαν προς την επάνω πλευρά του ποταμού. Συμφώνησαν με χαρά. Περπατούσαν και σιγά- σιγά έφτιαχνε η διάθεσή τους στην ιδέα του καινούργιου που θα μάθαιναν. Το είχε ανάγκη η μουδιασμένη ψυχή τους γιατί η απουσία της '13' ήταν απουσία ενός κομματιού από τον κάθε ένα.

Σταματούσαν συχνά γιατί δεν ήθελε να κουραστούν οι γυναίκες και οι άντρες που είχαν ανάγκη την κίνηση έτρεχαν μπροστά και επέστρεφαν. Φτάσανε αργά το απόγευμα, μπήκε στο ποτάμι και τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Ανέβηκαν το ύψωμα και είδαν για πρώτη φορά το χώρο των ζώων. Χειροκρότησαν ενθουσιασμένοι και έτρεξαν με λαχτάρα προς τα δέντρα.

Εκεί, μπρος τα έκπληκτα μάτια τους μία κότα πήδηξε από το κλαδί και έφυγε τρέχοντας. Δεν πρόλαβαν ούτε να φωνάξουν και από το δέντρο έπεσαν σαν ώριμα φρούτα ένα σμήνος από κοτόπουλα που απομακρύνθηκαν κακαρίζοντας.

Τον κοίταζαν με ανοιχτό το στόμα και ήταν τέτοια η έκπληξή τους που ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια και δικαιολόγησε για άλλη μία φορά το όνομα που του έδωσαν.

Και τότε είδαν την κάθοδο των γουρουνιών. Ήταν κατάλληλη ώρα για να πάνε στο ρυάκι, να πιούν νερό και να χωθούν στην λάσπη. Πέρασαν σιωπηλά από δίπλα τους αφήνοντάς τους με έντονη μυρωδιά και απορία.

-<Εεέι>.! είπε ο '3' και έδειξε. Τα αρνιά ήταν ξαπλωμένα και φαίνονταν σαν βραχάκια, κάποιο που σηκώθηκε τον έκαναν να τα παρατηρήσει.

Δεν ήξεραν προς τα πού να κοιτάξουν και τι να πρωτοδούν. Περικύκλωσαν τον Αλέξανδρο και αυτός τους είπε βάζοντας λίγο δισταγμό στη φωνή του ότι ήταν <Τάκτάκ>.

Τι περίεργη τροφή!

Ακολούθησαν τα γουρούνια και τα είδαν να πίνουν νερό και να πλατσουρίζουν απολαυστικά. Πλησίασαν τα αρνιά και μερικά ενοχλημένα σηκώθηκαν και απομακρύνθηκαν βελάζοντας. Ο '8' γράπωσε ένα μικρό και το κράτησε στην αγκαλιά του. Όλοι πλησίασαν και περιεργάστηκαν το αρνάκι. Μα τι τροφή είναι αυτή που μπορεί και σε βλέπει; Τι τροφή είναι αυτή που μπορεί να θέλει ή να μη θέλει να την κρατάς; Τι τροφή είναι αυτή που όταν την αφήνεις απομακρύνεται τρέχοντας;

Χτύπαγαν νευρικά τα κεφάλια τους για να δείξουν ότι δεν καταλαβαίνουν.

Ένας κόκορας επιτέθηκε σε μία κότα και ανέβηκε πάνω της. Άνοιξαν τα μάτια και τα στόματά τους όταν κατάλαβαν από τις κινήσεις τους τι έκαναν.

-<Αχάχ!> έδειξε ο '8' σχεδόν τρομαγμένος.

Μα τι τροφή είναι αυτή τέλος πάντων που κάνει έρωτα;

Ο '8' γονάτισε και περπάτησε με τα χέρια και τα πόδια, σήκωσε τα χέρια του ανοιγόκλεισε τα δάχτυλά του και μιμήθηκε τις κινήσεις του αστακού, μετά έδειξε το στόμα του και την κοιλιά του.

-<Τάκτάκ>…, είπε λυπημένα.

Η '1' που είχα αδυναμία στα κοτόπουλα, αναγνώρισε τις κότες.

-<Τάκτάκ>, είπε, προβληματισμένη.

Μαζεύτηκαν και κοιτάζονταν ερευνητικά. Κοίταζαν τα ζωντανά πλάσματα γύρω τους και δυσκολεύονταν να δεχτούν ότι ήταν τροφή. Έριχναν και μερικές ματιές στον Αλέξανδρο που κατάλαβε ότι για πρώτη φορά αμφέβαλαν γι’ αυτόν.

Συγκλονίστηκαν. Είχαν ανάγκη να πιστεύουν στον Αλέξανδρο. Είχαν ανάγκη να φαντάζονται ότι ξέρει τα πάντα και ό,τι κάνει ή ό,τι λέει είναι το σωστό. Ήθελαν να είναι τέλειος για να μπορέσουν και αυτοί να φτάσουν στην τελειότητα.

-<Κχάκχά>, είπε ο '14', έδειξε τα ζώα γύρω τους και συμπλήρωσε,< Νοό Τάκτάκ>.

-<Νοό Τάκτάκ>, είπαν και οι άλλοι.

Για πρώτη φορά διαχωρίστηκαν από αυτόν, για πρώτη φορά είχαν την δική τους γνώμη.

-<Νοό Τάκτάκ>, συμφώνησε μαζί τους.

-<Μπότάκ>, είπε η '1'.

Η λέξη ‘Μπό’ είχε διάφορες έννοιες. Σήμαινε εγώ, εσύ, εμείς … Τώρα η '1' βρήκε καινούργια λέξη.

-<Μπότάκ>, συμφώνησαν μαζί της και οι άλλοι.

-<Μπότάκ>, είπε και ο Αλέξανδρος και χειροκρότησε.

Έτρεξαν κοντά του και τον αγκάλιασαν ελπίζοντας να σβήσει γρήγορα αυτή η σπίθα αμφιβολίας που άναψε μέσα τους.

'Επρεπε να τους εξηγήσει. Ζήτησε την προσοχή τους.

Έδειξε την περιοχή και σχημάτισε ένα κύκλο στο έδαφος. Έδειξε τις κότες και σχημάτισε 2 μέσα στον κύκλο. Έδειξε τα αρνιά και έκανε 2 σχήματα που θύμιζαν αρνιά. Έκανε το ίδιο με τα γουρούνια. Έδειξε τα φυτά λέγοντας <Τόο> και σχημάτισε 6 καρώτα, επανέλαβε <Τόο>. Έγνεψαν ότι κατάλαβαν την αντιστοιχία. Ζήτησε την προσοχή τους και έδειξε το ένα αρνί. Με τα δάχτυλά του, περπάτησε μέχρι το ένα καρώτο, είπε <Τάκτάκ> έδειξε ότι μασάει, την κοιλιά του, και έσβησε το καρώτο. Τα παιδιά συμφώνησαν. Σταδιακά, έσβησε όλα τα καρώτα, και μετά έδειξε τα ζώα. Μιμήθηκε ότι ήταν ανήσυχος, έδειχνε την κοιλιά του, και έλεγε <Τάκτάκ>, έκανε ότι πείναγε και έλεγε <Τάκτάκ>. Τον κοίταξαν προβληματισμένα. Ζήτησε πάλι την προσοχή τους και ξανασχημάτισε τα καρώτα. Έδειξε το αρνί, που πηγαίνει και τρώει το ένα καρώτο, και μετά έδειξε, τον εαυτό του. Βημάτισε με τα δάχτυλά του στο κύκλο, έδειξε ότι παίρνει το άλλο αρνί, το έσβησε από το κύκλο, και έδειξε τους εαυτούς τους, να το τρώνε. Τα παιδιά αντέδρασαν ενοχλημένα. Έδειξε, το γουρούνι, έσβησε το καρώτο, και μετά έδειξε τον εαυτό του, να παίρνει το άλλο γουρούνι, το έσβησε από το έδαφος, και έδειξε πάλι τους εαυτούς τους να το τρώνε. Τότε ο '14' είπε <Ω>. Πρώτα αυτός κατάλαβε, ότι αν αυτοί δεν έτρωγαν κάποια από τα <Μπότακ> δεν θα έμενε αρκετή τροφή για τα άλλα. Και τότε η σκέψη του έκανε το επόμενο συμπέρασμα και μετά μία τρομερή ερώτηση...

Τα πόδια του λύγισαν και έκατσε στο έδαφος. Έκλεισε τα μάτια και σχεδόν δεν ανάσανε. Μετά  πήρε ένα σβόλο χώμα και κοίταξε τον Αλέξανδρο.

-<Κχακχα;> ρώτησε, έδειξε τα ζώα και τον σβόλο, το διέλυσε μέσα στη χούφτα του και άφησε το χώμα να κυλίσει στο έδαφος.

ο Αλέξανδρος έγνεψε καταφατικά, λυπημένα.

Ο '14' πήρε ένα άλλο σβόλο και έδειξε τους εαυτούς τους. Το διέλυσε λέγοντας <ΜΗ>  και τα μάτια του ήταν τεράστια από την λαχτάρα της άρνησης...

Όμως πήρε κατάφαση.

Ο '14' αισθάνθηκε φοβερά εξαντλημένος, έπρεπε να κοιμηθεί. Έγειρε στο πλάι, συρρικνωμένος από τη σκέψη του θανάτου. Και τότε συνειδητοποίησε ότι ήταν ζωντανός.

 

Ο Αλέξανδρος ξύπνησε αναστατωμένος, ένοιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τους είδε στο γλυκοχάραμα που κοιμόταν αγκαλιασμένοι κάτω από τα δέντρα. Πήγε στη σπηλιά και είδε τα πιτσιρίκια που κοιμόταν και αυτά ήσυχα. Όχι, δεν ήταν για αυτούς η αιτία της ανησυχίας του. Ακροπατώντας για να μην τους ξυπνήσει έκοψε ένα κλαδί από την ελιά και το έβαλε στην θέση που κοιμόταν συνήθως, ήθελε να μείνει μόνος να αφουγκραστεί αυτή την ανησυχία που ένοιωθε μέσα του. Περπάτησε κατά μήκος του ποταμού και όταν απομακρύνθηκε αρκετά έκατσε δίπλα στο νερό.

Έκλεισε τα μάτια και άφησε το μυαλό του να πετάξει στον χώρο.

Είδε την εικόνα του Κωνσταντήν.

‘Δάσκαλε’…

Λαμπερό φως περιέβαλε το σώμα του, τον κοίταζε και χαμογελούσε.

‘Φεύγω’…

‘Να έρθω μαζί σου Δάσκαλε;’

‘Είσαι απαραίτητος εδώ…’

‘Μέχρι πότε;’

‘Θα καταλάβεις..’

Το φως άρχισε να εξασθενεί μέχρι που εξαφανίστηκε.

'Ευχαριστώ, Δάσκαλε’...

Κατάλαβε το λάθος του. Δεν έπρεπε να τον αποκαλεί 'δάσκαλο'. Το πνεύμα του έχει όνομα, με αυτό το όνομα θα πρέπει να αναφέρεται σε αυτόν.

‘Ευχαριστώ, Κωνσταντήν…’

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο


Η ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΟΡΑΣ άνοιξε την κρύπτη στον τοίχο και πήρε το Βιβλίο. Ήταν παράδοση μία φορά το χρόνο να γράφει στο αρχείο τα σημαντικότερα γεγονότα. Έκατσε στο γραφείο και έριξε μία ματιά στις οθόνες. Άνοιξε το Βιβλίο πήρε ένα φτερό από κόκορα το βούτηξε στο παντζαροχυμό, έγραψε ‘ 25-12-401 μ.Κ.’ και σταμάτησε.

-25ος αιώνας, ψιθύρισε  και το βλέμμα της πλανήθηκε στο μικρό χώρο της κάψουλας. 400 χρόνια διαβίωσης στα έγκατα της γης μετά την Καταστροφή! Αναρωτιόταν αν εκείνοι οι πρώτοι άνθρωποι φαντάζονταν ότι θα φτάνανε τόσο μακριά, αλλά ο άνθρωπος επιβιώνει και προσαρμόζεται πολύ καλύτερα όταν δεν έχει γνωρίσει άλλες συνθήκες.

Το βλέμμα της έπεσε στο τρίπτυχο με τις φωτογραφίες του Κωνσταντήν, του Αλέξανδρου και της Βέστα και μετά κοίταξε τον πίνακα με τους Νόμους που παρόμοιοι ήταν αναρτημένοι σε όλους τους χώρους της Ονειρούπολης. Τους μάθαιναν από παιδιά και στην ηλικία των 15 τους απήγγειλαν και ορκίζονταν ότι θα τους τηρήσουν.

ΝΟΜΟΣ 1ος. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε παρέμβαση στους  Επίγειους.

ΝΟΜΟΣ 2ος. Αρχηγός στην Ονειρούπολη είναι η Κλειδοκράτορας και σε αυτήν υπακούω.

ΝΟΜΟΣ 3ος. Η ευθανασία επιτρέπεται μόνον όταν έχει ολοκληρωθεί η εκπαίδευση του αντικαταστάτη. Επιβάλλεται, όταν συμφωνούν οι δύο  ενεργοί Πολίτες και η Κλειδοκράτορας.

Υπήρχε ένας και μοναδικός νόμος για τις Κλειδοκράτορες. Δεν ήταν γραμμένος σε πίνακα αλλά στο μυαλό, στη ψυχή και στα κύτταρά τους. ‘Θα προστατεύω τους Επίγειους ακόμα και αν χρειαστεί να καταστρέψω την Ονειρούπολη’. Αρκούσε να σκεφτεί αυτή την φράση 5 φορές συνεχόμενες και το εμφυτευμένο τσιπάκι στον αυχένα της θα ενεργοποιούσε έναν μηχανισμό αναστολής των βασικών λειτουργιών της Ονειρούπολης και θα προκαλούσε στους ανθρώπους νάρκωση και ασφυξία.

Πώς πήγαινε το ποιηματάκι; ‘Η σκέψη σου σκοτώνει, τα κάνει όλα σκόνη’…Η μικρή είχε ταλέντο, ξεχώριζε με τη σοβαρότητά της και τις επιδόσεις της στα μαθήματα, μάλλον θα ήταν η μεθεπόμενη Κλειδοκράτορας.

Εχθές, στο Εστιατόριο, είχαν μαζευτεί όλοι, και οι 5 γενιές, για να γιορτάσουν τον ερχομό την νέας χρονιάς και του καινούργιου αιώνα. Είχαν φέρει ακόμα και τους δυο ψυχοπαθείς της 1ης γενιάς. Ήταν λυπηρό να τους βλέπεις αλλά τα μάτια τους ζωντάνεψαν για λίγο και φαίνονταν σαν να ενδιαφέρονταν.

Ήταν όπως πάντα μία θλιβερή μέρα γιατί δεν ξεχνούσαν ότι ήταν η ολέθρια επέτειος. Πόσο μπορούσαν να χαίρονται επειδή 58 άνθρωποι επιβίωσαν από όλη την ανθρωπότητα! Πόσο μπορούσαν να καμαρώνουν για τα λίγα φυτά και ζώα που διέσωσαν μαζί τους!

Ξανακοίταξε τη σελίδα μπροστά της με το ανακυκλωμένο χαρτί και άρχισε να συμπληρώνει την φόρμα που είχε κάνει εκείνη η χαρισματική Κλειδοκράτορας αιώνες πριν.

Στις γεννήσεις έβαλε παύλα. Η 5η γενιά είχε γεννηθεί πριν 10 χρόνια. Σε 5 χρόνια θα είχαν νέα γενιά.

Στους θανάτους έγραψε, <Ένας, με ευθανασία από την 1η γενιά. Αιτία θανάτου: σχιζοφρένια.> Η επανάληψη των ψυχικών διαταραχών ήταν η ανατρεπτική απόδειξη στην πεποίθηση της καλής προσαρμογής των Υπογείων. Ο ‘θάλαμος των συχνοτήτων' δεν είχε καμία επίδραση επάνω τους.

Στο σύνολο του πληθυσμού έγραψε 22. Η κάθε γενιά είχε 5 άτομα, πάντα 3 γυναίκες και δύο άντρες και απείχε ηλικιακά η μία από την άλλη 15 χρόνια. Έτσι η 1η γενιά ήταν στα 70, η 2η στα 55, η 3η, η δική της γενιά ήταν στα 40 και ήταν η ενεργή. Οι 2 άντρες και οι 2 γυναίκες ήταν οι Πολίτες και είχαν την ευθύνη για την λειτουργίας της Ονειρούπολης αλλά και για την εκπαίδευση της 4ης γενιάς που τώρα ήταν 25 χρονών. Η 5η γενιά ήταν στα 10.

Στην εκπαίδευση έγραψε <Καλώς>. Η 5η γενιά έκανε κάθε μέρα 6 ώρες μαθήματα που περιλάμβαναν βασικές έννοιες από Μαθηματικά και Γεωμετρία, Φυσική και Χημεία, I Φιλοσοφία και Ορθοδοξία. Ιατρική και Θεοσοφία. Εκπαιδευτές τους ήταν η 2η γενιά.

Έγραψε <Καλώς> και στην εκπαίδευση της 4ης γενιάς. Ο κάθε Πολίτης εκπαίδευε τον αντικαταστάτη του στην ειδικότητά του για 10 χρόνια και τον είχε για βοηθό του για τα υπόλοιπα πέντε χρόνια. Τα τελευταία χρόνια οι 3 γυναίκες κυοφορούσαν, η Κλειδοκράτορας όμως γεννούσε μία φορά. Η Πολίτης- Ιατρός γνώριζε την λειτουργία του ανθρώπου και έκανε όλες τις εγχειρίσεις που χρειάζονταν. Ο Πολίτης-Τροφοδότης ασχολείτο με τα φυτά και τα ζώα και φρόντιζε για τον πολλαπλασιασμό τους και την καλή τους ποιότητα. Ο Πολίτης-Μηχανικός είχε ευθύνη για την καλή λειτουργία των εγκαταστάσεων και η Πολίτης-Ψυχολόγος φρόντιζε για την πνευματική υγεία της Ονειρούπολης και παρακολουθούσε τους Eπίγειους.

Η σωστή επιλογή της Κλειδοκράτορα ήταν η σημαντικότερη. Τα πρώτα χρόνια παρακολουθούσε τα μαθήματα όλων των Πολιτών για να είναι σίγουρη ότι οι συνεχιστές μάθαιναν καλά τα καθήκοντά τους, αλλά και για να μπορεί να επέμβει σε περίπτωση ανάγκης. Δεν έπρεπε να χαθεί καμία ειδικότητα, η γνώση της ήταν ζωτικής σημασίας για την Ονειρούπολη. Τα επόμενα 5 χρόνια γινόταν η μύησή της στην όποια φιλοσοφία του Κωνσταντήν είχε διασωθεί και στην αναπνοή.

Κάθε 15 χρόνια έκαναν την γιορτή της Παράδοσης-Παραλαβής, οι συνεχιστές αναλάμβαναν τα καθήκοντά τους και η Ιατρός εμφύτευε το Κλειδί στον αυχένα της Κλειδοκράτορα. Τότε μάθαινε για το Ιερό Βιβλίο που έπρεπε να τηρεί και παραλάμβανε τα κλειδιά της εισόδου και του οπλοστασίου.

Ήταν και η μοναδική χαρούμενη γιορτή τους.

Γνώριζαν ότι την παλιά εποχή οι άνθρωποι γιόρταζαν τα γενέθλιά τους ή την ονομαστική τους εορτή. Αυτά εξαλείφθηκαν γύρω στο 50 μΚ. Δεν είχαν ονόματα γιατί δεν τα ήθελαν. Το όνομα είναι υποδεέστερο της ειδικότητας και όταν κάποιος έκανε ή έλεγε κάτι έπρεπε να έχει τν ευθύνη της θέσης του.

Στους πρώτους επιστήμονες οι περισσότεροι ήταν Χριστιανοί αλλά υπήρχαν και 3 Μουσουλμάνοι, 4 Βουδιστές και 2 Άθεοι. Όταν μεγάλωσαν αρκετά τα πρώτα παιδιά, τέθηκε το θέμα της θρησκείας και της μέτρησης του χρόνου. Αποτέλεσμα της διαμάχης ήταν μία Υπερθρησκεία, δηλαδή αναφορές  στον Θεό, στον Αλλάχ, τον Ιαχβέ, τον Βούδα… Η Ονειρούπολη δεν θα άντεχε στον φανατισμό. Το μάθημα το δίδασκε ο Κωνσταντήν που είχε ασχοληθεί με όλες τις θρησκείες στη ζωή του και είχε καταλήξει εκεί από όπου είχε αρχίσει. Στην Ορθοδοξία. Επειδή όλοι είχαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη λογική και στη κρίση του από ό,τι στην προσωπική τους αντίληψη, η Ορθοδοξία επικράτησε. Σαν έναρξη του χρόνου πήραν την πρώτη μέρα μετά τη Καταστροφή.

Έριξε μία ματιά στις οθόνες και υποσυνείδητα αναζήτησε τον σύντροφό της. Πάντα την ξάφνιαζε η συγκλονιστική ομορφιά του, τόσα χρόνια και δεν την είχε συνηθίσει.

<<Από μικρή μου άρεσε πολύ να βλέπω παιδικές ταινίες και κινούμενα σχέδια αλλά δεν υπήρχαν πολλά. Μου είπαν όμως ότι ήταν τα καλύτερα γιατί ο Πρόεδρος ήθελε πάντα το καλύτερο για τους φιλοξενούμενούς του. Γέλαγα με όλες τις καρπαζιές και ήταν το μοναδικό γέλιο που ακούγονταν στην Ονειρούπολη αλλά όταν μεγάλωσε αρκετά και ο Λούη, ξεσηκώναμε τον κόσμο και κανείς ποτέ δεν μας είπε να κάνουμε ησυχία.

Με τις ταινίες και τις σειρές μαθαίναμε πως ήταν ο κόσμος παλιά, πριν την Καταστροφή. Αυτό που με μάγευε περισσότερο ήταν τα κύματα, αυτά θα ήθελα να δω πάνω από όλα, ένα μεγάλο μπλε κύμα με λίγο άσπρο αφρό στην κορυφή του, να σκάει πάνω στα βράχια. Είχα ένα CD με όλα τα κύματα που υπήρχαν στις ταινίες και ο Λούη που λάτρευε τον ήλιο είχε το δικό του με τις ανατολές και τις δύσεις. Μία μέρα ήρθε τρέχοντας και από το ενθουσιασμένο ύφος του κατάλαβα ότι κάτι σημαντικό είχε να μου πει.

-Δεν θα το πιστέψεις! Υπήρχε ένας βασιλιάς με το όνομά μου, που λάτρευε και αυτός τον ήλιο και τον λέγανε Βασιλιά- Ήλιο! Από αυτόν πήρα το όνομα.

-Λάθος! Όταν γεννήθηκες με ρώτησαν ‘Βέστα χρυσό μου, πώς να λέμε το αγοράκι;’ εγώ είπα, Λούη ντε Φινές.

-Λούη ντε Φινές; είπε δυσαρεστημένος. Δεν μου αρέσει, προτιμώ να σκέφτομαι ότι προέρχεται  από τον Βασιλιά - Ήλιο.

-Και εγώ τώρα που το ξανασκέφτομαι, λέω ότι προέρχεται από τον Λούη ντε Φακές!

Από αυτό το σημείο άρχισε ένας φοβερός καβγάς που είχε σαν αποτέλεσμα ένα συμφιλιωτικό CD, με τεράστια κύματα… στο ηλιοβασίλεμα, δώρο του μπαμπά-Ηλεκτρονικού.

Εκείνη την εποχή γελούσαμε και πειράζαμε όποιον βλέπαμε μπροστά μας. Τους αγαπούσαμε όλους αλλά είχαμε και τις προτιμήσεις μας. Συμφωνούσαμε και η δύο για τη μαμά-Οδοντίατρο που μας έκανε τα μαθήματά μας, ο Λούη είχε κλίση περισσότερο στον μπαμπά-Κτηνίατρο γιατί τον άφηνε να παίζει με τα γουρουνάκια και εγώ είχα μεγαλύτερη αδυναμία στη μαμά-Ψυχολόγο, μάλλον γιατί έπαιζε μαζί μας και μας μίλαγε περισσότερο από τους άλλους. Μια μέρα άρπαξα τον Λούη από το χέρι και τρέξαμε μπροστά της.

-Δεν καταλαβαίνω, στα έργα που βλέπουμε, την παλιά εποχή πολλές φορές ένα παιδί μπορούσε να έχει δύο μπαμπάδες, αλλά είχε πάντα μία μαμά, εμείς γιατί έχουμε πολλές μαμάδες;

-Γιατί βοηθήσανε όλες οι μαμάδες, ορκιστήκαμε ότι θα είστε παιδιά όλων μας και να μην σας αποκαλύψουμε ποτέ το μυστικό μας. Ήταν ένας βαρύς όρκος μεταξύ των γυναικών που...

-Και τους δύο μας δεν μας ξεγέννησε ο μπαμπάς-Γυναικολόγος;

-Φυσικά…

-Ωραία, αφού εσείς ορκιστήκατε και δεν μπορείτε να το πείτε, θα πάω να ρωτήσω εκείνον ποια μαμά γέννησε εμένα, είπα εκνευρισμένη.

-Και μένα, φώναξε ο Λούη χτυπώντας το πόδι του στο πάτωμα.

-Ησυχάστε, είπε και γονάτισε μπροστά μας. Δεν έχει σημασία ποια μαμά σας γέννησε γιατί όλες σας αγαπάμε το ίδιο. Όπως είπες και συ, τα παλιά χρόνια ήταν διαφορετικά, τώρα δεν μπορούμε όλες οι μαμάδες να έχουμε πολλά παιδιά γιατί δεν θα έφτανε η τροφή για όλους. Έχουμε εσάς, είστε παιδιά όλων και…

-Τα ξέρουμε όλα αυτά, την διέκοψα πάλι, όμως εμείς θέλουμε να μάθουμε ποια μαμά μας γέννησε, πάμε Λούη…

-Σταθείτε, δεν θα σας πει, δεν το ξέρει, δεν είδε γιατί…είχε διακοπή ρεύματος…

-Φτού, να πάρει η ευχή, είπε ο εύπιστος Λούη και η κουβέντα έμεινε εκεί.

Εμένα μου φάνηκε ύποπτη αυτή η σύμπτωση να έχει διακοπή ρεύματος και τις δυο φορές, αλλά ξαφνικά σκέφτηκα ότι αν τελικά ήξερα ποια ήταν η μαμά που με γέννησε μπορεί να απογοητευόμουν, γιατί ήθελα περισσότερο τη μαμά –Ψυχολόγο.

Παρότι είχαμε τους ίδιους γονείς ξέραμε ότι δεν ήμασταν αδέλφια, έτσι γνωρίζαμε πως όταν μεγαλώναμε θα παντρευόμασταν και ήμασταν σύμφωνοι στο θέμα αυτό, είχαμε όμως άγχος με το σεξ, γιατί κανείς από τους δυο μας δεν το ήθελε.

-Λούη, σου αρέσω;

-Φυσικά, περπατάς πολύ τσαχπίνικα, επανέλαβε την χιλιοειπωμένη φράση.

Μερικές φορές παρακολουθούσαμε τα δωμάτιά τους για να δούμε ποιος  ‘το’ κάνει και με ποιόν αλλά δεν είδαμε κίνηση και ησυχάσαμε κάπως. Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίναμε την μανία τους με εκείνο το σήριαλ. Ήταν πάντα κάποιος εκεί και παρακολουθούσε και παρόλο που το είχαν δει πολλές φορές, αφού το βλέπανε χρόνια και χρόνια, τους κρατούσε το ενδιαφέρον. Όποτε προσπαθούσαμε να μπούμε στην Αίθουσα Ελέγχου, μας φωνάζανε ‘έξω, αυτά είναι έργα για μεγάλους’. Είδαμε ότι είχε γυμνούς, από κει καταλάβαμε ότι η υπόθεση είχε σεξ και αυτό μας άγχωνε λίγο. Εμάς μας άρεσαν τα έργα δράσης, δεν συγκρινόταν το ‘Αληθινά Ψέματα’ με αυτές τις σαχλαμάρες που έβλεπαν αυτοί! Καταλήξαμε ότι οι μεγάλοι είναι 'παράξενα φρούτα' και τους αφήσαμε στην ησυχία τους.

Μία μέρα μας φώναξε ο μπαμπάς-Γεωπόνος για να μας δείξει πως γονιμοποιούσε τα εσπεριδοειδή. Εγώ αμέσως ενημέρωσα τον Λούη ότι ‘γονιμοποιούσε’ σημαίνει, πως κάνουν σεξ τα φυτά. Ο μπαμπάς-Γεωπόνος έπαιρνε γύρη από το λουλούδι του ενός δέντρου και το έβαζε στο λουλούδι του άλλου δέντρου. Γονιμοποιήσαμε και εμείς μερικά δέντρα και ο Λούη μου ψιθύρισε ‘τελικά, νομίζω δεν με ενδιαφέρει καθόλου το σεξ’.

Τότε ήταν που έσβησε η μία λάμπα και ο μπαμπάς-Γεωπόνος αναστατώθηκε. Έτρεξε να βρει τους άλλους στο Εστιατόριο και τρέξαμε πίσω του και εμείς γιατί μας άρεσαν τα μπερδέματα και η αναστάτωση. Όσο δυσάρεστη και αν ήταν μία κατάσταση για τους μεγάλους, εμάς μας διασκέδαζε γιατί ζωντάνευε η Ονειρούπολη.

Αυτές οι λάμπες ήταν ειδικές και κάνανε ένα πράμα που το λένε ‘φωτοσύνθεση’ στα φυτά. Τώρα που κάηκε η μία, σύντομα θα ακολουθούσαν και οι υπόλοιπες και δεν γινόταν να διορθωθούν ούτε υπήρχαν άλλες προμήθειες.

-Αν δεν γίνεται φωτοσύνθεση θα μαραθούν τα φυτά και δεν θα έχουμε να τρώμε, ψιθύρισα στον Λούη, δεν μίλαγε όμως κανείς μεγάλος και ακούστηκα.

-Ευτυχώς που έχουμε πολλά γουρουνάκια, είπε σοβαρά ο μπαμπάς-Χημικός και ο Λούη έφυγε κλαίγοντας.

Δεν πήγα μαζί του γιατί ήθελα να παρακολουθήσω την συνέχεια, άλλωστε η μαμά-Ψυχολόγος που έτρεξε, θα τα κατάφερνε καλύτερα από μένα. Και καλά που έμεινα γιατί ξέσπασε ένας καταπληκτικός καυγάς.

-Ορίστε, τι κατάλαβες; Σου άρεσε που έκανες το παιδί να κλαίει; φώναξε ο μπαμπάς-Περιβαλλοντολόγος.

-Γιατί, ψέματα είπα; απάντησε ο μπαμπάς-Χημικός.

-Ψέματα δεν είπες, αλλά δεν ήταν ανάγκη να το πεις, αφού ξέρεις ότι τρελαίνεται για τα γουρουνάκια.

-Και εγώ το ίδιο!

Εκεί πάνω πιαστήκανε στα χέρια αλλά ο μπαμπάς-Κωνσταντήν σήκωσε τα δικά του και σταμάτησαν.

-Θα μετατρέψουμε το ασανσέρ και θα τα μεταφέρουμε εκεί.

Τι περίεργο! Αυτή η φράση δεν τους ανησύχησε καθόλου, το αντίθετο μάλιστα, φάνηκε να τους αρέσει. Ο μπαμπάς-Κωνσταντήν ήταν ένας σοφός και ότι έλεγε ήταν σωστό, αλλά εμένα μου σηκώθηκαν οι τρίχες από το φόβο. Πριν από το ασανσέρ ήταν μία πόρτα που είχε επάνω της μία νεκροκεφαλή και έγραφε <ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ> <ΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ>. Έξω από αυτή τη πόρτα ήταν το ασανσέρ που οδηγούσε στον Επάνω κόσμο. Είχαν βγει πριν από χρόνια, και είδαν ότι η γη καταστράφηκε και δεν μπορούσαμε να ζήσουμε εκεί γιατί ήταν γεμάτη από κάτι τεράστιους ιούς και μικρόβια! Όταν γύρισαν κλείσανε το ασανσέρ, αλλά κάποιοι μικροί ιοί τρύπωσαν μέσα και έτσι αν πέρναγες την <ΕΞΟΔΟ> θα κόλλαγες…θάνατο.

-Μα εκεί έξω υπάρχουν ιοί και μικρόβια! επεσήμανα ξεψυχισμένα.

-Ω! Το ξεχάσαμε, είπε η μαμά-Οδοντίατρος χτυπώντας τα μάγουλά της τρομαγμένα.

-Θα φορέσουμε τις στολές μας και θα τοποθετήσουμε τζάμια ώστε να περνάει το φως αλλά όχι τα μικρόβια… είπε ο μπαμπάς-Γεωπόνος.

-Μα…πώς γίνεται και το ξεχάσατε; Εγώ που είμαι τόσο μικρή το θυμάμαι και σεις το ξεχάσατε;

-Εσύ γεννήθηκες και έμαθες σε αυτές τις συνθήκες. Για μας είναι διαφορετικά. Μεγαλώσαμε αλλιώς και όσα χρόνια και αν περάσουν θα έρχονται στιγμές που θα ξεχνάμε, μου εξήγησε η μαμά-Οδοντίατρος. Συγκεκριμένα σήμερα που ξύπνησα σκέφτηκα να πάρω το αυτοκινητάκι μου και να πάω στην παραλία να …κολυμπήσω στα κύματα και…

Τότε ο μπαμπάς-Χημικός είπε σιγά μία βρισιά που έκανε τη μαμά-Οδοντίατρο να τον αγριοκοιτάξει, τον μπαμπά-Περιβαλλοντολόγο να φωνάξει αγανακτισμένος ‘βούλωσέ το επιτέλους’ και με έβγαλαν έξω. Όμως είχα ακούσει τη βρισιά. Είπε, ‘άλλα λόγια να αγαπιόμαστε’.

Έτρεξα χαρούμενη στο Λούη να του πω για την μεγάλη ανακατωσούρα που θα είχαμε και για τις στολές που επιτέλους θα βλέπαμε. Τις είχαν φυλαγμένες σε φοριαμούς και δεν τις έβγαζαν αλλά ξέραμε ότι ήταν σαν αυτές που φορούσαν στο έργο ‘ΑΠΟΛΛΩΝ 13’ Στο τέλος του είπα και την καινούργια βρισιά που άκουσα και ο Λούη είπε ‘Πωπω!’ αηδιασμένος.

Η Ονειρούπολη αναστατώθηκε σε λίγες ώρες. Ετοίμαζαν εργαλεία, σίδερα, ξύλα, χώματα και εμείς δεν ξέραμε που να πρωτοπάμε και τι να πρωτοδούμε. Και τότε ακούστηκε η φωνή του μπαμπά-Ασφάλειας από τα μεγάφωνα. ‘Η Ονειρούπολη τίθεται σε κατάσταση καραντίνας. Όσοι δεν έχουν στολές να μεταβούν και να παραμείνουν στα δωμάτιά τους…αμέσως’. Άρπαξα τον Λούη από το χέρι και τρέξαμε στο δωμάτιό μας.

-Τι κρίμα, του είπα, είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε στολές…

Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν και 5 παιδικές στολές, ο Πρόεδρος είχε μεριμνήσει και για τα παιδιά των φιλοξενουμένων του, αλλά εμείς δεν το ξέραμε τότε.

Ο μπαμπάς- Ηλεκτρονικός είχε κάνει μία μουσική με της λειτουργίες του σώματός μου. Είχε βάλει τύμπανο για τον ήχο της καρδιάς μου, απαλό σύρσιμο των κυμάτων για την ανάσα μου, άρπα για το πετάρισμα των ματιών μου, ακόμη και των διαφορετικό ήχο των ποδιών μου είχε βάλει με πίκολο, κρατώντας την νότα λίγο παραπάνω. Με αγαπούσε πολύ για να το αλλάξει. Η <ΒΕΣΤΑ> ακουγόταν μόνιμα στους περισσότερους χώρους της Ονειρούπολης. Όταν σκέφτηκε να κάνει και <ΛΟΥΗ>, ο αγαπημένος μου τον έκοψε λέγοντας ‘όχι, θέλω να ακούγεται η <ΒΕΣΤΑ>.

Χαμήλωσα την ένταση και κολλήσαμε τα αφτιά μας στην πόρτα για να ακούσουμε τι γίνεται έξω, αλλά απογοητευτήκαμε. Έκανα τις ασκήσεις για το πόδι μου όταν μπήκε η μαμά-Ψυχολόγος με ένα δίσκο γεμάτο φαγητό, φορώντας τη στολή της. Εμείς ουρλιάξαμε από τον ενθουσιασμό μας και την αγκαλιάσαμε.

-Πρέπει να φύγω, είπε βιαστικά, γιατί έχουμε πολλές δουλειές. Εσείς να φάτε, να κοιμηθείτε και να περνάτε ωραία. Έχουμε καραντίνα και για να μην ανοίξει κάποιος αφηρημένος την πόρτα σας, θα την κλειδώσω. Βγήκε φουριόζα και μας κλείδωσε. Κοιταχτήκαμε αναποφάσιστα με τον Λούη γιατί δεν ξέραμε αν αυτό θα μας άρεσε, αν ήταν για καλό ή για κακό και εκείνος φοβούμενος τα χειρότερα πέταξε τη βρισιά του.

-Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!

Άσχημο πράμα η καραντίνα. Μείναμε μέρες κλεισμένοι και αν δεν έρχονταν να μας βλέπουν με τις στολές τους κάθε τόσο, θα είχαμε τρελαθεί. Όταν βγήκαμε έξω διαπιστώσαμε κάποιες αλλαγές. Πρώτα - πρώτα μας έβαλαν σε καινούργιο δωμάτιο κοντά στο Εστιατόριο, και ο μπαμπάς-Γεωπόνος μεταφέρθηκε στο άλλο άκρο, κοντά στην <ΕΞΟΔΟ> για να βρίσκεται δίπλα στο χώρο της δουλειάς του. Στο εξής, λόγω των ιών και των μικροβίων, δεν θα μπορούσαμε να πάμε να τον βοηθήσουμε όμως εμάς δεν μας πολυένοιαζε γιατί, το καταπληκτικότερο όλων, μας έδωσαν το χώρο των φυτών, για λίγο καιρό. Εκείνος ο τεράστιος χώρος θα ήταν δικός μας! Είχαν μείνει χώματα, γλάστρες, μαραμένα λουλούδια, χαλασμένα εργαλεία, παλιοπράματα, και γενικά ήταν ένα πρώτης τάξεως αποθηκαριό.

-Αυτό θα είναι το γραφείο μας, είπα ενθουσιασμένη στο Λούη, θα μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε...

-Και να μην αφήνουμε τους μεγάλους να μας ενοχλούν!

Έγραψα σε ένα χαρτόνι με μεγάλα γράμματα, <ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ>. Ο Λούη το διάβασε, το σκέφτηκε για λίγο και κούνησε το κεφάλι του.

-Κοίτα να δεις τι θα πάθαινες! Απαγορεύεις την είσοδο στους μεγάλους. Και συ σε σχέση με μένα, μεγάλη είσαι, δηλαδή απαγορεύεις την είσοδο στον εαυτό σου;

Είχε δίκιο, γι’ αυτό πρόσθεσα <ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ 10 ΧΡΟΝΩΝ>.

-Και εγώ; είπε ο Λούη στραβομουτσουνιάζοντας.

<ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ 6 ΧΡΟΝΩΝ>, συμπλήρωσα. Το αποτέλεσμα μας άρεσε, κολλήσαμε το χαρτόνι στη πόρτα, μπήκαμε μέσα και τσιρίξαμε ξετρελαμένοι.

Καθώς περνούσε ο καιρός τα φυτά αναπτύσσονταν καλύτερα, το φαγητό μας γινόταν νοστιμότερο και το σώμα μου άλλαζε. Μια μέρα η μαμά-Ψυχολόγος με απομόνωσε και μου είπε ότι σύντομα θα γινόμουν γυναίκα. Τρόμαξα και την ρώτησα αν αυτό σήμαινε πως έπρεπε να κάνω σεξ, αλλά με διαβεβαίωσε ότι το σεξ δεν είναι υποχρεωτικό σε κανέναν και κάνεις μόνο όταν το θέλεις και με όποιον το θέλεις…

-Εσύ, κάνεις σεξ;

- …και το συζητάς ΑΝ το θέλεις, μου είπε αυστηρά.

Ενημέρωσα τον Λούη και με ρώτησε αγχωμένος πότε θα γινόταν αυτός άντρας.

-Όταν θα βγάλεις μουστάκι, σε 4 χρόνια περίπου....

-Έχουμε καιρό, ξεφύσησε.

Περνούσαμε από την Αίθουσα Ελέγχου και αμέσως καταλάβαμε ότι κάτι κακό συνέβη. Είχαν μαζευτεί όλοι κάτω από τις οθόνες και παρακολουθούσαν όρθιοι, κάποιοι είχαν αγκαλιαστεί και μερικοί έκλαιγαν. Μπήκαμε αθόρυβα και εγώ κοκάλωσα όταν είδα το πρόσωπο στην οθόνη.

-Μα, αυτή είσαι εσύ! είπε ο Λούη…

Η μαμά-Ψυχολόγος με κοίταξε και η μεγάλη θλίψη της ήταν η αιτία που δεν μπόρεσε να πει ψέματα εκείνη τη στιγμή.

-Είναι η δίδυμη αδελφή σου…

Με κοίταξαν, στο βλέμμα τους εκτός από θλίψη υπήρχε και ενοχή.

-Γιατί; απεύθυνα την ερώτηση σε όλους, κοιτάχτηκαν σιωπηλοί, τους γύρισα τη πλάτη και κρύφτηκα σε μία ντουλάπα για να σκεφτώ.

Καμία εξήγηση τους δεν ήταν αρκετή να βγάλει από το μυαλό μου ότι μας έκαναν γιατί σκέφτονταν τους εαυτούς τους μόνο. Ήμασταν αυτοί που θα τους γέμιζαν τις άχαρες ώρες τους και που θα τους φρόντιζαν στα γεράματά τους.

-Αντί να δώσετε ένα γενναίο τέλος στη μίζερη ζωή σας, με καταδικάσατε να γίνω ο νεκροθάφτης σας και δεν σκεφτήκατε ούτε στιγμή ότι θα προτιμούσα να ήμουν κουτσή και παράλυτη επάνω, παρά υγιής εδώ.

Η έκπληξή τους ήταν γνήσια. Δυστυχώς για μένα, δεν είχαν σκεφτεί αυτήν την εκδοχή. Κόλλησα εδώ κάτω και ο Λούη γεννήθηκε εξ αιτίας μου.

Ο Λούη ήρθε στο κρεβάτι μου και είπε, ‘λυπάμαι για την αδελφή σου’. Άνοιξα τα χέρια μου και αγκαλιαστήκαμε σφικτά. Είχα μία αδελφή πάνω από το κεφάλι μου και δεν το ήξερα. Είχα έναν κόσμο, μία ζωή εκεί πάνω, και την έχασα…

-Βέστα, μου υπόσχεσαι ότι δεν θα με αφήσεις ποτέ;

Ένοιωθε και αυτός προδομένος, όλα αυτά τα ψέματα μας έκαναν να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στους μεγάλους. Ήμασταν ανασφαλείς γιατί δεν ξέραμε αν οι πράξεις τους ήταν για το δικό μας καλό ή για το δικό τους.

-Θέλεις να παντρευτούμε;

Κατάλαβε και είπε αμέσως ‘ναι’. Σηκώθηκα και τον τράβηξα από το χέρι.

-Έτσι; με τις πιτζάμες;

-Δεν έχουν σημασία τα ρούχα αλλά τα λόγια.

Πιασμένοι χέρι-χέρι πήγαμε στην <ΕΞΟΔΟ>. Τον άφησα και έβαλα τα χέρια μου στην πόρτα.

-Τι πας να κάνεις; είπε ανήσυχος, δεν φοράς στολή…

-Είμαι σίγουρη ότι ΚΑΙ αυτό είναι ψέμα .

Άνοιξα και ένοιωσα το φως σαν απαλό σεντόνι πάνω μου. Πρώτη φορά στη ζωή μας τα μάτια μας αντίκριζαν το φυσικό φως. Σταθήκαμε στο κέντρο του χώρου και κοιτάξαμε ψηλά.

-Ο ουρανός είναι αυτός; ρώτησε ο Λούη ξαφνιασμένος.

-Πάμε να δούμε…

Ελευθέρωσα το μοχλό και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ανάμεσα από το φυτά. Φτάσαμε στην επιφάνεια, πατήσαμε στο έδαφος κοιτάξαμε την γη και τον ουρανό και παντρευτήκαμε.

-Λούη, σου υπόσχομαι ότι θα σε αγαπώ και θα σε φροντίζω πάντα. Σταμάτησα για να σκεφτώ και ο Λούη επανέλαβε τα λόγια μου.

-Βέστα, σου υπόσχομαι ότι θα σε αγαπώ και θα σε φροντίζω πάντα.

-Λούη, δεν θα σε προδώσω ποτέ και θα είμαι σύμμαχός σου όσο ζω…

-Βέστα δεν θα σε προδώσω ποτέ και θα είμαι σύμμαχός σου όσο…ζεις.

Ανταλλάξαμε μία σφικτή χειραψία και επισφραγίσαμε το γεγονός.

Αφού αποκαλύφτηκε η αλήθεια, μπορούσαν τώρα να κάνουν με την ησυχία τους όλες τις βελτιώσεις που έπρεπε στην Ονειρούπολη. Τα πηγάδια μας είχαν νερό, εφαρμόσαμε την ηλιακή ενέργεια στις μάσκες γεγονός που μας απάλλαξε από τις γεννήτριες και άλλη μία φορά οι Υπόγειοι βγήκαν στην επιφάνεια. Ήμασταν μακριά από τον χώρο των Επάνω αλλά για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα εμφανίζονταν ξαφνικά μπροστά μας, μέναμε ο Λούη και εγώ να τους παρακολουθούμε στις οθόνες. Έτσι τους γνωρίσαμε και τους αγαπήσαμε. Ήταν το ‘όπιό μας’ και χάρη σε αυτούς αντέχαμε…

Πρώτα έφυγε ο Περιβαλλοντολόγος και μετά λίγο καιρό ο Χημικός. Έναν-έναν τους θάψαμε όλους πάνω και μόνο τον Κωνσταντήν, που αν και μεγαλύτερος είχε ζήσει περισσότερο από τους άλλους, είπα στον Λούη να τον κρατήσουμε στην Ονειρούπολη. Χτίσαμε ένα χώρο στο ‘γραφείο’ μας και τον θάψαμε εκεί. Είχε ολοκληρώσει όμως τον θάλαμό του.

Τα τελευταία χρόνια έκανε έρευνες πάνω μας. Μας γέμιζε καλώδια και μας έδινε να λύσουμε προβλήματα. Σε άλλους έδινε να διαβάσουν κείμενα με θέματα αγάπης, και επειδή στην Ονειρούπολη ερωτευμένοι ήμασταν μόνο ο Λούη και εγώ, εμάς μας έβαζε να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε. Ο Κωνσταντήν βρήκε τις συχνότητες που εκπέμπει ο εγκέφαλος εκείνο το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο που κάνεις ένα λογικό συμπέρασμα, και τις συχνότητες όταν νοιώθεις αγάπη. Έκανε ένα θάλαμο, και εκεί μπήκε πρώτα η μαμά-Οδοντίατρος. Είχε πιαστεί η μέση της μεταφέροντας ένα καζάνι στα εστιατόρια. Μπήκε διπλωμένη και βγήκε σχεδόν όρθια. Θεραπεύτηκε με τις συχνότητες αγάπης.

Ο Κωνσταντήν με μύησε στη φιλοσοφία του γιατί πίστευε ότι η Γυναίκα όταν γίνει Μητέρα βρίσκεται πιο κοντά στο Θείο. Και εγώ είχα γεννήσει πολλές φορές. Δεν είχα την δύναμη να κάνω αυτό για το οποίο τους είχα κατηγορήσει χρόνια πριν. Να δώσω ένα γενναίο τέλος στη μιζέρια μας. Βαθιά συμπονετικός μέχρι τα τελευταία του, βρήκε να πει την κατάλληλη φράση για να με ανακουφίσει.

-Η ζωή, τη ζωή ονειρεύεται...>>

Η Κλειδοκράτορας αναστέναξε. Πάντα της άρεσε να διαβάζει την ιστορία της Βέστα και ήταν μία φράση της, μία φράση γραμμένη δύο φορές που την προβλημάτιζε ιδιαίτερα.

Γύρισε τις σελίδες, έπρεπε να συνεχίσει την αναφορά της. Στις ‘Προμήθειες’ έγραψε, <Σοδιά ικανοποιητική. Ζώα αρκετά.> Ψάρια και θαλασσινά δεν είχαν φάει ποτέ τους, επειδή ήταν αιώνες που είχαν εκλείψει αυτά τα είδη. Στις ‘Εγκαταστάσεις’ έγραψε <Καλώς>. Βέβαια υπήρξαν προβλήματα αλλά ο Πολίτης-Μηχανικός ήταν εξαιρετικός, έδωσε λύσεις και έτσι δεν χρειαζόταν να τα αναφέρει. Στις Παρατηρήσεις κοντοστάθηκε, σκέφτηκε αν έπρεπε να γράψει κάτι και έβαλε βιαστικά μία παύλα.

Αφού ξεμπέρδεψε με την Ονειρούπολη έπρεπε να γράψει και για τους Επίγειους. Ακούμπησε στην καρέκλα της και κοίταξε τις 3 οθόνες. Τα μάτια της έμειναν για λίγο σε αυτή που φιλοξενούσε μόνιμα το <Παρελθόν>. Ήταν μία καταπληκτική συλλογική δουλειά των πρώτων χρόνων της Ονειρούπολης, δηλαδή των ανθρώπων που είχαν βιωματική άποψη για το παρελθόν τους. Προσπάθησαν να συγκεντρώσουν και να διασώσουν όσα περισσότερα μπορούσαν σε CD. Η μουσική υπόκρουση ήταν από κλασική μουσική, τραγούδια με διεθνή επιτυχία, φωνές ανθρώπων, κραυγές ζώων και ήχοι της φύσης. Η εικόνα περιείχε φωτογραφίες που μετέτρεψαν σε τρισδιάστατες, από κτήρια, έργα τέχνης, ζωγραφικής και γλυπτικής, ζώα, πουλιά και ψάρια, ποτάμια, λίμνες και ωκεανούς, ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, εικόνες της καθημερινή ζωής. Όλα προέρχονταν από ταινίες και την βιβλιοθήκη. Τα θέματα εναλλάσσονταν κάθε δύο-τρία δευτερόλεπτα και μπορούσαμε να μείνουμε ‘κολλημένοι’ για μέρες και να βλέπουνε. Το <Παρελθόν> έπαιζε μόνιμα στο Εστιατόριο, που ήταν και χώρος ψυχαγωγίας.

Η ματιά της πέταξε στις άλλες οθόνες με τους Επίγειους. Ασυναίσθητα έψαξε να βρει τον σύντροφό της. Τον είδε, ήταν δίπλα σε μία ομάδα παιδιών και συμμετείχε στην εκπαίδευσή τους. Ποτέ δεν της άρεσαν αυτές οι ξερές αναφορές για τους αυτούς. Δεν έδειχναν, δεν έλεγαν τίποτα. Ενώ για την Ονειρούπολη δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο, για τους Επίγειους, ήταν ελλιπείς. Έπρεπε κάποια να γράψει αναλυτικά γι’ αυτούς, για τη ζωή τους και τα επιτεύγματά τους.

Ένοιωσε ένα φτερούγισμα στη καρδιά της και την πλημμύρισε η λαχτάρα. Μπορούσε να το κάνει αυτή, έπρεπε να γράψει αυτή που είχε έναν σύντροφο εκεί πάνω, εκείνο τον εκπληκτικό άνδρα που της είπαν ότι γεννηθήκαν την ίδια μέρα. Της το είχε αναφέρει η Πολίτης-Ψυχολόγος, όταν ήταν παιδούλα ακόμη, και ήταν ένα καθοριστικό γεγονός για τη ζωή της. Άρχισε να ενδιαφέρεται προσωπικά για το Επίγειο παιδί και να το αγαπά. Και τα αισθήματά της αυτά, ήταν η αιτία που η προηγούμενη Κλειδοκράτορας τελικά την επέλεξε. Πέρασε όλα τα ψυχολογικά τεστ με επιτυχία που δεν είχε προηγούμενο. Δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να καταστρέψει την Ονειρούπολη προκειμένου να σωθεί ο αγαπημένος της Επίγειος.

<<Η αίσθηση της οικονομίας ήταν βίωμα στην Ονειρούπολη που πέρασε και στη Γλώσσα μας. Οι πρώτοι κάτοικοί της, ήταν διαφόρων εθνικοτήτων και μίλαγαν στα παιδιά στη μητρική τους γλώσσα. Έτσι με το πέρασμα των χρόνων έμειναν στην ομιλία μας οι συντομότερες φράσεις από την κάθε Γλώσσα.π.χ. η φράση ‘δεν ξέρω’. Θα μπορούσε να είχε διασωθεί στα Αγγλικά, στα Γερμανικά, στα Γαλλικά, αλλά έμεινε στα Ιταλικά χάριν συντομίας.

Η Γλώσσα είναι ένα βασικό εργαλείο για να εκφράζουν οι άνθρωποι τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις τους. Όταν συμφωνούν, είναι αρκετό ένα νεύμα, ή ένα βλέμμα, δεν χρειάζεται να μιλήσουν. Οι Επίγειοι δεν διαφωνούν ποτέ, ίσως γι’ αυτό η Γλώσσα τους περιορίζεται μόνο σε λίγες μικρές λέξεις, κινήσεις και νεύματα. Είναι τέτοια η σύμπνοια, το δέσιμο και η ομοιότητά τους που νομίζεις ότι είναι Ένας Άντρας, Μία Γυναίκα και Ένα Παιδί σε διαφορετικές ηλικίες.

Οι κινήσεις και τα νεύματά τους είναι σαφή και ξεκάθαρα και δεν υπάρχει περίπτωση να τα μπερδέψεις. Τους θαυμάζω που λένε τόσο λίγα …Εμείς δεν σταματούμε να μιλούμε αλλά δεν ξέρω πόσα νοιώθουμε. Γιατί, ποιος ο λόγος να πεις ‘πονάω’ αν δεν μπορεί κάποιος να αισθανθεί αυτό ακριβώς που εσύ νοιώθεις; Θα έπρεπε να υπάρχει ένα μαγικό ‘κουμπί αισθημάτων’ που όταν το πατάς, θα νοιώθουν και οι άλλοι με την ίδια ένταση τα ρήματά σου. Οι Επίγειοι το έχουν εφεύρει.

Μία τυπική μέρα τους ξεκινά πριν την ανατολή του ήλιου. Δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, αυτό που βλέπουμε μόλις υπάρξει αρκετό φως, είναι ότι έχουν ήδη ξυπνήσει. Κάθονται κάτω από τα δέντρα ακουμπώντας τη πλάτη στο κορμό, έχουν κλειστά τα μάτια και μένουν σε αυτή τη θέση ακίνητοι. Τι κάνουν; Διαλογισμό; Προσευχή; Σίγουρα κάτι εγκεφαλικό.

Μετά πηγαίνουν στο ρυάκι και πίνουν νερό. Πολύ νερό, τόσο που δεν έχουν ανάγκη για τροφή παρά μόνο το απόγευμα. Οι μητέρες που έχουν υπηρεσία εκείνη τη μέρα πηγαίνουν στις σπηλιές για να αλλάξουν τις προηγούμενες και να φροντίσουν τα παιδιά που η ηλικία τους φτάνει μέχρι τα 4. Έχουν σκάψει άλλες 2 σπηλιές στο λόφο, εμείς έχουμε οπτική επαφή μόνο με τη πρώτη αλλά υποθέτουμε ότι θα συμβαίνουν τα ίδια σε όλες.

Οι υπόλοιποι, άντρες και γυναίκες τρέχουν. Είναι εκπληκτικό το πώς τρέχουν! Θυμάμαι μία φράση που διάβασα, ‘σαν άλογα κούρσας’. Κατευθύνονται προς τη θάλασσα και δεν είναι γνωστό τι κάνουν εκεί, αυτό που δείχνουν τα μηχανήματά μας είναι ότι τρέχουν περίπου με 60 χιλιόμετρα την ώρα! Βρήκα κάποια παλιά ρεκόρ Ολυμπιακών αγώνων και διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί που έτρεχαν τα 100 μέτρα σε 10 δευτερόλεπτα. Όμως δεν θα μπορούσαν να κάνουν και τα επόμενα 100 μέτρα στον ίδιο χρόνο. Οι Επίγειοι  πηγαίνουν στην θάλασσα, μία απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων και επιστρέφουν, κρατώντας μύδια μερικές φορές, σε 40 περίπου λεπτά. Τους αρέσει η κίνηση και δεν τρέχουν ανταγωνιστικά αλλά για να βελτιώσει ο καθένας τον εαυτό του.

Στη συνέχεια πηγαίνουν στις δουλειές τους. Όσοι έχουν υπηρεσία στα φυτά ασχολούνται με τις καλλιέργειες, άλλοι με τις χειροτεχνίες και οι υπόλοιποι ασχολούνται με την εκπαίδευση των μεγαλύτερων παιδιών. Η εκπαίδευση τους αρχίζει όταν αυτά μπορούν και τρέχουν σταθερά. Ξεκινά με ένα απλό παιχνίδι. Κάθονται αντικριστά ένας μεγάλος και ένα παιδί, ο μεγάλος παίρνει ένα πετραδάκι το δείχνει στο παιδί, βάζει τα χέρια του πίσω από την πλάτη του, κρύβει σε ένα χέρι το πετραδάκι και μετά φέρνει τα χέρια μπροστά. (14) Το παιδί προσπαθεί να το βρει. Οι πιθανότητες είναι 50% και δεν φαίνεται εντυπωσιακό. Σύντομα όμως το παιδί φτάνει να το βρίσκει 8 φορές στις 10. Τότε το δυσκολεύουν βάζοντας στο παιχνίδι και μία τρίτη εκδοχή. Να έχει μείνει το πετραδάκι στο έδαφος πίσω από τη πλάτη του μεγάλου. Σιγά-σιγά το παιδί γίνεται ένας καλός τηλεπαθητικός δέκτης. Αρχίζουν και ψηλαφίζουν το ‘κουμπί’.

Το απόγευμα τρώνε. Ο κάθε ένας επιλέγει την τροφή του και την παίρνει μόνος του. Μερικές φορές ψήνουν βολβούς αλλά συνήθως την τρώνε ωμή. Δεν μπερδεύουν τις τροφές τους, δεν προσπαθούν να συνθέσουν και να νοστιμίσουν το φαγητό τους, καταλαβαίνω ότι όσο πιο νόστιμο είναι το φαγητό τόσο περισσότερο τρως. Βάζουν αλάτι ακόμη και στα φρούτα και τρώνε χαρακτηριστικά μικρές ποσότητες. Η σίτισή τους δεν μοιάζει καθόλου με την δική μας ιεροτελεστία, τη σύναξη για φαγητό και κουβέντα. Ο κάθε ένας τρώει μόνος του, σαν να ντρέπεται γι’ αυτή του την ανάγκη. Η τροφή γι’ αυτούς είναι μόνο καύσιμο.

Ησυχάζουν για λίγο κάτω από τα δέντρα τους και μετά συγκεντρώνονται για παιχνίδι. Είναι υπέροχο να τους βλέπεις να αγωνίζονται. Χωρίζονται σε ομάδες κατά φύλο και ικανότητα και η κάθε ομάδα βγάζει έναν νικητή. Μετά αγωνίζονται οι νικητές μέχρι να βγάλουν τον τελικό νικητή. Κάθε μέρα έχουν διαφορετικό παιχνίδι και μοιάζουν με Τιτάνες όταν προσπαθούν να υπερβάλλουν τους εαυτούς τους. Ένας αγώνας είναι το φτάσιμο του πιο ψηλού κλαδιού. Κάνουν καταπληκτικά άλματα τόσο σε ύψος όσο και σε μήκος. Ο σύντροφός μου είναι ο καλύτερος άλτης στο μήκος. Πηδά στην απέναντι πλευρά του ποταμού, κάπου 12 μέτρα. Στο ποτάμι, αγωνίζονται και στην κολύμβηση αντίθετα στο ρεύμα. Οι αγώνες ταχύτητας όμως είναι οι πιο δημοφιλείς. Τρέχουν σε μία συγκεκριμένη απόσταση μπροστά στις σπηλιές που είναι 130 μέτρα και κάποιοι την κάνουν σε 5 δευτερόλεπτα!

Οι τελικοί νικητές, άντρας και γυναίκα, εισπράττουν επευφημίες και έχουν την τιμή να αρχίσουν πρώτοι το χορό. Ο υπόλοιποι κάθονται στο ξέφωτο μπροστά στη σπηλιά, μοιάζει σαν να τραγουδάνε, σαν να λένε όλοι ‘ααα’. Οι δύο νικητές αρχίζουν να στροβιλίζονται. Ο ένας μετά τον άλλο σηκώνεται και συμμετέχει στο χορό και σε λίγη ώρα σχεδόν όλη η φυλή είναι περιδινούμενη. Σε αυτό το σημείο, η εικόνα μας χάνεται. Κάθε φορά που αρχίζουν τους στροβιλισμούς έχουμε παράσιτα και μετά τέλος. Δεν βλέπουμε τίποτα και όταν επανέλθει η εικόνα, ο χορός έχει τελειώσει.

Έχουν και ένα περίεργο παιχνίδι. Κάνουν κύκλους κατά σωματική ανάπτυξη και κάποιος στέκεται στη μέση. Πηγαίνει μπροστά σε όλους και δέχεται χτυπήματα στο πρόσωπο και στο σώμα! Χαστούκια και μπουνιές. Μετά μπαίνει ο επόμενος στο κέντρο και συνεχίζουν μέχρι να δαρθούν όλοι. Δεν είναι δυνατά τα χτυπήματα, είναι όμως αισθητά και την επόμενη μέρα φαίνονται λίγο πρησμένοι. Η Πολίτης-Ψυχολόγος λέει ότι με αυτή την μέθοδο εκτονώνουν την οργή τους, ή δεν έχουν οργή εξαιτίας της μεθόδου.

Όταν σουρουπώνει παίρνουν τις θέσεις τους κάτω από τα δέντρα και υποθέτω ότι μόλις σκοτεινιάσει, κοιμούνται.>>

Η Κλειδοκράτορας διάβασε το κείμενό της και το βρήκε ικανοποιητικό. Έπρεπε να περιγράψει τις ιδιαίτερες στιγμές τους και τους ίδιους. Αναρωτήθηκε πώς θα έπρεπε να αρχίσει και κατέληξε ότι θα ξεκινούσε με αυτά που έβλεπες πρωτίστως επάνω τους.

<<Οι Επάνω είναι γίγαντες. Στη πλήρη ανάπτυξή τους οι άντρες ξεπερνούν τα δυόμιση μέτρα και υπάρχουν πολλοί που φτάνουν τα τρία. Έχουν καλά αναπτυγμένους μύες και σκούρο δέρμα. Άντρες και γυναίκες έχουν μαύρα στιλπνά μαλλιά και φτάνουν ελεύθερα μέχρι τη μέση τους. Οι άντρες καψαλίζουν τακτικά τις τρίχες στα μάγουλά τους με μία καρβουνιασμένη δάδα. Είναι μία διαδικασία που την κάνει ο ένας στον άλλο πολλοί μαζί μέσα στο ρυάκι και όταν κάποιος καίγεται βουτά το κεφάλι του στο νερό και οι άλλοι γελούν.

Είναι πολύ όμορφοι και όλοι στην Ονειρούπολη λένε ότι μοιάζουν και δεν μπορούν να τους ξεχωρίσουν. Ίσως και εγώ να έλεγα το ίδιο αν δεν είχα μάθει να ξεχωρίζω πρωτίστως τον σύντροφό μου. Αυτή μου η εμμονή ήταν η αιτία που ανακάλυψα κάτι καταπληκτικό. Σχεδόν δεν γερνούν! Κλείσαμε τα 40 και όμως μοιάζει σαν να είναι γιος μου. Έχω χιλιάδες Κb στο αρχείο μου με εικόνες και video που αποδεικνύουν ότι έχει την ίδια όψη εδώ και 20 χρόνια. Μόνο το βλέμμα του έχει αλλάξει. Κοιτά γύρω του πιο αργά, πιο αισθησιακά, ή σαν να σκέφτεται περισσότερο.

Τα παιδιά τρέφουν ιδιαίτερη στοργή στις μητέρες τους, ενώ αυτές αγαπούν όλα τα παιδιά το ίδιο. Αυτό είναι λογικό γιατί το παιδί έχει μία μητέρα, ενώ η μητέρα έχει πολλά παιδιά. Οι γυναίκες γεννούν πάνω από 10 φορές. Έχουμε ακριβή αριθμό γεννήσεων γιατί όλες γεννούν στο ρυάκι. Υπάρχει ένα σκάμμα με νερό. Ρίχνουν μέσα καυτές πέτρες ώστε το νερό να είναι χλιαρό, κατάλληλο να υποδεχτεί τη νέα ζωή, ο γυναίκες κάθονται εκεί μέσα και γεννούν. Μετά τη γέννα τους και για όσο χρόνο χρειάζεται το παιδί ώστε να μπορεί να βαδίζει, το προσέχουν, ύστερα μένουν πάλι έγκυες.

Δεν έχουν ιδιαίτερη συμπεριφορά προς τα παιδιά τους, αγαπούν, θηλάζουν και φροντίζουν όλα το ίδιο. Τα παιδιά όμως έχουν ένα ιδιαίτερο χάδι προς τις μητέρες τους, είναι ένα απαλό άγγιγμα της κοιλιάς της με τις παλάμες τους, σαν αναγνώριση ότι από αυτή τη κοιλιά έχουν βγει. Όταν ήμασταν μικροί και ο σύντροφός μου έκανε αυτό το χάδι στη μητέρα του, υπήρχε μεταξύ άλλων και μία γυναίκα που της έκανε το ίδιο χάδι και είχε μεγαλύτερα παιδιά από εμάς. Συμπεραίνω ότι η μητέρα του είναι σήμερα γύρω στα 80, μοιάζει συνομήλικη μου και πριν λίγες μέρες ήταν η νικήτρια της ομάδας της, στη κολύμβηση!

Δεν βλέπεις ηλικιωμένο άνθρωπο στους Επίγειους. Είναι σαν να σταματά η ηλικίας τους εκεί, στα 40. Δεν αρρωσταίνουν σοβαρά. Όταν κάποιος έχει πρόβλημα σε 2-3 μέρες το ξεπερνά. Δεν έχουμε δει άνθρωπο να πεθαίνει. Οι Αναχωρητές φεύγουν πριν ξημερώσει και αφήνουν στην αγαπημένη θέση τους δύο κλαδάκια από ελιά. Τους διακρίνουμε να κατευθύνονται προς το χώρο των ζώων και πιστεύουμε πως πηγαίνουν εκεί για να πεθάνουν.

Οι κινήσεις τους έχουν χάρη και είναι εύστοχες. Δεν έχουν πρόβλημα όταν είναι γυμνοί αλλά συνήθως τα γεννητικά τους όργανα καλύπτονται από τα σχοινιά που στριφογυρίζουν γύρω από τους γοφούς τους. Τα έχουν για να σπάζουν κλαδιά, για να μετακινούνται στα τεράστια δέντρα τους, αλλά κρέμονται και σε αυτά και γυμνάζονται. Δεν τους βλέπουμε να κάνουν σεξ, προφανώς ερωτοτροπούν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Δεν υπάρχουν αντιζηλίες, πως μπορεί να υπάρχουν αντιζηλίες όταν ένας άνδρας είναι με μία γυναίκα, και ας πούμε την βαριέται και θέλει την γυναίκα του άλλου, αυτή όμως είναι ακριβώς η ίδια με την δική του. Είναι ανεξήγητο πως οι γυναίκες έχουν καταλήξει να είναι όμοιες. (15)>>

Πριν χρόνια της είχε συμβεί κάτι περίεργο. Ήταν ήρεμη, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μέσα στη ‘κάψουλα’, ξαφνικά ένοιωσε το σώμα της να τρεμουλιάζει και με κυματιστές κινήσεις να γλιστρά έξω από τον εαυτό της. Ανέβηκε στο ταβάνι και το έβλεπε λίγα εκατοστά επάνω της. Έτσι με τη πλάτη, σαν να ήταν πάνω σε ένα αέρινο κύμα μετακινήθηκε μέχρι το σαλόνι. Είδε σε μία γωνία στην οροφή ένα φούσκωμα, είχε την αίσθηση ότι τα έβλεπε όλα από κάτω της χωρίς να στρέφει το κεφάλι, αιωρήθηκε έτσι για λίγο και ξαναπέταξε πίσω στο σώμα της. Ανακάθισε ξαφνιασμένη και αναρωτήθηκε τι της είχε συμβεί. Είχε διαβάσει για Αστρικά ταξίδια. Της συνέβη κάτι σχετικό; Θυμήθηκε το φούσκωμα στην οροφή και έτρεξε με λαχτάρα να το βρει. Δεν υπήρχε τίποτα.

‘Όνειρο ήταν,’ σκέφτηκε. Όμως ήταν τόσο ζωντανό!

Μετά από λίγο καιρό της συνέβη κάτι ανάλογο. Είχε την αίσθηση ότι κοιμόταν αλλά ταυτοχρόνως μπορούσε και παρακολουθούσε τον εαυτό της. Το σώμα της σαν φλόγα τρεμόπαιζε προς τα έξω, έβλεπε την ταλάντωση των ποδιών της και αισθανόταν μία δίνη να την ρουφά προς τα πάνω, όμως την συγκρατούσαν η πλάτη και το κεφάλι της. Ένοιωθε πως μπορούσε να φύγει, αλλά φοβήθηκε.

Από τότε και χωρίς λογική εξήγηση, υιοθέτησε κάποια από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Επιγείων. Έτρωγε λίγη και ωμή τροφή. Όταν ήταν μόνη στο χώρο της, πέταγε τα ρούχα και έμενε γυμνή. Έριχνε συχνά κρύο νερό επάνω της και το βράδυ, έτρεχε. Έβαζε στην πόρτα της μία επιγραφή με την φράση <ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ> και έκανε το αδιανόητο. Ανέβαινε επάνω! Καθώς ο καιρός περνούσε καταλάβαινε ότι ένοιωθε καλύτερα. ‘Έτσι μία νύχτα χρονομέτρησε την επίδοσή της στο τρέξιμο. Μετά έξι μήνες, όταν χρονομετρήθηκε πάλι, είδε την βελτίωσή της και σχεδόν δάκρυσε.

Συγκέντρωσε τους Πολίτες και τον Λαό και τους ενημέρωσε για το πείραμά της. Τους είπε τι έπρεπε να κάνουν και αυτοί, και ότι στο εξής κάθε βράδυ θα έβγαιναν έξω. Άκουσαν τα λόγια της σχεδόν παραληρώντας, γιατί πρώτη φορά στη ζωή τους θα μπορούσαν να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Ήταν ένας γεγονός σταθμός που τους έκανε να λατρέψουν την Κλειδοκράτορα. Τα τελευταία 3 χρόνια η Ονειρούπολη ζούσε αντιγράφοντας όσο πιο πιστά μπορούσαν την ζωή των Επίγειων.

Άκουσε χτυπήματα στη πόρτα του σαλονιού. Φόρεσε το άσπρο ράσο της φτιαγμένο από σεντόνι και είπε ‘εμπρός’.

Μπήκε η 4η Ψυχολόγος με έκδηλη την ανησυχία στο πρόσωπό της.

-Ο 1ος Μηχανικός έπαθε κρίση, είπε και έφυγε.

Την ακολούθησε βιαστικά προς το Ψυχιατρείο και από έξω ακούγονταν τα ουρλιαχτά του. Όταν μπήκε μέσα, την είδε. Ο πολυετής σεβασμός στην εικόνα της Κλειδοκράτορα άφησε κάτι μέσα του, το άσπρο ράσο της, χρώμα που μόνο αυτή φορούσε, του θύμισε κάτι που τον έκανε να σταματήσει και να τρεμοπαίξει τα βλέφαρα. Μετά άρχισε πάλι τις θλιβερές του κραυγές και τις σπασμωδικές κινήσεις του.

Η Κλειδοκράτορας έκανε νόημα στη Ψυχολόγο-Πολίτη και αυτή κατέβασε ένα μοχλό στο τοίχο. Εκτοξεύτηκε πάνω του κρύο νερό που τον έκανε να μαζευτεί σε μία γωνιά. Η Ψυχολόγος σταμάτησε το ευεργετικό Υδάτινο Σοκ και πήγε με τη βοηθό της να τον φροντίσουν.

Για άλλη μία φορά σκέφτηκε εκείνη την ειπωμένη δύο φορές φράση της Βέστα και αναρωτήθηκε πότε θα έδινε κάποιος ένα γενναίο τέλος σε αυτή τη μιζέρια. Πήγε στο μνημείο του Κωνσταντήν και κάθισε δίπλα του σε μία καρέκλα. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε μια βαθειά ανάσα. Αυτή η παράξενη ευωδία! Πόσο γαλήνευε η ψυχή της όταν βρίσκονταν εκεί! Επέστρεψε στη ‘κάψουλα’ και είδε τα παράσιτα στις οθόνες.

Τι συμβαίνει εκεί πάνω; αναρωτήθηκε άλλη μία φορά.

Σε λίγο θα σκοτείνιαζε, πήρε τη μάσκα και γλίστρησε προς την ΕΞΟΔΟ.

Οι πέτρες που απορροφούσαν ηλιακή ενέργεια φώτιζαν απαλά το φυτώριο. Πήρε ένα μετατροπέα τον σύνδεσε με την μάσκα, σήκωσε μία λαμπερή πέτρα και ανέβηκε στην επιφάνεια. Ακούμπησε τη πέτρα στο έδαφος, ξεντύθηκε και κοίταξε τα άστρα με αγαλλίαση. Έκανε όμως κρύο γι’ αυτό άρχισε να τρέχει, απολαμβάνοντας το γεγονός ότι ήταν μόνη.

Έτρεχε και είχε στο μυαλό της το φωτεινό σημάδι, δεν ήθελε να απομακρυνθεί πολύ και να χάσει το πράσινο πηγάδι τους. Τότε μία σκέψη όρμησε μέσα της. Να δει από τι προέρχονται τα παράσιτα.

Το άλλο απόγευμα άπλωσε στο πρόσωπο και στο σώμα της ένα μίγμα από παντζαροχυμό και ιώδιο. Εξαφάνισε την λαμπερή της ασπρίλα που ίσως γινόταν η αιτία να την αντιληφθούν και στερέωσε τον μετατροπέα στον αυχένα της. Έλυσε τα μαλλιά της, τα έβαλε μπροστά στο στήθος της και σκέφτηκε ότι με το ύψος της έμοιαζε σαν ένα κορίτσι κοντά στη εφηβεία, των Επιγείων. Κάλεσε την 2η Κλειδοκράτορα, στάθηκε έτσι γυμνή μπροστά της και την ενημέρωσε για το εγχείρημά της.

-Πήγαινε, της είπε με θαυμασμό. Είχε εμπιστοσύνη στην τόλμη αλλά και στην κρίση της. Ό,τι θα έκανε, ήταν σίγουρα για καλό τους και χωρίς να έχει συνέπειες στους Επίγειους.

Μόλις σκοτείνιασε έφυγε τρέχοντας για το ποτάμι. Είχε στο μυαλό της κάθε λεπτομέρεια από το έδαφός τους, ήξερε σχεδόν τα πάντα για τις συνήθειές τους, πίστευε ότι θα έφτανε εκεί πριν ξημερώσει και θα κατάφερνε να κρυφτεί.

Ανέβηκε τον ποταμό και διέκρινε στην αστροφεγγιά το γνώριμο λόφο τους. Ήπιε πολύ νερό γιατί δεν ήξερε σε πόσες ώρες θα κατάφερνε να ξαναπιεί και μένοντας σε ασφαλή απόσταση έκανε τον κύκλο και έφτασε στο πιο απομακρυσμένο σημείου τους δάσους τους, ξάπλωσε στο έδαφος ανάμεσα σε θάμνους και περίμενε να ξημερώσει. Παρόλο το κρύο αποκοιμήθηκε και όταν ξύπνησε ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά. Αφουγκράστηκε για αρκετή ώρα, δεν άκουσε τίποτα και σήκωσε με προφύλαξη το κεφάλι της.

Επέλεξε την κατάλληλη θέση. Είχε καλή θέα του χώρου μπροστά στη σπηλιά που γινόταν ο χορός και διέκρινε σε αρκετό βάθος μέσα στα δέντρα, τις ομάδες τους. Στην πιο κοντινή της απόσταση ήταν μία ομάδα χειροτεχνίας. Μερικοί έξυναν κολοκύθια με ξύλα και με τα σκληρά τους νύχια. Έβγαζαν την ψίχα και τα άφηναν να στεγνώσουν ώστε να σκληραίνει ο φλοιός τους. Τα σκεύη αυτά είχαν πολλές εφαρμογές, μετέφεραν νερό, έκαναν τουρσιά και φύλαγαν σπόρους ή αλάτι. Μία άλλη ομάδα έκανε νήματα από βαμβάκι, κατασκεύαζαν σκοινιά για διάφορες ανάγκες τους. Έδεναν τις σκάλες τους, απαραίτητες για να ανεβαίνουν στα πανύψηλα δέντρα, έκαναν κούνιες και αιώρες που απολάμβαναν στις ώρες της ηρεμία τους, χοντρά σκοινιά που τα ζεύονταν για να οργώσουν το έδαφος και βέβαια τα σκοινιά της μέσης τους.

Ό,τι χρειάζονταν να κόψουν, το έκαιγαν. Με ελεγχόμενη πυρά μπορούσαν να τεμαχίσουν και με πέτρες να λειαίνουν. Όμως το πιο χρήσιμο εργαλείο ήταν η δύναμή τους.

Αναρωτήθηκε γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν περιέργεια. Δεν τους είδαν να απομακρύνονται από το χώρο τους, ο κόσμος τους όλος ήταν αυτές οι λίγες εκατοντάδες μέτρα μπροστά στη σπηλιά και μέχρι τη θάλασσα. Δεν πήγαιναν ούτε στο χώρο των ζώων παρά μόνο στο τέλος της ζωής τους. Γιατί δεν ήθελαν να γνωρίσουν τι υπήρχε παραπέρα; Η περιέργεια ήταν φυσικό γνώρισμα των ανθρώπων. Γιατί δεν την είχαν οι Επίγειοι;

Κάποιος βγήκε από τα δέντρα και αμέσως αναγνώρισε τον σύντροφό της. Συγκράτησε την αυθόρμητη κίνησή της να τρέξει κοντά του, να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει. Τον κοίταζε αχόρταγα και κατάλαβε το πιο φυσικό πράγμα, ότι ήταν βαθειά ερωτευμένη μαζί του. Η εκπληκτική ομορφιά του τώρα ήταν πιο έντονη και αναρωτήθηκε γιατί οι Επίγειοι δεν φορούσαν στολίδια. Είχε δει στα αρχεία πρωτόγονες φυλές που φορούσαν διάφορα υλικά πάνω τους, γιατί διέφεραν και σε αυτό; Η αλήθεια είναι ότι κανένα στολίδι δεν θα ήταν κατάλληλο γι’ αυτούς. Είχαν την ασυναγώνιστη ομορφιά και τη χάρη τους, αλλά ήταν παράξενο. Θα μπορούσαν να βάλουν λουλούδια ή να δέσουν πετραδάκια αλλά…

Κατάλαβε ότι γι’ αυτούς η Γη ήταν ζωντανή, την αγαπούσαν και την σεβόντουσαν! Δεν θα καταστρέφανε ένα λουλούδι για να το βάλουν στα μαλλιά τους. Δεν θα μετακινούσαν μία πέτρα για να την δέσουν στο στήθος τους.  Μία πέτρα μπορεί να βρίσκεται σε μία θέση αρμονίας με το περιβάλλον της για χιλιετίες. Με ποιο δικαίωμα να τη μετακινήσεις αν δεν υπάρχει ανάγκη;

Ο άνδρας περπατούσε προς τη σπηλιά και ξαφνικά σταμάτησε. Έκανε μερικά διστακτικά βήματα προς το ρυάκι και μετά άλλαξε γνώμη και κατευθύνθηκε προς τη σπηλιά. Της φάνηκε περίεργη η συμπεριφορά του. Περπάτησε αργά πάλι προς το ρυάκι, μετά προς τη σπηλιά, σταμάτησε, έβαλε τα χέρια στη μέση του και γύρισε. Έξι αγόρια βγήκαν από τα δέντρα και έτρεξαν κοντά του γελώντας. Τον έπιασαν από τα χέρια και τα τρία τον τραβούσαν προς τη σπηλιά και τα άλλα τρία προς το ρυάκι.

Αντιλήφθηκε την σκανδαλιά τους μαζί με αυτόν. Ήταν ένα από τα τηλεπαθητικά παιχνίδια όπου οι μικροί ήταν πομποί και οι μεγάλοι δέκτες. Τα παιδιά του έδιναν αντίθετες κατευθύνσεις για να τον μπερδέψουν και τώρα διασκέδαζαν που τα κατάφεραν. Ο άνδρας τα κυνήγησε, γράπωσε το ένα και τα υπόλοιπα έπεσαν πάνω του. Οι φωνές και τα γέλια τους απέσπασαν την προσοχή των άλλων ομάδων αλλά δεν ενοχλήθηκαν, ήταν μία καλή ευκαιρία για μια ωραία επαφή. Ένα πλήθος από πιτσιρίκια βγήκαν από διάφορα σημεία, έτρεχαν πήδαγαν πάνω τους και ο ανθρώπινος τύμβος μεγάλωνε σε ύψος και σε ήχο. Η Κλειδοκράτορας έγειρε το κεφάλι της και έκλαψε. Ποτέ στη ζωή της δεν λυπήθηκε τους Υπόγειους τόσο πολύ όσο αυτή τη στιγμή. Έπρεπε να δοθεί ένα τέλος στη μιζέρια τους.

Το παιχνίδι της ημέρας ήταν η κολύμβηση, όλοι πήγαν στο ποτάμι και έτσι είχε την ευκαιρία να ξεμουδιάσει και να πάρει δύο από τα πεσμένα στο έδαφος πορτοκάλια, και καθώς ικανοποιούσε τη δίψα και την πείνα της, χαμογέλασε στη σκέψη του έρωτά της για τον σύντροφό της.

Ο έρωτας ήταν ένα λουλούδι που σπάνια άνθιζε στην Ονειρούπολη. Δεν την πείραζε που τα αισθήματά της δεν μπορούσαν να έχουν ανταπόκριση γιατί δεν την ήθελε. Τον θαύμαζε τόσο πολύ, τον είχε τόσο ψηλά που η ύπαρξη του έφτανε την θεότητα, δεν ήθελε να τον έχει δικό της γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα τον κατέβαζε στο επίπεδό της. Ποιος θέλει να αγγίξει τον θεό; Όταν τον λατρεύεις σου είναι αδύνατο να τον βεβηλώσεις.

Ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της και ξαφνιάστηκε όταν άκουσε το τραγούδι τους, ανακάθισε και κοίταξε. Οι νικητές είχαν αρχίσει τους στροβιλισμούς. Τα λεπτά περνούσαν, έμπαιναν στο χορό όλο και περισσότεροι, ο ήχος ελαττωνόταν και αυτή ένοιωθε όλο και πιο περίεργα. Συνειδητοποίησε ότι τις είχαν σηκωθεί οι τρίχες! Ένοιωθε τον στατικό ηλεκτρισμό ακόμη και στα βλέφαρα.

Κανένας ήχος δεν έφτανε στα αυτιά της Η φυλή όλη περιδινόταν...

Η φύση έμοιαζε να περιμένει…

Ξαφνικά άρχισε να βλέπει σπινθήρες πάνω από τα κεφάλια τους…

Οι σπινθήρες έγιναν φλόγες που τρελοχόρευαν και ενώνονταν μεταξύ τους…

Οι φλόγες έγιναν φωτιές που κάλυψαν την περιοχή τους…

Οι φωτιές έγιναν ένα ποτάμι από αστραπές που κατευθύνονταν στο χώρο των ζώων…

Το ποτάμι επέστρεψε ωκεανός και έλαμψε παντού όπου έφτανε η ματιά της.

Μετά σταμάτησαν όλα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει...

Δεν μπορούσε να καταλάβει πως είχε συμβεί. Ήταν σίγουρη ότι πέταξε πάνω στα δέντρα. Δεν μπορούσε να περιγράψει αυτό που ένοιωσε. Γαλήνη, αγάπη, ασφάλεια, πληρότητα, έρωτα, υποταγή, μεγαλοσύνη, ευτυχία…Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι είχε μέσα της όργανα που θα άντεχαν σε ΑΥΤΟ. Πώς θα ενδιαφέρεται για την καθημερινότητά της μετά από ΑΥΤΟ; Για ένα μόνο ήταν σίγουρη. Ήθελε να το ξαναζήσει.

Καθώς τους έβλεπε να διαλύονται η ερώτηση εμφανίστηκε στο μυαλό της.

Γιατί οι άντρες είναι τόσοι πολλοί και οι γυναίκες ελάχιστες;

Είδε με κλειστά τα μάτια, τα στοιχεία του Βιβλίου για πρώτη φορά.

Η 3η Κλειδοκράτορας στο τέλος του 1ου αιώνα είχε καταγράψει τον μεγαλύτερο πληθυσμό. Περίπου 200.000 άνθρωποι.

Η 9η Κλειδοκράτορας στο τέλος του 2ου αιώνα κατέγραψε σύνολο 80.000.

Η 16η Κλειδοκράτορας στο τέλος του 3ου αιώνα κατέγραψε σύνολο 16.000.

Και η ίδια, η 22η Κλειδοκράτορας, πριν λίγο, κατέγραψε το σύνολο του 4ου αιώνα. Λιγότεροι από 4.000 άνθρωποι. Από τη στιγμή που ανέλαβε μέχρι τώρα, δηλαδή τα τελευταία 9 χρόνια γεννήθηκαν 373 αγόρια και 30 κορίτσια. Το ανθρώπινο γένος έτεινε να εξαφανιστεί. Ενώ οι γυναίκες γεννούσαν πολλές φορές, γεννούσαν όλο και λιγότερα κορίτσια. Γιατί συνέβαινε αυτό; Έμοιαζε η φύση να μην τους θέλει.

Όταν σκοτείνιασε, έφυγε για το χώρο των ζώων, έπρεπε να δει τι υπήρχε εκεί. Σταματούσε συχνά και έπινε νερό. Ο βηματισμός της έχανε την ορμή του, ένοιωθε όλο και πιο κουρασμένη, αλλά συνέχιζε…

Κανονικά θα έπρεπε να επιστρέψει σήμερα το πρωί, θα απουσίαζε όμως άλλη μία μέρα. Στην Ονειρούπολη θα ανησυχούσαν, αλλά δεν μπορούσε να τους ενημερώσει, δεν γινόταν διαφορετικά, έπρεπε να ακολουθήσει την πορεία του αστραπόμορφου ποταμού.

Και τότε κοκάλωσε τρομαγμένη. Δεν ήξερε να κολυμπά, πως θα περνούσε το ποτάμι;

Απέρριψε αμέσως τη σκέψη της επιστροφής. Θα πήγαινε, θα έβλεπε ό,τι μπορούσε να δει και θα καταλάβαινε ό,τι μπορούσε να καταλάβει.

Απολάμβανε τα χρώματα της ανατολής για πρώτη φορά στη ζωή της και ανακάλυψε ότι περπατούσε σε ένα μονοπάτι, ένα δρομάκι που χάραξαν τα πόδια των Αναχωρητών με την πάροδο των αιώνων. Αυτό την ενθουσίασε και με νέα δύναμη το ακολούθησε.

Σε κάποιο σημείο το μονοπάτι σταματούσε. Κατάλαβε ότι από εκεί έπρεπε να περάσει απέναντι. Η κοίτη του ποταμού ήταν βατή στο συγκεκριμένο μέρος και έβαλε το πόδι της στο νερό. Ήταν παγωμένο, μπήκε μέχρι τη μέση και καθώς τριβόταν για να ζεσταθεί έψαχνε στον πυθμένα πατήματα για να περάσει. Όταν σηκώθηκε διαπίστωσε ότι της είχε φύγει το χρώμα και ταυτόχρονα είδε τρεις ανθρώπους στην απέναντι πλευρά του ποταμού. Δύο άντρες και μία γυναίκα που αναγνώρισε. Ήταν η γιαγιά του συντρόφου της.

Δεν έδειχναν καμία έκπληξη, κανένα φόβο, δεν ήταν δυνατόν να μην κατάλαβαν ότι δεν ανήκει στην φυλή τους. Και μόνο το χρώμα της ήταν αρκετό…

Η γυναίκα, έδειξε τους δύο άντρες και της έκανε νόημα να έλθει.

Ήταν αδιανόητο, αλλά της φάνηκε πως αυτοί οι άνθρωποι την περίμεναν.

Έκανε δύο βήματα και το νερό έφτασε στο στήθος της. Ο φόβος της έδεσε τα πόδια και τους κοίταξε. Οι δύο άντρες μπήκαν στο νερό και την πλησίασαν, την έπιασαν από τα μπράτσα  και την πέρασαν απέναντι. Το νερό τους έφτανε μέχρι το λαιμό, αυτήν θα την είχε πνίξει.

Την έβαλαν ανάμεσά τους και ανέβηκαν στο ύψωμα. Στάθηκαν εκεί και ακούστηκαν εκατοντάδες χειροκροτήματα. Αυτοί οι άνθρωποι την περίμεναν! Ήταν κάτω από τα δέντρα τους, την κοιτούσαν χαμογελώντας και κάποιοι την πλησίασαν και την άγγιξαν με αγάπη. Μετά την άφησαν μόνη της.

Πως ήταν δυνατόν να την περιμένουν; Πως ήταν δυνατόν να γνωρίζουν ότι υπάρχουν;

Τι υπέροχο μέρος για να πεθάνει κάποιος! σκέφτηκε. Πόση αρμονία, στα ζώα, στους ανθρώπους, στη φύση…Το μόνο αταίριαστο ήταν εκείνος ο κορμός στο απέναντι ύψωμα που ξεχώριζε και δέσποζε και που μερικές φορές γύρναγαν και τον κοίταγαν οι άλλοι. Ήταν αφύσικος, ξερός μέσα στην καταπράσινη φύση, αλλά κάτι θα σήμαινε γι’ αυτούς.

Περπατούσε αναμέσά τους αλλά κανείς δεν την κοίταζε με περιέργεια. Έβλεπε αγάπη συμπόνια και αποδοχή στα ρυτιδιασμένα πρόσωπά τους. Οι περισσότεροι είχαν κλειστά τα μάτια και ήταν γέροι, τόσο πολύ γέροι που απορούσες πως ζούσαν ακόμη, ποια δύναμη τους κρατούσε ακόμη ζωντανούς…

‘Τα χτυπήματα’! Άστραψε στο μυαλό της η απάντηση σε μία ερώτηση που την απασχολούσε χρόνια. ‘Γιατί παραμένουν νέοι;’

Δεν ήταν φυσιολογικό που δεν φαίνονταν η ηλικία στα πρόσωπά τους. Η Κλειδοκράτορας υποψιαζόταν ότι μπορούσε να είχε σχέση με το αυξημένο διοξείδιο του άνθρακα. Όμως τα γερασμένα πρόσωπα των ανθρώπων στην περιοχή των ζώων της απέδειξαν πως δεν ήταν αυτή η αιτία.

Η άσκηση κρατά σε φόρμα το σώμα, και οι Επίγειοι ασκούνταν συνεχώς. Όμως το πρόσωπο; Γιατί παρέμενε νέο και το πρόσωπο; Οι μύες με τη πάροδο του χρόνου ατονούν, χάνουν τη σφριγηλότιτα, το πρόσωπο μαζεύει, φαίνεται πιο λεπτό, εμφανίζονται ρυτίδες. Έβλεπε τη διαδικασία στα ηλικιωμένα πρόσωπα της Ονειρούπολης, είχε αρχίσει να τη βλέπει και στο δικό της πρόσωπο, δεν την έβλεπε όμως στους Επίγειους. Γιατί; Εξαιτίας των χτυπημάτων! Χρησιμοποιούσαν αυτό τον τρόπο ώστε να ασκούν και τα πρόσωπά τους. Οι μικροτραυματισμοί των μυών τους αναγκάζουν και να θεραπεύονται, η όλη διαδικασία τους κρατούσε δυνατούς. Το παιχνίδι αυτό το επαναλάμβαναν κάθε 4 μέρες. Έτσι οι μυς τους ήταν αδύνατον να ατονήσουν και να κρεμάσουν.

Τους θαύμασε άλλη μία φορά και υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι στο εξής η Ονειρούπολη θα τους αντέγραφε και σε αυτό το θέμα. Τα αποτελέσματα θα ήταν ευεργετικά σε όλες τις ηλικίες γιατί η άσκηση είναι ευεργετική όποτε την αρχίσεις.

Έκατσε κάτω από μία πορτοκαλιά ακούμπησε τη πλάτη της στο κορμό, έκλεισε τα μάτια της και αποκοιμήθηκε έχοντας σαν τελευταία σκέψη ‘Τι υπέροχο μέρος για να ζήσει κάποιος!’

Ξύπνησε με μία αίσθηση αναμονής και ένοιωσε τον ηλεκτρισμό στο σώμα της. Όλοι είχαν συγκεντρωθεί γύρω από τον κορμό, κάθονταν στο έδαφος και είχαν κλειστά τα μάτια. Σπινθήρες εμφανίστηκαν που συγκεντρώνονταν πάνω από το γέρικο ξύλο, που έγιναν φωτιά και δέχτηκαν τον αστραπόμορφο ποταμό. Και όταν η πυρκαγιά έγινε προστατευτική ομπρέλα και κάλυψε όλη τη γη, μία λέξη μπήκε στο μυαλό της, ένα ξεκάθαρο μήνυμα που το πήρε από εκείνο το κορμό. ‘Ελάτε’.

Πίστευε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από την ευτυχία της προσφοράς, αγαπούσε τόσο πολύ τους ανθρώπους! Μακάρι να μπορούσε να αγκαλιάσει τον κάθε ένα που υπήρξε πάνω στη γη, να του έλεγε ένα καλό λόγο και να του έδινε ένα φιλί!  Δεν ήξερε τι ήταν Κόλαση, αλλά ήξερε τι ήταν γι’ αυτήν. Να θέλεις να βοηθήσεις και να μην μπορείς να το κάνεις.

Μακάριζε τον εαυτό της για όλα αυτά που μπόρεσε να δει, να ακούσει και να διαβάσει. Και λυπόταν γιατί οι Επίγειοι δεν μπορούσαν να ξέρουν τα επιτεύγματα των γονέων τους. Θα ήθελε να υπήρχε τρόπος να τους δείξει το ‘Παρελθόν’…Όμως πάντα έτσι δεν ήταν;

Πόσο τυχεροί ήταν αυτοί που κατασκεύασαν, είδαν και περπάτησαν στον Παρθενώνα! Αλλά και πόσα έχασαν που δεν είδαν τον Dom! Πόσοι συγκλονίστηκαν από την 9η Συμφωνία! Ήταν όμως τόσο άτυχοι γιατί δεν πρόλαβαν να εκστασιαστούν στην Μυθοδεία! Πόσο δίκαια θα καμάρωνε η γενιά του ‘τροχού’! Να μπορούσαν όμως να δουν την προσσελήνωση! Πόσοι ευτύχισαν που άκουσαν τον Πυθαγόρα, να μπορούσαν όμως να ακούσουν τον Ιησού!

Πονούσε για τους ανθρώπους και σκεφτόταν ότι είναι τόσο καταφανώς άδικο που δεν επιτρέπεται να συμβαίνει. Πρέπει να υπάρχουν αρχεία με όλα τα γεγονότα, πρέπει τα πάντα να είναι καταγεγραμμένα κάπου και να μπορεί ο άνθρωπος να έχει πρόσβαση σε αυτά. Να ‘μπαίνει’ μέσα και να τα ζει. Αυτό είναι δίκαιο και γι’ αυτό πρέπει να είναι και δυνατό.

Όμως τώρα κατάλαβε το λάθος της. Ο εφευρέτης κατασκευάζει κάτι που δεν υπάρχει στη φύση. Έχει την ευθύνη να αναρωτηθεί, αυτό θα ωφελήσει τον άνθρωπο; Μήπως είναι επιζήμιο για τη φύση; Ακόμη και αν πιστεύει ότι αυτό το κάτι είναι χρήσιμο, πως μπορεί να είναι σίγουρος ότι στο μέλλον δεν θα χρησιμοποιηθεί για κακό; Δεν μπορεί να το ξέρει και γι’ αυτό δεν πρέπει να το κάνει. Πρέπει να αντισταθεί στην ευφυΐα του, να επικρατήσει η λογική του. Τίποτα δεν θα είχε κατασκευάσει, ούτε πύραυλο για το διάστημα, ούτε βέλος, ούτε τροχό, ούτε όλεθρο. Ο άνθρωπος έπρεπε να έχει την λογική να μην αφήσει την ευφυΐα του να τον οδηγήσει.

Οι Επίγειοι δεν είχαν κατασκευάσει τίποτα καινούργιο. Χρησιμοποιούσαν τα κολοκύθια για κούπες και το βαμβάκι για τα σκοινιά τους, υλικά της φύσης σε λίγο διαφορετική μορφή. Οι Επάνω έκαναν το Σωστό βίωμά τους. Ζούσαν αγαπώντας και προσφέροντας ο ένας στον άλλο. Η έλλειψη του φόβου και του άγχους άλλαξε την χημεία του εγκεφάλου τους, η αντίληψή τους είχε διευρυνθεί, η σκέψη τους κάλυπτε το χώρο. Χάρις σε ΑΥΤΟ τα είδε.

Για λίγα δευτερόλεπτα είχε νοιώσει ότι μετείχε σε μια σφαίρα όπου οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά, το νερό, τα βουνά, όλη η Γη ήταν ένα. Ένα σφιχτοδεμένο ΕΝΑ. Πέταξε στα δέντρα και αφέθηκε με εμπιστοσύνη. Ταξίδεψε μαζί τους και είδε την μέρα να εναλλάσσεται με την νύχτα, να εναλλάσσεται με τη μέρα…

Ένοιωσε την ανάγκη να δει και πιο πέρα…Της επιτέθηκαν σάτυροι και δράκοι, την κυνήγησαν αλυσοδεμένες γυμνές γυναίκες και παιδιά… ζήτησε βοήθεια και παρουσιάστηκε δίπλα της κάποιος που αναγνώρισε…

<Αλέξανδρε>

<Πάμε να δεις>

Είδε ένα Μαύρο σύννεφο και ένοιωσε την Ψύχρα του. <Είναι το Κρύο και το Τίποτα>

Πλησίασε, δεν μπορούσε να δει καθαρά μέσα αλλά διέκρινε φίδια ζευγαρωμένα, που περιστρέφονταν αντίθετα.

Κάποια ξέφευγαν από τα ζευγάρια τους και έβγαιναν από το σύννεφο.

<Είναι η Κίνηση και το Κάτι>

Ενώνονταν μεταξύ τους και έκαναν ένα ολοστρόγγυλο διαμάντι.

<Είναι η Ύλη.>

Τα διαμάντια έλκονταν και έκαναν εκπληκτικά τρίγωνα.

<Είναι Αυτό που Έγινε, η Αρμονία.>

Τα τρίγωνα πλήθαιναν και είδε τα Σύμπαντα.

<Είναι η Δημιουργία.>

<Γιατί έχουν διαφορετικό χρώμα;>

<Επειδή έχουν διαφορετικό χρόνο ζωής.>

<Γιατί ανά δύο μοιάζουν ίδια;>

<Επειδή προέρχονται από την ίδια αλλά αντίστροφη κίνηση.>

<Πάμε στο δικό μας>

Διέσχισαν τους Γαλαξίες και αντίκρισε τη Γη. Εκεί αισθάνθηκε σιγουριά και ο Αλέξανδρος χάθηκε. Βούτηξε στην ατμόσφαιρά της και καθώς πλησίαζε τον χώρο των Ζώων, είδε, τον είδε να την κοιτά και να τους προσκαλεί. ‘Ελάτε’.

Πλησίαζε στην Ονειρούπολη και ένοιωθε κουρασμένη αλλά ανάλαφρη, ευτυχισμένη και λυπημένη για αυτά που επρόκειτο να κάνει. Διέκρινε κάποιον κοντά στο πηγάδι τους, είχε αρχίσει να σουρουπώνει και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιος ήταν. Είχε λείψει 3 μέρες, όλοι θα είχαν ανησυχήσει. Το έδαφος άρχισε να κατηφορίζει και τον έχασε.

Είχε σκεφτεί με κάθε λεπτομέρεια τα επακόλουθα, αλλά τώρα που έφτανε στην Ονειρούπολη ήθελε λίγα λεπτά ακόμη να μείνει μόνη, πριν τη μεγάλη αλλαγή.

Έκατσε στο χώμα και έτριψε τα πόδια της, θαύμασε τα πέλματά της που σ’ αυτά τα τρία χρόνια είχαν γίνει ανθεκτικά σχεδόν όπως των Επάνω. Και σε εκείνο το περιορισμένο οπτικό πεδίο, μπήκαν δύο άλλα πόδια. Δύο πόδια τριπλάσια από τα δικά της. Πόδια γίγαντα! Η ματιά της ανηφόριζε αργά και η καρδιά της χτύπαγε γρήγορα. Όταν είδε το πρόσωπό του, άρχισε να κλαίει. Ο θεός της! Ο σύντροφός της ήταν εκεί μπροστά της και χαμογελούσε.  Γονάτισε και την κοίταξε βαθειά στην ψυχή της. Άπλωσε το χέρι του και σκούπισε απαλά τα δάκρυά της. Μετά την πήρε τρυφερά στην αγκαλιά του.

Πως μπορεί να ειπωθούν τα πάντα με μία ματιά!

Πως μπορεί ο Έρωτας να ολοκληρωθεί με μία αγκαλιά!

Πως μπορεί να εγκλωβιστεί η γεύση της ζωής σε ένα φιλί!

Σηκώθηκε. Η Κλειδοκράτορας τον μιμήθηκε. Έπρεπε να πάψει να κοιτά τα μάτια του για να μπορέσει να φύγει. Το βλέμμα της κατηφόρισε στα χείλη του, στο λακκάκι του λαιμού του, ευθυγραμμίστηκε στον ομφαλό του, πέρασε από τα σκοινιά του και κοίταξε τα πόδια του. Έκλεισε τα μάτια και όταν τα άνοιξε δεν ήταν εκεί. Τον είδε να τρέχει και κατάλαβε ότι ήξερε για αυτήν, ήξεραν για αυτούς. ‘Έπιαναν’ τις σκέψεις τους.

Φύτεψαν όλα τα φυτά και ελευθέρωσαν τα ζώα. Σκέφτηκε τη φράση της 5 φορές και η Ονειρούπολη σφραγίστηκε για πάντα. Πήρε λίγο χώμα, το έριξε πάνω της και οι άλλοι την μιμήθηκαν. Σε λίγο ο αέρας θα αποτελείωνε την δουλειά τους και δεν θα φαίνονταν τίποτα.

Είχε δοθεί ένα τέλος στη μιζέρια τους.

Εκτός από τις μάσκες και τους μετατροπείς, δεν πήραν τίποτα άλλο μαζί τους.

Οι Επίγειοι δεν κινδύνευαν από τίποτα. Δεν φοβόταν τίποτα.

Οι Επίγειοι είχαν καταφέρει το ακατόρθωτο. Ζούσαν σωστά.

Πήγε εκεί που λίγοι είχαν πάει. Είδε πράγματα που λίγοι είχαν δει. Είδε το Τίποτα, αυτό που λένε οι άνθρωποι ότι υπάρχει πριν από το Θεό.

Κατάλαβε γιατί γεννιόταν λίγα κορίτσια.

Κατάλαβε γιατί προσκλήθηκαν να ανέβουν.

Κατάλαβε.

Καμιά απορία δεν υπήρχε στο μυαλό της. Καμιά ερώτηση δεν περίμενε απάντηση. Το Σύμπαν έγινε μικρό. Μια κουκίδα μέσα της. Δεν λυπήθηκε, δεν χάρηκε, μόνο αναστέναξε.

Μπήκε μπροστά τους και σκέφτηκε ότι τους οδηγεί στον Παράδεισο.

Ο κεραυνός που έσκισε τον ουρανό φώτισε τον ήλιο. Ένα μαύρο σύννεφο εμφανίστηκε από το πουθενά, εκεί, πάνω από την περιοχή των ζώων. Ο αέρας και η βουή έφτανε μέχρι αυτούς.

-Τι συμβαίνει; ρώτησε η πολίτης-Ψυχολόγος.

Η Κλειδοκράτορας χαμογέλασε και ήταν αυτό το χαμόγελο που τους έκανε να μαζευτούν τρομαγμένοι γύρω της.

-Είναι ο τελευταίος πειρασμός, το θηρίο παλεύει για την ζωή του, φοβερίζοντας. Μην τρομάζετε, χαρείτε, γιατί σήμερα είναι η πιο λαμπρή μέρα της ανθρωπότητας.

Δεν χρειάζονταν άλλο εδώ. Ο άνθρωπος-δένδρο, αυτός που άλλαξε τρεις φορές όνομα στη ζωή του, εξαφανίστηκε.

                                         Τ Ε Λ Ο Σ

Στον Αλέξανδρο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΣΧΟΛΙΑ

1. Τόσο χρόνο θα έκανε μία δέσμη φωτός να διατρέξει την περίμετρο της Γης.

2. Buteyko konstantin. (1923-2003) Η μέθοδός του για την πρόληψη και θεραπεία πολλών νόσων αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Σοβιετική Ένωση. Ίσως σε κανένα καπιταλιστικό κράτος δεν θα μπορούσε να ‘ανθήσει’ μία μέθοδος που θεραπεύει χωρίς φάρμακα, δηλαδή χωρίς δαπάνες.

3. <Το Μυστικό μήνυμα του νερού> Dr Masaru Emoto.

4. Ιvanov Porfiry. Γεννήθηκε το 1898 στη Ρωσία. Όταν του είπαν ότι έχει καρκίνο αποφάσισε να πεθάνει, βγήκε γυμνός και περπάτησε στο βουνό. Αισθάνθηκε καλύτερα και την επόμενη μέρα το επανέλαβε. Έζησε από τότε γυμνός, στα χιόνια. Θεωρείτο άγιος, τον επισκέφθηκε και ο Γκορμπατσόφ.

5. Ο Rupert Sheldrake είναι ένας βρετανός βιολόγος που με τις πρωτοποριακές θεωρίες και έρευνές του έχει κατορθώσει να «ταρακουνήσει» τα ήσυχα νερά της σύγχρονης επιστήμης της Βιολογίας και όχι μόνο.
Μορφικά πεδία
Ο Sheldrake γενικεύει την έννοια αυτών των πεδίων σε «μορφικά πεδία», υπονοώντας την ύπαρξη ενός νέου, για τη σύγχρονη επιστήμη, είδους πεδίων που ευθύνονται όχι μόνο για τον προσδιορισμό της μορφής αλλά και αυτό της συμπεριφοράς. Πρόκειται, λοιπόν για πεδία που οργανώνουν οποιοδήποτε σύστημα τόσο στη μορφή όσο και τη λειτουργία του. Κάθε σύστημα διαθέτει ένα τέτοιο πεδίο που ενώνει και συντονίζει τα διάφορα μέρη του, ώστε να δρα και να συμπεριφέρεται ως ολότητα. Έτσι, ένα σύστημα δεν είναι πια το απλό άθροισμα των μελών του αλλά κάτι παραπάνω, που γεννά μια άλλη ολοκληρωμένη οντότητα.

 6. Galina Shatalova ( 1916 -2011) Ήτανν νευροχειρουργός. Ήταν επικεφαλής της ιατρικής επιτροπής επιλογής των Σοβιετικών κοσμοναυτών. Ανέπτυξε μία θεωρία και για να την αποδείξει προέβη σε 311 μίλια (500 χλμ.) πεζοπορίας μέσα στην έρημο, το 1990, τρώγοντας, αυτή και η ομάδα της μόνο σπόρους. Είχε συνεργαστεί με τον Μπουτέικο.


7. Τι στο μπιιιπ ξέρουμε;  ARNTZ, CHASSE, VICENTE8.

8. Ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης, υποστηρίζουν Ιταλοί επιστήμονες σε νέα έρευνα. Και το πάθος διαρκεί το πολύ δύο χρόνια. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Πίζα μελέτησαν τα επίπεδα ορμονών σε άνδρες και γυναίκες, που βρίσκονταν στην αρχή μιας σχέσης. Στην αρχή της σχέσης τα ζευγάρια πετούν στα ύψη γιατί στα ύψη βρίσκονται ορισμένες ορμόνες, οι οποίες ρίχνουν λάδι στη φωτιά του πάθους. Δύο χρόνια μετά όμως, όταν συνήθως τα ζευγάρια περνούν στη φάση της σταθερής σχέσης, τη σκυτάλη παραλαμβάνουν άλλες ορμόνες, οι οποίες μετατρέπουν την ερωτική επιθυμία σε ανάγκη για μια απλή αγκαλιά.> ΤΟ ΒΗΜΑ

9. <Ο Μύθος της χοληστερίνης>. Δρ. Β. Χάρτενμπαχ.

10. <Το φοβερό πείραμα των εμβολίων> Ε.Τσιριγγάκη. Περιοδικό Τρίτο Μάτι.

11. <Η συνωμοσία του γάλακτος> http://www.notmilk.com

12. <Έλλειψη Αλατιού-Αιτία Πολλών Σοβαρών Ασθενειών> www.shirleys-wellness-cafe.com.

13. <Η μηνυτήρια αναφορά στο δικαστήριο της Χάγης για γενοκτονία και άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία έγιναν από τις Φαρμακευτικές Εταιρίες>. Πρωταγόρας Περιοδικό Τρίτο Μάτι.
 

14.  15  Στην γαλλική ταινία  < La Belle Verte>,  1996, της  Coline Serreau   υπάρχει η ίδια περιγραφή.   Σύμπτωση; ή απλώς στον ίδιο προβληματισμό μας 'κατεβαίνει' (15) η ίδια ιδέα -λύση!

16. Αν ο άνδρας ήταν σοφός, η γυναίκα απλώς θα υπάκουε. Δεν θα είχε χαρακτήρα-χαρακτηριστικά.